Als je ergens een kerkdeur binnenstapt heb je in het midden een gangpad dat rechtdoor naar het altaar liep. Dan moesten de vrouwen en de meisjes aan de linkerkant van dat pad gaan zitten of rechtstaan staan, de mannen en de jongens aan de rechterkant. Dat was toen zo een regel en daar kon of mocht niet van afgeweken worden Pfff. In die tijd mochten zelfs de jongens noch de meisjes naar elkaar eens lachen of pinken. Als de onderwijzers en dan vooral de nonnetjes, je daarop betrapte dan was je een meisjeszot en moest je dat ‘s anderdaags in de klas horen. Dan werd er natuurlijk algemeen gegniffeld. Maar dan tijdens de mis werd je soms door je buur met zijn elleboog aangestoten en fluisterde hij zo van , kijk daar eens, die met haar blauwe jas, awel dat is de zus van de willie, en zie je die blonde daar, wel dat is de koen zijn zuster. Wij waren met niets anders bezig tijdens de diens, en de meisjes die deden dat ook, daar ben ik zeker van. Ik zat toen ook nog in een jeugdbeweging en zo leerde je dan al de knappe zussen van je kameraden kennen. Je gaf dan soms stiekem een papiertje mee aan een van je vrienden bijvoorbeeld den dirk, die dat dan aan zijn zus moest geven met de boodschap er op dat je “ het aan” vroeg, en dan was je de koning te rijk dat het antwoord van dat meisje de dag daarna een “ ja ” was. In de winter of wanneer het slecht weer was dan gingen we soms naar de cinema. We kregen tien frank van onze ouders voor een ticket en als ze goed gezind waren kreeg je nog vijf frank extra om nog een pakje frit met mayonaise te gaan kopen na de film. Wie durfde ging daar dan naast een meisje zitten waar je eerst eens verlegen naar knikte ter kennismaking. Na een poosje legde je dan heel voorzichtig jouw hand op haar knie, als ze dat toeliet dan zat je goed, dan kon je gerust er een beetje dichter komen tegen aanleunen. De volgende stap was dan haar stiekem een kusje te geven, en als je na de film dan ook nog eens een afspraakje kon maken voor de volgende week dan voelde je je de ganse week super, ook al was ze de volgende week niet op die afspraak, en liet ze je daar netjes staan geelogen. In de zomer maakten we vele fietstochtjes. Dan verzamelde we aan de boekenwinkel en reden dan in groep meestal langs Schoten-vaart, een aftakking van het Albertkanaal, dat een heel eind de Kempen in liep, ik geloof zelfs wel tot in Dessel. Dat was gewoon zalig, onderweg was het lachen en gegibber alom. De meisjes met hun haren al wapperend in de wind borstjes los in de bloes, mmmm…mensenlief, was me dat toch zaaaalig. Zo reden we dan gewoonlijk tot in Sint-Job. Daar lag een woonboot vast aangemeerd en was omgebouwd tot een soort van cafetaria en was “ Bobbyland ” genaamd, waar je een pintje of een Coca-Cola kon drinken, of een crème-glas eten buiten op dat terras, al of niet in de zon, er stond ook een jukebox en je kon er dan ook een dansje doen. Bij heel warm weer gingen we daar ook zwemmen. De meisjes hoefden zich niet om te kleden wand die hadden thuis eerst al stiekem hun badpak onder aangetrokken en de jongens hun zwembroekje, of we zwommen daar dan maar gewoon in ons onderbroek, dat was toen allemaal geen probleem. Na het zwemmen liepen we daar wat rond of lagen we daar wat in het gras met de meisjes te spelen en te fikfakken zoals dat hoorde, tot ons zwemgoed droog was en reden dan weer terug huiswaarts. Maar het grootste genot dat waren de kermissen. Bij ons of in de buurgemeenten. Dan schaarde we ons samen rond “ de rups ”, waar we op het ritme van de toffe muziek mee deinde en wiegde. Als er dan ergens een meisje alleen in de rups ging zitten dan repte de jongens zich, om als eerste naast haar te gaan zitten om dan samen een ritje te maken als het mocht. Als echte gentelman betaalde je dan dat ritje voor haar, en als die rups dan met een rotvaart ging draaien en de kap naar beneden ging, dan gaf je dat een zo zalig gevoel, wand door de middelpunt vliedende krachten werd je als het ware tegen dat meisje aangedrukt en dan als een echte kerel hoorde je dat grietje te kussen, daar zaten ze dan in de meeste gevallen althans ,op te wachten. Maar wat ik het plezantste van alles vond dat was vertoeven aan en rond de botsautootjes. Zalige muziek van de laatste nieuwe hits, en de zijwanden van de botsautootjes waren vol met levensgrootte foto’s of posters van zang en filmsterren. Sterren zoals daar toen waren, Elvis Presley, Paul Anka, The Everley Brothers, Bill Haley, Ricky Nelson, maar ook van Connie Francis, Brende Lee, Hellen Saphiro en mijn favoriete superster Francoise Hardy. En alsof dat alles nog niet genoeg was kwam daar nog een Nederlander bij die ons Koelewijn kwam schenken, zelfs nu nog, na meer dan zestig jaar terug klinkt het nog regelmatig door de radio dat je van dat dak af moest komen. Wat hebben al die vedetten toen met ons allemaal aangevangen. Wij werden als het ware gehersenspoeld. De meisjes gingen hun haren laten kappen net zoals die zangeressen van toen, de jongens lieten een “ vetkuif” en bakkebaarden groeien, en smeerde brilcreem in hun haar, wand we wilden er allemaal uitzien als onze favoriete idolen. De kapitaalkrachtigen onder ons konden dan daarna met hun lief nog ergens in een van de vele kroegen op het plein, een pilsje of ne Coca Cola gaan drinken, en een dansje doen. Wat een zalige tijd was me dat toen. Wat niet meer dan normaal was ,dat was het fijt dat de jongens altijd achter de meisjes aan zaten, nooit omgekeerd. Maar dat toch uiteindelijk de meisjes krak het zelfde wilden als de jongens, elkaar lief hebben en dan samen dingen te doen… dingen doen… ach je weet wel wat ik zeggen wil.
