Nu was het zover dat ik naar het eerste studiejaar moest. Ik zou er leren rekenen lezen, schrijven en wat nog allemaal. En nu zou ik een flinke grote jongen worden, of misschien al zijn. Ons moe had een boekentas “ne kabas” in ons dialect, gekocht, waar een opschrijfboek of kladboek, en een potlood een griffel en mijn boterhammen in paste. En ikke naar school, de weg die ik inmiddels al goed kende. Ik kwam daar terecht bij een zekere meester Lowie, een goede en al wat oudere man, die me wist te vertellen dat mijn twee nonkels jan en mil vroeger nog bij hem in de klas hadden gezeten. Je zal het niet geloven maar ik ging graag naar school, lezen ,schrijven. Het eerste uur kregen we altijd godsdienst. Die meester kon ook heel goed vertellen, en als hij in form was, hingen wij allemaal stil en geboeid aan zijn lippen. Er was één probleempje, als hij wat op het bord schreef zoals boom, pop, aap, lees, je kent dat nog wel, en wij dat dan moesten overschrijven in onzen “ kladboek” dan kon ik dat niet omdat ik dat niet af kon lezen van dat bord, ik zag dat niet. Onze meester had dat al direct begrepen dat ik slecht zag. Ik moest dan helemaal vooraan in de bank gaan zitten om dichter aan het bord te komen. Maar helaas dat hielp niet veel, tot hij mijn bank helemaal tot tegen zijn lessenaar aan schoof, maar dan nog zat ik naar dat bord te pieren om die woordjes te kunnen aflezen…, wat nu gedaan. De meester had me al meerdere malen gezegd dat ik dat aan mijn moeder moest zeggen en dat ik dringend een bril nodig had. Maar je kent dat, het ene oor in en het andere weer uit. Tot onze meester ons moe zag staan aan de schoolpoort, ze kwam juist van de markt in Boom en passeerde dan langs de school en stond daar te wachten op mij tot de les gedaan was. Onze meester zag ze daar staan aan de poort en stapte met waardige tred zoals dat van schoolmeesters gekend is, naar ons moe toe. Madam, zij hij, je moet héél dringend met marcel naar de brillenwinkel want hij ziet zeer slecht. Hij had haar dat al meerdere malen gezegd, maar dat kwam er maar niet van, zelfs nadat hij mijn ouders schriftelijk had gemeld om naar de oogmeester te gaan wand, die slechte punten die ik op mijne “ bulletin” kreeg, kwam niet omdat ik dom was, maar omdat ik een ernstige handicap had aan mijn ogen en daarom niet kon volgen in de klas. Waarop onze va zij ‘waarom zou die een bril moeten hebben, in heel onze familie is er nog niemand geweest met een bril’. Op den duur verwittigde onze meester mijn ouders dat hij stappen zou ondernemen indien ze met mij niet onmiddellijk naar een oogarts gingen. Daar schrok ons moe wel even van. Dus zo gezegd zo gedaan, ik met ons moe naar Boom naar een brillenwinkel,’. Meneer, die kleine hier moet een bril hebben’... Die man keek ons moe niet begrijpend aan, en begint te lachen, ja maar mevrouw toch dat gaat zo maar niet, je moet eerst naar een oogarts en die moet je zoontje zijn ogen eerst goed onderzoeken en die gaat dan een recept voorschrijven met de juiste gegevens en pas dan weet ik wat voor glazen ik daarin moet zetten. Allee vooruit dan weer maar, wij naar den oogarts. Na veel soorten glazen getest en geplaatst te hebben ging dat van, is het zo beter jongen, of is dat nu beter, telkens hij van glazen wisselde. Veel gedoe, was dat. Uiteindelijk vertelde die dokter met een zucht ocharmen madam, ‘die jongen zal voor de rest van zijn leven een bril met sterke glazen nodig hebben wand hij heeft een ernstige oogziekte, hij wilde aan ons moe uitleggen met veel medische termen en benamingen waar ze niets van verstond natuurlijk. Toen we daar buiten kwamen en ik op straat stond, met mijnen bril op, was ik zo verbaast en verwonderd wat ik toen allemaal zag, alles scheen me veel groter en veel dichterbij, wand nu kon ik alles zien, ik waande me in een soort van nieuwe wereld en zag alles véél beter nu. Wat was me dat nu allemaal! Ook op school ging nu alles veel vlotter en kon ik met de besten mee. Dat brilleke was niet veel soeps, een ziekenkas bril met twee ronde glazen en verbonden door een soort bruggetje en, met van die flexibele spiraalveren achter mijn oren omdat dat geval niet van je gezicht zou vallen. Die “krullen ”achter de oren die deden me na een paar dagen zoveel pijn dat het tussen mijn oren en hoofd open lag, en door de wrijving begon te ontsteken. Ons moe wist dan niet beter dan daar propjes watten tussen te steken, zodat het wat minder pijn zou doen, wat in feite een gek zicht en lachwekkend was. Zeker op school was dat een bron van vermaak voor je “ vrienden”. Als je wat langer was dan gemiddeld dan was je “de lange”, als je een beetje aan de ronde kant was dan was je “den dikke”, als je ogen niet goed spoorde dan was je “de schele”, had je haar een beetje een rode kleur dan was je…juist “de rosse”. Ik droeg nu een bril dus werd ik “de brillekas” genoemd. Ja dat was nu eenmaal zo in die tijd.
Groeten, en er komt weer een vervolg, mor naa nog ni.
