Een begrip waarvan ik lang de betekenis niet kende; Afgunst. Nu krijg ik er jammer genoeg ten gepaste tijden mee te maken. Als je in een team werkt, is het al moeilijk om je aan te passen aan de karakters van anderen. En dat is wat je voor een stuk hoort te doen in een team. Als je enkel je eigen visie belangrijk vindt en de scherpe kantjes van een ander niet kan verdragen, dan wordt het een onleefbare werksituatie. Maar als er afgunst in het spel komt, dan worden alle begrippen van verdraagzaamheid plots van de tafel geveegd. Ik vind afgunst een oneerlijke uiting van jezelf ongelukkig voelen. Als je gelukkig bent en tevreden, dan zal je zelden een gevoel van afgunst ervaren. Maar als er één van je behoeften niet bevredigd wordt, dan raak je volgens mij uit balans. En als je daar niet mee omkan, dan zoek je een manier om die balans te herstellen. En voor sommigen is dat; een andere persoon proberen uit balans te halen, zodat die op hetzelfde of een niveau lager functioneert als henzelf. Ze voelen zich sterker bij iemand die emotioneel op een lager pitje staat. En dat geeft die persoon dan een goed gevoel, en zo kunnen ze hun eigen ongelukkig gevoel relativeren. Dat is mijn visie op de zaak. En ik ben me er ook van bewust dat ik daar een gemakkelijk slachtoffer in ben. Ik laat me snel uit balans brengen, omdat ik moeilijk omkan met mensen die mij proberen af te breken door leugens rond te vertellen en me dingen te verwijten. De dingen die dan worden rondverteld en de verwijten kan ik relativeren en zelfs weglachen, maar DE INTENTIE die er aan de basis ligt van het gedrag, vind ik erg kwetsend. En die intentie is; iemand kwetsen. Van nature ben ik een heel vredelievend mens, maar ik laat me niet graag moedwillig kwetsen door mensen die nog nooit in mijn hart hebben gekeken. En dan wordt ik zoals een egeltje; ik rol me op tot een bolletje met stekels, om mezelf te beschermen. Het duurt dan ook weer even voor ik dit vergeten ben. Terwijl de andere persoon na een kwartier al doet alsof er niets gebeurd is. Ik ben dan blij dat mijn collega`s reageren; ''Heeft ze het weer''!!! Dat geeft me dan toch een zekerder gevoel. Misschien heb ik het nu zo goed begrepen, dat ik me deze keer niet uit balans moet laten halen door haar en gewoon mijn energie steken in mijn werk en andere toffe collega`s. Dan stoppen de pesterijen misschien.
Ik hou van verrassingen! Om te geven dan wel. Zelf word ik niet graag verrast. Hoewel ik een verrassing altijd weet te waarderen. Enkele dagen geleden kochten mijn dochtertje van 4 en ik een nieuwe gsm voor mijn man omdat hij nog in het bezit is van een préhistorisch model waarvan de beltonen het niet meer deden als ze geen zin hadden. Zo`n ding moet eerst 24h opladen voor je het kan gebruiken, dus stak ik het in op een onopvallende plaats, zodat hij het niet zou opmerken. Dan kon ik hem zijn cadeautje de dag erna, opgeladen afgeven. Mannen zijn nu eenmaal zo dat ze weinig geduld hebben en onmiddelijk op de knopjes beginnen te duwen en te telefoneren. Frustrerend als het ding dan niet is opgeladen...vandaar.
Mijn dochter en ik waren het er sluitend over eens dat het een VERRASSING zou blijven tot de volgende dag. Toen we mijn man aan zijn werk gingen halen met de wagen, was ze enorm enthousiast over de aankoop. Mijn man zat nog maar net in de wagen en het klonk al; ''Papa, wij hebben een verrassing voor u, maar we zeggen nog niet wat!'', ''Het moet alleen nog opladen''. Tja, wat kon dat zijn???? Gelukkig wist hij het spelletje mee te spelen en vroeg hij verwonderd of hij een electrisch scheerapparaat had gekregen. Hij scheert zich nooit electrisch en heeft een hekel aan zo`n ding. Eenmaal thuis hebben we de verrassing dan toch maar onthuld. Hij was er erg blij mee, en heeft geduldig gewacht tot het ding was opgeladen.
Petrol
