Zestien

 COLORADO KEVERS

Het was ieder jaar hetzelfde. Onze va plantte altijd de patatten tussen ons ‘huisje’ en de spoorweg in. En eens dat die aardappels boven de grond uit schoten kregen die een weelderige bos groene bladeren (loof). Onze jos en ik wisten dan, dat het niet lang meer zou duren of dat loof krioelden van die Colorado kevers, een soort van lieveheer beestjes maar minder mooi. Insecticiden waren, toen althans bij ons, nog niet uitgevonden. Bij die grote boeren waarschijnlijk al wel. Maar wij hadden dan ten minste nog biologische gekweekte patatten. Die beestjes knabbelde en vraten van dat verse groene loof, een echte plaag was dat. Maar het bracht onze jos en ikke telkens op het idee van die insecten te vangen, we vonden altijd wel ergens een doosje of een potje om die kevers in te steken. Op weinig tijd hadden we er al een heleboel, misschien wel honderden of meer. We stopte onze bezigheden omdat het begon te regenen en namen onze vangst mee naar binnen. Ons moe was niet in de buurt en dus lieten we die beestjes op de tafel en over de vloer rondscharrelen. Die beestjes liepen naar alle kanten en hoeken waarschijnlijk op zoek naar eten, en lieten een spoor van bruine smurrie achter zich. Daar verscheen ons moe plots in de deur, ze zag wat er gaande was en haar gezicht veranderde in een donderwolk. Wel Nondedjuu, wat is me dat hier allemaal, mé wa zedde golle naa weer bezig, is da hier nog gene rommel genoeg? Klets, boenk, pataat, miljaarde, en mokt naa da die vuile viezigheid hier uit mijn kot is . Ze nam daar met veel getier de keerborstel, en keerde met grote halen onze vangst naar buiten, en zei ze, nu komde van den hele dag ni meer buiten. Pfff wat zou het, het regende toch.

Met een groet en een lach.

Marcel.