Het lukt me momenteel nog niet zo goed om hier een linkje te zetten, zodat je ineens naar ons webalbum kan doorklikken. Als je het zinnetje hieronder echter kopieert of overtypt, geraak je er ook... Advies over hoe ik het beter zou kunnen doen is welkom hè...
Met volle overgave heb ik me op onze plafonds gestort. We zijn altijd al verliefd geweest op zo'n mooie oude stucwerk-plafonds. Jammergenoeg zijn de onze er niet zo goed aan toe. Barsten, gasten, vocht, afbladerende verf... Willen we onze mooie plafonds houden, dan is er werk aan de winkel. En werk voor óns, want een werkman betalen om dat te doen, tja, dat past niet meteen in ons budget. Sinds een paar dagen ben ik bezig met het plafond van de slaapkamer op het eerste achteraan. Door een jarenlang lek in de dakgoot is één kant helemaal nat, vies, beschimmeld... tof dus! De verf is bijna overal afgeprutst, weggeschuurd of weggeblazen (met zo'n bouwhaardroger, weet niet hoe dat heet)... en ik voel het. Werken met je armen omhoog en je hoofd in je nek: pijnlijk! Komt daar nog bij dat ik niet echt een grote held ben op een stelling. En toch, ik zie het ook wel veranderen... ben alleen heel zenuwachtig om aan het opvullen van de barsten en het plamuren te beginnen. Ik ben er nog niet helemaal van overtuigd of het mooie plafond wel in goede handen is bij mij...
Ooit al geprobeerd om 40m2 parket in een Opel Corsa te laden? Wij wel... Net voor sluitingsuur stonden we in het grote afhaalmagazijn en onze grootste bezorgdheid was: past dat er wel allemaal in? Nu hadden we er wel vertrouwen in, zowel Niko als ik hebben al wel eens andere dingen in ons autootje gepropt: houten balken, stortkokers, zelfs een kruiwagen! Dat parket leek dan ook geen enkel probleem...
Toen we ongeveer aan de helft zaten begon onze vering echter vreemde geluiden te maken... het leek alsof het autootje met parket en al achterover zou slaan. (Niko verzekerde me wel dat dat niet kon, maar toch) Dus in twee keer dan maar hè; wel vervelend dat de winkel bijna ging sluiten en dat vandaag de laatste dag van de aanbieding was. Maar ja, geen probleem voor ons, voor alles is er immers een oplossing.
Het was een prachtige oplossing, echt waar...Niko zou de eerste lading alvast naar ons huis brengen, ik reed met mijn grote winkelkar (je weet wel, zo'n exemplaar waar je absoluut niet mee kan manoevreren) de Drive-In binnen. De 'serieuze' werkmannen onder ons, bekeken me een beetje scheef... Maar bon, ik geraakte aan onze mooie parket, op mijn karreke.
En toen, tja, was het wachten hè... en wachten, en wachten,... en toen gingen de lichten van de winkel uit, en reed het personeel naar huis en werd het koud en ik, ik bleef wachten, en wachten... Uiteindelijk verhuisde ik, naar één van de tuinhuisjes die op de parking tentoon staan, kwestie van toch een beetje uit de wind te zitten.
Even later klonk een zalig vertrouwd geronk over de verlaten parking, daar was hij, mijn stoere ridder en onze zwarte ros(t), met zijn zalig -alles of niets- chauffageke en zijn zachte zeteltjes... En weet je, het wachten en de kou, eens we die mooie parket in onze living hebben liggen, zijn we dat allemaal vergeten!
