"So, this is my life. And I want you to know that I am both happy and sad and I'm still trying to figure out how that could be."[1]

Beste vriend,

Ik bent het, Charlie. Charlie Kelmeckis. Ik besef dat het lang geleden is, maar ik voelde de prangende nood om je weer eens te schrijven. Ik dacht dat je het wel prettig zou vinden om nog eens van me te horen. Hoe is het weer op de plaats waar je nu bent?

De laatste week van de vakantie loopt al bijna ten einde en ik ben haast niet te houden. Ik ben nieuwsgierig, bang en ongelooflijk zenuwachtig tegelijkertijd. Mijn moeder vroeg me deze ochtend nog hoeveel tassen koffie ik op had. Maar ze begrijpt niet waarom ik zo driftig ben. Jij moet begrijpen dat een eerste dag op een nieuwe school geen pretje is, zeker wanneer niemand je naam weet, niemand weet wie je bent, niemand je verhaal kent.  Eigenlijk voelt het best vreemd om zonder je twee beste vrienden aan een gloednieuw hoofdstuk in je leven te beginnen. Ik heb deze vakantie nog vaak aan onze vriendin Susan gedacht. Aangezien ze niets van zich laat horen, veronderstel ik dat onze plannen om samen een opwindende tijd te beleven in het water gevallen zijn. Ze heeft het vast moeilijk met zichzelf. En wat die andere vriend betreft, dat verhaal hoef ik je niet meer vertellen.

Stiekem hoop ik dat morgen al frisse onbekenden tegenkom die al even groen zijn als ik, die hopelijk zullen evolueren naar bekenden. Dat is eigenlijk hetgeen waar ik zo bang voor ben. Én nieuwsgierig, én opgewonden. Maar zoals tante Hellen altijd tegen me zei: “Ooit zal je omgeven zijn door mensen die je beminnen om wie je bent!” Nog liever dan nieuwe vrienden maken, zou ik haar een laatste keer willen omhelzen. Dat is mijn allergrootste wens!

Veel liefs,