|
Vol goede moed beginnen we eraan ! de tent, slaapmatjes, slaapzakken, winterkleren , proviand, etc ... we hebben het allemaal bij !
We weten dat het niet zal regenen, dat de temperatuur goed zal zijn, korte broeken weer en dat het hard zal waaien uit het zuiden. De Aursjovegen is een tolweggetje, wat vaak betekent dat het niet geasfalteerd is, vaak slecht wegdek, maar ook vrij weinig auto's. De steile klim zit in het begin, dus we dachten er wel vlot te komen als we daar een beetje zuinig zouden gebruik maken van onze batterij ... Maar, de wind, die waaide zoooo hard, we konden nauwelijks onze fiets onder controle houden en soms zag ik zelfs, als hij van opzij kwam, Eddy's kar gewoon opgetild worden. Jeetje, afzien !! En het is maar de vraag of we er zo wel zullen geraken, we kennen de rest van het parcours niet! We beslissen sowieso door te gaan tot in de Aursjohytta, daar wat te eten en netjes te vragen of we de batterij mogen bijladen. En dan zullen we wel zien. Vanzelfsprekend bestellen we, om het wachten van het opladen 'draaglijk' te maken, koffie en wafel met zure room en frambozenkonfituur (kan je in elke hut van DNT krijgen) en spreken ondertussen met een Noors koppel dat de rit om omgekeerde richting doet, met de auto. Ze verzekeren ons dat het voor ons vanaf nu plat is en naar het Eikesdal toe steil bergaf. We wagen het erop. Nog 30 km te gaan en de wind is niet gaan liggen. Onderweg veel bewonderende blikken :ik denk altijd dat die naar mijn mooie gespierde (ahum) benen kijken, maar volgens Eddy kijken ze of we electrisch rijden, dus naar de batterij ... Soit, het doet er niet toe, we doen het toch maar !
Natuurlijk is het niet plat, het is heuvelachtig, auto-rijders zijn zich daar niet zo van bewust (blijkbaar) en uiteindelijk komen we in het befaamde tunneltje, dat Eddy zich nog herinnert van toen hij hier 39 jaar geleden was: het is een klein, donker tunneltje, niet geasfalteerd en het draait 360° zodat je gewoon 'een verdieping' lager uitkomt. Zelf vond ik het best wel akelig !
|
