Ik ben Guido, en gebruik soms ook wel de schuilnaam his lordship.
Ik ben een en woon in Vishovgrad (Bulgaria) en mijn beroep is op rust gestelde.
Ik ben geboren op 07/04/1943 en ben nu dus 82 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: leven in de natuur.
God schept de dag. Guido vliegt er door. Maar het moet plezant blijven
Balkanstorie
als het maar plezant is
25-02-2006
1 maart : Baba Marta
Name
Het zou wel eens kunnen beginnen met "Er was eens....heel, heel lang geleden.." en dan voortgaan met het verhaal van Sneeuwwitje. Rood van bloed en wit van sneeuw. Op 1 maart viert dit Balkanland Baba Marta, grootmoedertje Maart. En de traditie is dat iedereen rood en wit schenkt en zich tooit in rood en wit. We noemen ze martinitsa, de poppejes, de koordjes in wit en rood. Tjestita baba Marta. Baba Marta of het begin van de lente. Een lente die soms een beetje pre-natuur is. Rood van bloed, wit van sneeuw, het begin. De lente komt. En we dragen wit en rood tot... tot we eerste ooievaar hebben gezien. Want de ooievaars komen hier ieder jaar terug. Getrouw naar hun zelfde stek. Gelukkig zijn het niet altijd de brengers van het nageslacht. Ook dat zou niet mistaan want dit land is aan het ontvolken. Niet alleen de landsvlucht maar ook wegens een te kort aan nieuw bloed. "Mooi en medogenloos" speelt er ook wel een rol in. En als we de eerste ooievaar hebben gezien, dan hangen we ons rood en wit aan een vruchtendragende boom opdat hij ons dit jaar een rijke oogst zal brengen. Baba Marta, martenitsa, een traditie die, gelukkig, niet wil weggaan. Wij zijn een koppig volk.
We zijn terug onder de mensen. Het deed goed er effen uit te zijn. Weg van alle kou en sneeuw en de zon te zien. Ook andere mensen zien deed de ziel herleven. En de gezondheid heeft er niet eens onder geleden. In tegendeel. Eventjes de verloren smaken terug in herinnering te brengen. Eventjes er eens uitwippen in de moderne wereld. Eventjes er eens uitwippen in een dure wereld, een wereld waarin iedereen gelooft dat het een paradijs is. Maar ook het terug komen naar het eigen huisje had zijn verlangen. Oost, west, thuis best want hier is het gras groener dan op een ander. De zon voelen op je huid doet aangenaam aan en die dan mee brengen naar huis, al is het maar voor eventjes, is goed voor de medemensen alhier. Niemand zal me daar dankbaar voor zijn. Maar dat hoeft niet. De mens is er beter op geworden. Het was eventjes terug naar de tijd van vroeger en dit in de hoop voor een betere toekomst die ons geen pijn zal doen. Er zijn mensen die leesproblemen hebben en ook aan hen hebben we gedacht. Niet dat alles nu van een leien dakje zal lopen, er zijn nog wondjes die slecht helen. Maar het moet plezant blijven, voor iedereen. De zwanen zijn weg, het is hen te warm geworden. Binnenkort verwachten we Baba Marta, een trditie die niet mag verloren gaan. Doch om de tip van die sluier op te lichten is het nog te vroeg. Maar ze komt er wel aan. Zeker en vast. En dan ook de ooievaars en de zwaluwen. Het gaat lente worden.... willen of niet.
