Leuk toch, zo'n verlengd weekend? Veel tijd om... inderdaad, in het huis te werken :) Het plafond dat ik zo zorgvuldig geschuurd en proper gemaakt had, bleek terug helemaal beschimmeld... Even niet zo leuk! Door het vroegere lek (dat ondertussen wel hersteld geraakt is) is één kant van het lemen bezetsel zo nat dat het wel boetseerklei lijkt... Ik besluit dan maar geduldig af te wachten tot alles helemaal droog, voor ik de roze en groene en zwarte schimmeltjes nog eens te lijf ga. Volgende kamer die op mijn lijstje staat, is de badkamer. Daar is het plafond veel minder toegetakeld, ik zie het eigenlijk wel goedkomen daar. Enig probleem is dat het ongelofelijk tijdrovend is, net iets wat we niet op overschot hebben.
Vandaag stond er eerst een uitstapje op het programma, het is tenslotte een verlengd weekend hè! Een uitstapje naar de Brico, mét een lijstje van Niko. Een decoupeerzaagske moest ik meebrengen. Ik had een aantal tips op een bladje, waarmee ik dan kon proberen om het raadsel te ontcijferen. Want inderdaad, dan ben je al blij dat je de rayon met de decoupeerzaagskes gevonden hebt - geef nu toe, daar in die Brico zit alles wat je nodig hebt toch verstopt achter onbelangrijke dingen zoals kerstbomen enzo - maar dan hè... Het hele rek decoupeerzaagskes staart je aan, je ziet amper verschil tussen de 30 verschillende verpakkingen. Daar sta je dan, met je briefje met tips en dan voel je hem hè... Dé blik! Die blik van menig Bricobezoeker, de echte Vlaamsche klusser, "oei, oei, wat komt dat juffrouwke hier zoeken?" Waarom koopt ze geen kerstlichtjes, zoals de andere juffrouwkes??? Die blik alleen al, zorgt ervoor dat ik koppig voor het rek blijf staan, amper wetend waar zo'n zaagske dan wel voor dient... Ik heb tenslotte mijn briefje en heb sowieso al een hekel aan dingen vragen aan vreemde mensen, zeker als ik begod niet weet wat ik dan wel vragen zou...
Hoe het is afgelopen? Tja, ik heb er eentje gekocht... we zullen zien of het past hè. :)
Het lukt me momenteel nog niet zo goed om hier een linkje te zetten, zodat je ineens naar ons webalbum kan doorklikken. Als je het zinnetje hieronder echter kopieert of overtypt, geraak je er ook... Advies over hoe ik het beter zou kunnen doen is welkom hè...
Met volle overgave heb ik me op onze plafonds gestort. We zijn altijd al verliefd geweest op zo'n mooie oude stucwerk-plafonds. Jammergenoeg zijn de onze er niet zo goed aan toe. Barsten, gasten, vocht, afbladerende verf... Willen we onze mooie plafonds houden, dan is er werk aan de winkel. En werk voor óns, want een werkman betalen om dat te doen, tja, dat past niet meteen in ons budget. Sinds een paar dagen ben ik bezig met het plafond van de slaapkamer op het eerste achteraan. Door een jarenlang lek in de dakgoot is één kant helemaal nat, vies, beschimmeld... tof dus! De verf is bijna overal afgeprutst, weggeschuurd of weggeblazen (met zo'n bouwhaardroger, weet niet hoe dat heet)... en ik voel het. Werken met je armen omhoog en je hoofd in je nek: pijnlijk! Komt daar nog bij dat ik niet echt een grote held ben op een stelling. En toch, ik zie het ook wel veranderen... ben alleen heel zenuwachtig om aan het opvullen van de barsten en het plamuren te beginnen. Ik ben er nog niet helemaal van overtuigd of het mooie plafond wel in goede handen is bij mij...
Ooit al geprobeerd om 40m2 parket in een Opel Corsa te laden? Wij wel... Net voor sluitingsuur stonden we in het grote afhaalmagazijn en onze grootste bezorgdheid was: past dat er wel allemaal in? Nu hadden we er wel vertrouwen in, zowel Niko als ik hebben al wel eens andere dingen in ons autootje gepropt: houten balken, stortkokers, zelfs een kruiwagen! Dat parket leek dan ook geen enkel probleem...
Toen we ongeveer aan de helft zaten begon onze vering echter vreemde geluiden te maken... het leek alsof het autootje met parket en al achterover zou slaan. (Niko verzekerde me wel dat dat niet kon, maar toch) Dus in twee keer dan maar hè; wel vervelend dat de winkel bijna ging sluiten en dat vandaag de laatste dag van de aanbieding was. Maar ja, geen probleem voor ons, voor alles is er immers een oplossing.
Het was een prachtige oplossing, echt waar...Niko zou de eerste lading alvast naar ons huis brengen, ik reed met mijn grote winkelkar (je weet wel, zo'n exemplaar waar je absoluut niet mee kan manoevreren) de Drive-In binnen. De 'serieuze' werkmannen onder ons, bekeken me een beetje scheef... Maar bon, ik geraakte aan onze mooie parket, op mijn karreke.
En toen, tja, was het wachten hè... en wachten, en wachten,... en toen gingen de lichten van de winkel uit, en reed het personeel naar huis en werd het koud en ik, ik bleef wachten, en wachten... Uiteindelijk verhuisde ik, naar één van de tuinhuisjes die op de parking tentoon staan, kwestie van toch een beetje uit de wind te zitten.
Even later klonk een zalig vertrouwd geronk over de verlaten parking, daar was hij, mijn stoere ridder en onze zwarte ros(t), met zijn zalig -alles of niets- chauffageke en zijn zachte zeteltjes... En weet je, het wachten en de kou, eens we die mooie parket in onze living hebben liggen, zijn we dat allemaal vergeten!
Eerst even voorstellen: ik ben... tja ik dus hè, Anneleen. Samen met mijn man Niko woon ik Antwerpen, voorlopig nog in een huurappartementje, binnenkort in ons eigen huis, dat we aan het verbouwen zijn. Begin januari wisten we dat het óns huis zou worden, maar de sleutel hadden we nog niet. We maakten plannen, de meest enthousiaste eerst, en gingen af en toe eens door de brievenbus gluren... Daar zaten we dan op onze knieën, te dromen, over hoe we het wilden, hoe het zou zijn... zonder enige notie van alle hindernissen die ons nog te wachten stonden.
Op 13 maart hadden we de sleutel en van de notaris ging het recht naar onze nieuwe straat, naar ons toekomstig huis. We konden onze nieuwsgierigheid niet bedwingen, wilden meteen aan de slag! We maakten diezelfde avond nog een opening in een gyprocwand om te kijken wat er achter zat. Onze eerste daad was gesteld!
In de maanden die volgden haalden we het hele huis leeg, en met elke laag die we weghaalden ontdekten we een stukje geschiedenis, vingen we een glimp op van hoe onze voorgangers dachten, van wat zij mooi vonden, ... En wees gerust, dat was niet altijd hoe wij erover dachten! We haalden alle valse wanden (zo van die gelamineerde vezelplaat) en alle laagjes linolium en vast tapijt en vezelplaten eruit. De valse plafonds, de bedenkelijke elektriciteitsaansluitingen en waterleidingen en hopeloos verouderde verwarmingstoestellen vlogen de container in. Een oude keuken en 2 badkamertjes moesten er ook aan geloven... Voor de reusachtige valse schouw (opgebouwd uit grote eiken balken) in de leefruimte hadden we de hulp nodig van enkele dappere (en sterke) vrienden. En toen dat allemaal gedaan was, hadden we door dat al dat oude bezetsel (weet je wel, leem met varkenshaar tussen) toch wel erg los zat en er dus allemaal af moest. Dit tot grote (terechte) frustratie van onze buren...
Eigenlijk is er te veel gebeurd om op te sommen... ik had dat 'bloggen' beter wat vroeger ontdekt. :) Nu ja, gaandeweg vertel ik nog wel meer. Het komt er op neer dat we eind augustus een leeg huis hadden, en een doos met 'schatten' die we gevonden hadden in het huis: oude flarden krant, die achter het behang zaten, voorschriften van de arts die er ooit woonde, een hele hoop fotolijsten, een spiegel van Elvis... knipoogjes naar de vroegere eigenaars van ons huis.
Sindsdien zijn er ook nieuwe ramen geplaatst, een nieuw stuk trap en in september kwam er een klein legertje stucadoors om van onze bakstenen muren, terug mooie gladde muren te maken. Weet je, er zijn nu eenmaal dingen die je beter door vakmensen laat doen hè... Alle eer voor die mannen hoor, amai!
Er is nog zóoo veel werk, echt waar, ik mag er niet aan denken... Daarom misschien, de zin om het allemaal een beetje bij te houden... Ook wel omdat ik toch wel trots ben, op alles wat er al gebeurd is, wat we al verwezenlijkt hebben. En vooral omdat ik onze ervaringen ook wel wil delen, inspireren misschien? We zien wel...
