28/10/2009

Morel, de zure kers met pit van het Vlaams Belang

Ze kwam enkele jaren geleden samen met Jürgen Verstrepen, ondertussen verkast naar Lijst Dedecker,

bij het Vlaams Belang om de partij een nieuw elan te geven. Morel, die overkwam van de N-VA moest

het nieuwe gezicht worden van het Vlaams Belang, voorheen Vlaams Blok. Maar het bleek geen katje

voor zonder handschoenen aan te pakken. Ze terroriseert de gemeenteraad van Schoten en ze is niet

op haar mondje gevallen. Door haar uitgesproken mening, ook over haar eigen partij, deelt ze haar

eigen partij in twee kampen op.

Frank Van Hecke, ex-voorzitter, staat aan haar zijde, volgens sommige geruchten zelfs ook privé en

aan de andere kant heb je het kamp Annemans-Dewinter. Zij vormen de radicalere strekking binnen

het Belang. Gerolf Annemans, was vroeger nog lid  van een groepering, ik wik en weeg mijn woorden

nu, die nogal dweepte met het nationaalsocialistische gedachtengoed.

Als u wilt weten wat ik bedoel,bekijk de documentaire, weliswaar van RTBF, dan maar eens.

De documentaire heet 'la cache fachée du Vlaams Blok'.

http://video.google.com/videoplay?docid=-4198910042830580654#

U zult iemand van het Vlaams Belang dan ook nooit ofte nimmer de gedachten van Hitler

afkeuren, ze blijven zich verstoppen achter de algemene vrije meningsuiting.

Terug naar Morel, dat ze vijanden binnen haar eigen partij heeft, werd met de tijd duidelijker en

duidelijker. Ze wilt van Dewinter af, hoewel hij haar destijds mee binnenhaalde om de partij een

nieuw gezicht te geven. Toen ze kanker kreeg, dacht men dat ze nu wel uit de politiek zou stappen,

maar dat werd dan wel een zure kers voor sommigen. Ze beet terug, verscheen met, jawel, een hoofd-

doek in ter zake en schopte het bijna dit weekend tot ondervoorzitter, maar dat werd haar niet gegund.

De vraag is nu hoe het met deze partij in crisis verder moet. Haar overlevingskansen slinken, omdat er

meer en meer partijen in haar vijver vissen. De N-VA op communautair vlak, Lijst Dedecker op zowel

communautair vlak als ook op het vlak van vreemdelingenbeleid. Het Blok, dat ooit zo stevig leek,

zo onkwetsbaar, is nu nog maar een belangetje. Het Cordon Sanitaire, dat stichter Karel Dillen ooit

de levensverzekering van het toenmalige Vlaams Blok noemde, lijkt haar uitwerkingskracht toch ook

verloren te hebben.

De legende van Vremde

Er was eens iets meer dan 1000 jaar geleden een klein, heel klein, piepklein

boerendorpje met alleen maar brave en eerlijke mensen. Ze wilden een kerk

in hun dorp - of moeten we het een kapel noemen?

Twee prominente heren uit het dorpje, dat destijds nog geen naam had, hadden

allebei een eigen mening. Ze maakten zelfs ruzie, misschien wel de eerste

ruzie in dit dorpje ooit. De twee heren beslisten dat ze aan de wijste man van

dit dorpje zonder naam zouden vragen waar de kerk moet staan.

De wijze man had een zeer lumineus idee. Hij hing een zak stenen aan een ezel

zijn nek. Op de plek waar de ezel stopte om te drinken, werd de kerk gebouwd.

Na vier uur rondwandelen, stond de ezel eindelijk stil om te drinken.

De omstaanders reageerden verbaasd. "Vremd," zeiden ze, "wreed vremd."

En zo werd de naam van dit vredige boerendorpje Vremd, maar ergens waaide

er nog een "e" weg en zo werd het Vremde. Maar deze "e" is nog altijd niet echt

aanvaard, want we spreken nog altijd van "Vremd".

MVG

17/10/2009

RIP VDB

Frank Vandenbroucke, de wielrenner wel te verstaan, is niet meer. Hij is maandagavond op zijn

hotelkamer heengegaan enkel in het gezelschap van wat insuline, stilnoct en wat pillen. Amper

34 levensjaren achter de rug, en eigenlijk al zo oud. De wonderboy heeft menig harten ontroert,

maar heeft ook veel levens in rep en roer gezet. Hij leefde veel sneller als iemand anders. Op zijn

negentiende werd hij al profcoureur, om op zijn vierentwintigste zijn grootste successen te boeken.

1999 was echt het topjaar van VDB. Hij won Luik-Bastenaken-Luik, de Omloop het Volk, hij won

2 ritten in de Vuelta voor zijn geliefde Sarah Pinacci en hij werd met een gebroken pols zevende op

het wereldkampioenschap. Hij had ondertussen na een prachtige solo de Scheldeprijs, Parijs-Brussel,

de Ronde van Oostenrijk, Parijs-Nice en vele andere mooie overwinningen en ereplaatsen binnen-

gerijfd. De knaap is nog maar 24. De wereld ligt aan zijn voeten, daar moest hij voor boeten.

In 1999 reed hij voor het Franse Cofidis, waar hij in contact kwam met drugs en andere sinistere

middelen. Hij ging om met dopingdokter Bernard Sainz en de pers liet hem niet met rust. Hij was

opgejaagd wild en had op de koop toe een niet echt sterk karakter. Het werd een pijnlijke episode

sinds 1999. Eigenlijk heeft hij tien jaar te lang geleefd. Welke vernederingen, depressies,

echtscheidingsperikelen en andere drugsproblemen heeft doorzwommen, kan niemand tien jaar lang

volhouden. Maar hij was, wie hij was, het was een kind van de goden.

De vergelijkingen zijn treffend. Hij doet hetzelfde als zijn voorbeelden, maar toch net dat tikkeltje

beter. Jezus werd 33, VDB 34. Pantani was 34 toen hij stierf, VDB hield het een paar maanden langer uit.

Het kan geen toeval zijn. Het was inderdaad geen makkelijke jongen, maar zoals vele kennissen zeggen

over hem:"Je kan er niet kwaad op zijn en zeker niet op blijven." Vele supporters zullen nu in rouw zijn,

vele mensen in diepe shock, dat voor iemand, waar alle deuren voor openstonden, toch zo plots kunnen

dichtklappen en dat de gevolgen navenant zijn. Speculeren over de doodsoorzaak doe ik niet, vermits

zoiets enkel moet geweten worden door de naasten, waar ik overigens mijn medeleven aan betuig.

MVG.