Chris, Danny, Karin & Karine op avontuur in Amerika
16-07-2016
Vrijdag 15/07: Grand Canyon en Page / Lake Powell
Hoi beste lezers,
Alle goede dingen bestaan uit 2, dus vanmorgen na een heerlijk ontbijt bij onze Mexicaan van gisterenavond, terug richting Grand Canyon. Gisteren was het 'Visitor Center' al gesloten en we hadden daar toch wel eens graag naartoe geweest. Gelukkig dat we dit gedaan hebben want er begon juist een informatieve film van een half uur over de Grand Canyon. Geweldige film, zeer overzichtelijk en leerrijk. Onze bewondering voor dit 'wonder der natuur' werd nog groter.
Hebben we geschreven dat we bij onze Mexicaan héél lekker ontbeten hebben met o.a. 'French toast' ( wentelteefjes of pain perdu!), lekkere koffiekoeken (naast de gebruikelijke scrambled eggs, bacon and sausages natuurlijk)?
Op weg naar Page reden we nog een hele tijd naast de canyon. Het duurde dus niet lang voor we al terug stopten op een 'point of view' om eens te zien of die canyon er nog hetzelfde uitzag. En neen, op elk ander plekje zie je een andere canyon. De laatste stop was op 'Desert view'. Een goed uitgeruste parking met lunchmogelijkheden en weerom een MAGNIFIEK uitzicht op de canyon. Mensen, voor wie nog naar Amerika trekt, vergeet dit natuurwonder niet op je lijst te zetten!
Vervolgens begaven we ons richting Page en Lake Powell. Hier hebben we 2 dagen voorzien dus -oef- morgen moeten we niet sleuren met onze valiezen.
In Page heb je de GLEN CANYON DAM, een afdamming uit eind jaren 50, begin 60-er jaren. Imposant want door die dam is er een enorm meer ontstaan, Lake Powell.
Je vind in Page naast de dam een goed visitorcenter met een geweldige film over hoe die dam destijds werd gemaakt en waarom. Google zeker eens, dan kom je veel te weten.
Na dit bezoek verder naar Lake Powell Resort dat even buiten Page ligt. Zoals alles op zijn Amerikaans, vrij groot resort met verschillende gebouwen, restaurants en 2 zwembaden (al vallen deze wel relatief klein uit). Maar het beste moet nog komen: vanuit onze kamers zicht op het meer en de jachthaven. GEWELDIG uitzicht (begint dat woord nog niet te vervelen??).
Toch even rusten voor we gaan eten. Lekker en in vergelijking met vorige diners wat hoogstaander van kwaliteit (en duurder 🤑).
Morgen hebben we een relatief rustige dag voorzien met alleen een geplande uitstap naar 'Antilope Canyon'. Maar meer hierover morgen. En misschien kunnen we dan ook vertellen of en aan welke watersport we hebben gedaan.
Nog even wat meegeven over het weer hier. Begonnen maandag aan +- 24 gr in Los Angeles, hebben we de afgelopen 4 dagen constant tussen de min. 30 en +- 45 !!!! graden gehad. Warm is een understatement, verzengende hitte is hier meer op zijn plaats. Vooral de 'hete wind' die hier soms waait, maakt het bij momenten moeilijk draaglijk. We zullen niet zo ver gaan om te zeggen dat we 'wat regen missen', maar de relatieve afkoeling 's avonds (alhoewel nog steeds 33° om middernacht) is toch welgekomen hoor!
Vandaag vroeg opstaan want vandaag is ons doel Tusayan, de Grand Canyon! Volgens het roadbook een trip van 450km via Kingman en Flagstaff, beiden stadjes aan de befaamde 'ROUTE 66'. En daar is toch wel wat te bekijken. Maar omdat we vandaag om 16.10 een helikoptervlucht over de Grand Canyon hebben geboekt en daar dus op tijd moeten zijn, beslissen we om alleen naar Kingman te gaan en niet naar Flagstaff wat ons een besparing van +- 150 km en dus wel een uur of 2 winst geeft. Via de I-40 (= Interstate = mooie autostrade) zijn we anderhalf uur later in Kingman. Daar hebben we een bezoek gepland aan een museum over de Route 66'. Niet echt denderend, wel leuk ingericht en het geeft een beeld over de ontwikkeling van deze route die ondertussen eigenlijk vervangen is door die I-40. Echter heel wat stukken zijn nog in gebruik, andere dan weer helemaal niet meer. We volgen nadien deze route 66 een stukje vooraleer terug de I-40 op te rijden richting Tusayan. Na een rustige rit door een wisselend landschap ( van woestijnachtig naar bosrijk) komen we na een uurtje of 2 in de buurt van Tusayan. Eerst even tanken en per toeval binnen sukkelen in een leuke winkel die helemaal Indiaans is ingericht, wel duur maar geeft ons toch de kans om enkele mooie foto's te maken van tipi's, oude wagons en ander Indiaans gedoe.
We rijden dan rechtstreeks naar ons hotel waar maar 1 kamer klaar is, dus alle bagage maar op deze kamer gedropt vooraleer iets te gaan eten, wat te shoppen en dan richting vliegveld van Tusayan te trekken. We zijn duidelijk niet de enigen die het lumineus idee hebben om over de Grand Canyon te vliegen met een helikopter.
Je moet eerst naar een veiligheidsfilm kijken, je krijgt dan een life- jacket aangemeten. Na een spannende 15 minuten wachten, mogen we samen met 2 Franstalige dames naar buiten. Iedereen krijgt een specifieke plaats toegewezen in de helikopter ( we zijn allemaal gewogen voordien).
Wat een lawaai en gerammel. Als dat ding opstijgt gaat de eerste 'wauw' de lucht in. We vliegen eerst een 5- tal minuten over een bosrijk gebied en dan komt plotseling die canyonrand te voorschijn. En even later vliegen we boven die Grand Canyon. ONGELOOFLIJK is het enige woord dat hier op de plaats is. De ene 'wauw' na de ander valt daar. Mensen, dit is echt de max! Nogmaals ONGELOOFLIJK wat de natuur daar gecreëerd heeft. Ongelooflijk ( excuseer het voortdurend gebruik van dit woord) hoe breed, diep, hoe licht, hoe donker,....... deze rotsen zijn. We vliegen ongeveer een 15 minuten over die canyon ( terwijl een bandje speelt met uitleg waar - denk ik - niemand aandacht voor heeft) vooraleer de piloot zachtjes terug vliegt. We weten niet hoeveel foto's en video's zijn opgenomen maar één van de fototoestellen moet even afgezet worden omdat het te 'heet' werd. De ganse vlucht duurt toch een kleine 30 minuten, niemand werd ziek ( daar hadden we geen tijd voor) en plots is het allemaal voorbij. Voor sommigen onder ons is een 'jeugddroom' uitgekomen, voor ander zal dit zeker één van de hoogtepunten zijn van deze - tot op heden - prettige reis. En we hebben er nog niet genoeg van want we rijden onmiddellijk door naar het 'bezoekerscentrum' van de 'South Rim' ( zuidelijke toegang). Via de parkeerplaats kom je na een kleine wandeling aan de rand van de canyon. Dit is echt (ja) 'ongelooflijk. Het zicht vanuit de helikopter is nog iets adembenemender maar hier kan je uren naar kijken. Doen we lekker niet want we moeten toch wel terug naar het hotel om op tijd te kunnen gaan eten.
Vanavond eens 'Mexicaans' gaan eten, lekker maar niet echt om dagelijks naar te verlangen.
Morgen richting Page- Lake Powell waar we 2 dagen zullen blijven. We hadden gehoopt om morgen ook naar 'Monument Valley' te kunnen rijden maar uit nieuwe berekening die we hebben gemaakt blijkt dat dit toch een 200 km extra omweg zou betekenen, die tijd hebben we niet. Maar dus wel een reden om nog eens terug te komen. Amerika 2020, here we come again😏.
Wij, de vrouwen (de 2 Karin(e)n dus), zitten braaf op de achterbank van de zeer luxueuze minivan waarmee we vervoerd worden door onze 2 privéchauffeurs. Onze mannen doen dit supergoed! Ge moet u voorstellen dat ge ineens de baan op moet met een wagen die, volgens horen zeggen, rijdt zonder dat de gaspedaal wordt aangeraakt.(as a matter of speaking...😉).
Samen overleggen ze of we nu oost, west of noord rijden. Er wordt wat geprutst aan de gps en we are on the road.....over ne gps gesproken....de gehuurde gps bleek na dag 1 al niet meer te werken. Resultaat : we moesten terug naar de verhuurmaatschappij om een andere gps op te halen. Pfffff zouden we weer uuuuuren moeten wachten? Die tijd hadden we eigenlijk niet. Oplossing : 'ja in dienen auto steekt ook nen ingebouwde gps.....die zullen we gebruiken👍 Wij kunnen volop genieten van de landschappen, verwonderd zijn over alle mogelijke gekke en rare vervoermiddelen die we hier zien, onze opmerkingen geven of er nu te hard wordt gereden, maar ook zingen we uit volle borst mee met de goeie muziek (waarvoor de Chris heeft gezorgd) Het is ok op de achterbank! De voorraad drank (lees : water, cola, sprite) staat aan onze voeten. We komen niks te kort. Regelmatig zijn we verantwoordelijk voor het nemen van foto's. Vrouwen hebben meer oog voor detail hé.
We kijken uit naar de volgende dagen. Het hoogtepunt morgen zal de helicoptervlucht boven de Grand Canyon zijn, daar verwachten we ongelofelijke dingen van de natuur te kunnen bewonderen. Maar eerst nog eens goed slapen, supervroeg opstaan (omdat we morgen veel Miles moeten rijden) en op zijn Amerikaans ontbijten (koffie à volonté, toast brood met eieren én pancakes) tot schrijfs
Vandaag, dinsdag 12/7 start onze echte roadtrip. Na een goed ontbijt in het hotel, richting Getty Center in L.A. Het is een geweldig mooi gebouwencomplex met dito tuinen aan de rand van LA, gebouwd in opdracht van de multimiljonair J. Paul Getty en bedoeld om een 'deel' van zijn kunstcollectie in onder te brengen. Je komt onderaan toe in een parkeergarage ( wat zijn die ruim en groot) en wordt dan met een treintje naar het complex op de heuvel gebracht. INDRUKWEKKEND! De 'wauw's' zijn hier op zijn plaats. Zeer mooi zicht over LA ( dat ongelooflijk groot is en eigenlijk bestaat uit meer dan 80 gemeenten die elkaar kleven).
Na een uur of twee zijn we dan vertrokken naar Palm Springs, een residentiële stad op ongeveer 190 km van LA!
De autostrades op met hun 4 tot 6 rijvakken ( en waar men ook langs rechts mag voorbij steken). Heel bizar maar toch efficiënt. Zeer druk verkeer zodat we pas rond 17.00 u in Palm Springs zijn. Wat een weer, temperatuur > 40°, zeer warm. En wat een hotel, groot groter grootst past hier zeker bij. Niet getreuzeld, vlug het zwembad in. Nog nooit zo'n warm water gehad ( en dat is niet verwarmd hé). Maar gelukkig, na het ondergaan van de zon daalt de temperatuur toch wat. Na het nodige opfrissingswerk, even wandelen naar 'downtown' waar er volgens de 'valet-boy' een 60- tal restaurants zijn. We hebben ze niet geteld maar zijn gaan eten bij LULU, een leuke en frisse bistro.
Het blijft voor ons toch raar dat in de prijzen van de menukaart er geen taksen (8,25%) noch een gebruikelijk fooi is begrepen. Deze fooi bedraagt gewoonlijk tussen de 15 en de 20% naargelang men tevreden of hel tevreden is. Wat als je niet tevreden bent en niets geeft? Nog niet ondervonden, dat komt misschien nog wel.
Morgenvroeg gaan we ontbijten in de stad, niet in het hotel want 'verschrikkelijk' duur! En dan op weg naar Needles, gelegen op de beroemde 'Route 66'! 339 km.
Na een vlekkeloze lange vlucht zijn we goed aangekomen in Los Angeles om 13.15 plaatselijke tijd. Na de onvermijdelijke wachtrijen aan de grenscontrole en het oppikken van onze valiezen (oef, ze waren meegereisd), reden we vervolgens met de gratis shuttle naar Avis om onze huurwagen op te halen. Toen we echter daar de wachtrij opmerkten, vlogen de 'oh my god' kreten in het rond. Na 2,5 u. zuchten in de Californische zon konden we eindelijk vertrekken met onze Dodge minivan richting hotel. Natuurlijk was inmiddels heel onze namiddagplannng in LA in rook opgegaan. We besloten dan maar om nog iets te gaan eten en ons dan rust te gunnen na een lange vermoeiende dag van meer dan 26 u.
Na een korte nacht, 's morgens om 4.30u in Zaventem, samen met -jawel- enkele duizende reizigers! Incheck - gebruikelijk wachten- maar uiteindelijk vlot ingecheckt. En nu opnieuw wachten met een tas koffie. Vrouwen reeds aan het windowshoppen!
)
