Veertien

MIJNE VELO EN DE DUIF

Hier op ons armzalige “boerderijtje ”zelfs ook hier ging de tijd zijn gang. Bij kennissen daar uit de buurt lag op de schroothoop een klein fietsje. Het betrof zo een klein veloke, zo eentje met van die dikke ballon bandjes, een eerste kinderfietsje. Eigenlijk was dat ding al een beetje te klein voor mij maar daar trok ik me nikske van aan. Ik was zo gek van da veloke. Op ne velo rijden dat kon ik al, ja zelfs al met ons moe hare grote fiets, jawel meneer. Er moest nog wel een nieuwe ketting op want die was al doorgeroest. Maar onze vava wist da ding wat  te smeren en op te knappen. En wat men er ook van zegde, voor mij was hij even goed als ne nieuwe velo. Ik kon er verbazende snelheden mee halen en waande me ne coureur, ik kon er zelfs achterste voren mee rijden, met mijn poep op het stuur en dan zo maar trappen. Ik voelde me met da veloke de koning te rijk.

HET DUIFJE

Mijn ouders huurden of pachten een stukje grond aan de grote steenweg, daar in de buurt. Er werd daar wat koren ,aardappelen, en wat gras op verbouwd, op een zomerachternoen reden we op onze fiets daar naartoe om het gemaaide gras daar om te keren zodat het beter kon drogen in de zon. Na enige tijd keerden we dan terug huiswaarts. Ik spurtte op mijn fietsje als een razende naar huis, zodat ik voor de anderen thuis aan kwam. Tot mijn ontsteltenis zag dat er een duifje van het dak naar beneden was gevallen. Onze va had een duivenkot. Vol medelijden nam ik dat duifje voorzichtig in mijn handen en ging ermee op de stoep zitten om het te koesteren. Toen ons moe en onze va daar aan kwamen, en me daar zo zagen zitten, trok onze va dat diertje uit mijn handen. Hij bekeek dat duifje eens van dicht bij, hief dat beestje boven zijn hoofd omhoog en kwakte dat duifje met geweld voor mijn voeten op de grond, duifje in spijs uiteen, stel je eens voor. Ik bezag onze va ontsteld vol ongeloof en afgrijzen, en begon onbedaarlijk te wenen. Hij hief zijn hand naar me op en brulde “zwijg” of je krijgt er nog wat klop bij, en gooi nu die duif achter op de mesthoop. Vol afgrijzen nam ik dat diertje met bij een vleugeltje op, en droeg het luid jankend naar de mesthoop. Later hoorde ik nog van nonkel mil dat hij zijn duiven nauwelijks te eten of te drinken gaf.(Ik denk dat de lezer zich hiermee een wat beter beeld van onze va zal kunnen vormen.

Groeten,

Marcel.