De tocht valt gewoon niet te beschrijven, de ene waterval na de andere, indrukwekkend blauw,  met hels kabaal dondert het water naar beneden.  Je moet het gefietst hebben om te weten wat het is, al lijkt wandelen een toepasselijker woord dan fietsen.  We begrijpen nu ook waarom niemand, maar dan ook werkelijk niemand ons tegemoet komt rijden: veel te steil en veel te ruw parcours.  Je zou je fiets wellicht meer wandelend dan fietsend bergop moeten brengen.   De huurfietsen die we zagen vanaf Myrdal waren dan ook niet voor niets zeer degelijke mountainbikes, met brede banden en grote schijfremmen.   

In Myrdal is er een zeer steile afdaling, 21 haarspeldbochten, ik moet het hoogteprofiel nog opzoeken maar het was bij tijden voor mij véél te steil! Ik kreeg kramp in mijn handen, zo hard moest ik remmen om de snelheid te matigen....

Uiteindelijk kwamen we in Flam aan, op een supermooie camping met vriendelijke mensen. Zij vertelden ons dat we maar best, als we het -begrijpelijk- niet gingen terugfietsen, maar best zo snel mogelijk een treinticket zouden gaan boeken, véél toeristen, weet-je-wel ...

Er vertrekt net een grote cruiseboot, als we onze ticketjes boeken.  We moeten met het toeristisch treintje omhoog tot Mrdal en vandaar overstappen op de trein naar Oslo.  Mooi, 2 vliegen in 1 klap want nu nemen we dus-min of meer uit noodzaak- de Flamsbana- het meest toeristische treintje van Noorwegen ! 

Terug op de camping zetten we eerst onze tent en lonken de slaapzakken, ik zou er zo in kunnen kruipen, maar eerst nog even eten, douchen en dan ....Zalig dutten !