13 jaar is jou grote zus 12 maanden in een jaar 11 uren vliegen wij naar jou land 10 vingertjes en teentjes 9 beren zullen in jouw bedje parkeren 8 jaren hebben wij naar jou verlangt 7 is het nummer van ons huis 6 handen om je te dragen 5 uren tijdsverschil 4 stoelen bezet aan onze tafel 3 is voorgoed verleden tijd 2 oogjes o zo groot 1 seconde hadden wij nodig en je was voorgoed in ons hart geborgen.
Hoe trots zijn wij nu met jou, ons lief kindje, ons prinsesje een juweel, een wonderkind
Papa, mama, Lisa en jij completer kan het niet zijn
Wij willen zijn; jouw bank, jouw stoel jouw schommel en jouw paard maar ook jou stootblok, luisterend oor en toeverlaat
Met een lach en een traan hebben wij naar jou uitgekeken maar nu schreeuwen wij het uit "Welkom lieve spruit!"
Stel je even voor..... dat we de wereld herleiden tot een dorp van 1000 personen. Wat blijkt? Allerlei scheve verhoudingen worden duidelijk, onrechtvaardige situaties kunnen meteen worden voorgesteld. Wanneer een wereld een dorp was met 1000 inwoners, zouden er 700 inwoners niet kunnen lezen of schrijven, 600 inwoners leven in krottenwijken of in mensonwaardige omstandigheden. Wanneer de wereld een dorp was met 1000 inwoners, dan zou de helft van het inkomen bij 60 mensen terechtkomen. De andere helft zou moeten worden verdeeld over de 940 andere inwoners. Wanneer de wereld een dorp was met 1000 inwoners, zouden er 700 niet-blanken wonen en 300 blanken. De helft van de mensen ondervoed. Ons dorp, wereldwijd, en de verdeling van de bevolking. Wat een uitdaging, om vanuit zoveel verschillende achtergronden elkaar te vinden! Wat een mogelijkheid tot uitwisseling, tot onderlinge verrijking. Maar ook: wat een noodzaak om een groot aantal toestanden te veranderen. Stel je even voor dat onze wereld een dorp is. Wie zijn wij dan? En welke rol zou jij spelen?
Een klein meisje zette een grote stap van hier af gaan wij samen herboren proeven van het leven. Een klein meisje een groot wonder zo gewenst zo welkom.
Waar je naar uitkijkt zal wel komen, achter de heuvels en de bomen groen van hoop blijft het nog eventjes verborgen je krijgt het morgen morgen zal wat gisteren niet kon misschien tot bloei gaan komen. Mensen dromen komen langzaam uit. Hopen is een stap vooruit.
Jouw wereld en de onze openen grenzen van land naar land van hart naar hart herboren worden wij in een wereld van grenzeloze liefde.
We scheuren je niet los, jouw prachtig land zal altijd bij ons horen en steeds weer voelen wij de liefde voor de moeder hier in Sri Lanka uit wie je bent geboren.
Zolang de aarde kinderen geeft die morgen moeten sterven teveel zijn in hun eigen land zullen zij hun namen kerven in het hart van een vreemde een laatste uitgestrekte hand.
Kinderen zijn bestemd voor het geluk. Maar hoe zullen ze opgroeien tot gelukkige mensen wanneer ze geen blijde jeugd hebben gekend? Ze zullen pas tederheid verwerven wanneer ze zelf tederheid hebben ondervonden. Wat nog niet wil zeggen dat tederheid synoniem zou wezen van zwakheid of toegeeflijkheid. Elke opvoeding immers die haar naam verdient, hoort evenzeer een opvoeding te zijn tot de realiteit van het leven met al de verplichtingen die dat leven zal meebrengen.
Ouder zijn wordt niet bepaald door hoe het kind gemaakt werd of ter wereld kwam. Ouder zijn heeft alleen maar te maken met een kind in je armen een kind waarvan je houdt, een kind waarvoor je wilt zorgen. Ouder zijn ben je in het hart!!
Vihara - Latha - Lisa
ons pareltje uit het Verre Oosten Een ver land,
een klein mens,
een huis vol liefde,
een grote wens.
20-12-2008
Laatste dag in Sri Lanka
De laatste nacht in onze hotelkamer, daar hebben we naar uitgekeken! JOEPIE we mogen naar huis, alles lijkt in orde en we hebben een belgisch paspoort voor onze spruit!! Nog een laatste keer genoten van ons ontbijt op het balkon met zicht op zee, dit zullen we nu wel eens missen si. 't Was een zéér boeiende reis, we zijn kwa geest weer een stuk rijker geworden. Er waren dagen van intens geluk, vreugde, verdriet, teleurstellingen, frustraties en ongeloof. Vermoeiend ook, dit hebben sommigen onder jullie wel opgemerkt aan de foto's, maar dit had dan vooral te maken met de tropische temperaturen, je moet er tegen kunnen!! Wij zullen zeker de altijd lachende sri lankanen niet vergeten, al mag gezegd worden dat de mensen totaal verschillend in omgang zijn, wanneer ze al dan niet leven van het toerisme. Wij hebben het geluk gehad dit land met zijn verschillen te mogen ontdekken, maar dan nog was de tijd véél te kort om het land en zijn cultuur helemaal te doorgronden. We zijn héél véél mensen ontzettend dankbaar voor alles wat zij voor ons te beteken hebben gehad, - Ray of Hope voor de voorbereidingen, de toewijzing en het opvolgen van ons verblijf alhier en in de toekomst - De zusters van het weeshuis voor hun steun in raad en daad - Vooral de mama vanVihara, die ons haar mooie baby toevertrouwde - Sunil, om ons wegwijs te maken doorheen jouw land en cultuur - Sven en Katelijne, gewoon omdat jullie er bij waren en jezelf bleven, 't was fijn! Wij wensen jullie dan ook alle geluk met jullie baby Krishan!! - Ons Lisatje die de 4 weken zonder ons, zo moedig heeft doorstaan. wly - Tante Sis, omi en oma voor het opvangen van onze lieve dochter een welgemeende dikke merci! En een dikke knuffel van ons Viharatje - Familie, voor jullie steun doorgeen de afgelopen soms moeilijke jaren. - Koen, Ann en Nicolay, omdat jullie als geen ander weten en voelen wat adoptie betekend in zijn geheel - Vrienden, omdat jullie er zijn en waren, ook omdat jullie belangrijk zijn - De zusters van St-Niklaas, voor hun gebeden en meeleven - Al onze bloggertjes, 't was een plezier jullie reacties en/of berichtjes te lezen, de MAX!! - Onze grootste dank gaat naar allen die we zouden kunnen vergeten zijn... Wij zien er nu ook ontzettend naar uit terug vaste voet te zetten in ons klein maar o zo goede België. Deze nacht lokale tijd, 01u00 gaan we met zijn drietjes van de grond, om dan omstreeks 10u10 belgische tijd te landen in Parijs. We duimen op een vlekkeloze vlucht en een goede thuiskomst. Nu alsnog zonnige, tropische groetjes vanuit Sri Lanka!! Kris, Els en Vihara XXX
Afscheid genomen van ama (singalees voor mama) Latha
Een dagje later dan we hadden gepland, zijn we voor een laatste keer een bezoekje gaan brengen naar het weeshuis. Daar stond een vrolijke Latha ons al op te wachten. Terwijl ons Viharatje uit handen werd genomen, hebben wij een gezellige babbel met de zuster gehad. Zij heeft ons gedurende ons ganse verblijf, steeds welgezind met raad en daad bijgestaan. Waarvoor onze welgemeende DANK!! Vandaag zorgden ook deze zusters dat maar liefst 100 kinderen of meer, een zak vol speelgoed kregen voor hun kerst. Morgen komen dan nog zo'n 300 mensen om een voedselpakket (rijst, bloem, suiker, soja, shampoo, zeep...) Enkele weken voordien hebben de zusters al deze mensen persoonlijk gaan bezoeken om zeker de meest armsten onder hen hulp aan te bieden. Met een bonnetje kunnen ze dan morgen hun voedselpakket komen afhalen. Op Kerstdag zelf, kunnen ze dan nog eens de meest nodige dingen voor school, komen halen voor hun kinderen. Als dat geen goed werk is!! Rond de middag hebben we een heel geruststellend, mooi afscheidt genomen van ama (Latha) van zo'n afscheid had ik nu gedroomd! Dit was geen afscheid voor altijd, maar van totziens... wij zullen altijd van je houden...
afscheid, Ik weet niet wat ik zal zeggen, liefst zou ik helemaal niets zeggen, je gewoon vasthouden en wenen. Ik weet niet wat ik zou geven, misschien moet ik helemaal niet geven, gewoon naar je kijken en glimlachen. Als dit de laatste keer is, dat we samen kunnen zijn laat ons dan gewoon genieten van het simpel samen zijn, en zijn wie we zijn voor elkaar. Ik zal aan je blijven denken, al zal de herinnering vervagen maar nooit zal je verdwijnen. Een foto, een briefje, de blik van ons kind. Ik zal je blijven tegenkomen ooit dan. Want hierna verandert alles. Dit verhaal is op zijn einde, deze band wordt nu gebroken, en we beseffen dit nog niet, omdat er tussen ons nooit "niets" was. Maar op dit moment telt alleen jij en ik en ons kindje. Dit contact wordt een zeldzaam goed, en al is de pijn van het afscheid diep en intens brandend, ons verleden is dat ook. Tijd heelt alle wonden helpt nu niet. De aanhouder wint niet maar wat voorbij is, blijft voorbij, sluit dus nu je ogen en ween zachtjes met ons mee, geef me nog een laatste hand een laatste kus, een laatste lach en een laatste traan. De tijd met jou is voorbij, nu komt de tijd van jij en ons, en we eindigen met een vraagteken...
Deze morgen was ik meer dan aangenaam verrast door de vele mails en reacties op onze blog. Bedankt lieve mensen allemaal!!! Eén voor één superleuk en pakkend, want terwijl Vihara lag te slapen in mijn draagzak, rolden de tranen bijna over mijn wangen. Verder gaat alles heel goed met ons, behalve de papieren dan, onze nachten zijn nu misschien wat korter, de dagen o zo langer. Gisteren was Kris van 's morgens 07u30 tot 19u30 uit huis voor onze papieren in orde te krijgen tegen zaterdag (zeker!) Natuurlijk was de file in Colombo ook voor een stuk de boosdoener, maar één van onze papieren was niet in orde, de datum klopte niet, Stel je voor i.p.v 2008 stond er 2007 de commissaris van Probation Office had gemist (sorry) maar dan kan je efkens helemaal opnieuw beginnen! In Brussel konden ze dit niet toestaan, werd per telefoon medegedeeld aan Ray of Hope. Dus terug een nieuw document op maken en laten legaliseren. Deze morgen is Kris dan terug met volle moed vertrokken richting Colombo (07u15) Het is nu reeds 13uur en nog geen Krisje te bespeuren! Hoe kan dit mogelijk zijn, onze andere belgische vrienden hadden dezelfde papieren, daarbij was het door dezelfde persoon opgemaakt. Op de dienst buitenlandse zaken, twee verschillende bureaucraten de één moet zijn paspoort laten kopiëren (Kris) de ander niet. Kop nog staart krijg je eraan! Intussen is mijn ventje thuisgekomen, bekaf van de hele mentaliteit van werken. Maar wie is er daar om hem op te fleuren? Ons Viharatje natuurlijk, zo zot als een deur, dit maakt alles dan weer meteen goed en verdwijnen de zorgen in de prullenbak! Voor al onze familie, vrienden en geïnterresseerde bloggertjes speciaal dit gedicht...
Er was eens een tovenaar die toverde speciaal voor onze kerst, één doos vol glimlachjes, twee dozen met lachende strikjes eromheen drie dozen met kwetterende zoentjes vier dozen gevuld met feestvreugde en geluk. Toen had hij nog zes dozen over en wist niet meer wat ermee doen. Geeft niet, zeiden we, wij vullen ze wel, en we vulden de eerste doos met dank en de tweede doos met dank, en ook de derde, vierde, vijfde en zesde. Wat jammer... dat er niet nog meer dozen waren. Anders bezorgden wij voor iedereen die zo meelevend waren met ons, een doosje met DUIZENDMAAL DANK!!!!
't Zal vandaag een korte blog worden maar ééntje met het allerbeste, grootste, mooiste nieuws!! Viharatje is bij ons en dus mogen we ons vandaag terecht de fierste ouders en zeker niet te vergeten grote zus, van de ganse wereld noemen. Dit is genieten, genieten, genieten met ons Viharatje op onze hotelkamer op het grote bed tussen ons tweetjes, en natuurlijk terwijl wij genieten van onze spruit denken we toch even aan ons Lisatje die nu in de studie zit te leren... maar kop op hé meid! Morgen de laatste dag en dan heb jij ook een welverdiende vakantie en wat voor één!!! Het was voor ons, de mama's en zusters, terug een lange dag vandaag maar daar willen we nu niet meer aan denken of over uitwijken, het is en was het wachten meer dan de moeite waard!!!!! Althans voor ons. Wij zijn ervan overtuigt dat vele mensen nu even gelukkig zijn voor ons, wel lieve familie en vrienden kortom iedereen WIJ hebben er EENTJE bij, hou er maar rekening mee, 't is een schatje.... Donderdag gaan wij voor een laatste keer terug naar het weeshuis om de zusters maar vooral de mama nog een laatste keer haar mooie baby te laten zien, de mama nog even alleen te laten met Vihara en dan met héél véél dankbaarheid afscheidt nemen om haar te zeggen tot ziens, eens, wie weet.... Intussen heeft Kris haar eerste flesje gegeven en het gaat prima met haar, ze lacht en enkele minuten geleden is ze in slaap gevallen, een echt prinsesje......
Vandaag is onze lieve Vihara reeds 4 maanden oud, gedurende onze 3 weken samen hebben we haar zien evolueren, haar hoofdje is stabieler geworden, ze is veel alerter en ze kijkt ons nu ook recht in de ogen. Voordien keek ze altijd de andere kant op, 't was voor ons precies een spelletje om haar keer op keer terug aan te kijken. 't Is soms echt een deugnietje! Van 09u30 tot 13u00 zijn we bij haar gebleven en zoals elke dag zien wij hier in het weeshuis zwangere vrouwen aanbellen. Hoe deze zusters deze veelal jonge vrouwen telkens opvangen moet een hele klus zijn, problemen, problemen, problemen... je wilt ze niet allemaal weten. 't Is hun laatste toevlucht, dan kan men zich al een beetje voorstellen hoe hun situatie moet zijn. Na het weeshuis zijn we een tehuis gaan bezoeken waar achtergelaten kinderen en weeskinderen verblijven, een home waar enkel jongens een thuis vinden. Wij stelden ons enkele vragen betreft de sponsoring aan de verschillende weeshuizen, die ook in het pakket zit van onze kosten in Sri Lanka, het gaat toch over een aanzienlijk bedrag, en we waren vooral geinteresseerd wat men zoal verwezelijkt voor deze kinderen. Met onze eigen ogen hebben we kunnen zien dat men hier al enkele nuttige zaken zoals degelijk sanitair, zorg voor bedden en goede matrassen, computers.. voorzien of aangeschaft hebben, maar er is ook nog héél veel werk aan de winkel! Er is een nieuwe generator aangekocht maar die moet nog aangesloten worden, de computerruimte willen ze voorzien van airco want 't is er veel te warm binnen, boven het slaapgebouw moet er een nieuw hellend dak worden aangemeten omdat het nu binnen regend, toch komen al deze bewoners, een vijftigtal, met een brede glimlach naar ons toe. Het doet ons deugt dat dit geld goed kan worden besteedt, maar dat er nooit genoeg geld zal zijn maar altijd tekorten is iets dat vast staat!! Zo was ook onze namiddag een hele verrijking. Vanaf morgen hebben we nog maar één bekommernis, ons Viharatje, dat ze maar vlug bij ons kan zijn! Om 09u00 moeten we aanwezig zijn op de rechtbank en hopelijk gaat alles vlotjes zodat we tegen de middag samen terug naar ons hotel kunnen gaan. Deze morgen hebben we enkele kleertjes voor Vihara (voor morgen) aan Latha gegeven samen met een papfles, ze vond de kleertjes mooi en was er duidelijk heel blij mee. De laatste nacht samen met haar baby, ze doet vast geen oog dicht......
De dagen gelijken hier zowat allemaal op elkaar, zodanig dat we soms hard moeten nadenken welke dag het is vandaag. Gisteren en deze morgen heb ik mijn singalees schrijven wat geoefend, Sunils broer heeft mij de volledige naam (Vihara Latha Lisa Panckoucke) in het singalees leren schrijven. Toen ik deze morgen de naam aan onze manager van het hotel toonde en vroeg of hij het kon lezen, las hij de volledige naam, dus goed geoefend!!! Daarbij bleek nog dat de naam Panckoucke ook in Sri Lanka wordt gebruikt. Toen wij hier toekwamen hadden ze nog met de naam gelachen, de manager en zijn zoon, nu het in het singalees was geschreven, konden ze het geloven. In de geschiedenis was het in koninklijke kringen een vaak voorkomende naam. Misschien is het nu duidelijk voor iedereen hoe Kris aan zijn mooie bruine teint komt. Lang geleden...... Enfin, Viharatje was vandaag o zo moetjes! Zelfs haar flesje heeft ze al slapend uitgedronken. Ze had vandaag ook van die mooie zwarte armbandjes aan, bijna alle baby's dragen ze, alleen Vihara had er nog geen, maar we denken dat haar armpjes nog te dun waren. De moeders doen deze zwarte armbandjes aan om dezelfde reden als de zwarte stip die ze op het voorhoofdje zetten, om ze te beschermen tegen de blikken van boze geesten. Het deense koppel kwamen vandaag ook afscheid van ons nemen, nog een laatste keer de biologische moeder en haar baby alleen gelaten, om rustig te kunnen afscheidt nemen, héél belangrijk wist ook de zuster. De eerste dagen met hun baby waren goed verlopen, ze drinkt goed en slaapt de ganse nacht door, je merkt dat deze kleine schatten zich heel vlug aanpassen. Overmorgen is het voor ons de grote dag! We kijken er naar uit, maar zijn tegelijk ook bang voor de vele emoties. Intussen proberen we de tijd nuttig te besteden en genieten we van onze laatste rustige dagen. Tot morgen en nog een aangename zondag iedereen!! ps; willen jullie weten wat wij deze avond zullen eten? vers gevangen....(zie foto)
Zoals elke voormiddag begint onze dag in het weeshuis, het wordt er stilaan rustiger, enkel 2 koppels blijven over. De belgen en de oostenrijkers. Elke dag hetzelfde ritme, spelen, slapen, flesje, slapen..... we verlangen echt al om terug naar huis te keren en af en toe moeten we elkaar wat moed inspreken. De ruimte die we krijgen om samen met Vihara te zijn is klein en soms wel erg warm. We verlangen naar ons eigen stekje, zodat alles zijn gewone gangetje weer kan gaan. Gediend worden is leuk, maar alleen voor een tijdje. Deze namiddag kunnen we weer wat chatten met ons Lisatje en dan zijn de batterijen weer wat opgeladen, langs beide kanten denk ik, 1 maand van huis weg is echt wel lang hoor!! Natuurlijk blijven we genieten van het samen zijn, het mooie weer, de natuur, de vriendelijke mensen en hun gastvrijheid, iets wat we nooit meer zullen vergeten. Ook Latha begint zich stilaan te verzoenen met het feit dat de dagen samen met haar dochtertje aan het inkorten zijn. Vandaag heeft ze mij verrast met een mooie glimlach, ze ziet dat Vihara veel liefde krijgt en dat ze tevreden en rustig is bij ons. 'k Zou haar eens willen vasthouden en zeggen hoe moedig ik haar vond op de rechtbank. Soms denk ik dat onze blikken naar elkaar misschien meer dan genoeg zeggen, woorden zijn bijna overbodig.....
Geef ons nog enkele dagen, voor een lach spontaan en blij, waardoor ieder, sfeer en warmte voelt, zodat de vriendschap voor altijd mag bestaan.
Geef ons nog enkele dagen, voor een traan van verdriet en afscheid, zodat we elkaar kunnen troosten, liefdevol en genegen.
Geef ons nog enkele dagen, voor dankbaarheid van de afgelopen dagen en de jaren die nog zullen komen, we beloven jou, dat we deze dagen zullen koesteren, en we kunnen zeggen wat een opmerkelijke vrouw ons haar kindje heeft toevertrouwd!
VREUGDE alom, de rechter heeft ons aanhoord!! De kaarsjes hebben zijn werk gedaan, onze gebeden zijn verhoord!! Gisteren avond zijn we om 18 uur in ons hotel aangekomen, na een héle lange dag!! 'k Had geen fut meer om jullie allen in te lichten via de blog (sorry!! ) maar ik had barstende hoofdpijn. Om 08u30 zijn ze ons komen ophalen om naar de rechtbank te vertrekken (dit werd ons dus ook zo vertelt de avond voordien) zo was het dus niet, de chauffeur bracht ons naar het weeshuis en daar mochten we dan wachten op een telefoontje van de advocaat, om dan binnen het half uur op de rechtbank aanwezig te zijn. (eigenlijk was het een goede optie ons in het weeshuis te laten) Omstreeks 11u30 kregen we bericht om zeker tegen 12u30 op de rechtbank te zijn. Gelukkig konden wij de hele tijd daarvoor genieten van ons Viharatje, een voorrecht, want normaal is het weeshuis op donderdag gesloten, gebedsdag, weet je nog? Zo is de tijd voor ons nog aangenaam verlopen. Het Italiaans koppel was al op de rechtbank om 9u30, uiteindelijk zijn zij maar pas voor ons binnen gegaan. Je moet weten, eens je daar aankomt sta je buiten te wachten, weliswaar onder een pergola maar toch, tot er iemand van het hof teken geeft dat je mag binnengaan. Ook de zusters, moeders met hun kindje of baby's in de armen staan daar buiten te wachten, daarbij heb je hier nog de zwoele temperaturen, dus geen lachertje. Iedereen onder ons (westerse cultuur) is het erover eens, dat er toch tenminste één ruimte met airconditioning mag zijn om de zusters, moeders en baby's te laten wachten. Geen overbodige luxe als je weet dat je hier ook een ganse dag kan staan!!! Nooit te voorspellen!!(?) Om 14u30 ontstond er even paniek toen de zuster ons kwam vertellen dat er nog 15 zaken voor ons moesten afgehandeld worden, wetend dat de rechtbank de deuren sluit om 16uur! Om 15uur mochten we dan toch binnen (alles was plots in 30 min. afgehandeld(?)) Eerst kwamen de koppels voor, voor de Calling, een italiaans koppel en een nederlands koppel, maar dit wordt snel afgehandeld. Daarna kwamen wij aan de beurt (15u30) héél zenuwslopend want je blijft maar aan de tijd denken, en je hoopt dat iedereen deze dag nog kan passeren. De rechtzaak zelf was heel verwarrend, de advocate praatte vooreerst heel onduidelijk, bovendien was ze ook nog enkele documenten uit ons dossier verloren! In paniek stelde ze ons meer dan eens dezelfde vragen tot op een moment dat de rechter haar vroeg; "ben jij wel goed genoeg voorbereid voor deze zaak?" Het zweet brak ons los, maar de zuster had tegen Kris gezegd, altijd blijven lachen en vriendelijk lachen naar de rechter. Dat heeft ons geholpen denk ik, voor de rest was het heel verwarrend en chaotisch!! Het belangrijkste was de datum voor de Calling (op deze dag zijn wij definitief de trotse ouders van Vihara) en dit gebeurt op 16 december. Dan hopen wij nog enkel dat Sunil héél hard zijn best doet om onze papieren in orde te krijgen tegen zaterdag! Ook in België zal men een tandje moeten bijsteken denken we!! Het allerbeste nieuws was dat iedere familie gisteren gehoord werd, en daar hebben we op gedronken, champagne mocht niet ontbreken!!! Doordat we de ganse dag nog niet hadden gegeten, zaten die glaasjes al wat in mijn hoofdje, dus snap je nu die vreselijke hoofdpijn?? Ook de spanning was de oorzaak. Vandaag waren we weer op en top in vorm, en ons Viharatje? Wel een super, super, super meid net zoals haar grote zus, beter konden wij ons niet wensen!! Deze avond zijn wij uitgenodigd door een sri lankaanse vriendin van onze oostenrijkse vrienden (zij werkt bij hun in oostenrijk en zij is op bezoek bij haar broer, die hier dokter is) Zij zal ons wat beter wegwijs maken doorgeen de sri lankaanse cultuur..... Voor het eerst gaan wij daar naar toe met een tuk tuk (typisch vervoermiddel, gebruikt door vele sri lankezen) maar.... shttttttttt niet aan Sunil vertellen hé!! Kusjes Kris en Els XXX
Recht op vrije meningsuiting, dat betekent, heel normaal, dat je niet de hele dag hoeft lopen letten op je taal; dat je hardop durft te praten in de tram of in de trein, over wat je stom of slecht vindt, zonder bang te hoeven zijn. Recht op vrije meningsuiting, dat betekent, heel gewoon, dat er niet wordt meegeluisterd naar je eigen telefoon; dat je in de krant kunt schrijven: "de regering maakt me kwaad", zonder dat je daar meteen voor de gevangenis in gaat. Recht op vrije meningsuiting, dat betekent ook recht om te demonstreren, dat je voor je idealen vecht; door de straat te mogen opgaan met een spandoek of een bord, zonder dat je door agenten in elkaar geslagen wordt. Recht op vrije meningsuiting, daar is niks bijzonder aan in een land waar dat soort dingen allemaal zijn toegestaan. En dus sta je raar te kijken, wanneer iemand je vertelt, dat in meer dan honderd landen helemaal dat recht niet geldt. Recht op vrije meningsuiting heeft nog lang niet iedereen en voordat het zo ver zijn zal daar gaan jaren overheen. Maar al kun je al die mensen dan niet helpen aan dat recht, toch helpt het allicht een beetje, wanneer je er wat van zegt.
Vanmorgen opgestaan onder een stralende zon, wat zullen we weer moeten wennen aan het belgisch weertje!!! Alhoewel het hier een kwartiertje later heel ander weer kan zijn, blijft het hier toch nog altijd lekker warm! Jammergenoeg zijn we vanmorgen weer eens een goed uur later vertrokken, dan we waren afgesproken, naar het weeshuis. (chauffeur was weer eens niet komen opdagen) In het weeshuis van ons Viharatje is het ons opgevallen dat hier heel veel mensen komen met giften zoals o.a kleertjes, melk, pampers, tandpasta..... Deze morgen was er een sri lankees koppel, die al 33 jaar in Londen wonen maar hier in Sri Lanka op familiebezoek waren, melkpoeder afgeven. Elk jaar bezoeken ze enkele weeshuizen. Mooi werk!!! Ze kwamen ons een goeiendag zeggen en vroegen van welk land we kwamen, ze waren heel erg geinteresseerd in onze adoptie's en het verloop ervan. Maar vond het ook spijtig dat er door de regering in dit land weinig tot niets wordt gedaan voor deze alleenstaande ongehuwde moeders. In Europa kan een alleenstaande ongehuwde moeder haar kind grootbrengen, in Sri Lanka is dit taboe!!! Wij realiseren ons dat dit probleem nog niet in de komende jaren zal opgelost worden. Het deense koppel had vandaag de Calling en dan ga je samen met de zuster, de mama (die aan het wenen was) en je kindje in de auto, naar de rechtbank. Hartverscheurend om de biologische moeder zo te zien, en blij voor het deense koppel dat hun adoptie eindelijk afgerond kan worden. Heel raar dubbel gevoel!! Ons Viharatje was in mijn armen in slaap gevallen, nadat papa haar flesje had gegeven, zij is zich van niets bewust, gelukkig maar. ('t leven kan hard zijn!!) Zo heb ik ons slapend poppetje terug aan de mama overhandigd, die haar onmiddelijk overlaadde met zoentjes. Intussen was het 13u15 en zijn we terug naar ons hotel gekeerd. Via het balkon van onze hotelkamer kunnen wij de toddytappers gadeslaan en daar wil ik toch wel even wat uitleg aan geven. Als je naar de toppen van de palmen kijkt, merk je dat veel boomtoppen door 2 evenwijdige touwen met elkaar verbonden zijn. 's Morgens en 's avonds balanceren daar de toddytappers, de palmwijntappers, die het enigszinds zure, melkachtige sap van de palm verzamelen uit de ronde nappen die over de bloemknoppen zijn geplaatst, en die de knoppen opnieuw inkerven om er nog meer sap uit te halen, het licht bedwelmende drankje wordt in de vroege ochtend verkocht aan de plaatselijke bevolking, maar een aanzienlijk deel wordt met ossenkarren afgeleverd bij de arrakstokerijen. (brandewijn) Sri Lanka bezit het treurige record van het grootste alcohol gebruik ter wereld. Toch hebben wij hier in de regio nog geen dronken mensen zien lopen. Misschien genieten ze hier met mate!!!! Tot zover deze uitleg. Morgen is het voor ons de grote dag en hopelijk kunnen wij deze nacht een beetje de slaap vatten.(?) Zonet kregen we nog een telefoontje van Ray of Hope dat onze terugreis geboekt is voor 20 december, als alles goed gaat zouden wij zondag in de voormiddag terug voet kunnen zetten in Parijs met z'n drietjes! Meer informatie volgt later! Een dikke zoen voor ons kienje in België, alsook aan gans de familie en vrienden, tot morgen!!!!!!
We zijn deze morgen om 9 uur terug vertrokken richting weeshuis, waar Viharatje weer door haar moeder in onze armen werd gelegd. We hebben Latha dan ook onmiddelijk de foto's overhandigd van haar kleine spruit, dolgelukkig was ze ermee!! Even later kwam ze zelfs vragen of we er ook een foto van ons wilden aan toevoegen. Dit hadden wij nu bewust niet gedaan omdat we dachten dat ze zonder ons de foto's misschien nog bij haar kon houden zonder argwaan te scheppen bij haar familie. De hoofdzuster van het weeshuis kwam ons vanmorgen ook weer inlichten i.v.m donderdag, we zijn met veel te veel koppels (5) die op eenzelfde dag moeten gehoord worden door de rechter, en het hangt van onze gebeden af of we allen zullen gehoord worden. "Bereidt je maar voor op een lange dag" zei de zuster. Kris maakt zich zeker ongerust en als we niet tot bij de rechter zullen geraken donderdag, denk ik dat hij in zijn binnenste ontploft!! What will be, will be en daar zullen wij niets aan kunnen veranderen, dus bid met ons mee, steek de kaarsjes massaal aan (maar dat hebben velen al gedaan, waarvoor oprechte dank!) en dan komt het dik in orde, positief denken zal ik zeggen. De broer van Sunil was deze morgen onze chauffeur van dienst, een heel wijze man, kent bijna alle betekenissen van iedere naam, hij heeft mij geleerd Vihara te schrijven in het Singalees, boeiend!! Zoals voorgenomen houden wij het deze namiddag rustig, lekker zonnen en genieten van de rust en de stilte, straks ons theetje drinken om dan een wandeling te maken en deze keer aan de voorkant van ons hotel. Een paar sfeerfoto's maken van de lokale bevolking en de omgeving, om deze dan voorgoed vast te leggen in onze plakboek, voor Vihara. Dan zit ons dagje er al weer op! Vandaag zijn de examens begonnen voor onze Lisa en hopelijk is ze sterk genoeg om deze periode te doorstaan. Wij duimen steevast voor jou hoor!! ly xxx Tot morgen lieve mensen allemaal. ps. Het doet voor ons steeds deugt de vele reacties te kunnen lezen, doe zo voort, 't is de max!!!!!!
Hier nog enkele uitspraken van moeder Teresa (het weeshuis waar Vihara zit is ontstaan door de navolgelingen van moeder Teresa)
Moeder Teresa tot haar medewerkers. "Wees vriendelijk voor iedereen rondom u. Ik heb liever dat je vriendelijk fouten maakt, dan dat je onvriendelijk mirakels verricht. Vaak volstaat één woord, één blik, een snelle handeling om het hart van degene die we beminnen te versomberen."
Moeder Teresa: " Het ergste wat een mens kan overkomen is ongewenst zijn. Tegenwoordig hebben we geneesmiddelen om allerlei ziektes te genezen, maar ongewenst zijn is volgens mij een verschrikkelijke ziekte. Zonder gewillige handen om te helpen en zonder vol hart om te beminnen, kan ze niet genezen worden."
We hebben net genoten van ons diner en zitten nu weer klaar aan onze computer om jullie het een en ander weer te vertellen. Vooreerst staat onze hearing vast, ons mirakel mogen we vergeten, maar we zijn toch geboekt voor deze week, donderdag 11 dec. om 11 uur, sri lankaanse tijd, kan dus gerust 12 uur of later worden, laat ons hopen dat het niet verschoven wordt naar een volgende dag, want je mag je hier aan alles verwachten. Dus zou ik toch nog eens willen vragen de kaarsjes aan te steken op een goede verloop!! Als deze dag goed verloopt kunnen we maandag misschien de calling hebben en is Viharatje van ons, en hebben we er weer een Belgje bij!! Duimen maar!! Deze morgen zijn we weer naar onze flinke meid geweest, in het weeshuis verloopt alles prima en de zusters daar zijn heel erg begaan met ons. Elke ochtend zitten we daar met 3 koppels vol spanning te wachten op die ene dag. (calling) Een Deens koppel en een Oostenrijks koppel, heel fijn om elkaars gevoelens en spanningen te delen. Na ons bezoekje zijn we eens gaan shoppen in Colombo, maar druk, druk, druk.... De kinderen in Sri Lanka hebben deze week al vakantie, en daardoor liepen de straten overvol. Leuke souveniers wikkeltjes bekeken en het reilen en zeilen van de stad opgesnoven. 't Klinkt raar maar tussen al deze vreemde mensen zijn wij echt wel vreemdelingen, ze bekijken ons allemaal en nu weten we zelf wel eens hoe het aanvoelt anders te zijn. Wanneer we naar ons hotel terug keerden had ik zware hoofdpijn van al deze drukte, getoeter van de auto's, vreemde geuren, massa's mensen en bovendien regende het nog hard waardoor al de ramen van de auto aangeslagen waren en de chauffeur de airconditioning heel koud zette. Een warme douche heeft ons flink deugd gedaan en we besluiten eens vroeg in ons bedje te kruipen. Dus slaaplekker iedereen en morgen is het bij ons een feestdag, bij jullie ook??? Groetjes Kris en Els XXX
Vandaag kregen wij dus bezoek van Sunil en onze advocate mevr. Wajila, eerste indruk, vriendelijke mevrouw, tot we begonnen aan de voorbereiding voor de rechtbank. Ze spreekt nogal onduidelijk en is alles behalve dit ook nog erg ongeduldig, ze komt zenuwachtig en onzeker over voor een advocate, daarbij is zij niet vatbaar voor reden, ze is bezig met 5 zaken en Sunil smeekte haar bijna, de belgische koppels eerst af te handelen, we zullen moeten afwachten en vertrouwen hebben, 'k vind ze zelfs een beetje onbeleefd, mevr. Wajila had geen pen bij, we gaven haar één en zeiden dat ze de pen mocht houden, toen vroeg ze onmiddelijk of ze er 10 kon krijgen, kon mijn oren niet geloven!!!! Ik denk dat de goden haar slechtgezind waren, want toen ze weggingen viel ze bijna van de trap. De man wordt in de rechtbank het meeste gehoord en dit moet gebeuren met de nodige protocol, als vrouw moet je alleen bevestigen wat je man heeft gezegt. We dachten dat we morgen naar de rechtbank konden, maar alleen Sunil en de advocate moeten morgen aanwezig zijn, om de rechter te vragen ons te horen i.v.m. adoptie. Dit noemen ze dan Hearing en als we geluk hebben kan dit ten vroegste woensdag gebeuren. Jammergenoeg zijn er 2 feestdagen volgende week; 9dec. (?) en 12dec. (volle maan of puya day) Zo weten we nu al dat we tegen 17 dec. niet thuis kunnen zijn. Gelukkig hebben we vandaag onze Lisa gehoord ik had het nodig om even haar stemmetje te horen, en we weten het, 't is een verstandige sterke meid, ze trekt goed haar plan. Lisatje; doe je best voor de examens, daarna kunnen we met z'n viertjes genieten van de kerstvakantie!!!! Weet dat we je supergraag zien ly Wel, lieve familie en vrienden steek voor ons alvast een kaarsje aan omdat we woensdag naar de rechtbank mogen en misschien 's anderendaags de colling (= op deze dag krijg je de uitspraak van de rechter dat de adoptie is goedgekeurd, en kunnen we samen met ons Viharatje naar het hotel) hebben. Hoogst waarschijnlijk zal colling pas de week erop gebeuren, 15 dec. maar laat ons hopen op een mirakel!!!!!! Ons Viharatje was vandaag papa's kindje, als een prinsesje zat zij op een troon bij papa. Vertederend om te zien!! Misschien moet papa maar eens overwegen om full time huisvader te worden.(?) Vind je ook niet Lisa? Ook het weer zit vandaag wat tegen hier in Sri Lanka, ondanks de temperatuur die een constante zijn, lijkt het vandaag een typisch belgisch weertje, miezerig motregen. Laat de zon morgen maar weer schijnen en fingers crossed hé!!!!!!!!!! Prettige zondag allemaal XXX
Vandaag zijn we eruit!! We veranderen niet van hotel! Wel van kamer!! Dagen zijn we ermee bezig geweest, 1ste vereiste was, de prijs moest omlaag, zeker omdat we hier lange tijd verblijven, maar ook hadden we de laatste dagen verschillende hotels bezocht en de prijzen waren merkelijk lager voor betere kwaliteit, 2de vereiste, balkon met zicht op zee, zo hebben we geen pottekijkers (andere hotelgasten) als we hier samen met Vihara verblijven. We kunnen nu zelfs 's morgens ons ontbijt nemen op het balkon. Sunil is er ten zeerste op gesteldt dat je met je baby niet al te veel buiten het hotel vertoeft. Kwestie van geruchten door de lokale bevolking te vermijden. In het verleden is er in Sri Lanka daar heel wat om te doen geweest. Vooral waarom deze baby's niet in eigen land konden blijven? En, of er misschien wel sprake kon zijn van baby handel? Wat de lokale bevolking wel niet wisten, is dat de adoptanten uit eigen land, deze baby's weigerden o.a omdat ze te donker waren, of omdat ze geboren waren onder een verkeerd sterrenbeeld of de goden waren toen niet goedgezind.... Ook een beetje voor Sunil zijn we gebleven in dit hotel, die mens doet echt wel zijn best voor iedereen, men moet hier als adoptanten, en dat is niet altijd even gemakkelijk, proberen de westerse mentaliteit wat opzij te zetten en de manier van werken en leven van Sri Lankanen te aanvaarden of ze toch ten minste te appressieren. .Altijd proberen te denken als een Sri Lankaan. Wat zouden wij doen of hoe zouden wij het doen mochten wij hier wonen.(?) Een mijlenbreed verschil in leven en gedachten, maar voor mij zijn ze toch voorgoed in mijn hart geborgen. Sunil is een boeddhist en dit is hun filosofie, Not to do bad, to do good, to purify one 's mind. This is the teaching of the Buddhas. In hoever iedereen hier deze uitspraak nakomt, zal voor ons een raadsel blijven, maar we hebben zeer veel vertrouwen in de goodwill van Sunil. We kregen net een telefoontje van mr. Sunil dat hij binnen een half uurtje samen met de advokaat naar ons hotel komt om onze rechtzaak voor maandag voor te bereiden, zo zie je maar, elke dag staan wij hier voor verrassingen. Deze morgen haddan we met Sunil afgesproken om 9 uur, het was 10 uur, dan zou hij ons terug ophalen van het weeshuis om 13 uur, het was 13u30, jammergenoeg hadden we ons Viharatje al terug aan de mama gegeven, zodat wij een half uur stonden rond te draaien, véél geduld is hier de boodschap!!!!! Zoals alle andere dagen was Viharatje weer ons droompoppetje, lachen, slapen, spelen, drinken..... Oei......er wordt op onze kamerdeur geklopt, Sunil en de advokaat, benieuwd wat ze ons te vertellen heeft!? Verslag morgen.... Nog een prettig weekend! Groetjes Kris en Els
Woensdag 3 december om 8 uur 's morgens zijn we vertrokken richting Kandy. Onze eerste stop was het olifanten weeshuis in Pinnaweela, ongeveer 50 km voor Kandy. Een zeer mooi domein maar is vooral leuk in de middag, wanneer de mahouts, de geleiders van de olifanten, de baby olifanten en enkele volwassen dieren, in de rivier schrobben. Dit hebben wij helaas niet kunnen meemaken wegens tijd gebrek, alhoewel de geleiders ons dit ten zeerste aanbevolen, 't zal voor een volgende bezoek aan Sri Lanka zijn. Onze rit moest worden verdergezet met een bezoekje aan de kruidendokter, zéér interessant voor kruidenliefhebbers, dus met veel interesse heb ik geluistert naar de goeie uitleg die wij kregen over de kruiden en hun geneeskracht. Na de uitleg kregen we een massage aan nek en schouders, zodat we ons weer enkele kilo's lichter voelden. Enkele kruidenzalfjes en kruidenthee gekocht ( ze kennen daar ook de prijs van hoor!! ) om dan onze trip verder te zetten. De weg van ons hotel naar Kandy is ongeveer 130 km. en nogal druk. Kandy (Maha Nuwara, de "Grote Stad") gelegen in de centrale provincie van Sri Lanka, telt ongeveer 100000 inwoners en is een zeer toeristische trekpleister, nu weten we waarom, het is er machtig mooi, vanuit ons hotel waar Sunil ons gebracht heeft, hebben we een adembenemend uitzicht over Kandy. De grootste atractie zijn de apen (makakken) die je overal ziet hangen aan de draden en ziet springen over de daken van de huizen. Het personeel van het hotel geeft ons de goeie raad, ramen en deuren goed te sluiten als we de kamer verlaten. Even nieuwsgierig als de apen kunnen we het niet laten ze wat van dichtbij te bekijken en te fotograferen, maar voor je het beseft zitten ze bij je op een afstand van 3 meter. ('s anderendaags 's morgens, zat er al eentje in onze badkamer, want Kris had het raam opengezet) 'k Denk dat dat beestje even hard heeft verschoten als ik, want zo vlug als hij binnen zat was hij al weer naar buiten. We waren om 16u30 in ons hotel aangekomen en om 17u15 hadden we alweer een afspraak om naar het theater te gaan, waar een anderhalfuur lange show van traditionele dans plaatsvond. We hebben ervan genoten en dankzij Sunil zaten we op de eerste rij, dus beter kon niet zijn . Terug in ons hotel hebben we samen genoten van een heerlijk diner met een live orkest, nog wat nagepraat in de bar, waarop we daarna als een blok in slaap zijn gevallen na een toch wel mooie maar vermoeiende dag. De volgende dag vroeg opgestaan voor ons eerste bezoekje aan een boeddhistische tempel, de tempel van de tand (Dalada Maligawa) de bewaarplaats van de tandrelikwie, op de bovenste verdieping van het tweeverdiepingen kleine gebouw uit de 18 de eeuw wordt Boeddha's linkerhoek tand bewaard in een reliekschrijn die bestaat uit zeven in elkaar passende gouden dagoba's. Een gids begeleidde ons door het ganse indrukwekkende gebouw. Een aanrader voor wie Sri Lanka wil bezoeken. Hierna reden we richting Nuwara Eliya de geboortestreek van Vihara's moeder, gelegen in het midden van een berggebied, tijdens deze doorreis zijn we nog gestopt bij een theefabriek (Glen Loch) in Katukitula, waar ongeveer 75% van de werknemers vrouwen zijn, vertelden ze ons, maar misschien zijn dat er wel 85% , volgens Sunil ook, want mannen hebben wij niet gezien in de fabriek, zelfs op de theeplantage's werken alleen vrouwen, die tot 20 kg. thee blaadjes moeten plukken per dag, per persoon, langs de wegen zie je de vrouwen na een zware dag nog sleuren (en dit is wel het goede woord) met een band op hun hoofd en een zak van 20 kg. de steile wegen op tot aan de fabriek om daar hun zakken leeg te maken op een band om de theeblaadjes te laten drogen. De helft van de vrouwen hebben zeker een leeftijd van 50 jaar en meer. Zwaar werk wordt daar verricht in de bergen, terwijl wij ons theetje drinken, zal ik toch wel even denken aan al deze vrouwen die we gezien hebben. Laat ons dan nog niet denken aan hun pover loon die ze krijgen. Klein detail, de thee was duurder in de fabriekshop dan wij ze hadden gekocht in een speciale theeshop in Kandy. (?) Na dit alles te hebben gezien reden wij verder naar de plaats die wij het meeste in onze gedachten hadden, de geboorteplaats van de moeder, toch hebben we nog af en toe een stop gedaan om een foto te trekken van het zeer mooie landschap, werkelijk een prachtige streek, nog een juwelierszaak bezocht en een shop waar ze katoen en zijde beschilderen, handwerken, echte kunst, maar niet zo zeer mijn smaak. Aangekomen op de plaats van bestemming ging mijn hartje toch iets sneller kloppen. De exacte plaats kon Sunil ons niet zeggen, meer informatie dan enkele aanwijzingen had hij niet gekregen, dus hebben wij zoveel mogelijk foto's genomen als mogelijk van de omgeving, natuurlijk trokken wij daardoor wel de nodige aandacht van de inwoners, algauw hadden wij dan ook een zwerm kinderen rond ons heen. Gelukkig hadden wij onze zak met speelgoed bij en hebben we die dan ook gretig uitgedeeld. Nooit hebben wij zoveel gelukkige kinderen gezien en zelfs de ouders waren ons heel dankbaar. Moe maar voldaan zijn we dan huiswaarts gekeerd. Maar naarmate het donker werd, kreeg ik toch wel meer en meer schrik, want de wegen liggen er echt wel barslecht bij. Om maar niet te spreken over het roekeloos gedrag van de chauffeurs. Eerlijk waar heb ik gebeden voor een veilige thuiskomst en zat onze Lisa en Vihara voortdurend in mijn gedachten. Omstreeks 22u15 waren we eindelijk in ons hotel gearriveerd, en door het roekeloos gedrag van onze chauffeur had geen van beiden nog honger, zo zijn we uitgeput gaan slapen. Vandaag zijn we dan weer blijgezind naar ons Viharatje gegaan. Waar ons zonnetje, weer in onze armen werd gelegd door een welgezinde mama vandaag, die vroeg wanneer ze de fotootjes kon krijgen van ons Viharatje, we zullen daar maar meteen werk van maken morgen.;;;; Een dikke knuffel en zoen van papa, mama en Vihara voor onze grote zus daar in het verre barkoude België!!! X Veel liefs aan al onze bloggertjes.
Vandaag hadden we ons voorgenomen om via ons hotel de andere kant van het strand te verkennen, op 3 km. verder ligt namelijk een haventje die Kris perce wou gaan bezoeken. Helaas zijn we er niet geraakt want 500 meter voor de haven was er geen doorgang meer mogelijk via het strand. De tsunami van 2004 is hier echt wel nog merkbaar aan de vele graven die we hier tegenkomen langs het strand. Ook de vele vissersbootjes die destijds werden aangekocht door verschillende landen, met de namen van de dotanten erop geschreven. Om de 10 meter worden we wel door iemand aangesproken, weliswaar niet opdringerig maar altijd wel even vriendelijk, we geloven dat elk hier zijn eigen district heeft. Een jonge man komt ons vragen in gebroken engels of we eens naar zijn huis willen komen zien. Hij heeft een vrouw en twee kindjes, 2j. en eentje van 5 maanden zegt hij. Zijn vrouw (22j.) laat heel graag haar huisje zien en vraagt ons vriendelijk binnen te komen, meteen zijn we gecharmeerd door hun twee kindjes, maar hun huisje is echt wel piepklein, met zogoed als geen comfort. We geven ze wat roepies en beloven terug te keren met wat speelgoed. Wat voor ons een kleine gift is, zijn zij ons zo ontzettend dankbaar. ONS Viharatje wordt echt wel een prinsesje. Zoals elke dag was zij weer ons zonnetje zelve, het is wel een heel rustige tevreden baby, met de mama gaat het wat minder goed, ze lijkt al drie dagen boos, waarschijnlijk een beetje depressief, die héél begrijpelijk is, de dag van de rechtbank (8 dec.) nadert. 't Zal voor haar niet gemakkelijk worden. Op dit moment wil ik daar niet al te veel bij nadenken en geniet ik van de momenten samen met haar. Sunil hebben wij vandaag niet gezien, maar deze avond zou hij toch moeten langskomen (dat beloofde hij toch) om afspraken te maken i.v.m. onze trip voor morgen en overmorgen. Benieuwd wat dit zal brengen, dit zullen jullie wel horen in de blog van vrijdag!! Ons Viharatje zullen we voor 2 dagen moeten missen. Hopelijk kunnen we ze op 8 december voorgoed in onze armen sluiten. Dan kunnen we op 17 december naar huis en is mijn gezinnetje weer compleet, want, Lisatje, mama begint je toch al verschrikkelijk te missen!!!!!!!!!!!! Tot vrijdag lieve bloggertjes!!!!!!!!!
Op 1 december moet ik toch altijd even denken aan onze Lotte, 5 jaar later ben ik fier als een gieter met onze prachtige dochter Vihara. Wat het leven je brengt heb je niet te kiezen, je mag het alleen dragen en aanvaarden, je bepaalt zelf wat je ermee doet, of je verzinkt in zelfbeklag en je wordt blind voor alles wat je wel hebt, wij zijn oprecht fier met ons gezinnetje nu, en alles wat we tot nu toe samen hebben bereikt. Ik ben ervan overtuigt dat je het geluk soms zelf moet zoeken en dat iedereen het kan vinden als de wil er maar is. We zien hier in Sri Lanka massa's mensen bedelen en we weten het, ook in België zijn er mensen die het moeilijk hebben. 't Is toch ferm moeilijk om die mensen zomaar voorbij te lopen!!! Vihara was dan ook weer ons zonnetje vandaag, geslapen, wat gespeeld en gegeten....... 3 uurtjes zijn we bij haar gebleven, hierna hadden we onze afspraak bij Sunil en zijn familie voor de lunch. Wat gepraat over de verschillende gewoontes van onze landen, véél gelachen en gedronken, 't was gezellig en aangenaam. Het eten was heerlijk, compliment voor Sisi (vrouw van Sunil). De tijd is dan ook voorbij gevlogen en om 17 uur werden we terug naar ons hotel gebracht. Weerom een geslaagde dag!!!!! Via deze blog een dikke zoen voor onze grote zus. X
Sometimes I wonder........
In a world full of believers how is it possible that they can change the world so little
A world of belief should be a world without fear. Without fear for life or people without fear for power or circumstances. Without fear for political or civil war or any other violence and still..... Every now and then there is one belever, and when he acts the world stops and is amazed.
Vandaag was echt een hele mooie dag, een mooie blauwe lucht en de eerste dag zonder een druppel regen. Misschien zien we deze avond voor het eerst een mooie zonsondergang. ('t is gelukt zie foto) Gisteravond hadden we ook een super gezellig diner, we zaten helemaal alleen in het restaurant en we werden door 3 gastjes gediend, je kan het je niet voorstellen hoe onderdanig ze zijn, echt genant soms. De muziek in het restaurant is altijd dezelfde en halverwege blijft de plaat hangen, fantastisch!! Dit soort dingen maakt mij nu echt gelukkig, het simpele. Zonder meer tonen zij de wijnkelder van ong. 400 flessen maar meer dan de helft is leeg om maar niet te zeggen drie vierden. Dus als we een wijntje bestellen hebben we 5 op de 10 kans dat ze die niet hebben liggen. Zo heeft Kris gisteren ook peperballen gekocht, wel, met veel show komen ze je gerecht kruiden maar de molen is leeg. 't Was mij nog niet opgevallen, maar iedereen die Kris kent weet dat vers gemalen peper voor hem heilig is bij de maaltijd. Dus... gisteren zaten we wat langer aan tafel dan gewoonlijk en hebben we wat gepraat met de staf, die gastjes zijn plus minus 18 jaar oud en verdienen 6000 roepies in een maand (30 dagen werken!) = 1. 50 euro per dag. Hebben we nog reden tot klagen?! Het dagdagelijkse leven is ook hier echt duur. De diezel kost 80 roepies per liter = 0.60 eurocent. Sterke drank en wijn kost twee keer meer als bij ons. Luxe produkten die wij zo belangrijk vinden als zeep, deodorant, shampoo of scheerschuim,... zijn heel duur, toch lachen deze mensen meer dan bij ons. De definitie is vlug gemaakt bij mij. Zoals iedere dag hebben wij ook vandaag weer 100% genoten van ons bezoekje bij Vihara. Een schat van een kind en je ziet het aan haar gezichtje dat ze echt geniet van onze aanwezigheid. Ze was vandaag dus ook wat alerter dan gisteren, ook haar papje die papa vandaag voor zijn rekening nam, heeft ze helemaal leeg gedronken. Na ons bezoekje hebben we nog enkele hotels bezocht , omdat we 1 dag voor de rechtbank moeten verhuizen van hotel. We zijn tot de conclusie gekomen dat we liefst in ons hotel zouden blijven, we zullen zien wat Sunil kan doen, maar 't echt een schat van een man, en inderdaad als je hem weet te charmeren doet hij alles wat mogelijk is. (goeie tip van Erika) Morgen zijn we trouwens uitgenodigd voor de lunch bij hem thuis. Alles verloopt hier dus prima voor ons en 't is lang geleden dat ik mij nog zo goed heb gevoeld, dit wonder kwam dus meer dan op tijd voor ons. Ik geniet dus met volle teugen en ben voor alles zo dankbaar! Ook genieten we elke avond van de reacties die we krijgen via deze blog. Dit doet echt deugt.!! Dus via deze blog een DIKKE MERCI aan iedereen, en dat jullie even gelukkig mogen zijn als ons. Tot morgen XXX
Deze morgen zijn we gewekt door mr. Sunil, om te zorgen dat we om 8 uur klaarstonden. Op een uurtje tijd moesten we ons wassen, aankleden en ontbijten. (en we zitten gauw een half uurtje aan de ontbijttafel want het duurt zeker een kwartier vooraleer ze in gang geraken) We waren vandaag dus als eerste in het weeshuis, en daar was het al heel druk, want iedere zaterdag morgen mogen de armsten van deze regio hier ontbijten en krijgen ze nadien een lunchpakket aangeboden. Dit wordt door zeer veel mensen dankbaar meegenomen. Ons Viharatje was vandaag moe, want van de drie en een half uur dat wij bij haar zijn geweest, was zij een half uurtje wakker, en dan wel een heel blije meid. 's Middags zijn we gaan eten (een spaghetti op z'n sri lankaans, met kip, héél lekker, een beetje aan de zoete kant) daarna hebben we een kleine siesta ingelast, de vermoeidheid komt precies nu nog maar uit. Om 16 uur hadden we een afspraak met de manager en zijn vrouw van het hotel om samen thee te drinken met een lokaal gebakje, ook héél lekker, ze moeten zeker niet onder doen voor onze belgische gebakjes. Dan zat ons dagje er bijna op, nog wat genoten van de plaatselijke fauna hier, mooie blauwe vogels en vleermuizen zo groot als de meeuwen. Indrukwekkend als die hun vleugels openspreiden. Dit wordt voor ons zowat een dagelijks ritueel, tot wij ons Viharatje bij ons hebben. Volgende week is er nog een driedaagse uitstap gepland, naar de bergen waar Vihara's mama woont, een theeplantage gaan bezoeken, het olifantenweeshuis, een tempel, enkele shops en vooral de lokale bevolking wat beter leren kennen in hun doen en laten...... (we kijken er naar uit) Zo.....voor iedereen nog een prettig weekend!!!!!!!!! Lisatje doe de groetjes aan omi en je weet het hé WLY XXX
Vrolijk opgestaan deze morgen want vandaag zien we ons Viharatje terug. Lekker ontbeten, maar je moet hier wel op je strepen staan anders krijgen we hier elke dag eieren voorgeschoteld. We hadden een afspraak met de chauffeur om 9 uur, uiteindelijk zijn we vertrokken om 10u30 niet te doen!!!! Sunil heeft ons nu duidelijk gemaakt als de chauffeur na 10 min. niet opdaagt, we direct moeten bellen, geen uur meer wachten!! Dit is een goed voorstel, we hadden ons voorgenomen geduldig te zijn, maar anderhalf uur is iets te lang. Het weeshuis is om 12 uur gesloten maar door de goedwilligheid van de zuster overste mochten we blijven tot 13u45, zo heb ik ook vandaag haar flesje kunnen geven, die ze helemaal leeg heeft gedronken. Vihara is ook niet meer ziekjes, dit is héél geruststellend. Rond de middag wanneer de andere adoptanten weg waren, hebben we voor de tweede keer een goed gesprek gehad met de biologische moeder van Vihara. We hebben onze foto's getoond en nog enkele persoonlijke vragen gesteld. Ze was héél tevreden. Toen we haar vroegen of ze aan ons nog iets wou vragen, wilde ze alleen dat we heel goed voor haar zouden zorgen, als was het ons eigen kind, ook wilde ze nog enkele fotootjes en graag had ze iedere verjaardag een foto gekregen, die we met plezier zullen opsturen natuurlijk!!!! We hebben haar gerustgesteld, 't was voor mij heel moeilijk om niet te wenen, 't moet voor haar wel verschrikkelijk zijn om haar mooie baby af te staan. Vandaag moesten we ook zorgen dat we 8 pasfotootjes haddan van Vihara om straks haar paspoortje en de rest van de papiermolen in orde te brengen. Om 15 uur waren we terug in ons hotel, waar we nog een beetje aan het zwembad hebben gelegen met ons dagelijks vers geperst pine apple sapje. HEERLIJK! 't Is niet te geloven dat wij hier in het zonnetje zitten, terwijl het in België zo koud is, 't zal weer aanpassen zijn!!! Hopelijk gaat ginder alles goed met iedereen, en genieten jullie een beetje met ons mee. Tot nu toe verloopt alles hier zoals we gehoopt haddan en blijft dit zo tot het einde van ons verblijf. Tot morgen beste bloggertjes en een dikke zoen voor ons kienje.XXX We are really gratefull for the beautiful people who refresh us who give us confidence who hand us pieces of life. We also give them, at first hesitantly, then with confidence. Blind faith and a beautiful child, tie us (un)knowingly what can grow amongst people of different cultures, is for us a WONDERFUL thing.
Gegroeid in de buik van een heel bijzondere vrouw Gegroeid in mijn hart geen 40 weken, maar zoveel langer een klein meisje het leven gegund.
In Sri Lanka vloeiden onze wegen samen de stille droom kreeg het mooiste gezichtje niet meer wachten hopen verlangen, maar voelen hopen genieten, zoveel emoties tranen....van zuiver geluk.
Kind van mijn dromen, kind van mijn verlangen, wat heb ik jou te bieden wat kan ik jou vragen en met wat kan ik jou behagen? Een betere levenskans? Een betere toekomst?
Kind van mijn wensen één ding wil ik zeggen, JIJ bent uniek en boven alles geboren met een voorrecht van twee moeders en alle kansen. Een plicht die wij zullen nemen en dit voor het leven.
Adoptie is mensen en culturen omhelzen en weer loslaten om ze te laten groeien en bloeien in het kind.
Adoptie is dankbaar zijn voor het wonder en de liefde voor de warmte en de tederheid van de mensen die nooit ZONDER LIEFDE hun kinderen loslaten.
Adoptie is alles laten gebeuren en met grote bewondering de wijsheid van een moeder gadeslaan, en hopen dat wij nooit zo'n hartverscheurende keuze moet maken.
Geluk is een woord zo klein, maar kan ook heel kostbaar zijn. Geluk is soms als je iets wint, of de adoptie van een kind.
Geluk is bijna niet op te noemen, soms de warmte van je gezin te voelen. Een knuffel, een zoen, een lief teder gebaar, dat maakt ons geluk in het leven waar.
Inzetten om iemand te helpen gebeurt wel eens spontaan en vergt meestal niet zoveel van onszelf. Je ernstig afvragen wat het beste is voor die concrete mens is belangrijker, maar ook moeilijker. Inzien wat wezenlijk is en het voltooien maakt het verschil tussen wat oppervlakkig en voorbijgaand is, wat diepgaand en duurzaam is.
Beklim alle bergen zweef op een wolk mee. Ontdek de wereld zelf, ervaar het wel en wee.
Beklim alle bergen zonodig de hoogste boom. Ontdek je eigen kunnen op naar de toekomst droom.
Beklim alle bergen zolang men ruimte geeft dan sta je later sterk en weet waarom je leeft.
De lach van dit kind ons zo hartig zint, want het kent nog geen kwaad en het draagt nog geen haat.
De lach van dit kind ons zo schattig zint, want het doet nog zo lief en het wekt nog geen grief.
De lach van een kind elk zo vreugdevol zint, want het is nog zo fijn waarmee ieder van ons na de dagbarre gons weer zijn evenwicht vindt in 't geluk van dit kind.
Een adoptie van een kind is loslaten, allerlei dingen, maar ook zekerheden het leert vertrouwen.
Een adoptie van een kind is achterlaten, je vertrouwde omgeving, maar ook een stuk verleden. Het trekt de toekomst tegemoet.
Een adoptie van een kind is ontdekken, nieuwe ervaringen en nieuwe mensen. Maar vooral ook nieuwe levenszin, het hoopt te vinden.
Het grootste geschenk dat iemand jou kan geven, is OPRECHTE aandacht.
Eenvoudig gekleurd
Toen ik geboren werd was ik zwart. Bij jouw geboorte was je huid rozerood. Ik werd groter en ik bleef zwart. Jij werd groter en je was wit. Als ik in de zon lig, blijf ik zwart. Als jij in de zon ligt, word je rood. Als ik het koud heb, blijf ik zwart. Als jij het koud hebt, word je helemaal blauw. Als ik bang ben, ben ik zwart. Als jij bang bent, wordt je groen. Zelfs als ik gestorven ben, blijf ik zwart. Als jij gestorven bent, wordt je huid grijs, en jij zegt dat ik gekleurd ben???
Wij zullen een boot voor jou zijn. Een boot die jou draagt naar de plaatsen van je bestaan. Een boot die sterk genoeg is voor al de ballast die je zult ervaren en meedragen. Een boot die nooit kapseist hoe onrustig je ook wordt, hoe onstuimig de levenszee zal zijn waarop wij SAMEN varen.
Ik begin aan duizend gedichten en eindig er niet één. Kan geen woorden vinden om echt uit te drukken wat verwart en me stoort hier zo diep van binnen. Er woedt een oorlog in me en het is niet fijn. Ik hoop alleen dat het morgen anders zal zijn en dat hoop de overwinnaar kan zijn.
Geluk ontstaat: waar iets groeit en bloeit, waar iets zich vermeerdert. Waar leven ontstaat, bloei en vrucht voor lichaam en ziel. En wanneer het bestendig aanwezig is , groeit tussen de halmen van de vrucht het eerste geschenk van het geluk.... De dankbaarheid van het hart.
Gegroeid in de buik van een heel bijzondere vrouw Gegroeid in mijn hart, geen 40 weken, maar zoveel langer Een klein meisje het leven gegund. In Sri Lanka vloeiden onze wegen samen de stille droom kreeg het mooiste gezichtje. Niet meer wachten, hopen, verlangen, maar voelen, hopen, genieten, zoveel emoties, tranen...van zuiver geluk.
Een klein meisje zette een grote stap. Van hieraf gaan wij samen herboren proeven van het leven.
Een klein meisje een groot wonder, zo gewenst, zo WELKOM!
Laat ons werken aan een beter wereld waar mensen niet langer mensen verdrukken, maar waar iedereen volop menswaardig kan leven in plaats van te moeten strijden om te overleven.
Handen die jou wiegden, in een land hier ver vandaan. Handen die jou streelden, moesten jou laten gaan. Dankbaar zijn wij dat zij jouw leven, in onze handen durfden te geven.
Er zullen momenten zijn... Om jou lief te hebben het is de weg naar het geluk.
Om samen te lachen het is het lied van de ziel.
Om samen te spelen het is het geheim van de eeuwige jeugd.
Om samen te zingen het is de bron van een gezond lichaam en geest.
Om samen te huilen het is de hoofdbron van het menselijk kunnen.
Om te lezen het is de fontein der wijsheid.
Om tesamen met jou te werken het is de sleutel tot het sucses.
Om te ontdekken het is de rijkdom samen te LEVEN en te BELEVEN
Als een vogel uit het nest wordt gestoten, sterft hij. Als een kind geen liefde, geen geborgenheid vindt in de armen en het hart van mensen gaat het de woestijn in.
Bloemen kunnen niet bloeien zonder de warmte van de zon. Mensen kunnen niet mens worden, zonder de warmte van moeder en/of vaderliefde.
Door jou naam te noemen open ik een luik om adem met je te delen en in gedachten jouw levenspad te strelen
Beetje thuis beetje niet tussen mensen van totaal verschillende culturen verbonden met elkaar Het is niet zo duidelijk waar ik toe behoor helemaal hier en een beetje in een andere wereld. Het is echt een mengeling en toch is het echt. Alleen met de hulp van jullie allen kom ik goed terecht.
Veel dingen kunnen wachten. Kinderen niet. Vandaag worden hun beenderen gevormd, wordt hun bloed gemaakt, worden hun zintuigen ontwikkeld. Tegen hen kunnen we niet zeggen "morgen", hun naam is er vandaag.
Er zijn mensen op deze wereld die snakken naar een stukje brood, maar er zijn er nog veel meer die snakken naar een beetje Liefde. (Moeder Teresa)
Ieder mens heeft, zijn eigen taal zijn eigen kleur zijn eigen ritme maar de stem van 't hart klinkt voor iedereen gelijk.
Niets is voor het leven in latere jaren verheffender, sterker, gezonder en nuttiger, dan een goede herinnering vooral aan de kinderjaren en een goede thuis.
Als je vraagt wie je bent zullen we zeggen; je bent een kind door ons bemind en voor geluk geschapen. Als je vraagt wie we zijn zullen we zeggen; we zijn niet je oorsprong maar jouw hulp en toeverlaat, jouw vraagbaak en jouw stootblok, jouw vluchtheuvel. Als je vraagt waar je naartoe gaat zullen we zeggen; je bent steeds onderweg, welgemoed, met de wind in de rug, een nieuw land van komen en loslaten, een land van oorsprong en verschillen, waar hoop en liefde geen ijdele woorden zijn. Als je vraagt waarvoor je leeft zullen we zeggen; wees jezelf en geniet van het leven, bemin de mensen, de kleinsten en de zwakkeren eerst. Durf het aan te spreken als anderen zwijgen wanneer het recht van mensen wordt stukgeslagen.
) maar ik had barstende hoofdpijn.
Meer informatie volgt later!
