Ik ben Guido, en gebruik soms ook wel de schuilnaam his lordship.
Ik ben een en woon in Vishovgrad (Bulgaria) en mijn beroep is op rust gestelde.
Ik ben geboren op 07/04/1943 en ben nu dus 82 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: leven in de natuur.
God schept de dag. Guido vliegt er door. Maar het moet plezant blijven
Balkanstorie
als het maar plezant is
05-03-2006
Vergiffenis.
Name
Vandaag in dit Balkanland worden ouders, vrienden, kennissen opgebeld of bezocht. Het doel van deze handeling is het vragen om "vergiffenis" voor al wat voorbije jaar is aangedaan aan uw geliefden. Het begin van de orthodoxe vasten kan niet mooier worden ingezet. Jaar in, jaar uit komt deze tradie terug en het geeft een blij gemoed voor de komende vruchtbare periode. Vandaag schijnt de zon de wereld, mijn wereld, warm tot 21 graden. Zelfs de natuur heeft ons alle kwaad vergeven. Dier- en duurbaren die dit leest : Vergiffenis opdat ik u maar ooit een stropijltje in de weg heb gelegd of u met iets verdriet heb aangedaan.
Als 1 maart een feestdag was, dan is 3 maart een nationale feestdag in Bulgarenland.
Vandaag vieren ze het einde van de Turks-Russische oorlog. Een oorlog die zoals gewoonlijk ergens anders wordt uitgevochten. Dit maal was dat in Bulgaria. Dit was omdat de Bulgaren al een tijd ambetant hadden gedaan.
Dit is een historisch verslag en men kan er geen oncorrecte denkwijze in zien. Het gaat hem echt over de Turken, of de Ottomannen. Beiden zijn een en dezelfde pot nat.
Na 500 jaar bezetting en dominering waren de Bulgaren dat al lang moe en begonnen hier en daar vuurken te stoken. Zelfs enkele stokkebranden leverden zelfs succes op. Sommige Turken zaten al op de blaren.
Dan kwamen de Russen er ook bij. Die vonden dat de Turken al lang huis genoeg hadden gehouden. Voor hen was het eerder een toegang tot de Zwarte Zee te krijgen en zo tot de Middellandse Zee.
In dien tijd waren er aan de Bulgaarse kant wel ronkende namen als Botev, Levski, vooral Levski.
Maar dit Balkanland was dan vrij. Het verdubbelde zelfs zijn grondgebeid. Maar zoals alle schone geschiedenissen duurde dit ook niet lang.
Vandaag is het Nationale feestdag. Niemand werkt. De president schouwt de troepen en Mila Rodina wordt gespeeld. Maar dit is nog niet het einde van de Nationale Feestdagen.
Het zou wel eens kunnen beginnen met "Er was eens....heel, heel lang geleden.." en dan voortgaan met het verhaal van Sneeuwwitje. Rood van bloed en wit van sneeuw. Op 1 maart viert dit Balkanland Baba Marta, grootmoedertje Maart. En de traditie is dat iedereen rood en wit schenkt en zich tooit in rood en wit. We noemen ze martinitsa, de poppejes, de koordjes in wit en rood. Tjestita baba Marta. Baba Marta of het begin van de lente. Een lente die soms een beetje pre-natuur is. Rood van bloed, wit van sneeuw, het begin. De lente komt. En we dragen wit en rood tot... tot we eerste ooievaar hebben gezien. Want de ooievaars komen hier ieder jaar terug. Getrouw naar hun zelfde stek. Gelukkig zijn het niet altijd de brengers van het nageslacht. Ook dat zou niet mistaan want dit land is aan het ontvolken. Niet alleen de landsvlucht maar ook wegens een te kort aan nieuw bloed. "Mooi en medogenloos" speelt er ook wel een rol in. En als we de eerste ooievaar hebben gezien, dan hangen we ons rood en wit aan een vruchtendragende boom opdat hij ons dit jaar een rijke oogst zal brengen. Baba Marta, martenitsa, een traditie die, gelukkig, niet wil weggaan. Wij zijn een koppig volk.
We zijn terug onder de mensen. Het deed goed er effen uit te zijn. Weg van alle kou en sneeuw en de zon te zien. Ook andere mensen zien deed de ziel herleven. En de gezondheid heeft er niet eens onder geleden. In tegendeel. Eventjes de verloren smaken terug in herinnering te brengen. Eventjes er eens uitwippen in de moderne wereld. Eventjes er eens uitwippen in een dure wereld, een wereld waarin iedereen gelooft dat het een paradijs is. Maar ook het terug komen naar het eigen huisje had zijn verlangen. Oost, west, thuis best want hier is het gras groener dan op een ander. De zon voelen op je huid doet aangenaam aan en die dan mee brengen naar huis, al is het maar voor eventjes, is goed voor de medemensen alhier. Niemand zal me daar dankbaar voor zijn. Maar dat hoeft niet. De mens is er beter op geworden. Het was eventjes terug naar de tijd van vroeger en dit in de hoop voor een betere toekomst die ons geen pijn zal doen. Er zijn mensen die leesproblemen hebben en ook aan hen hebben we gedacht. Niet dat alles nu van een leien dakje zal lopen, er zijn nog wondjes die slecht helen. Maar het moet plezant blijven, voor iedereen. De zwanen zijn weg, het is hen te warm geworden. Binnenkort verwachten we Baba Marta, een trditie die niet mag verloren gaan. Doch om de tip van die sluier op te lichten is het nog te vroeg. Maar ze komt er wel aan. Zeker en vast. En dan ook de ooievaars en de zwaluwen. Het gaat lente worden.... willen of niet.
Aan deze blog wordt echt niets veranderd voor 20 februari 2006. Ik ga er eventjes er tussen uit. Het valt wat vroeg op het jaar, maar ja trekvogels doen het ook op verschillende tijden,
. Lieve mensen, bezoekers van deze blog, ik wens jullie een liefdevolle 14 februari toe. Geniet ervan.
Iemand heeft zijn vriezer laten openstaan. Wij achten ons gelukkig met -14 graden. Er zijn er anderen die het met minder moeten doen : - 20.
O ja, dat ruikt naar bevrozen water in de pijpen, enkele blokjes meer hout op de kachel. De pelzen jassen komen uit de kast. Ze ruiken wel naar mottebollen, maar dat stoort niet eens.
De wind jaagt alle muizenissen uit de kleinste speten. Binnenblijven is de boodschap.
Het dorp stookt en het dorp heeft plots geen stroom. Niet heel het dorp. Dat zou te mooi zijn. Het is hier van rood en zwart. Rood heeft een goede installatie want de ingenieur van de stroom woont daar en de direkteur heeft er zijn villa. Rood leeft met zijn wereld mee. En de andere helft die wachten.... en wachten en na 13 uur komt de stroom. Maar ondanks alle ingenieurs die het euvel oplossen valt er weer een onderbrekening, weer in het zwart en dat duurt weer 14 uur om enige vorm van modernisme te zien.
We tellen af voor Europa en we staan er steeds verder van af. Er moet verschil zijn anders was er geen rood, alles was zwart.
Vandaag is het Babinden. De dag van de grootmoeders. Grootmoeders overal ter wereld verenig u !
Het begon als enige grootmoeders die optraden als vroedvrouwen. De verering tot de vroede helpsters bij de geboorte werd veralgemeend. Vandaag is het feest.
Want zou er geen babinden georganizeerd worden, het dorp zou steigeren. Al de babjes zouden schande spreken. Geen organisatie voor hen. Schande !
Er worden geen grootse banketten opgezet, er komt ook geen gerenomeerd orkest ten dans spelen. Helemaal niet. Daarvoor hebben de babjes geen geld. Babjes zijn arm, pensioentjes halen de 50 euro per maand niet. Maar babjes vieren ook, op hun dag. Een zaaltje in het kultureel centrum wordt verwarmd, iedereen trekt er naar toe, ieder met zijn eigen middagmaaltje, zijn eigen drank en waarom ook niet hun eigen rakia, alles van thuis meegebracht. Ook babjes houden van van brandewijn.
De muziek speelt hard, te hard. Babjes horen ook graag het feestgedruis. Men hoort amper wat er gezegd wordt. Vandaag wordt er gefeest : hun feest. Vandaag houden de diados de huiswacht. Hun dag komt nog met Trifon Zarezan. Zij zullen dan wel hun gangen gaan. Er er is ook een tombola. Geen babinden zonder tombola. Loten zijn er voor enkele luttele centen. En er zijn geen nieten. En er wordt getaterd, geroddeld, gezongen en gedanst. Ook babjes kunnen vrolijk zijn. En als de magen zijn gevuld trekken ze naar huis, gelukkig en tevreden. Het was een goede babinden. Tot volgend jaar dan weer, als het God beliefd. Er zijn ook babjes die afhaken, elk jaar. Maar wee diegene die volgend jaar geen babinden zal organizeren!
Vrienden........... het is moeilijk te vinden, het is moeilijk te kennen, geen mens die het zeggen kan. Ook als ze schuil gaan achter de namen van Sonia, Agnes, Marleen, Conny, Ludo, Marc, Hilde, ,geen mens die het zeggen kan. Trouwe vrienden, vrienden die men moet onderhouden met liefde en vriendschap. En dan zijn er die afhaken ; Monique, Joe, Fabien.
En toch hebben ze ons nodig. Alleen maar dat woordeke dat de brand steekt in de eenzaamheid. We zijn niet bij mekaar elke dag. Ze wonen niet in de nabijheid. Ze zijn er omdat wij ze nodig hebben en zij ons.
Wij houden van hen omdat zij ons vrolijk houden. Wij houden hen vrolijk opdat zij ons nodig mochten hebben.
Vrienden ......... in een tijd dat ze fel verminderen. Omdat ze moe geleefd zijn, omdat het kontrakt van het leven niet verlengd kon worden.
Houden van......... vooral ............... van vrienden.
We verplaatsen ons naar de Middeleeuwen. Ene Boudewijn met het rangnummer IX hield het in Vlaanderen voor bekeken.Alle dagen kipkap en zwarte pensen, dat werd hem te veel. Hij wou iets oosters, pikanters. En daar hij toen graaf was vertrok hij op kruistocht. Het was de vierde in de rij, geboekt bij Neckerman.
Hij kuste zijn vrouw en twee dochters, naam zijn paard en enkele stoere kerels mee. Maar in het heilig land is hij niet geraakt. Hij blijven steken in Konstantinopel. Er lag toen nog geen brug over de Bosforus. Wou het lukken dat het toen juist keizersverkiezingen waren die hij promt won. We schrijven 1204 en hij is Keizer van Konstantinopel. Het leven zou mooi geworden zijn waren er die ambetanteriken van Bulgaren niet. Te veel rakia en dan komt daar ambaras van. Hij zou dat ruig volk eens een lesje lezen. Maar ook die plannen vielen in het water. Hij kreeg dik op zijn donder en werd zelf gevangen genomen. Keizer of gene keizer, in den bak.(Wordt vervolgd)
Hij werd opgesloten in een toren van het Kasteel van Ternovo. Hij had toen wel een mooi zicht op de Balkan en de valei van de Jantra. Maar tegenslag : het viel juist in een van die strenge winters met veel sneeuw en dat kasteel genoot nog niet van centrale verwarming. Hij begon te hoesten en het werd slechter en slechter. Uiteindelijk liet hij er zijn laatste adem in 1205. Hij heeft zo zijn titel van eerste toerist in Bulgarenland verdiend. Die toren bestaat nog in de stad Veliko Ternovo. Dat is juist bij mij achter het hoekske. Een ware geschiedenis. De Ottomanen hebben die toren nooit durven afbreken. Het schijnt dat het er spookte en de geest van onze Boudewijn er nog steeds ronddwaalt. Hier hebben ze hem vermassakreerd tot Baldwin Flanderski.
Zijn er die de moed opleveren om een vreemde taal bij te leren?
Geen reklame voor de een of andere dure kursus. Nee, helemaal de elementaire dingen die ze in dit deel van de Balkan gebruiken. Moeilijk? Nou ja en als je alles bijna kent beginnen ze hier veel engelse woorden te gebruiken. O ja, dat engels. Bij een uiteenvallend imperium blijven ze ons teisteren met hun woordjes.
Je moet weten dat ze hier vele spinne(n)kopjes als letters gebruiken. Zo wordt het woord PЕСТОРАНТ uitgesproken als restaurant. Een ТАКСИ is een taxi. СОФИЯ is Sofia.
Och het is allemaal heel simpel. Een a is een aa, een e is een e en een o is een oo. Verder is een g een d, een n is een p, een m is een t. Vallen we in de hoofdetters, dan is een B een v, een H is een n, een P is een r en een C iin s. Denk maar eens aan die oude weemoed van de CCCP.
Voor de rest is veel simpel :
Mersi = dank uvino =
Dobber den =goeden dagbira=
Nas drave = proost, gezondheidrakia = brandewijn
Let op :
Koetje = hond
Vol = os (denk aan volle melk?)
Zeik = konijn
En voor de rest ligt alles dichtbij het Nederlands zoals Hottentots bij het Zwabisch.
Maar je kent nu al wat om je volgende vakantie hier door te brengen. Haast je, voorlopig is alles nog goedkoop.
Dobre dosjli (=welkom). De zwarte Zee is echt zwart, vooral om 03.00 uur.
Heeft iemand onder u Harry Pooter gezien? Ik bedoel daarmee niet de een of andere film die steeds furore maakt. Mijn Harry Potter is grijs, pelzig voor de tijd van het jaar en een muizevanger, ook al versmaad hij een verse rat niet. Meestal kan je hem vinden op het tapijt voor de kachel. Zijn geliefkoosde plaats. Potter is een echte gastronoom. Niet dat we hem voeden met vanuit het blik. Potter is een groenteneter. Geef hem maar gekookte maïs en Potter is dan wel een poos zoet. Meestal ontpot hij zich als inspecteur van gedane werken. Geen enkele activiteit in de tuin of Potter moet toezicht komen houden. Soms is hij liever lui dan moe. Maar dat heeft hij niet van een vreemde geleerd.
Ook denkt hij aan zijn medemensen. Vaak liggen de geschenken voor de deur : een spitsneusmuisje of een halve rat die echt te veel was voor hem. En de ijskastdeur krijgt hij nog niet open.
Maar Potter is er niet. Het is nog te vroeg om de lenteliefde op te zoeken. Maar ik verdenk hem hier of daar de nachtwarmte van een schapenstal op te zoeken. Wellicht zie ik hem wel tegen etenstijd.
En hoe geraakt een Mechelaar verzeild in de woeste Balkan? Hier wordt weer cherchez la femme opgevoerd. En die dame loopt hier ook rond onder de naam Paulina. AlsBulgaarse met een belgisch paspoort doet ze haar naam van Vlaminge eer aan. Zij beheert de taal van Claes en Timmermans beter dan de koninging der Belgen. Als econome weet ze wel het beheer van de inkomsten te beheren en ze ook uit te geven. Onder ons twee wordt er hier veel afgelachen. Wij maken ons leven plezant. Eerst was zijn hoofwoordenboek, maar nu kan ik mijn plan wel trekken. Onze huistaal is Vlaams. Zij heeft eens de moeite gedaan Nederlands te leren en dat moet worden onderhouden. Trouwens dat verstaan de inboorlingen niet en dat is gemakkelijk voor ons.
Zij is een grote organisator en houdt zich bezig met het Kultureel Centrum Vishograd. Zij is een echte reisduif en de motor van al die reizen die we al ondernomen hebben. Van beroep is ze echtgenote en prive gezelschapsdame.
Onderons spreken we 13 talen, betalen niet inbegrepen. Zij leert mij positief denken en houdt daardoor de harmonie in huis.
Ik kan ze voor geen geld ter wereld missen. Zij werd eens verliefd op mijn schone benen.
Kom je eventjes lang? Eventjes in mijn leefwereld?
Als je aanbelt op nummer 17, wordt er je, onder de tonen van voor Elise open gedaan. Van harte welkom bij de berg op mijn berg.
We leven hier op een plateau, zo iets als de Tafelberg. Wij kijken neer op al wat rondom ons ligt. Dat biedt zijn voordelen op weergebied. Wij leven soms in zon tewijl anderen rondom ons in de mist leven. Het klimaat is anders, het hoogteverschil amper 110 meter. Het dorp : een klad huizen rond het dorpsplein, de kerk en de klokkentoren. Het gemeentehuis ligt daar ook ergens maar wel goed verborgen zodat de burgemeester rustig zijn wedde kan opstrijken zonder veel te doen. En wat kan hij doen? Er is geen geld. Er is geld voor niets. In de straten worden elk jaar de putten groter, wordt ook de asfalt schaarser. Elk jaar worden die putten gevuld met beloften, elk jaar komen er meer bij.
Hier leven amper 450 zielen, amper. Er zijn meer huizen dan zielen. De meeste zijn leegstaand, de zielen ook. Er is geen enkele ekonomiese bedrijvigheid. Tenzij je tuinieren economie noemt. Het gemiddelde maandelijks inkomen is 40 euro. Dus lopen de schapen, de geiten, de ezels er rustig rond. Kippen en ganzen waggelen door de natuur. Griep of geen griep : buiten. Varkens knorren hongerig in bijna elk huis. De winter komt en dan keelt men ze.
Maar wat maakt dit dorp zo belangrijk? Het feit dat ik er woon is een. Dat weten de Engelsen ook. Die kopen maar huizen, knappen ze op en brengen er hun welverdiene vakantie door.
Hier is de lucht niet bezoedeld door industrie. Hier groeien nog snel verdwijnende bossen. Hout brengt op, natuur niet. Hier is het nog gezond om te leven : stil en rustig. Maar dat is ook alles waarvoor je kan komen. Om de rust, rust.
Rondom ons hebben we diverse interessante plaatsen die een bezoek waard zijn. Je moet ze wel weten. De schoonheid gaat hier ook schuil op verborgen plakjes. Maar die komen u wel later bezoeken.
Wat doe je als je op rust gesteld wordt? Wat doe je als je uitgerust bent? Reizen. Vooral als ge bulgaarse dame gesteld is het vliegtuig te nemen en de vleugels uit te slaan. Zo bracht het ons in London, heel recent. Men kan er boeken over schrijven maar wij hebben het geluk gehad te gast te zijn in een van de betere clubs van London. Ik ga geen reclame maken maar de gastheer Lord John zit in het midden van de foto. omgeven door ons beleefden wij wat we we al zo vaak lazen bij Agatha Christie : a nice cup of tea. Diep weggezonken in de zetels werden op zijn engels bediend door een spesiaal daartoe gerokte waiter. Alles met etikette. Er werden sandwishes geserveerd bij een heel gama van thees. Er waren er zelf bij waarvan we nog nooit gehoord hadden. Ook de cakes in grote verscheidenheid werden aangeboden. Dit alles verliep in de sfeer die je in een club kan voorstellen. Net zoals in de vele films over Engeland. De tijd lijkt er wel stil te staan en we gaan zo wat terug naar Victoria. Er waren toen gelukkige mensen die twee uur konden uittrekken voor wat zij een fijne kop thee noemen. Over de rekening is ons niets bekend, we waren gasten. En dit was een fijn gevoel
Dagelijks vallen er hier, zoals trouwens elders, verkeersdoden. En men staat daar verbaasd van. Vooral voetgangers zijn vaak de grootste slachtoffers. Om dit te verhelpen gaat men de auto nog meer reglementeren. Alweer die auto. Ondertussen blijven de voetgangers gebruik maken van...... de straat. Voetpaden zijn ongebruikt en dienen meestal om uw auto kwijt geraken. Ook hier is meer blauw op straat een slogan, geen feit. En waar zit de polies? Meestal in de cafe, drinken turkse koffie en roken een sigaret. Ook is dit land in het verkeer rechts georienteerd, parkeren gebeurt bij voorkeur aan de linkerkant en dus tegen de rijrichting. En waar is de polies? Juist. Verkeersborden die staan er om de straten te versieren. Ze worden niet gezien of gerespekteerd. En waar zit de polies? Een witte lijn op de straat die dient ervoor om te worden overgestoken. De geliefkoosde plaats om een gesprek te voeren is midden op de straat en in de auto. Ook hier zijn de voeten zwaar en de snelheid hoog. En dan gebeuren er ongevallen. Natuurlijk en dan is de polies er. Men vindt ze ook langs de straatkant, maar dan zijn ze gesignaliseerd door knipperende lichten van tegenliggers. Meestal een paar meter achter een snelheidsverminderingsverkeersbord. Europa komt nader. In Sofia plukken de wegsleepautos de links geparkeerde autos van de straat. En dat kost of is aanleiding tot omkoop. Toch is het leven hier nog leuk
. Lieve mensen, bezoekers van deze blog, ik wens jullie een liefdevolle 14 februari toe. Geniet ervan.
