Chris, Danny, Karin & Karine op avontuur in Amerika
19-07-2016
18/07 - Zion Canyon
Als jullie denken dat we ondertussen alles al gezien hebben, vergeet het maar! Vandaag een ganse dag naar Zion Canyon geweest, vlak naast de deur bij manier van spreken.
Na een ontbijt met 'Pannenkoeken' ( zwaar te verteren, de eieren lukken iets beter), wij naar de shuttlebus recht tegenover het hotel. Deze bus brengt ons via 9 haltes naar de ingang van het park. Alleen, dan mag je de Parkpas niet vergeten hé! Dus eerste halte er terug af, bus richting hotel genomen en na een spurtje naar de hotelkamer, terug dezelfde bus op. Aan de ingang van het park moet je overstappen op een andere shuttledienst. Deze bussen rijden om de 6 minuten ( dus nooit lang aanschuiven) en brengen je tot achteraan in de canyon. Op 9 verschillende plaatsen kan je dan afstappen om de bezienswaardigheden te bekijken of de wandelingen op die punten te doen. De Zion Canyon is een bergketen met schitterende, meestal beboste rotsen die zeer hoog zijn en deel uitmaakt van het Zion National Park. Van beneden uit zien ze er echt imposant uit.
Wij zijn direct naar de laatste halte gereden ( 40 minuten door een 'GEWELDIG landschap) genaamd 'Temple of Sinawava'. Daar begint een wandeling genaamd "Riverside Walk', een wandeling op een mooi pad langs de 'Virgin River'. Ongeveer 2 km lang. De wandeling eindigt aan de rivier maar gaat in feite verder naar ' The Narrows', een wandeling door de rivier in de canyon waarvan de bergwanden steeds nauwer worden. Op het eind zou dit zo smal worden dat je er amper door kan. Hier gekomen besloten we om ons in 2 groepen te splitsen, Karine en Danny zouden door de rivier ( schoenen aan!) gedurende een half uur richtg The Narrows gaan, Chris en Karin zouden terug wandelen en met de bus naar punt 7 gaan ( Weeping Rock) om daar een korte wandeling te maken.
De wandeling door de rivier was echt heel leuk, soms tot voorbij kniehoogte in het water waden, opletten om niet te vallen door de keien in het water. Dat bergwater was absoluut niet koud, onderweg hebben we verschillende kinderen zien zwemmen in de rivier. Maar deze wandeling is ongeveer een 15 km lang en daarvoor heb je in principe een ganse dag nodig, dus na het afgesproken half uur maakten we rechtsomkeer en gingen we terug richting bus. De afspraak was dat we elkaar zouden terug zien, ofwel op punt 5 in de Zion Lodge waar we iets konden eten, ofwel 's avonds in het hotel moesten we elkaar ergens missen. Aan Zion Lodge zouden we allemaal ook de wandeling naar de 'waterval' maken.
De wandeling van Chris en Karin duurde blijkbaar minder lang dan verwacht en zij kwamen iets eerder bij Zion Lodge aan. Maar uiteindelijk vonden we mekaar daar toch terug en na iets gegeten te hebben ( wat dacht je?? Natuurlijk een hamburger ) hebben we samen de wandeling naar de waterval gedaan. Niet zo'n moeilijke wandeling van ongeveer 2 km. Maar dit werd eigenlijk een afknapper, de waterval bleek een miniskuul stroompje meer te zijn. Blijkbaar is dit in de lente anders maar nu was er gewoon te weinig water om van een waterval te kunnen spreken!
Return naar de laatste stop ( via de shuttlebus), nl het Zion Human History Museum waar men een 20 minuten durende film over het Zion Nattional Park afspeelt. Echt de moeite waard.
'S Avonds zijn we naar het stadje gereden om een lekkere steak te eten ( en Meatloaf voor de gehaktliefhebbers!).
Als we nu even terug denken aan wat we de afgelopen dagen hebben gezien, is het niet zo makkelijk om een 'rangschikking' te maken van wat nu echt top was en wat daarna komt. Over het algemeen staat de Grand Canyon ( met helikoptervlucht) op de eerste plaats, voor sommigen gevolgd door Antilope Canyon ( met gids) en daarna Zion Canyon. Voor andere is het moeilijk kiezen of Zion Canyon ofwel Antilope Canyon de betere uitstap was. Van alle 4 uitstappen blijkt Bryce Canyon dan toch het onderspit te moeten delven. Maar dit is héél betrekkelijk natuurlijk want het waren stuk voor stuk FANTASTISCHE natuurwonderen.
Morgen Las Vegas, city of sin !!!
Vandaag reden we van Lake Powell naar het Bryce Canyon National Park, volgens kenners na de Grand Canyon het tweede mooiste nationaal park in het Z.W. van de USA. De weg er naartoe via Hyw 89 en route 12 geeft je de indruk dat je ergens in Oostenrijk bent. Beboste bergen, weiden en kronkelende wegen waren ons deel. Vanaf de ingang (Visitor Center) voert een 30 km lange weg langs de rand van deze kleine maar indrukwekkende canyon. Het is eigenlijk geen echte canyon maar de afgebroken rand van een hoogvlakte. De rotsstructuren bestaan uit rode en bruine pieken van zandsteen die door duizenden jaren van regen en wind zijn ontstaan ( volgens de film in het Visitor Center). De weg langs de rand is eindig ( op het einde moet je terug komen via dezelfde weg), heeft verschillende uitzichtspunten waar mooie foto's kunnen genomen worden. Bij het eerste uitzichtspunt bleek al dat we niet alleen waren, parking 'volzet'. Koppen bij elkaar gestoken en besloten om direct naar het eindpunt te rijden en dan langs de verschillende uitzichtspunten terug te keren. Dit bleek een goede beslissing want bij het terugkeren was er merkelijk minder volk bij de uitzichtspunten. Om nog maar eens in herhaling te vallen, 'schitterende vergezichten, fantastisch mooie rotsformaties. We hebben bijna geen enkel uitzichtspunt over geslagen.
Na een bezoek aan het Visitor Center, moesten we de hele weg terug rijden ( +- 80 miles) om naar onze bestemming van vandaag te rijden, Springdale. Stadje gelegen vlak aan de Zion Canyon die deel uitmaakt van het Zion National Park. Op zo'n betrekkelijk korte afstand van de Bryce Canyon, zie je terug een totaal andere geografie. Een goede 20 miles voor Springdale moet je al door het Zion National Park rijden. Man, man, man, wat een bergen!!! Kleurrijk, hoog, bijzonder van structuur, ja .... 'Wauw'. De weg naar Springdale gaat tussen deze bergen in waarbij je op het einde - net zoals in bv. Oostenrijk of Zwitserland - afdaalt naar de vallei via een kilometers lange slingerweg. We waren hier allemaal nog meer van onder de indruk, dan van Bryce Canyon! Pas morgen ( maandag) gaan we de Zion Canyon bezoeken maar op basis van wat we onderweg zagen, kan dit absoluut niet tegenvallen. Maar meer hierover morgen!
Ondertussen zijn we te gast in een heel bijzonder hotel, het Majestic View Hotel. Blokhutachtig, veel houtstructuren, precies een beetje zoals in .... Oostenrijk. Wel gelegen even buiten Springdale maar de shuttlebus naar de Canyon stopt hier vlak voor de deur. In de Canyon mogen trouwens geen privé-voertuigen rijden, er rijden gratis shuttlebussen. Vanuit ons hotel hebben we een schitterend zicht op de omringende bergen. Ik vermoed dat Chris morgenvroeg (maandagmorgen bij ons, maandagavond bij jullie) wel wat foto's aan de blog zal toevoegen.
Ondanks het feit dat de trip ( we hebben ondertussen op 1 week tijd net 1000 Miles of 1.600 km gereden) al een beetje in de kleren begint te kruipen, zien we allemaal uit naar de dag van morgen, hopelijk kunnen we een mooie wandeling maken en deze morgenavond via de blog met jullie delen.
Ps. Nog vergeten te vermelden dat we nu in de staat Utah zitten en er hier maar 8 uur verschil met jullie tijdzone opzit. Gezien het nu ongeveer 23 uur plaatselijke tijd is, kan ik de meesten onder jullie nog net een 'prettige werkdag' wensen ( of voor de gelukkigen een 'prettige vakantiedag).
What an AMAZING DAY!!! 'T is nu 17 u plaatselijke tijd ( bij jullie +- 01.30 u zondag) en we zijn net thuis van een 'rustige' dag!
Vanochtend op het resort ontbeten ( lekker buffet), daarna op weg naar winkel voor wat aankopen en om 11.30u moeten we in Page zijn voor het begin van onze geboekte tour naar de 'Antilope Canyon'. Daar kan je alleen in met gidsen, dus vanaf Page was een 20 min durende rit voorzien, nadien zouden we ongeveer 1 uur in de Canyon doorbrengen. Alleen, langs de ene kant van Page was het vanmorgen 10.00 u en na enkele minuten rijden bleek het plotseling al 11 u te zijn. En we moesten zeker een half uur vooraf daar zijn? Page ligt net op een tijdlijn ( tussen Utah en Arizona), daarom de verwarring. Toch maar beter even naar het excursiebureau rijden om zeker te zijn. En jawel, we waren........ een uur te vroeg! Dan maar wat in en uit de winkels gelopen ( de vrouwen moeten toch ook wat shoppingtijd krijgen hé) en tegen 11.15 u terug naar bureau. Bleek daar een massa mensen te staan die naar de Canyon gingen. We werden samen met een 8- tal andere Vlamingen en Nederlanders in een open jeep ( gelukkig met sunroof) gedropt en weg waren we. De toegang naar de canyon bestaat uit een zeer brede zandweg van ( naar we schatten een 2-tal km) die je echt niet met een gewone wagen kan doen. We werden letterlijk van onze zitbank een halve meter omhoog gezwierd door de vele putten en bulten in de weg. Overal stof, een verzengende warme wind ( die van de vorige dagen) die echt geen verluchting bracht. De Antilope Canyon zelf is een rotsformatie waarin zich een brede spleet bevindt. Één na één moesten we onze gids volgen. Vanaf de eerste meters waren daar al terug die ..... jawel ''wauws' en 'amaai's'. De canyon is gewoon een spleet tussen de rotsen met eigenaardige breuken waarin op sommige plaatsen de zon binnen valt. De canyon bestaat uit een palet van kleuren die door het licht van boven gefilterd worden. En dat geeft samen met de wind die in de spleet waait, zeer mooie effecten. Antilope Canyon is uitgegroeid tot de meest favoriete bestemming voor fotografen en filmproducenten. Ik denk dat we samen een goede 400 foto's hebben getrokken, zal moeilijk worden om die selectief te gaan bewaren. Tip: om echt een idee te hebben van wat die Antilope Canyon is, Google zeker eens. In het echt nog duizendmaal mooier. Een leuke gids die de mooiste plaatsen aanwees om foto's te maken, Vlamingen en Nederlanders onder elkaar, en een leuke middag was zo voorbij. Terug door het zand al bonkend naar Page en het was toen wel tijd om iets te eten te zoeken. En wat kan beter smaken bij een halve kilo zand in je mond dan een typische Amerikaanse Mc- Donald hamburger???
Daarna richting 'HORSESHOE BEND', een plaats waar de Calorado River een bocht maakt die de vorm heeft van een hoefijzer ( horseshoe). Slechts enkele miles van Page verwijderd. Op de parking ( het was nog steeds +- 40 gr), een reuzebord met volgende verwittiging: 'Extreem hot- walkings shoes, pets and water needed). Een kleine wandeling van ongeveer 1,2 km tot aan het 'uitzichtpunt' door een zandvlakte. En dan krijg je inderdaad een mooi zicht op de meander die de Calorado River daar maakt, vanop een behoorlijke hoogte te aanschouwen . Dat de waarschuwing in het begin daar niet voor niks staat, bewezen de verschillende mensen met appelflauwte die we gezien hebben op een rustpunt op de terugweg, iets voor de parking. Een ranger ontfermde zich over diegenen voor wie de warmte teveel was geworden. Ijszakjes en sproeien met water om af te koelen, het was daar echt nodig. Ook onze vrouwen wisten van de warmte. Gelukkig hebben wij vrouwen met heel wat praktisch boerenverstand ( en dit is héél positief bedoeld) want we hadden natgemaakte handdoeken bij die een tijdje in het vriesvak van onze ijskasten hadden gelegen om onze drank zo lang mogelijk koel te houden. En die handdoeken waren om dat ogenblik een zegen om wat af te koelen.
Watersporten zoals we gisteren voorspelden, zal er vandaag níet bij zijn. Iedereen wat moe en als we straks wat zijn uitgerust en de temperatuur weer wat gedaald, gaan we naar het zwembad om daar verder af te koelen. En vanavond gaan we niet eten maar maken we voor één keer zelf ons eten: een kaas- en vleesschotel met 2 flesjes koele witte Californische wijn ( want we moeten toch niet meer rijden). En dan wellicht op tijd in bed want morgen trekken we verder naar het 'Bryce Canyon National Park en Springdale ( Utah). Toch een trip van zo'n 375 km. Gelukkig blijven we daar weer 2 nachten omdat we de dag nadien Zion National Park zullen bezoeken. Maar daarover vanaf morgen meer!
Hoi beste lezers,
Alle goede dingen bestaan uit 2, dus vanmorgen na een heerlijk ontbijt bij onze Mexicaan van gisterenavond, terug richting Grand Canyon. Gisteren was het 'Visitor Center' al gesloten en we hadden daar toch wel eens graag naartoe geweest. Gelukkig dat we dit gedaan hebben want er begon juist een informatieve film van een half uur over de Grand Canyon. Geweldige film, zeer overzichtelijk en leerrijk. Onze bewondering voor dit 'wonder der natuur' werd nog groter.
Hebben we geschreven dat we bij onze Mexicaan héél lekker ontbeten hebben met o.a. 'French toast' ( wentelteefjes of pain perdu!), lekkere koffiekoeken (naast de gebruikelijke scrambled eggs, bacon and sausages natuurlijk)?
Op weg naar Page reden we nog een hele tijd naast de canyon. Het duurde dus niet lang voor we al terug stopten op een 'point of view' om eens te zien of die canyon er nog hetzelfde uitzag. En neen, op elk ander plekje zie je een andere canyon. De laatste stop was op 'Desert view'. Een goed uitgeruste parking met lunchmogelijkheden en weerom een MAGNIFIEK uitzicht op de canyon. Mensen, voor wie nog naar Amerika trekt, vergeet dit natuurwonder niet op je lijst te zetten!
Vervolgens begaven we ons richting Page en Lake Powell. Hier hebben we 2 dagen voorzien dus -oef- morgen moeten we niet sleuren met onze valiezen.
In Page heb je de GLEN CANYON DAM, een afdamming uit eind jaren 50, begin 60-er jaren. Imposant want door die dam is er een enorm meer ontstaan, Lake Powell.
Je vind in Page naast de dam een goed visitorcenter met een geweldige film over hoe die dam destijds werd gemaakt en waarom. Google zeker eens, dan kom je veel te weten.
Na dit bezoek verder naar Lake Powell Resort dat even buiten Page ligt. Zoals alles op zijn Amerikaans, vrij groot resort met verschillende gebouwen, restaurants en 2 zwembaden (al vallen deze wel relatief klein uit). Maar het beste moet nog komen: vanuit onze kamers zicht op het meer en de jachthaven. GEWELDIG uitzicht (begint dat woord nog niet te vervelen??).
Toch even rusten voor we gaan eten. Lekker en in vergelijking met vorige diners wat hoogstaander van kwaliteit (en duurder 🤑).
Morgen hebben we een relatief rustige dag voorzien met alleen een geplande uitstap naar 'Antilope Canyon'. Maar meer hierover morgen. En misschien kunnen we dan ook vertellen of en aan welke watersport we hebben gedaan.
Nog even wat meegeven over het weer hier. Begonnen maandag aan +- 24 gr in Los Angeles, hebben we de afgelopen 4 dagen constant tussen de min. 30 en +- 45 !!!! graden gehad. Warm is een understatement, verzengende hitte is hier meer op zijn plaats. Vooral de 'hete wind' die hier soms waait, maakt het bij momenten moeilijk draaglijk. We zullen niet zo ver gaan om te zeggen dat we 'wat regen missen', maar de relatieve afkoeling 's avonds (alhoewel nog steeds 33° om middernacht) is toch welgekomen hoor!
Vandaag vroeg opstaan want vandaag is ons doel Tusayan, de Grand Canyon! Volgens het roadbook een trip van 450km via Kingman en Flagstaff, beiden stadjes aan de befaamde 'ROUTE 66'. En daar is toch wel wat te bekijken. Maar omdat we vandaag om 16.10 een helikoptervlucht over de Grand Canyon hebben geboekt en daar dus op tijd moeten zijn, beslissen we om alleen naar Kingman te gaan en niet naar Flagstaff wat ons een besparing van +- 150 km en dus wel een uur of 2 winst geeft. Via de I-40 (= Interstate = mooie autostrade) zijn we anderhalf uur later in Kingman. Daar hebben we een bezoek gepland aan een museum over de Route 66'. Niet echt denderend, wel leuk ingericht en het geeft een beeld over de ontwikkeling van deze route die ondertussen eigenlijk vervangen is door die I-40. Echter heel wat stukken zijn nog in gebruik, andere dan weer helemaal niet meer. We volgen nadien deze route 66 een stukje vooraleer terug de I-40 op te rijden richting Tusayan. Na een rustige rit door een wisselend landschap ( van woestijnachtig naar bosrijk) komen we na een uurtje of 2 in de buurt van Tusayan. Eerst even tanken en per toeval binnen sukkelen in een leuke winkel die helemaal Indiaans is ingericht, wel duur maar geeft ons toch de kans om enkele mooie foto's te maken van tipi's, oude wagons en ander Indiaans gedoe.
We rijden dan rechtstreeks naar ons hotel waar maar 1 kamer klaar is, dus alle bagage maar op deze kamer gedropt vooraleer iets te gaan eten, wat te shoppen en dan richting vliegveld van Tusayan te trekken. We zijn duidelijk niet de enigen die het lumineus idee hebben om over de Grand Canyon te vliegen met een helikopter.
Je moet eerst naar een veiligheidsfilm kijken, je krijgt dan een life- jacket aangemeten. Na een spannende 15 minuten wachten, mogen we samen met 2 Franstalige dames naar buiten. Iedereen krijgt een specifieke plaats toegewezen in de helikopter ( we zijn allemaal gewogen voordien).
Wat een lawaai en gerammel. Als dat ding opstijgt gaat de eerste 'wauw' de lucht in. We vliegen eerst een 5- tal minuten over een bosrijk gebied en dan komt plotseling die canyonrand te voorschijn. En even later vliegen we boven die Grand Canyon. ONGELOOFLIJK is het enige woord dat hier op de plaats is. De ene 'wauw' na de ander valt daar. Mensen, dit is echt de max! Nogmaals ONGELOOFLIJK wat de natuur daar gecreëerd heeft. Ongelooflijk ( excuseer het voortdurend gebruik van dit woord) hoe breed, diep, hoe licht, hoe donker,....... deze rotsen zijn. We vliegen ongeveer een 15 minuten over die canyon ( terwijl een bandje speelt met uitleg waar - denk ik - niemand aandacht voor heeft) vooraleer de piloot zachtjes terug vliegt. We weten niet hoeveel foto's en video's zijn opgenomen maar één van de fototoestellen moet even afgezet worden omdat het te 'heet' werd. De ganse vlucht duurt toch een kleine 30 minuten, niemand werd ziek ( daar hadden we geen tijd voor) en plots is het allemaal voorbij. Voor sommigen onder ons is een 'jeugddroom' uitgekomen, voor ander zal dit zeker één van de hoogtepunten zijn van deze - tot op heden - prettige reis. En we hebben er nog niet genoeg van want we rijden onmiddellijk door naar het 'bezoekerscentrum' van de 'South Rim' ( zuidelijke toegang). Via de parkeerplaats kom je na een kleine wandeling aan de rand van de canyon. Dit is echt (ja) 'ongelooflijk. Het zicht vanuit de helikopter is nog iets adembenemender maar hier kan je uren naar kijken. Doen we lekker niet want we moeten toch wel terug naar het hotel om op tijd te kunnen gaan eten.
Vanavond eens 'Mexicaans' gaan eten, lekker maar niet echt om dagelijks naar te verlangen.
Morgen richting Page- Lake Powell waar we 2 dagen zullen blijven. We hadden gehoopt om morgen ook naar 'Monument Valley' te kunnen rijden maar uit nieuwe berekening die we hebben gemaakt blijkt dat dit toch een 200 km extra omweg zou betekenen, die tijd hebben we niet. Maar dus wel een reden om nog eens terug te komen. Amerika 2020, here we come again😏.
Wij, de vrouwen (de 2 Karin(e)n dus), zitten braaf op de achterbank van de zeer luxueuze minivan waarmee we vervoerd worden door onze 2 privéchauffeurs. Onze mannen doen dit supergoed! Ge moet u voorstellen dat ge ineens de baan op moet met een wagen die, volgens horen zeggen, rijdt zonder dat de gaspedaal wordt aangeraakt.(as a matter of speaking...😉).
Samen overleggen ze of we nu oost, west of noord rijden. Er wordt wat geprutst aan de gps en we are on the road.....over ne gps gesproken....de gehuurde gps bleek na dag 1 al niet meer te werken. Resultaat : we moesten terug naar de verhuurmaatschappij om een andere gps op te halen. Pfffff zouden we weer uuuuuren moeten wachten? Die tijd hadden we eigenlijk niet. Oplossing : 'ja in dienen auto steekt ook nen ingebouwde gps.....die zullen we gebruiken👍 Wij kunnen volop genieten van de landschappen, verwonderd zijn over alle mogelijke gekke en rare vervoermiddelen die we hier zien, onze opmerkingen geven of er nu te hard wordt gereden, maar ook zingen we uit volle borst mee met de goeie muziek (waarvoor de Chris heeft gezorgd) Het is ok op de achterbank! De voorraad drank (lees : water, cola, sprite) staat aan onze voeten. We komen niks te kort. Regelmatig zijn we verantwoordelijk voor het nemen van foto's. Vrouwen hebben meer oog voor detail hé.
We kijken uit naar de volgende dagen. Het hoogtepunt morgen zal de helicoptervlucht boven de Grand Canyon zijn, daar verwachten we ongelofelijke dingen van de natuur te kunnen bewonderen. Maar eerst nog eens goed slapen, supervroeg opstaan (omdat we morgen veel Miles moeten rijden) en op zijn Amerikaans ontbijten (koffie à volonté, toast brood met eieren én pancakes) tot schrijfs
Vandaag, dinsdag 12/7 start onze echte roadtrip. Na een goed ontbijt in het hotel, richting Getty Center in L.A. Het is een geweldig mooi gebouwencomplex met dito tuinen aan de rand van LA, gebouwd in opdracht van de multimiljonair J. Paul Getty en bedoeld om een 'deel' van zijn kunstcollectie in onder te brengen. Je komt onderaan toe in een parkeergarage ( wat zijn die ruim en groot) en wordt dan met een treintje naar het complex op de heuvel gebracht. INDRUKWEKKEND! De 'wauw's' zijn hier op zijn plaats. Zeer mooi zicht over LA ( dat ongelooflijk groot is en eigenlijk bestaat uit meer dan 80 gemeenten die elkaar kleven).
Na een uur of twee zijn we dan vertrokken naar Palm Springs, een residentiële stad op ongeveer 190 km van LA!
De autostrades op met hun 4 tot 6 rijvakken ( en waar men ook langs rechts mag voorbij steken). Heel bizar maar toch efficiënt. Zeer druk verkeer zodat we pas rond 17.00 u in Palm Springs zijn. Wat een weer, temperatuur > 40°, zeer warm. En wat een hotel, groot groter grootst past hier zeker bij. Niet getreuzeld, vlug het zwembad in. Nog nooit zo'n warm water gehad ( en dat is niet verwarmd hé). Maar gelukkig, na het ondergaan van de zon daalt de temperatuur toch wat. Na het nodige opfrissingswerk, even wandelen naar 'downtown' waar er volgens de 'valet-boy' een 60- tal restaurants zijn. We hebben ze niet geteld maar zijn gaan eten bij LULU, een leuke en frisse bistro.
Het blijft voor ons toch raar dat in de prijzen van de menukaart er geen taksen (8,25%) noch een gebruikelijk fooi is begrepen. Deze fooi bedraagt gewoonlijk tussen de 15 en de 20% naargelang men tevreden of hel tevreden is. Wat als je niet tevreden bent en niets geeft? Nog niet ondervonden, dat komt misschien nog wel.
Morgenvroeg gaan we ontbijten in de stad, niet in het hotel want 'verschrikkelijk' duur! En dan op weg naar Needles, gelegen op de beroemde 'Route 66'! 339 km.
Na een vlekkeloze lange vlucht zijn we goed aangekomen in Los Angeles om 13.15 plaatselijke tijd. Na de onvermijdelijke wachtrijen aan de grenscontrole en het oppikken van onze valiezen (oef, ze waren meegereisd), reden we vervolgens met de gratis shuttle naar Avis om onze huurwagen op te halen. Toen we echter daar de wachtrij opmerkten, vlogen de 'oh my god' kreten in het rond. Na 2,5 u. zuchten in de Californische zon konden we eindelijk vertrekken met onze Dodge minivan richting hotel. Natuurlijk was inmiddels heel onze namiddagplannng in LA in rook opgegaan. We besloten dan maar om nog iets te gaan eten en ons dan rust te gunnen na een lange vermoeiende dag van meer dan 26 u.
Na een korte nacht, 's morgens om 4.30u in Zaventem, samen met -jawel- enkele duizende reizigers! Incheck - gebruikelijk wachten- maar uiteindelijk vlot ingecheckt. En nu opnieuw wachten met een tas koffie. Vrouwen reeds aan het windowshoppen!
)
