Mijn verblijf hier in het UZ Gent komt bijna tot zijn einde. Het voelt raar aan: de anderen 'achterlaten' ... de wegen die zich terug scheiden. Maar zo is het en zo dient het ook te zijn. Ik wens hen allen het aller- , aller-, allerbeste! De andere patiënten: het zijn stuk voor stuk bijzondere mensen!
Deze periode zal vervagen, maar echt vergeten zal ik niet. Daarvoor was het te intens. Een storm aan emoties en belevenissen. Het telkens vallen en weer opstaan, het keihard vechten, de uitputting. Wanhoop en hoop, zo dicht bij elkaar.
Maar ik sta er (bijna) terug. De focus gaat nu naar mijn gezinnetje. Al de rest volgt wel, ten gepaste tijde...
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En mijn tijd van gaan is stilaan gekomen. Natuurlijk weet je niet met zekerheid of je er 100% klaar voor bent. Dat is ook eigen aan het leven. Maar mijn doelstellingen hier zijn wel degelijk bereikt. En thuis ... thuis ben ik bij mensen die me omringen met liefde en knuffels. Dat is zo een mooi vooruitzicht.
Voor andere mensen was ik eventjes 'weg'. Wat betekenen uiteindelijk een paar weken ? Voor diegene die opgenomen wordt en zijn of haar familie is het zo ingrijpend. Onrust, verdriet, paniek, bezorgdheid, wanhoop, boosheid, hoop,... Je ervaart zoveel emoties tegelijkertijd. En druk. Er is gigantisch veel druk. Want zo is onze maatschappij. Als je al mag tijd nemen voor jezelf dan moet het vlug gaan ... vlug vlug vlug. Maar als je al jaren 'over de rooie gaat', is het stom te verwachten dat het zomaar, op een paar weekjes, terug hersteld is. Zo werkt het niet. Helaas... Ik heb dit aanvaard nu. Eindelijk.
Ik wil niet langer krampachtig behoren tot 'de gewone wereld'. Ik heb een gezondheidsprobleem. Ik werk er hard aan. Keihard. Maar nu ben ik dankbaar voor diegenen die me temperen. Ik besef: je kan niet lopen alvorens terug te kunnen wandelen.
Het was als vechten tegen draken, maar ik heb het ergste achter de rug. Nu voel ik me moe maar ook hoopvol, optimistisch en opgelucht. Ik voel me terug herleven. En dat voelt goed!
Gisteren eventjes naar huis geweest. Deed zo deugd !
Mijn eerste volle week therapie zit er bijna op. Ik heb alles meegevolgd. Heel intens maar ook heel leerrijk. En moe dat ik ben ... Telkens je grenzen (moeten) verleggen is vermoeiend.
Maar nu de echte behandeling is gestart, zul je mij niet horen zagen. Dit is wat ik wou en ik neem de geboden kansen met beide handen aan. Ik ga me niet laten kennen.
ps: ik ben al stijf aan het worden van de sportles. dat belooft voor morgen ai ai
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Vero, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NIKI.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 18/06/1979 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
