“This moment will just be another story someday.”[1]

Beste vriend,

Deze ochtend werd ik wakker met een licht gevoel in mijn hoofd. Op de display van de wekker die ik voor mijn 12^e verjaardag van tante Hellen had gekregen, stond “6:45”. Ik daalde de trap af en groette m’n zus die koffie aan het zetten was. Ze strekte haar fijne armen, gaf me ook een dampende kop en zei: “ Goedemorgen, Charlie!” “Goedemorgen, Candace”, zei ik.

Terwijl ik naar school liep met mijn loodzware boekentas, genoot ik van alle mooie huisjes en tuintjes in onze straat.

Eenmaal ik op school aankwam, zocht ik een weg naar de kluisjes, waarvan iedereen exact 4 dagen geleden via de post een kluisjesnummer bestaande uit 3 cijfers samen met een code van 4 cijfers had gekregen. Met de boeken reeds in de handen, wurmde ik me tussen een grote jongen en een muur waarvan de verf al los aan het komen was. Op dat moment draaide de jongen met honkbaljas zich om een bulderde in mijn richting: ”Wie denk jij wel niet dat je bent?” “Chhh… Charlie Ke-kelmeckis..”, stotterde ik. Daarop zei de pestkop: ”Als je mij nog één keer lastigvalt dan…”. Ik raapte al mijn (weinige) moed bijeen en zei: “Tegen de kleintjes durf je wel, hé?” Toen sloofde hij zijn mouw op en ik voelde zijn vuist een weg zoeken naar mijn maag. Ik voelde de koffie van deze ochtend een opwaartse beweging maken. Toen spookte er slechts één iets door mijn hoofd: de zelfverdedigingstechnieken die mijn broer me deze zomer had aangeleerd. “Fixeer! Leid af! En sla toe!” Ik duwde mijn duimen in zijn ogen en plaatste mijn hiel in zijn kuit. Hij viel op de grond en begon te janken als een klein meisje. Zo slaagde ik er dus in om op dag 1 mezelf een weg te leiden naar het bureau van de directeur.

Na een half uur wachten op de houten met leer beklede stoel van de directeur, sprak het schoolhoofd me aan: “Wat bezielt je, jongeman, om op de eerste schooldag van het nieuwe jaar de pestkop uit te hangen?” Voorzichtig probeerde ik mezelf toe te lichten: “Die jongen viel me lastig en ik heb gewoon wat zelfverdediging toegep..” Net op het moment dat ik mijn laatste woord op het puntje van mijn tong lag, kwam een grote man met halflang bruin haar de kamer binnen en zei: “Laat dit lastige kereltje maar aan mij over!” Toen nam hij me mee naar een klein lokaaltje verder op de gang. Ik voelde de adrenaline pompen en het bloed gieren door mijn aderen. Plots stopte hij een boek met de titel “How To Kill A Mockingbird” in mijn handen en zei: “Welkom op onze school, Charlie. Ik ben voortaan je nieuwe leerkracht Engels.Toen ik hem vroeg waarom hij me had gered uit de klauwen van het schoolhoofd en hij mijn naam kende, zei hij zacht: “Ik ben een goede kennis van je vader. Stel verder geen vragen.”

Zo slaagde ik er dus in om een leraar als enige vriend te hebben op mijn eerste schooldag.

Veel liefs,

Je goede vriend Charlie

"So, this is my life. And I want you to know that I am both happy and sad and I'm still trying to figure out how that could be."[1]

Beste vriend,

Ik bent het, Charlie. Charlie Kelmeckis. Ik besef dat het lang geleden is, maar ik voelde de prangende nood om je weer eens te schrijven. Ik dacht dat je het wel prettig zou vinden om nog eens van me te horen. Hoe is het weer op de plaats waar je nu bent?

De laatste week van de vakantie loopt al bijna ten einde en ik ben haast niet te houden. Ik ben nieuwsgierig, bang en ongelooflijk zenuwachtig tegelijkertijd. Mijn moeder vroeg me deze ochtend nog hoeveel tassen koffie ik op had. Maar ze begrijpt niet waarom ik zo driftig ben. Jij moet begrijpen dat een eerste dag op een nieuwe school geen pretje is, zeker wanneer niemand je naam weet, niemand weet wie je bent, niemand je verhaal kent.  Eigenlijk voelt het best vreemd om zonder je twee beste vrienden aan een gloednieuw hoofdstuk in je leven te beginnen. Ik heb deze vakantie nog vaak aan onze vriendin Susan gedacht. Aangezien ze niets van zich laat horen, veronderstel ik dat onze plannen om samen een opwindende tijd te beleven in het water gevallen zijn. Ze heeft het vast moeilijk met zichzelf. En wat die andere vriend betreft, dat verhaal hoef ik je niet meer vertellen.

Stiekem hoop ik dat morgen al frisse onbekenden tegenkom die al even groen zijn als ik, die hopelijk zullen evolueren naar bekenden. Dat is eigenlijk hetgeen waar ik zo bang voor ben. Én nieuwsgierig, én opgewonden. Maar zoals tante Hellen altijd tegen me zei: “Ooit zal je omgeven zijn door mensen die je beminnen om wie je bent!” Nog liever dan nieuwe vrienden maken, zou ik haar een laatste keer willen omhelzen. Dat is mijn allergrootste wens!

Veel liefs,