Vijftien

Over die waterput.

Zoals ik al eerder vermelde hadden wij recht over de voordeur een waterput. Die put voorzag ons van al het nodige drinkwater, om koffie te maken, al het eten mee te berijden, om ons te wassen maar ook om te kuisen. Het was ons altijd ten strengste verboden om in de buurt van die put te komen. Maar, hoe zijn kinderen hé…héé…hééé ?. Als onze va er niet was en ons moe wat boodschappen ging doen, dan hadden wij het kot vrij. En dan durfde wij wel eens een steen in die put te gooien wand dan gaf dat een enorme plons en zagen we veel kringen op dat water golven en dat vonden onze jos en ik een ware sensatie. Op ne keer kwam ik op het geweldig idee van onze va zijn hamer in die put te gooien, met het gedacht zo van, dan heb ik hem eens goed zitten en zal niet weten waar zijn hamer alweer ergens licht. Weken lang heeft hij lopen vloeken en tieren ‘ woar is maanen hamer ieverans’, en dan moest ik en onze jos dienen hamer gon zoeken. Ik deed natuurlijk als of, en gebaarde helemaal van nikske. Onze jos had gelukkig ni gezien dat ik die hamer in die put had gemeten. Maar toen gebeurde er iets waar ik helemaal niet op had gerekend. Ik hoorde meer dan eens zeggen dat die put minstens twee meter dieper had moeten zijn. Het werd toen een heel hete zomer, en nu was het zo dat die put na een lange droogte en er geen regen van betekenis viel dan droogde die put helemaal uit en moest ons moe daar in de buurt met een emmer gaan water halen. Maar dan, ojee… daar zag onze va zijn hamer liggen, hij had hem gevonden. Miljaarde miljaarde, woar zit dieje witkop, dak hem zaane nek oemvring. Ik vluchtte van de grootte schrik naar de buren, maar hij wist me te vinden. Wat er toen volgde laat ik over aan jullie verbeelding, maar ik was er enkele dagen ni goed van.  Groeten, Marcel.