“And I wonder if anyone is really happy. I hope they are. I really hope they are.”[1]

Beste vriend,

Ik lig hier nu al twee weken in het “Thomas King Psychology centre”. Ik slaap slecht, want ik beleef het moment steeds over en over en over.

Het was op kerstdag. De hele familie was net de deur uit. Plots kreeg ik het gevoel dat tante Hellen me voor de deur stond op te wachten met een groot pak met een grote rode strik. Ze zou zeggen: “Zalige Kerst, Char.” Ze hield er altijd van om me “Char” te noemen. Ik barstte in tranen uit en besefte dat ik niet te recht kon bij Susan. Ook niet bij jou, Michael. Ik kan het moment gewoon nooit vergeten wanneer we telefoon kregen en hoorden dat jij jezelf had opgehangen. Ik geloof nog steeds dat ik zelf ook schuld tref, omdat ze je niet op tijd konden helpen en ik je niet op tijd kon helpen. Ik ben compleet in de war. Ik hoorde de dokter tegen mijn ouders zeggen op de gang zeggen dat ik last heb van een posttraumatische depressie.

Ik ben compleet in de war.

Ik weet niet wat te doen.

Het liefst van al wil ik hier weg.

Veel liefs,

Je niet zo goede vriend Charlie

 “We except the love we think we deserve.”[1]

Beste vriend,

Het spijt me dat ik al lang niet meer geschreven heb. Hoe gaan de dingen bij jou? De laatste dagen heb ik me niet meer zo depressief gevoeld. Het is net alsof er een ton van mijn schouders is gevallen, al is dit misschien wel wat overdreven. Ik heb zelfs sinds twee weken een vriendin. Het is best een excentriek meisje en haar naam is Mary Eliazabeth. Ik weet dat het allemaal een beetje raar klinkt, maar ik heb het gevoel dat we samen passen op één of andere manier.

Vandaag namen Sam en Patrick me mee naar “The Big Boy”. We aten er lekkere frietjes en aten kippenboutjes. We kwamen Mary Elizabeth tegen en ze was razend omdat ik haar die avond nog niet had opgebeld. Ze maakt een hele scène in het kleine restaurantje. Vijf minuten later kwam ze terug van het toilet en deed ze alsof er niets aan de hand was. Na afloop reden we terug naar huis in Patricks pick-up en plots deed Sam iets raar. Plots sprongen alle straatlantarens in de stad aan gevolgd door alle lichten in alle woonkamers in alle flatgebouwen. Sam stond recht op en ging met haar bovenlichaam door het dakraampje en spreidde haar armen als een vogel. De neonreclames schitterden en flikkerden net als de sterren boven haar hoofd. Toen wist ik het zeker: ik had ware vrienden gevonden. Patrick zei me dat ik me geen vragen moest stellen en gewoon moest genieten van het moment. Dat deed ik. Ik genoot met volle teugen van sams schoonheid. Op dat moment dacht ik eigenlijk helemaal niet aan Mary Elizabeth. Is dat niet vreemd? Toch voelt het alsof ik thuishoor bij Mary. Maar hoe dan ook, ik geniet nog steeds na van het moment toen we onder de tunnel doorreden.

En ik zweer op dat moment voelden we ons oneindig!

Veel liefs,

Je goede vriend Charlie

Vandaag is de al de tweede week van het schooljaar en ik heb nog altijd geen vrienden gemaakt. Ik denk steeds vaker aan de goede oude tijden met ons drie. Susan heeft nog steeds niet laten weten. Bovendien is vandaag de dag waarop tante Hellen 2 jaar geleden stierf. Vaak denk ik nog terug aan die wondermooie tijden wanneer mijn broer, zus en ik bij haar bleven logeren en ze ons liet kijken naar “Saturday Night Live”. Ik koester nog steeds haar koffiemolen die ze me nagelaten heeft. Ze had voor haar dood al een testament nagelaten met daarin wie al haar bezittingen zouden toebehoren na haar dood. Raar. Alsof ze wist dat ze zou sterven. Mij liet ze een handgemaakte koffiemolen na uit Venetië.

Vandaag gebeurde ook iets merkwaardig. Ik zat deze middag te lezen aan een tafeltje in de stoffige bibliotheek op school terwijl ik mijn oortjes in had en neuriede mee met Nirvana. Ik las de laatste pagina’s van “How To Kill A Mockingbird”. Ik hoorde plots twee mensen giechelen aan de andere kant van de tafel. Ik keek om en zag een jongen met ravenzwart haar en een meisje van ongekende schoonheid met ogen zo groen als smaragd. Toen ik hen aankeek en vroeg wat het probleem was, zei het meisje met de korte gouden lokken: “Ben je soms ook ene grote fan van Nirvana?”. Daarop antwoordde ik: “Valt dat zo hard op dan?” Waarop de jongen met de bakkebaarden dan weer zei: “Natuurlijk, je zit al zo’n 20 minuten mee te zingen met hun liedjes. En niet dat dat niet mag, maar je bent niet bepaald concurrentie voor Kurt Cobain.” Het meisje met de witte bloes gaf hem een stomp en zei: “Let maar niet op zijn manieren. Ik ben Sam en dat is Patrick. Wie ben jij?” Ik lachte en zei:

 “Ik ben Charlie. Charlie Kelmeckis.”

Veel liefs,

“This moment will just be another story someday.”[1]

Beste vriend,

Deze ochtend werd ik wakker met een licht gevoel in mijn hoofd. Op de display van de wekker die ik voor mijn 12^e verjaardag van tante Hellen had gekregen, stond “6:45”. Ik daalde de trap af en groette m’n zus die koffie aan het zetten was. Ze strekte haar fijne armen, gaf me ook een dampende kop en zei: “ Goedemorgen, Charlie!” “Goedemorgen, Candace”, zei ik.

Terwijl ik naar school liep met mijn loodzware boekentas, genoot ik van alle mooie huisjes en tuintjes in onze straat.

Eenmaal ik op school aankwam, zocht ik een weg naar de kluisjes, waarvan iedereen exact 4 dagen geleden via de post een kluisjesnummer bestaande uit 3 cijfers samen met een code van 4 cijfers had gekregen. Met de boeken reeds in de handen, wurmde ik me tussen een grote jongen en een muur waarvan de verf al los aan het komen was. Op dat moment draaide de jongen met honkbaljas zich om een bulderde in mijn richting: ”Wie denk jij wel niet dat je bent?” “Chhh… Charlie Ke-kelmeckis..”, stotterde ik. Daarop zei de pestkop: ”Als je mij nog één keer lastigvalt dan…”. Ik raapte al mijn (weinige) moed bijeen en zei: “Tegen de kleintjes durf je wel, hé?” Toen sloofde hij zijn mouw op en ik voelde zijn vuist een weg zoeken naar mijn maag. Ik voelde de koffie van deze ochtend een opwaartse beweging maken. Toen spookte er slechts één iets door mijn hoofd: de zelfverdedigingstechnieken die mijn broer me deze zomer had aangeleerd. “Fixeer! Leid af! En sla toe!” Ik duwde mijn duimen in zijn ogen en plaatste mijn hiel in zijn kuit. Hij viel op de grond en begon te janken als een klein meisje. Zo slaagde ik er dus in om op dag 1 mezelf een weg te leiden naar het bureau van de directeur.

Na een half uur wachten op de houten met leer beklede stoel van de directeur, sprak het schoolhoofd me aan: “Wat bezielt je, jongeman, om op de eerste schooldag van het nieuwe jaar de pestkop uit te hangen?” Voorzichtig probeerde ik mezelf toe te lichten: “Die jongen viel me lastig en ik heb gewoon wat zelfverdediging toegep..” Net op het moment dat ik mijn laatste woord op het puntje van mijn tong lag, kwam een grote man met halflang bruin haar de kamer binnen en zei: “Laat dit lastige kereltje maar aan mij over!” Toen nam hij me mee naar een klein lokaaltje verder op de gang. Ik voelde de adrenaline pompen en het bloed gieren door mijn aderen. Plots stopte hij een boek met de titel “How To Kill A Mockingbird” in mijn handen en zei: “Welkom op onze school, Charlie. Ik ben voortaan je nieuwe leerkracht Engels.Toen ik hem vroeg waarom hij me had gered uit de klauwen van het schoolhoofd en hij mijn naam kende, zei hij zacht: “Ik ben een goede kennis van je vader. Stel verder geen vragen.”

Zo slaagde ik er dus in om een leraar als enige vriend te hebben op mijn eerste schooldag.

Veel liefs,

Je goede vriend Charlie

"So, this is my life. And I want you to know that I am both happy and sad and I'm still trying to figure out how that could be."[1]

Beste vriend,

Ik bent het, Charlie. Charlie Kelmeckis. Ik besef dat het lang geleden is, maar ik voelde de prangende nood om je weer eens te schrijven. Ik dacht dat je het wel prettig zou vinden om nog eens van me te horen. Hoe is het weer op de plaats waar je nu bent?

De laatste week van de vakantie loopt al bijna ten einde en ik ben haast niet te houden. Ik ben nieuwsgierig, bang en ongelooflijk zenuwachtig tegelijkertijd. Mijn moeder vroeg me deze ochtend nog hoeveel tassen koffie ik op had. Maar ze begrijpt niet waarom ik zo driftig ben. Jij moet begrijpen dat een eerste dag op een nieuwe school geen pretje is, zeker wanneer niemand je naam weet, niemand weet wie je bent, niemand je verhaal kent.  Eigenlijk voelt het best vreemd om zonder je twee beste vrienden aan een gloednieuw hoofdstuk in je leven te beginnen. Ik heb deze vakantie nog vaak aan onze vriendin Susan gedacht. Aangezien ze niets van zich laat horen, veronderstel ik dat onze plannen om samen een opwindende tijd te beleven in het water gevallen zijn. Ze heeft het vast moeilijk met zichzelf. En wat die andere vriend betreft, dat verhaal hoef ik je niet meer vertellen.

Stiekem hoop ik dat morgen al frisse onbekenden tegenkom die al even groen zijn als ik, die hopelijk zullen evolueren naar bekenden. Dat is eigenlijk hetgeen waar ik zo bang voor ben. Én nieuwsgierig, én opgewonden. Maar zoals tante Hellen altijd tegen me zei: “Ooit zal je omgeven zijn door mensen die je beminnen om wie je bent!” Nog liever dan nieuwe vrienden maken, zou ik haar een laatste keer willen omhelzen. Dat is mijn allergrootste wens!

Veel liefs,