ZES 

“ ONS HUISJE”

Je zal wel begrijpen dat ik de daarop drie of vier volgende jaren niet veel meer weet. Maar na dat ze dan getrouwd waren (later daarover meer). Gingen we in een piepklein “huisje” wonen. Het was de naam huisje eigenlijk nog niet eens waard. Het was een armzalig onderkomen, zoals je die in Bokrijk of ergens in een museum nog aantreft. Je kon niet meer zijn welke kleur het deurtje had. Als je het deurtje openduwde stond je meteen in een soort “woonruimte ” waar er een leuvense stoof stond, van het plafond was niet veel meer over. De bepleistering was op sommige plaatsen los gekomen zodat je het latwerk kon zien hangen. Op de vloer lagen van die wit-zwarte tegels die op de meeste plaatsen gebarsten waren. Aan de muren hing de bepleistering  hier en daar los van de vochtigheid. Lings naast de schouw was er nog een deurtje naar de stal ging  waar je  amper twee koeien kon herbergen. Aan de overkant was nog een deurtje naar de “ slaapkamer” van ons ouders. Er was ook een griezelige kelderkamer vochtig en koud, waar de kinderen moesten slapen. En als het in de winter sneeuwde, zo van die fijne stofsneeuw, dan lag er ’s smorgends zo van die fijne poedersneeuw op ons deken dat tussen de pannen naar binnen was gewaaid. Er was ook een soort trap nar de zoldering, maar daar mochten wij nooit naar boven gaan wegens te gevaarlijk. Recht tegenover de voordeur was er een waterput waar met een emmer aan een koord het drinkwater en ook alle ander water dat men nodig had  kon scheppen. Gas of elektriciteit was er ook niet, ik maakte mijn huiswerk bij het walmende licht van een stinkende olielamp waarvan de vlam op en neer deinde en grillige schaduwen opwierp tegen de muren. Naast en rondom die waterput was er een klein moestuintje waar er wat bloemen en groente gekweekt konden worden. O ja, er was naast de schuur een WC in de vorm van een houten plank met in het midden een  rond gat erin en over een put geplaatst. Er liep achter ons “ doeninkje ” een spoorweg, die naast passagiers ook goederen vervoerde en liep  van Boom via Reet naar Kontich en verder. Wanneer er zo een trein passeerde stootte die locomotief dikke, pek- zwarte en stinkende rookpluimen uit. De passagierstrein noemde we een fwajajeur en een goederentrein was een machandies. Als die trein passeerde liepen we naar het spoor en wuifde we naar de mensen achter die raampjes die dan soms weleens terug wuifde. Wat ook niet leuk was, was dat die treinen ook ’s nachts reden met hun donderende lawaai .Ja beste mensen zo leefde we daar, maar onze ouders waren straatarm en konden zich geen fatsoenlijke woning permitteren, ze moesten vijfendertig frank per maand aan huur betalen.

Groeten.

Marcel.

(word vervolgd)     

Zo ongeveer zag ons “stulpje” eruit maar met nog een waterput voor de deur.