Sedert twee dagen voel ik opvallend minder angst, dankzij de medische en mentale ondersteuning. Dit geeft HOOP HOOP HOOP.
Ook op de afdeling zie ik sommigen al wat meer ontspannen. Het is fijn om te zien. Zulke goede mensen verdienen het terug gelukkig te worden, te genieten van kleine dingen. Hun gezinnen en zijzelf hebben genoeg geleden. Maar misschien wordt het nu, ook voor hen, stap voor stap beter.
Onze groep hier in het ziekenhuis is positief en dat is goed. Waar ik kan, zal ik mee helpen motiveren. Mijn vechtlust groeit met de dag.
NOOT: Dat eerste zonnetje heeft goed gedaan. Voel me zelf een beetje groggy. Ga het hier dus bij laten voor vandaag.
*de warmte van de zon *het bezoekje van mijn zus Vé *de gelukkige stemmetjes van de kids *de telefoongesprekjes met mijn man 'de babbelkont' *de lieve kaart van mijn mama en haar grote liefde *het bakken van mijn eerste taart (helaas die naam niet waardig > beetje zuur uitgevallen door een overdaad aan limoen )
voor het overige ... RUSTDAG: de spanning in mijn schouders en nek is iets afgenomen.
Deze namiddag was er het boodschappenmoment voor de kookles van morgenvroeg. Het voelde bevreemdend aan. Gaan winkelen met en voor vreemde personen, wetende dat mijn man dit nu alleen moet doen, voor hem en de kindjes... Er bekroop mij een onaangenaam gevoel. Bij al dat lekkers kon ik alleen maar denken aan mijn eigen gezinnetje. Hoe fijn het is bij hen te zijn en een gezellige sfeer te creëren. Kaarsjes, een leuk muziekje, een bloemetje, lekker eten, ... en de gelukzalige gezichtjes van mijn twee sprotjes.
Ik weet - het komt terug - even op de tanden bijten.
Het is niets voor niets in het leven. Goede dingen zijn het waard om voor te vechten!
Zou het niet fijn zijn dat we met zijn allen op een ietwat trager tempo kunnen leven? Meer bewust van de kleine dingen. Intenser genietend. We leven in zo een gejaagde maatschappij. Iedereen voelt dat het eigenlijk niet ok is, maar tijd om er bij stil te staan is er niet, we zijn alweer in beweging, op weg naar de volgende bestemming, hollend naar de volgende afspraak.
Maar mensen worden sowieso geconfronteerd met rouw, lijden, pijn/chronische pijn, mentale pijn,... En dan staan we aan de zijlijn, te kijken naar die wereld in beweging. Zien we hoe druk er het aan toe gaat en kunnen we niet volgen.
Ik heb geen pasklare oplossing. Spijtig... (misschien werd ik dan wel een rijke stinkerd )
Alleen, wanneer zal genoeg genoeg zijn?
Op facebook en dergelijke lijkt het leven dikke fun. En vaak is het dat ook.
Maar als je echt luistert, oprecht luistert naar mensen: er is ook zoveel intens verdriet.
Het voelt goed ... dingen van me afschrijven. Natuurlijk zijn er veel en veel ergere verhalen! Ook hier leer ik mensen kennen met een levensverhaal om stil van te worden. Dat me raakt tot in het diepst van mijn hart...
Maar toch is het fijn - dat schrijven. Dat kleine plekje op het grote internet dat ik voor mezelf heb gereserveerd.
Bovendien zijn er (een klein aantal) mensen die mijn blog lezen. Wat best wel tof is...
Anderzijds: misschien moet ik nu één en ander censureren (de mama leest ook mee ;-) ) ...
Sommige mensen vinden het goed dat ik mijn verhaal vertel. Zonder franjes. Soms loopt het gewoon fout in een mensenleven en moet er gevochten worden met alles wat je in jou hebt. Waarom daarover liegen, waarom daarover zwijgen? Zo is het leven.
Anderen hebben schrik dat ik hierdoor bepaalde kansen in de toekomst zou mislopen. Heb ik daar ook angst voor? Tuurlijk wel: doodsbenauwd ben ik.
Maar ook een moeilijke situatie kan een mens in positieve zin vormen.
Mijn verhaal wordt deel van mij.
En als de tijd rijp is, geef ik het een rustplaats in mijn hart en ziel.
Een verpleegkundige zei me: piekeren is de bacterie voor een depressie.
Bij angstaanvallen en paniekstoornissen is dit niet helemaal zo. Soms ben ik niet gespannen en wordt het gewoon op mij gesmeten. Op een onverwacht moment, op een onverwachte plaats,... Overweldigend, beangstigend en onafwendbaar.
En dan voel je je zo verloren, alsof je jezelf niet meer in de hand hebt.
Vervolgens komt de angst voor de angst en kom je terecht in een negatieve vicieuze cirkel.
Een bangerik (met een grote mond) was ik altijd wel, maar dat angst mijn leven zo zou 'overmeesteren', neen dat had ik nooit kunnen vermoeden.
5 zaken om dankbaar voor te zijn vandaag: in willekeurige volgorde:
*de bemoedigende berichten van vrienden en familie *een eerste lentezonnetje *het bezoek van mijn nestje -simply the best *het onverwachte bezoek van mijn twee crazy sisters Lientje en Vé *de laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaange warme douche met lekker geurende weleda doucheschuim (cadeauke van de mama)
Gisteren was maar een sombere dag. Ik had zo een heimwee naar mijn gezin. Natuurlijk mag ik ook blij zijn dat ik dat gevoel beleef. Het betekent immers dat er mensen zijn in mijn leven om wie ik onnoemelijk veel geef.
Vandaag is het beter. Straks zie ik ze immers: mijn grote kerel en mijn twee kleine sprotjes. Ik ben zo ongelooflijk fier op hen!
Ik ga ze knuffelen knuffelen KNUFFELEN KNUFFELEN!
Mijn oudste zoon zal er niet blij om zijn, dat is namelijk totaal niet cool (op de 'gevorderde' leeftijd van zeven jaar). Maar sorry mijn venteke .... het zal er toch van komen.
Jullie mama is verzot op jullie !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Gisteren net te horen gekregen dat ik mijn job zal verliezen. Dat kwam aan als een mokerslag. Pijnlijk, heel erg pijnlijk.
Maar ik begrijp hen wel, mijn werkgevers. Het zijn en blijven goede mensen: alleen: the show must go on é. Als je in een klein bedrijf op iemand langere tijd niet kan rekenen, is dat echt niet evident. En er is gewoon altijd veel werk. Ik begrijp het. Ik begrijp hen. En ik begrijp mijn collegaatjes: ook voor hen moet het leefbaar blijven.
Nu is het tijd voor bewegingstherapie (hier in het ziekenhuis). Maar ik durf (weeral) niet. Wil me wegsteken achter deze pc. Me klein maken en dagdromen over mijn gezinnetje.
Mijn hart doet zeer. Mijn ziel doet zeer.
Ik lijd voor mezelf en om diegenen die met me inzitten.
Vechten zal ik ... vechten ! Maar ik kan de dingen niet overhaasten. Eerst aansterken met rust en gezond eten.
Mijn oudste coole zoontje zou zeggen: kom mama,eet maar eerst een banana
Ik zit hier zo stom naar het scherm te staren. En het tokkelen gaat zoooooo traag, even traag als mijn gedachtegang.
Je moet zien, ik heb best wel veel kalmerende medicatie gekregen van de dokter. Het was van moeten. Mijn hersenen stonden in brand of zo leek het toch:
piekeren over mijn eigen acties, piekeren over mijn gezin, piekeren over mijn familie, piekeren over mijn geliefden, piekeren over mijn werk, in welke shit ik hen steek, piekeren over het verleden, het heden, de toekomst.
ik ben tegen medicatie maar ik moet toegeven, nu de storm in mijn hoofd even is gaan liggen, geniet ik van de rust en de stilte.
het is hier trouwens stil op de afdeling. de gebeurtenissen van gisteren zijn nog niet verteerd.
sommige mensen menen (nog steeds) dat iemand die uit het leven stapt, egoïstisch is of zwak. zo is het niet. er gaat een harde strijd aan tevoren; een gevecht op leven en dood, een periode van intens lijden. en dan kan er een moment zijn dat iemands draagkracht is bereikt, dat iemand met zijn rug tegen de muur staat, door en door uitgeput en gebroken.
het valt niet simpelweg te herleiden tot een karaktereigenschap. het is een ziekte. een ernstige ziekte. geen modeverschijnsel of verzinsel.
Iemand is er uit gestapt. Deze middag. Hier, in het UZ Gent, afdeling angsten en stemmingsstoornissen. Haar lijden werd te ondraaglijk. Mijn hart gaat uit naar haar geliefden. Dat ze de herinneringen mogen koesteren, de liefde in hun hart hoog houden. Een eeuwigdurend vuur.
Dat ze zichzelf NOOIT MAAR DAN OOK NOOIT IETS kwalijk nemen. Chronisch pijn lijden kan iemand gek maken.
Het moeten opnemen tegen jezelf, elke dag opnieuw, wordt soms onmogelijk... ondraaglijk. Je wil zelf niet meer zo leven, maar wetende dat je ook je geliefden hierin betrekt, hen zoveel pijn doet, maakt het verschrikkelijk. EEN LEVENDE NACHTMERRIE.
Vele mensen begrijpen het niet. Ik ben jaloers op hen. Het betekent dat ze hiervan tot op heden werden gevrijwaard.
Maar ik gun hen dat, oprecht, met gans mijn hart.
Get. NIKI
07/03/2017
Soms kan je omringd worden door mensen en je toch eenzaam voelen. Toenadering zoeken lukt me niet zo goed. Het mankeert me nog wat aan energie en durf.
Soms kan je omringd worden door mensen en je toch eenzaam voelen. Toenadering zoeken lukt me niet zo goed. Het mankeert me nog wat aan energie en durf.
Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Over mijzelf
Ik ben Vero, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NIKI.
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 18/06/1979 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
!!!
)
