Zeven

HOERA EEN MEISJE .

Hoe het nu ook zij, ook bij ons vlogen de seizoenen voorbij. Veel eten hadden we niet maar we groeiden. Op een heel koude winterdag in februari hoorde ik vanuit ons kelderkamertje dat er in huis een ongewone bedrijvigheid heerste. Ik hoorde ons moe kreunen en klagen, eerst dacht ik zo van, zijn ze nu alweer ambras aan het maken. Ik hoorde den hond blaffen en lelijk doen, iets wat hij alleen maar deed wanneer er iets ongewoons was, hij was niet voor niets een waakhond. Ik was niet helemaal zeker maar ik meende een onbekende vrouwenstem te horen, die tussen al  dat rumoer zo af en toe op een zachte manier wat tegen ons moe pratte.  Als kind van amper vijf jaar ben je bang zeker omdat je helemaal niet begreep wat er gaande was. Ik was al wenend en bang stilletjes en op mijn blote voetjes uit mijn bed gekropen uit nieuwsgierigheid om te zien wat er allemaal gaande was. Ik zag dat onze va de stoof aan het aansteken was, iets wat hij anders nooit deed. Toen hij me daar zag staan, huilende en bibberend van de grote kou, wees hij streng  met zijn vinger en zij  ‘maken dat gij terug in je nest steekt gij’,. Weer een tijdje daarna hoorde ik ons moe alweer roepen en huilen, tot ik kort daarna een klein kindje hoorde krijsen???. Ik terug naar beneden om te gaan kijken wat er allemaal aan het gebeuren was. De vroedvrouw zag me daar staan en zij met zachte stem dat ons moe een kindje, een zusje voor ons had gekocht, maar dat ze alle twee nog veel te moe waren en ze eerst nog veel moesten rusten, maar dat ik morgen vroeg samen met mijn broertje mochten kijken. Zo… dat was dat, we hadden er een zusje bij. Om half acht die morgen toen alles weer relatief rustig was, kwam onze va ons roepen en vertelde ons, niet zonder trots trouwens, dat we eens moesten komen kijken naar ons moe en ons nieuwe kleine zusje. Verwonderd en ook verbaast keken wij daar in de wieg naar dat kleine kindje, ons gabyke. We omhelsde ons moe die weende van gelukzaligheid. Later hoorde ik nog zeggen dat het toen in 1947 een heel strenge winter was en dat het niet meeviel om zo een klein dutsje warm te houden. Op geregelde tijden gaf ons moe ons gabyke de borst, en mochten we kijken hoe dat kleine kindje daar gulzig lag te zuigen aan ons moe haar “tetten”. Om eerlijk te zijn moest ik toegeven dat ik toch wel een tikkeltje jaloers was. Maar na een tijdje waren we dat gewend en vonden we dat de normaalste zaak van de wereld en wisten we ook meteen dat niet alleen een koe melk gaf, moeders konden dat ook.

Marcel.

Er komt weer een vervolg.-