Waauw wat goed geslapen en zulk mooi zicht vanuit je bed maar toch moesten we verder.
Sind ons vertrek hebben we vandaag voor de eerste keer toast kunnen eten, dat smaakte echt wel.
De verplaatsing voor de volgende bestemming Pulisan Resort op 5km was nu niet zo ver.
Door de buitenwijken van Bintung reden wij zo rond de vulkaan en overal werden we bekeken of aangesproken.
We zagen ook het transport van een ferme tonijn achter op de bromfiets.
Eens daarbuiten was de natuur weer heel mooi zo groen en fleurig, in de wouden een hels lawaai van de beestjes.
We reden ook een stuk door het nationaal park van Noord Sulawesi en hoopte eens wat apen tegen te komen.
AlsVanaf hier waren er opvallend veel koeien te zien langs straat en bosjes.
Aan enkel dorpjes bij de kerk stonden er groepjes mensen die door een micro (met ferm wat DB) iedereen aansprak die passeerde om een donatie te geven, rare gewoonte.
We naderden ons verblijf juist door een klein dorp, de weg liep dood op het bos.
2 paadjes vertrokken het bos in en niets dat wees op een resort.
3 Indonesiërs kwamen bij ons en we probeerden het probleem uit te leggen maar niets lukte.
We konden het pad volgen met alle bagage maar de brommers wilden we toch niet achterlaten.
Veronique zag het ook niet zitten om alleen bij de brommer te blijven of even het pad te volgen.
Plots kwamen 2 jonge gasten op de brommer en deden teken hen te volgen.
Zo kwamen we bij een badplaats Pulisan beach ipv resort, dit was hier enkel te bereiken via de boot.
Omdat we ook de brommers hier niet wilden achterlaten zochten we iets anders op Gmaps.
Het dichtst bij liggende was toch 37km verder weerom een stevige tocht.
Maar we genoten eerst een uurtje van het strand en de zee.
Bij het verderzetten van de trip dreigden de regenwolken en even later vielen de eerste druppels, de tegenliggers reden ons tegemoet met regenkledij.
Tijd om ook onze regenjas boven te halen, die kregen we mee van de brommer verhuurder.
Tegen dat deze goed en wel aan was waren we al behoorlijk nat, gelukkig duurde het niet zo lang.
Eens de regen weg werd het heel drukkend warm.
Onderweg paseerden we nog een transport die voor ons van ver verleden tijd is, 2 koeien ingespannen voor een kar.
Bijna op ons verblijf aangekomen zagen we nog een heel groot mangrove bos vanop een kleine heuvel.
Bij de oprit van het verblijf stond een goed gekleede cipier, even dachten we toch weer geen 250 hé!
We vroegen de prijs en beschikbaarheid, daarvoor moest hij even bellen.
Al leek dit achteraf niet nodig want we verbleven er alleen.
We reden een steile helling naar beneden en kwamen zo goed als op het strand en een zwembad.
Hier was het heel druk.
Toen we de rekening kregen bleek het nog 100000rp of 6,5 minder te zijn en kregen op de koop toe nog een welkomstdrankje aangeboden.
Ons kamer was terug heel proper en degelijk ingericht, het was dikwijls anders.
We hadden uitzicht op het zwembad en een verbouwing ernaast maar stoorde ons niet.
Direkt wisselden we van kledij en wandelden naar het strand en de pier.
Op die pier werden we bijna overrompeld door Aziaten, iedereen moest een foto.
Van ons, met hen samen, met mij, met Veronique.........
Even heb ik hier proberen snorkelen maar het was eb en de zee te ondiep, enkel wat kleine visjes kunnen zien.
Om af te koelen nog een duik in het zeewater zwembad en een douchke
We bestelden nog een schotel met gebakken noedels en een vruchtensapje, dit bij gebrek aan een pintje.
Ondertussen keken we naar het vallen van de avond over zee.
Deze morgen konden we iets later ontbijten, voor de verassing nasi goreng had men ons gisteren nog verteld maar hebben hiervoor gepast.
Trouwens er lagen nog een deel bananen te wachten en een lekker koekje.
Bij het uitchecken snel nog enkele foto's genomen samen met de eigenares, we worden het op de duur nog gewoon.
Er stond een rit van 100km voor de boeg, op Indonesische wegen ben je hiermee wel een beetje zoet.
We reden verder langs het Tondano meer richting Eris een heel mooie gebied met veel rijstvelden en een ontelbaar aantal zilverreigers.
Opvallend waren ook de vele kleurrijke bloemen en de geteelde waterspinazie, de natuur is hier heel mooi!
Eris voorbij staken we het binnenland door over de heuvels en soms dicht beboste gebieden van palmen, koko's en loofbomen naar de kust van Pantai Ratu Makalisung.
Een redelijk bereidbare weg met soms toch wel heel diepe putten of wegdek die even helemaal weg is, met de scooter leuk om rijden.
Langs de kust ging het dan naar de grotere stad Bitum waar we tussen de mangrove bossen reden.
Halfweg even gestopt aan een winkel om iets te knabbelen want het was reeds 12u.
Een cola'tje een koekje en een Magnum, maar dat smaakte enorm.
Voor de winkel zaten een vijftal kinderen die Veronique ook trakteerde op een koekje, die vonden dat natuurlijk heel leuk.
In Bitum was het heel erg druk en in de tegen gestelde richting viel er plots een brommer die schoof dicht langs Veronique.
Een ongeluk is snel gebeurd ook al rijden we heel rustig.
Op Google maps hadden we gisteren het Kasawari Lembeh resort gevonden waar we wilden overnachten.
Dit vonden we dankzij de gps heel erg afgelegen aan een baai voor het eiland Pulau Lembeh, een smalle weg steil op en af aan de voet van de Tankoko vulkaan.
Aan het resort aangekomen was het even schrikken, zou het dat wel zijn?
Een oud hek samen gebonden met touwen het zag er niet uit.
Toen iemand aan het hek kwamen vroegen we of een overnachting kon en we mochten oprijden.
Wat we daar zagen was een prachtig domein niet te geloven op en top verzorgd met paviljoenen op zeezicht
Toen we de prijs vernamen vielen we bijna achterover 250/n toch met ontbijt.
Voor deze trip downloade ik de ofline kaart van noord Sulawesi hiermee vind je veel terug maar geen prijzen.
We bedankten en gingen verder op tocht naar een iets goedkoper logement.
Yos Dive Lembeh-Eco Beach Resort werd het dan, ook een heel mooie locatie.
Er was nog 1 luxe kamer vrij en die kregen we aan de standaard prijs, echt dik in orde.
Mooi terras en vanuit ons bed wakker worden met zicht op zee en een eiland echt zalig.
De keuken bereide al direct een schotel voor ons al was het reeds 14u.
We installeerden ons en trokken de zwembroek aan om te gaan snorkelen
Savonds nog een korte wandeling voor het avondmaal en dan ons internet momentje.
8u en allebei heel goed geslapen Veronique voelt zich al een stuk beter��.
We begaven ons naar het zwembad voor terug een uitgebreid buffet, we moesten even wachten ze waren er mee bezig.
Het duurde toch wat lang en gingen nog eens navragen, ze waren er mee bezig.
Toen konden we kiezen tussen koffie , thee en brood of gebakken rijst, brood natuurlijk.
We kregen elk 2 sandwiches met binnenin een heel klein toefke kaas.
Nu ja voor 10 p/p/n moet je nu ook niet meer verwachten.
Hierna waren we klaar om de buurt en een deel van de kust te verkennen.
Enkele keren werden we gevraagd om op de foto te staan met enkele lokale, die waren super content!
De zee was bij eb en heel wat vuil bleef achter op het strand, verschillende mensen zochten hierin nog iets bruikbaar op.
Ook de ratten zagen we verspreid weglopen, niet moeilijk want visafval werd daar gewoon gedumpt zoals een kar grote vissenkopen.
Even verderop zat er iemand grote vissenkoppen op het strand in stukken te kappen, we vermoeden dan ook dat ze van die grote afvalhoop kwamen! ��
We besloten dan terug te keren via zijstraten en kwamen zo op een zijrivier die de zee inliep en konden een pad volgen.
Hier zaten we echt tussen de krotten ongelooflijk dat men hier kan leven, ratten bij de vleet echt een smerige boel.
Zo kwamen we bij een lokale markt de stank was enorm vooral vis en groenten werden aangeboden, we hebben toch bedankt.
Voor Veronique geen probleem haar neus zat immers nog potdicht.
Even verder op een pleintje veel muziek en micro geschal, een promotie team van ik vermoed melkpoeder in verschillende smaken.
Er stonden stoelen en hebben hier dan ook even gerust en gekeken naar de dansende jongeren.
Plots liep er een man voorbij met voeten gelijk kolenschoppen, we keken raar naar elkaar en wat bleek hij had 12 tenen.
Een oud mannetje achterons had ons onbegrip opgemerkt en deed een gebaar van zijn twaalf tenen, ja dat was gek.
Hier werden ook de water en bevoorradings boten voor Bunaken en de andere eilanden aangevuld.
We hadden hier oog voor en even later werden we al aangesproken door een dame van duik resort Panorama Beach op Bunaken.
Hier wat tegen gebabbeld en de weg verder gezet langs heeeel veel winkeltjes o.a. stoffenwinkels met hun gekende batik stof.
Veronique kennende hier moeilijk voorbij te lopen, met succes een paar leuke stofje op de kop getikt.
Op het voetpad zat een man zonder armen en benen, ook dat was bizar volgens mij zetten ze die smorgens af en halen hem savonds terug op.
Ondertussen was de warmte 32° en vochtigheid heel erg toegenomen en kon een pintje wel erg smaken.
We liepen verder naar de andere richting van de kust waarschijnlijk ook het rijkere gedeelte want met een voertuig kwam je er zomaar niet in.
Een gebouw viel ons op eerst leek het een bibliotheek even verder stond een boksring en toen vielen we een karate toernooi binnen.
Promt werden er enkele stoelen voor ons geplaats en volgden een kamp mee.
Bij het naderen van een heel groot winkelcentrum gingen we binnen om iets te eten en wat te klimatiseren.
Bij het navragen om een brommer in Manado te huren leek niet eenvoudig niemand was hiervan op de hoogte, nochtans hadden we deze nodig voor een 4 daagse trektocht.
Daarna nog een snelle hap gekocht en wat luieren en verfrissen aan het zwembad.
In het hotel nog eens aan de balie info gevraagd over brommerverhuur maar dit is hier niet gekend.
Savond in de bar vind Veronique toch een adres, een ander hotelmedewerker achter de balie heeft dan verder voor ons geinformeerd.
We zien morgen wel wat het word!
8u en allebei heel goed geslapen Veronique voelt zich al een stuk beter��.
We begaven ons naar het zwembad voor terug een uitgebreid buffet, we moesten even wachten ze waren er mee bezig.
Het duurde toch wat lang en gingen nog eens navragen, ze waren er mee bezig.
Toen konden we kiezen tussen koffie , thee en brood of gebakken rijst, brood natuurlijk.
We kregen elk 2 sandwiches met binnenin een heel klein toefke kaas.
Nu ja voor 10 p/p/n moet je nu ook niet meer verwachten.
Hierna waren we klaar om de buurt en een deel van de kust te verkennen.
Enkele keren werden we gevraagd om op de foto te staan met enkele lokale, die waren super content!
De zee was bij eb en heel wat vuil bleef achter op het strand, verschillende mensen zochten hierin nog iets bruikbaar op.
Ook de ratten zagen we verspreid weglopen, niet moeilijk want visafval werd daar gewoon gedumpt zoals een kar grote vissenkopen.
Even verderop zat er iemand grote vissenkoppen op het strand in stukken te kappen, we vermoeden dan ook dat ze van die grote afvalhoop kwamen! ��
We besloten dan terug te keren via zijstraten en kwamen zo op een zijrivier die de zee inliep en konden een pad volgen.
Hier zaten we echt tussen de krotten ongelooflijk dat men hier kan leven, ratten bij de vleet echt een smerige boel.
Zo kwamen we bij een lokale markt de stank was enorm vooral vis en groenten werden aangeboden, we hebben toch bedankt.
Voor Veronique geen probleem haar neus zat immers nog potdicht.
Even verder op een pleintje veel muziek en micro geschal, een promotie team van ik vermoed melkpoeder in verschillende smaken.
Er stonden stoelen en hebben hier dan ook even gerust en gekeken naar de dansende jongeren.
Plots liep er een man voorbij met voeten gelijk kolenschoppen, we keken raar naar elkaar en wat bleek hij had 12 tenen.
Een oud mannetje achterons had ons onbegrip opgemerkt en deed een gebaar van zijn twaalf tenen, ja dat was gek.
Hier werden ook de water en bevoorradings boten voor Bunaken en de andere eilanden aangevuld.
We hadden hier oog voor en even later werden we al aangesproken door een dame van duik resort Panorama Beach op Bunaken.
Hier wat tegen gebabbeld en de weg verder gezet langs heeeel veel winkeltjes o.a. stoffenwinkels met hun gekende batik stof.
Veronique kennende hier moeilijk voorbij te lopen, met succes een paar leuke stofje op de kop getikt.
Op het voetpad zat een man zonder armen en benen, ook dat was bizar volgens mij zetten ze die smorgens af en halen hem savonds terug op.
Ondertussen was de warmte 32° en vochtigheid heel erg toegenomen en kon een pintje wel erg smaken.
We liepen verder naar de andere richting van de kust waarschijnlijk ook het rijkere gedeelte want met een voertuig kwam je er zomaar niet in.
Een gebouw viel ons op eerst leek het een bibliotheek even verder stond een boksring en toen vielen we een karate toernooi binnen.
Promt werden er enkele stoelen voor ons geplaats en volgden een kamp mee.
Bij het naderen van een heel groot winkelcentrum gingen we binnen om iets te eten en wat te klimatiseren.
Bij het navragen om een brommer in Manado te huren leek niet eenvoudig niemand was hiervan op de hoogte, nochtans hadden we deze nodig voor een 4 daagse trektocht.
Daarna nog een snelle hap gekocht en wat luieren en verfrissen aan het zwembad.
In het hotel nog eens aan de balie info gevraagd over brommerverhuur maar dit is hier niet gekend.
Savond in de bar vind Veronique toch een adres, een ander hotelmedewerker achter de balie heeft dan
Verdere contacten gelegd.
En met succes met dank aan mijn Vrouwke!
Terug vroeg uit de veren om alles in te pakken en onze sleutel van het verblijf terug te brengen.
Veronique had terug erg veel last van het snot en een mindere slaap deze nacht.
We namen afscheid van Benny en zijn kinderen en wensten hem nog een leuke verjaardag toe.
De tocht naar de luchthaven deden we met een plaatselijke chaufeur zo kwamen we daar niet bezweet toe want de warmte was aan het toenemen.
Als bagage mochten we amper 10kg p/p meenemen ( de handbagage moest volgepropt worden) wat aardig lukte met 16kg.
Ons ontbijt namen we op de luchthaven een stukje bananencake en een bladerdeeghapje met een koffie.
Ondertussen was het wachten op de vlucht naar Denpassar.
Die is goed verlopen met Wings Air een lage kost propeller vliegtuig.
Bij aankomst kregen we nieuwe tickets met een ander vluchtnrummer, we stelden daar ons geen vragen bij.
Tijdens het wachten op de aansluitende vlucht hebben we ook de 1ste overnachting geboekt in Hotel Sahid Manado.
Plots vernamen we dat de route via Surabaya op Java ging dus een uurtje langer in de lucht.
Op Surabaya mochten we een kwartiertje rondcirkelen eer we voet aan grond zetten.
Het vliegtuig naar Manado stond vertrekkens klaar juist gepast voor de overstap.
Om 18u landen we, pikten de bagage op en namen een taxi.
Onderweg het was reeds donker en ook heel druk merkten we op dat hier en daar westerse winkels hun intrede hadden gemaakt.
De taxi zette ons af en eindelijk konden we het wat rustiger aandoen en wat zoeken om te eten.
Maar bleek nu de taxi had ons aan een verkeerd hotel afgezet, het was hotel Sahid Kawanua 15' verder maar niet Manado.
Het was heel donker en bijna niet te lezen.
Met handen en voeten dit uitgelegd aan de receptie en tot slot gingen zij bellen en onderhandelen met het andere hotel.
Dus we bleven hier dan overnachten.
Het hotel was 34j oud maar waarschijnlijk nooit meer aan gewerkt op zijn Indonesisch zeker?
De foto van de ingebouwde radio spreekt boekdelen.
Tijdens het verkennen van de straten om iets eetbaars te vinden sprong met plaatsen het ongedierte alle richtingen uit.
Op de duur een winkelcentrum gevonden met boven een restaurant, maar toen we daar boven toekwamen vielen we binnen op soort huwelijksfeest of zoiets.
Dan maar even verder een karaokebar binnen en daar iets vegetarisch gegeten vraag me niet wat het was!
Ons pintje leeggedronken wat op internet en terug ons bed opgezocht
Ik heb mijn eerste goeie nacht doorgebracht, voor Veronique zag het er niet zo best uit.
Weinig geslapen en een verstopte neus, allesbehalve goed om te duiken.
Nochthans staat er nu een belangrijke dag voor de boeg.
We varen terug een 2u verder richting Komodo, Veronique besluit om de 1ste duik over te slaan en met een dafalgan wat te slapen
Ik dus alleen met de gids op stap voor een rustige duik, we besluiten om het rif te verkennen en niet de zandstrook die de meesten deden.
Een goeie keuze zo bleek heel veel schildpadden een rifhaai een frogh fis en 3 blauw gestipte roggen eentje was wel 40cm diam. Geslaagd dus.
Veronique haar slaapje had blijkbaar gewerkt en zij besloot dan om de volgende toch te nemen.
Deze moest ook het hoogtepunt worden van de 3 daagse, Manta Point of het Cleaning station van de mantas.
Bij het begin van deze duik was het meteen raak eentje scheerde voorbij.
Naarmate het vorderde kwamen er gestaag voorbij soms één enkeling soms 5 in groep.
Geregeld moesten we ons vasthaken aan het rif omdat de stroming te sterk was, zo konden we wat "rustiger "alles bekijken.
Ondertussen ook enkele schildpadden en een rifhaai kunnen spotten.
Alle verwachtingen waren ingelost!
Maar de grootste verassing was op het einde van de duik net voor we gingen afsluiten.
Een groep van 12 kwam ons gewoon entertainen, we waren als het ware omsingeld door vliegende tapijten!
Ze dansten, draaiden en scheerden rakelings om ons heen, wat een schouwspel!!
Blijkbaar is dit een zeldzaam fenomeen iets wat zich maar om de 3 maand eens voordoet.
De 3de en laatste in de rij was terug een heel rustige met weinig stroming.
Terug enkele schildpadden en 8 slapende rifhaaien, weerom was het bingo.
Moe maar heel voldaan konden we Labuan Bajo haven terug binnen varen.
Morgen is het de verjaardag van Benny en we gaven hem nog een flesje gin cadeau mits we morgen vertrekken.
Hier in het duikcenter konden we ook eindelijk de boeking doen voor de lange vlucht van morgen.
Gisteren lukte dit niet wegens beveiliging ook vandaag liep het niet zo simpel.
We namen ook afscheid van ons restaurantje, ik hoop er toch nog eens langs te kunnen komen.... we zien wel.
Nu tijdig in ons nest want morgen hebben we de vlucht om 9u30.
Een volgende duikdag staat ons te wachten, hopend op een nog beter resultaat.
Tijdens de briefing terug genieten van een lekker ontbijtje en 2uurtjes uitvaren.
De 1ste duik was meteen raak bij het leuke wat we gisteren spotten kwamen er een paar rifhaaien en een school grote hump head vissen.
De 2de duik was een drop off duik, door de stroming was het springen van de boot en direct richting bodem.
Ook hier terug een haai en enkel grote adelaarsroggen stalen de show.
De 3de duik een drift duik (zich laten varen met de stroming mee) terug een haai en adelaarsrog.
We konden terugkijken op een heel geslaagde uitstap!
Verder zochten we een restaurantje op waar we toch lekker konden eten, alleen hadden ze rare serveer gewoonten.
Zo brachten ze ons aperitief en pintje samen, blijkbaar snapten ze niet dat we dit bij de maaltijd wilden.
Dus stond hij daar maar testaan bij 30°!
Halfweg het aperitief brachten ze ook al het eten, maar het was lekker.
Daarna huiswaarts om de tickets voor de volgende vlucht te boeken(dit was ook het plan gisteren maar het betaal bakje was niet mee).
Nu alles in gereedheid gebracht maar het volgende probleem was nu dat het niet beveiligd dus weer niets.
Er zal niets anders opzitten dan morgen na de duik het vliegveld op te zoeken en hopen te daar te kunnen boeken.
Maar dat zijn zorgen voor morgen, nu gaan we slapen.
Om 6u uit de veren om tijdig (7u) bij het duicentrum aan te komen.
3 duiken waren voorzien de 1ste op 2u varen, ondertussen konden we van het ontbijt genieten en staren naar het mooie panorama.
Het was meteen een schot in de roos heel veel zeeschildpadden waarvan enkele joekels en 3 rifhaaien, de max.
De 2de duik heeft Veronique niet meegedoken deels om haar rug te sparen en hier hadden we de vorige keer het voorval met de dynamiet vissers en de heel erge stroming.
Nochthans was het nu heel rustig met terug een tiental schildpadden, grote lipvissen en duizenden kleurijke visjes.
De laatste duik was het hard peddelen tegen de stroming deze zorgt ervoor dat ze deze stek maar enkele keer per jaar doen.
De kentering hievan is moeilijk te voorzien.
Hier ook weer een hele variatie van vis en koraal.
Op sommige plaatsen was er veel dood koraal, dit komt deels door de opwarming van de zee maar ook de wrede tsoenamie heeft hier lelijk huisgehouden
Genietend van verschillende versnaperingen en luieren op de boot vaarden we stilaan de haven binnen.
Bij een lekkere pizza en een frisse pint sloten we de dag af met het boeken van de volgende vlucht naar noord Sulawesi vrijdag.
Ja van slapen is er echt niet veel in huis gekomen hooguit één uurke , Veronique deed het een stuk beter.
De landing in Hong Kong om 24u (plaatselijke tijd 6u in de morgen) verliep redelijk rustig zoals de hele vlucht eigenlijk.
Hier hadden we 3u transfer tijd genoeg om wat te chillen en iets te eten.
10u10 (we schrijven nu verder in de plaatselijke tijd) konden we de volgende vlucht aanvangen voor nog 4u richting Denpassar op Bali.
Ook hier geen gebrek aan eten en drinken, van Cathay pacific airline mogen we zeker niet klagen.
Opvallend was de verandering van het weer, hoemeer we onze bestemming naderden hoe mooier en warmer het werd in het vliegtuig.
Aan de douane mochten we nog een 45 tal min aanschuiven en de zoektocht naar ons verblijf kon starten.
Bij het buitenkomen van de terminale viel ons de specifieke geur direkt op evanals het vele brommerverkeer.
Dit is terug het toeristische Bali in levende lijve.
Ons hotelletje lag vlakbij iets heel basic meer moet dat niet zijn voor één nacht.
Savonds nog een wadelingetje gemaakt en het strand bezocht met zijn typische surfgolven
Daarna nog een klein gerechtje met enkele Bintangs een douchke en piere binnen.
Morgen trekken we leuk verder naar Labuan Bajo.
Na een korte nacht ( er moet ook nog gewerkt worden) namen we de trein in Aalter richting Zaventem.
Met een railpas en diabolo toeslag de gemakkelijkste, goedkoopste en snelste verbinding.
Veronique normaal wat gestresseerd voor de vlucht leek me nu toch wel redelijk rustig.
We hadden voorgenomen om er vooral van te genieten, of wat had je anders verwacht ;-)
Alles verliep vlot op de luchthaven, inchecken met elk 12kg bagage geeft nu ook weinig problemen.
We hebben anderen zien toveren om binnen hun max. gewicht te blijven.
Nieuw bij de douane is een leuke foto van je te nemen en ook je pas in inscannen, de foto deed me denken aan een attractie in een pretpark
We waren ruim op tijd en konden nog een pintje verdragen, 6.50 voor een Lefke leek ons wat veel
Het geniale idee was een six pak van Stella te kopen, alleen leek de inhoud nu wat veel.
Voor het aan boord gaan kregen we nog bezoek van een luchthavenmedewerker voor een bevraging over het verloop van onze reis al was ze pas gestart.
Na een goeie opstijging om 13u10 (we waren met ong. 600) mochten we vlug een toilet opzoeken een gevolg van dat te veel.
Al snel kregen we de kans om iets te eten of te drinken, hier geen gebrek aan en het was nog lekker ook.
Ondertussen een filmke meegepikt en om 17u30 onze tijd (Hong Kong tijd 23u30) proberen om 6ukes te slapen.
Na een korte nacht ( er moet ook nog gewerkt worden) namen we de trein in Aalter richting Zaventem.
Met een railpas en diabolo toeslag de gemakkelijkste, goedkoopste en snelste verbinding.
Veronique normaal wat gestresseerd voor de vlucht leek me nu toch wel redelijk rustig.
We hadden voorgenomen om er vooral van te genieten, of wat had je anders verwacht ;-)
Alles verliep vlot op de luchthaven, inchecken met elk 12kg bagage geeft nu ook weinig problemen.
We hebben anderen zien toveren om binnen hun max. gewicht te blijven.
Nieuw bij de douane is een leuke foto van je te nemen en ook je pas in inscannen, de foto deed me denken aan een attractie in een pretpark
We waren ruim op tijd en konden nog een pintje verdragen, 6.50 voor een Lefke leek ons wat veel
Het geniale idee was een six pak van Stella te kopen, alleen leek de inhoud nu wat veel.
Voor het aan boord gaan kregen we nog bezoek van een luchthavenmedewerker voor een bevraging over het verloop van onze reis al was ze pas gestart.
Na een goeie opstijging om 13u10 (we waren met ong. 600) mochten we vlug een toilet opzoeken een gevolg van dat te veel.
Al snel kregen we de kans om iets te eten of te drinken, hier geen gebrek aan en het was nog lekker ook.
Ondertussen een filmke meegepikt en om 17u30 onze tijd (Hong Kong tijd 23u30) proberen om 6ukes te slapen.
Juist 1,5 jaar geleden reisden wij af naar Indonesië, Veronique was niet aan haar proefstuk toe voor mij gingen nieuwe deuren open! Een fantastische ervaring op elk gebied dan ook! Daarom besloten we om in 2018 nog eens terug te keren en een ander gebied te verkennen. Deels toch want Flores en Labuan Bajo waar duikcentrum Manta Rhei zich bevind vormen nu de start van de tocht.
Voorlopig houden we het hierbij, zaterdag 21/04 nemen we de trein naar Zaventem, de echte start dus!
