Leuk! Leuk! Leuk! Er staat vanalles op de agenda voor de komende dagen...
Niko heeft voor morgen een camionetteke gehuurd en gaat verbouwboodschapjes doen: glaswol, parket, materiaal voor het nieuwe keukendak, houten balken... Jammer dat ik moet werken, want eigenlijk vind ik zo'n dingen wel heel leuk om te doen.
Nu ja, ik heb ook een opdracht op m'n agenda staan morgen: op mijn werk gedaan krijgen dat ik vroeger kan stoppen, want om 4 uur komen ze een container brengen. Die container daar krijgen was trouwens een heel avontuur. Tot gisteren leek het helemaal niet in orde te komen, want er waren wegenwerken in de Boomgaardstraat en de straat was voor de helft afgezet. Geen plaats voor onze container dus! Gelukkig zijn de wonderen de wereld nog niet uit: De wegenwerken waren vroeger klaar dan gepland, waardoor we toch een container zouden kunnen plaatsen... We waren echter niet zo zeker dat we die container en de vergunning om hem te zetten nog in orde zouden krijgen tegen morgen... De container bleek geen probleem, die vergunning was een ander paar mouwen... Daarvoor moet je langs de politie, en om één of andere onverklaarbare reden kunnen ze die vergunning wel meteen meegeven, maar kunnen ze het niet regelen dat die vergunning ook meteen geldig is...
We hebben dus een vergunning, vanaf zaterdag en een container die er vrijdagavond al zal staan. En gaan wij ons dat aantrekken? Nee... Want we hebben die container eigenlijk echt wel nodig... zaterdag komen de vrienden helpen om het keukentje af te breken, wel handig als we dan ergens met het afval naartoe kunnen hè. Ik kijk er heel hard naar uit: die vieze bijbouw, eindelijk weg, zodat Niko een nieuw dak kan maken. Da's weer een stap vooruit en het zorgt ervoor dat het huis eindelijk afgesloten wordt van de natte, koude buitenwereld.
We zijn echt niet van plan om van die vergunning wakker te liggen, dat kan er nog wel bij, met een stelling die daar ook al veel langer staat dan toegelaten, doordat de gevelwerken zo lang duren. Gelukkig is dat bijna van de baan: ze moeten nog een klein stukje afwerken en dan zijn ze klaar. Het resultaat heeft lang op zich laten wachten, maar is wel de moeite waard! Zodra de stelling weg is, voeg ik zeker foto's toe.
't Is niet echt een constructief weekend geweest... De vermoeidheid begint stilaan toe te slaan, de Grote Gedrevenheid van de eerste maanden is een beetje weg en bovendien is het wel erg vroeg donker op deze koude winterdagen... Gisteren hebben we eigenlijk alleen dat kacheltje geïnstalleerd, vandaag hadden we gelukkig wat hulp. Nadat we de leefruimte beneden opgeruimd hadden - je wil niet weten hoeveel rommel je verzameld op een paar maanden verbouwpret - ging het terug richting zolder. We zijn nog niet helemaal klaar met isoleren maar alles was op, dus dat was weer een job die we niet konden afwerken. Papa kwam helpen en samen begonnen we met het bevestigen van een laagje plasticfolie over de glaswol. Het heeft iets met condens te maken... Best een avontuur eigenlijk: dubbelzijdige plakband, veel gepruts, dan de plastic ertegen, proberen om er zelf niet tussen te blijven hangen, ... Ook vriendin, en toekomstig medebewoner, Liesbeth kwam nog helpen met plakken...
We zijn op zo'n moment gekomen waar een heel lijstje superdringende taken onze aandacht opeist, onze hoofden zitten dus heel vol met alles wat we zeker niet mogen vergeten, afspraken die we nog moeten maken, plannen over hoe we het allemaal geregeld gaan krijgen, noodscenario's over hoe we gaan kamperen op onze werf als het allemaal niet lukt zoals gehoopt... en eigenlijk ook wel nog altijd zotte ideeën en dromen, over hoe het er (hopelijk) op een dag zal uitzien.
Vandaag onze houtkachel op zijn plekje gezet en voor een eerste keer aangestoken. Eindelijk een beetje warmte in ons huis. Geloof me vrij maar werken in een huis dat even koud is en zelfs kouder dan de buitentemperatuur is niet altijd een pretje. Maar nu hebben we een houtkachel! Ik heb altijd technologie een beetje gehaat (buiten als het over films en hifi ging) en nu heb ik dus het summum van anti-technologie in huis. Een houtkachel.
We zijn best trots om inwoner te zijn van dé stad (geef nu toe, ik kan, zelfs als inwijkeling, het chauvinisme van de Antwerpenaren wel een beetje begrijpen) en even leek het erop alsof 't stad ons nóg gelukkiger ging maken... 'Even' was echter van heel korte duur in dit geval.
Ik zal mezelf een beetje verduidelijken hè: We waren alle aanvraagformulieren voor premies aan het doornemen en probeerden uit te pluizen waarvoor we zoal in aanmerking kwamen. Bleek dat de stad Antwerpen (vandaar het gejubel) een hele dikke premie geeft voor het verfraaien van de gevel. Het kwam erop neer dat je een groot percentage van je investering (met een maximum van 3000 euro) terugkreeg bij het renoveren van je gevel. Na wat verder lezen bleek ons huis aan alle voorwaarden te voldoen om in aanmerking te komen. Er ontstond al een spontaan vreugdedansje van mezelf, ik zag de mooie ikea keukenkastjes al voor me, mét dat mooie aanrecht... 3000euro, dat zijn best al wel wat kastjes! De vreugde was echter van korte duur, bureaucratie nam de overhand op ons enthousiasme. Moesten we die premie blijkbaar al aangevraagd hebben 3 maanden vóór de aanvang van de werken! Kijk, ik versta dat er regels zijn, MAAR WAAROM VERTELLEN ZE MIJ DAT DAN NIET... Al die andere premies moet je aanvragen ná dat je een factuur hebt, behalve deze... En dat, tot daar dan nog, daar zou ik nog kunnen mee leven, MAAR WAAROM VERTELLEN ZE MIJ DAT NIET!!! Echt waar, ik was het toch even kwijt hoor! En die peut van een aannemer, weet hij dat dan niet, da's die mens zijn job toch?! WAAROM VERTELT DIE ZOIETS NIET??! Net zoals wanneer je een vergunning gaat vragen aan 't stad voor een stelling, voor je gevelrenovatie weet je wel, WAAROM VERTELLEN ZE DAT DAN NIET! Dan zouden ze toch moeten zeggen: " Ah juffraake, auwe gevel, gij et die premie toch wel oangevroagd hè?" Niet dus!
Loslaten zeker? Ik weet het wel, maar toch... 't Is toch behoorlijk frustrerend, elke euro 2 keer omdraaien voor je hem uitgeeft, en dan door zoiets dwaas zo veel budget mislopen... Misschien moeten we toch maar proberen, een lief briefje sturen naar onze burgemeester? Maar ja, die mens zal wel veel zo'n briefjes krijgen zeker? Toch een nadeel van het wonen in een grote stad?
Kan je je een beter moment inbeelden om een dak te isoleren? Al die sneeuw gaf onze zolder een knus tintje... 't was friskes, maar op de één of andere manier gaf dat laagje sneeuw ons een heel groot 'thuis-gevoel'. De grote kamers boven zijn helemaal geïsoleerd, ook de andere kamers schieten op. Niko heeft vandaag nog verder gedaan met de waterleidingen op het eerste en begon met het bouwen van het geraamte voor onze inloopdouche op het eerste.
Leuk dat er weer een aantal dingen vooruitgegaan zijn, want ik moet het eerlijk toegeven: ik begin toch wel súper-zenuwachtig te worden over die griezelige datum, eind januari, als we ons veilige, propere appartementje achter ons moeten laten...Er zijn momenten dat ik het helemaal zie zitten, andere momenten overloop ik in mijn hoofd het lijstje met alles wat nog moet gebeuren... Tja, dan zakt de moed me soms toch even in de schoenen!
Hoe dan ook, goedkomen doet het ooit wel eens hè... Niko en ik waren daarnet bij een kopje soep in onze kille koude living al aan het fantaseren over de eerste sneeuw van volgend jaar... Dan zullen we ons kacheltje aansteken, door onze prachtige ramen naar buiten kijken en eens lachen, met alle stress die we nu voelen!
Er zijn ook nieuwe foto's: picasweb.google.nl/anneleen.de.raedt
We zijn begonnen met het isoleren van de verdieping onder het dak... Eindelijk eens een jobke waarvan je meteen resultaat ziet! (Da's wat anders als plafonds afkrabben - ben ik ondertussen al grondig beu) Het schiet goed op, al zeg ik het zelf! Bovendien heb ik ondertussen ook al een aantal strategieën ontwikkeld om die vervelende jeuk van de glaswol te vermijden. Keukenhandschoenen, ingetaped over mijn mouwen, rolkraag, sjaal, stofmasker... 't Is wel echt geen zicht! Niko heeft ondertussen het volledige kader voor gyproc afgewerkt, de water- en elektriciteitsleidingen zijn gelegd en de doosjes voor de schakelaars zijn er allemaal. Die tweede verdieping begint dus stilaan wat vorm te krijgen.
Ondertussen hebben 'de gevelmannen' onze achtergevel verlaten, tot grote opluchting van ons beiden. We begonnen te beseffen dat we tot nu toe heel veel geluk gehad hebben met werkmannen. Het verhaal van de gevel leek even minder vlot te gaan, weet je wel, met van die beloftes, die niet nagekomen worden en mensen die zich niet aan hun afspraken houden? Na heel veel aandringen van Niko en een boze telefoon van mij - jaja, zó ver hadden ze me gekregen - is de stelling achteraan weg. En we moeten eerlijk zijn, het is heel mooi! Bovendien is de dakgoot hersteld, zodat onze binnenmuren eindelijk kunnen drogen! Nu nog wachten tot we ook onze voorgevel terug zien verschijnen...
PS. Die zaagjes van vorige keer, het waren inderdaad de verkeerde! :s
Leuk toch, zo'n verlengd weekend? Veel tijd om... inderdaad, in het huis te werken :) Het plafond dat ik zo zorgvuldig geschuurd en proper gemaakt had, bleek terug helemaal beschimmeld... Even niet zo leuk! Door het vroegere lek (dat ondertussen wel hersteld geraakt is) is één kant van het lemen bezetsel zo nat dat het wel boetseerklei lijkt... Ik besluit dan maar geduldig af te wachten tot alles helemaal droog, voor ik de roze en groene en zwarte schimmeltjes nog eens te lijf ga. Volgende kamer die op mijn lijstje staat, is de badkamer. Daar is het plafond veel minder toegetakeld, ik zie het eigenlijk wel goedkomen daar. Enig probleem is dat het ongelofelijk tijdrovend is, net iets wat we niet op overschot hebben.
Vandaag stond er eerst een uitstapje op het programma, het is tenslotte een verlengd weekend hè! Een uitstapje naar de Brico, mét een lijstje van Niko. Een decoupeerzaagske moest ik meebrengen. Ik had een aantal tips op een bladje, waarmee ik dan kon proberen om het raadsel te ontcijferen. Want inderdaad, dan ben je al blij dat je de rayon met de decoupeerzaagskes gevonden hebt - geef nu toe, daar in die Brico zit alles wat je nodig hebt toch verstopt achter onbelangrijke dingen zoals kerstbomen enzo - maar dan hè... Het hele rek decoupeerzaagskes staart je aan, je ziet amper verschil tussen de 30 verschillende verpakkingen. Daar sta je dan, met je briefje met tips en dan voel je hem hè... Dé blik! Die blik van menig Bricobezoeker, de echte Vlaamsche klusser, "oei, oei, wat komt dat juffrouwke hier zoeken?" Waarom koopt ze geen kerstlichtjes, zoals de andere juffrouwkes??? Die blik alleen al, zorgt ervoor dat ik koppig voor het rek blijf staan, amper wetend waar zo'n zaagske dan wel voor dient... Ik heb tenslotte mijn briefje en heb sowieso al een hekel aan dingen vragen aan vreemde mensen, zeker als ik begod niet weet wat ik dan wel vragen zou...
Hoe het is afgelopen? Tja, ik heb er eentje gekocht... we zullen zien of het past hè. :)
Het lukt me momenteel nog niet zo goed om hier een linkje te zetten, zodat je ineens naar ons webalbum kan doorklikken. Als je het zinnetje hieronder echter kopieert of overtypt, geraak je er ook... Advies over hoe ik het beter zou kunnen doen is welkom hè...
Met volle overgave heb ik me op onze plafonds gestort. We zijn altijd al verliefd geweest op zo'n mooie oude stucwerk-plafonds. Jammergenoeg zijn de onze er niet zo goed aan toe. Barsten, gasten, vocht, afbladerende verf... Willen we onze mooie plafonds houden, dan is er werk aan de winkel. En werk voor óns, want een werkman betalen om dat te doen, tja, dat past niet meteen in ons budget. Sinds een paar dagen ben ik bezig met het plafond van de slaapkamer op het eerste achteraan. Door een jarenlang lek in de dakgoot is één kant helemaal nat, vies, beschimmeld... tof dus! De verf is bijna overal afgeprutst, weggeschuurd of weggeblazen (met zo'n bouwhaardroger, weet niet hoe dat heet)... en ik voel het. Werken met je armen omhoog en je hoofd in je nek: pijnlijk! Komt daar nog bij dat ik niet echt een grote held ben op een stelling. En toch, ik zie het ook wel veranderen... ben alleen heel zenuwachtig om aan het opvullen van de barsten en het plamuren te beginnen. Ik ben er nog niet helemaal van overtuigd of het mooie plafond wel in goede handen is bij mij...
Ooit al geprobeerd om 40m2 parket in een Opel Corsa te laden? Wij wel... Net voor sluitingsuur stonden we in het grote afhaalmagazijn en onze grootste bezorgdheid was: past dat er wel allemaal in? Nu hadden we er wel vertrouwen in, zowel Niko als ik hebben al wel eens andere dingen in ons autootje gepropt: houten balken, stortkokers, zelfs een kruiwagen! Dat parket leek dan ook geen enkel probleem...
Toen we ongeveer aan de helft zaten begon onze vering echter vreemde geluiden te maken... het leek alsof het autootje met parket en al achterover zou slaan. (Niko verzekerde me wel dat dat niet kon, maar toch) Dus in twee keer dan maar hè; wel vervelend dat de winkel bijna ging sluiten en dat vandaag de laatste dag van de aanbieding was. Maar ja, geen probleem voor ons, voor alles is er immers een oplossing.
Het was een prachtige oplossing, echt waar...Niko zou de eerste lading alvast naar ons huis brengen, ik reed met mijn grote winkelkar (je weet wel, zo'n exemplaar waar je absoluut niet mee kan manoevreren) de Drive-In binnen. De 'serieuze' werkmannen onder ons, bekeken me een beetje scheef... Maar bon, ik geraakte aan onze mooie parket, op mijn karreke.
En toen, tja, was het wachten hè... en wachten, en wachten,... en toen gingen de lichten van de winkel uit, en reed het personeel naar huis en werd het koud en ik, ik bleef wachten, en wachten... Uiteindelijk verhuisde ik, naar één van de tuinhuisjes die op de parking tentoon staan, kwestie van toch een beetje uit de wind te zitten.
Even later klonk een zalig vertrouwd geronk over de verlaten parking, daar was hij, mijn stoere ridder en onze zwarte ros(t), met zijn zalig -alles of niets- chauffageke en zijn zachte zeteltjes... En weet je, het wachten en de kou, eens we die mooie parket in onze living hebben liggen, zijn we dat allemaal vergeten!
Eerst even voorstellen: ik ben... tja ik dus hè, Anneleen. Samen met mijn man Niko woon ik Antwerpen, voorlopig nog in een huurappartementje, binnenkort in ons eigen huis, dat we aan het verbouwen zijn. Begin januari wisten we dat het óns huis zou worden, maar de sleutel hadden we nog niet. We maakten plannen, de meest enthousiaste eerst, en gingen af en toe eens door de brievenbus gluren... Daar zaten we dan op onze knieën, te dromen, over hoe we het wilden, hoe het zou zijn... zonder enige notie van alle hindernissen die ons nog te wachten stonden.
Op 13 maart hadden we de sleutel en van de notaris ging het recht naar onze nieuwe straat, naar ons toekomstig huis. We konden onze nieuwsgierigheid niet bedwingen, wilden meteen aan de slag! We maakten diezelfde avond nog een opening in een gyprocwand om te kijken wat er achter zat. Onze eerste daad was gesteld!
In de maanden die volgden haalden we het hele huis leeg, en met elke laag die we weghaalden ontdekten we een stukje geschiedenis, vingen we een glimp op van hoe onze voorgangers dachten, van wat zij mooi vonden, ... En wees gerust, dat was niet altijd hoe wij erover dachten! We haalden alle valse wanden (zo van die gelamineerde vezelplaat) en alle laagjes linolium en vast tapijt en vezelplaten eruit. De valse plafonds, de bedenkelijke elektriciteitsaansluitingen en waterleidingen en hopeloos verouderde verwarmingstoestellen vlogen de container in. Een oude keuken en 2 badkamertjes moesten er ook aan geloven... Voor de reusachtige valse schouw (opgebouwd uit grote eiken balken) in de leefruimte hadden we de hulp nodig van enkele dappere (en sterke) vrienden. En toen dat allemaal gedaan was, hadden we door dat al dat oude bezetsel (weet je wel, leem met varkenshaar tussen) toch wel erg los zat en er dus allemaal af moest. Dit tot grote (terechte) frustratie van onze buren...
Eigenlijk is er te veel gebeurd om op te sommen... ik had dat 'bloggen' beter wat vroeger ontdekt. :) Nu ja, gaandeweg vertel ik nog wel meer. Het komt er op neer dat we eind augustus een leeg huis hadden, en een doos met 'schatten' die we gevonden hadden in het huis: oude flarden krant, die achter het behang zaten, voorschriften van de arts die er ooit woonde, een hele hoop fotolijsten, een spiegel van Elvis... knipoogjes naar de vroegere eigenaars van ons huis.
Sindsdien zijn er ook nieuwe ramen geplaatst, een nieuw stuk trap en in september kwam er een klein legertje stucadoors om van onze bakstenen muren, terug mooie gladde muren te maken. Weet je, er zijn nu eenmaal dingen die je beter door vakmensen laat doen hè... Alle eer voor die mannen hoor, amai!
Er is nog zóoo veel werk, echt waar, ik mag er niet aan denken... Daarom misschien, de zin om het allemaal een beetje bij te houden... Ook wel omdat ik toch wel trots ben, op alles wat er al gebeurd is, wat we al verwezenlijkt hebben. En vooral omdat ik onze ervaringen ook wel wil delen, inspireren misschien? We zien wel...
