De verkiezingen voor de Tweede Kamer komen eraan. Niemand kan dat ontgaan zijn. 12 September mogen we naar de stembus. Om eens te kijken waarop ik uit zou komen als ik diverse stemwijzers zou volgen, heb ik een paar van die sites bezocht. Er komen opmerkelijke verschillen naar voren. Sommige stemwijzers weten al na het beantwoorden van 10 vragen waarop ik zou moeten stemmen en andere sites stellen wel 20 vragen en vragen ook nog naar een bepaalde 'graad van belangrijkheid'. De uitkomsten zijn net zo breed als de keuzes, waardoor ik er niet veel mee opschiet. Op één site kom ik, wàt ik ook invul, steeds op dezelfde partij uit! Het is daarom belangrijk, dat men erg goed nagaat welke stemwijzer er gebruikt is! En een gefundeerde eigen mening is wel zo handig in verkiezingstijd.
Als Bas met zijn reis bezig is, plan ik altijd een grote klus. Dan heb ik 3 maanden de tijd om die zover mogelijk af te krijgen en meestal is hij dan ook klaar als Bas weer thuis komt. Deze keer is het een bijzondere klus. We hebben namelijk vlak vóór vertrek een nieuwe keuken gekocht. Gelukkig voor ons, is de levertijd ongeveer 13 weken en laat dat nou net een hele reis zijn! Soms (ja, soms ) loopt een reis uit. Daarom wil ik de keuken zover als mogelijk afgebroken hebben, anders moet ik dat straks hals over kop doen en dat is op z'n minst vervelend. Wel mooi in fases, zodat het voor mij een beetje plezierig blijft. Het schiet al aardig op. Ik hoop alleen, dat Bas mij nog wel herkent als hij terug komt, want er staat stroom op een bepaald stuk en dat heeft mij zojuist een paar hersencellen gekost! Wat een rotgevoel is dat! Voorlopig hoef ik ook nog niet naar de kapper.
Op de 'Rotterdam' is het rustig. Alleen de normale dagelijkse dingen worden gedaan. Wie er wel hard werkt, is Ralph Tuijn, een man die op dit moment de Indische Oceaan in een roeiboot over wil steken van Australië naar Afrika. Onduidelijk is nog of hij op Madagascar of in Kenia terecht gaat komen. Hij vaart voor twee goede doelen: waterpompen (ad 2.500,-) in Afrika en het Anneliesfonds (voor kinderen die buiten de boot dreigen te vallen). Op dit moment heeft hij weinig wind en dan moet er hard geroeid worden (het had natuurlijk ook nog wind tégen kunnen zijn ). Waar er hard gewerkt wordt, verschijnen de blaren.
De 'Rotterdam' ligt nu ten anker ten Zuiden van Freeport (Bahama's). Het is rustig, met een glad zeetje. Het water is zo helder, dat je de bodem en alle langszwemmende vissen kunt zien. Net als in Nederland is het prachtig weer. Er wordt gevist door de bemanning. En de kapitein ligt geregeld in de zon te bakken. Kortom: prima te doen. Om de tijd te doden, heeft Bas zijn laatste serie Franse lessen meegenomen. Zo kan hij in de uren die hij nu iedere dag overhoudt, zijn kennis vergroten over deze taal. Het bevalt zo goed, dat hij zeker van plan is om aan nog meer cursussen te beginnen! Eén van de voordelen van het zeemansbestaan!
Vandaag begint de introductieweek van Universiteit Nijmegen. 3000 nieuwbakken studenten gaan vandaag in de stad de boel op stelten zetten. Diverse kroegen hebben tenten buiten gezet en gezellige muziek geregeld om de mensen te trekken. Het is wel raar om te bedenken, dat één van die 3000 feestgangers die telg van ons is! Er wordt geadviseerd om vooral véél water te drinken. En het bier zal, natuurlijk alléén vanwege het hete weer, rijkelijk vloeien! Onze dochter gaat biologie studeren en de studenten van deze faculteit hebben zelfs nog één dag extra introductie. Waarom? Géén idee! Ik ben nu al benieuwd naar de verhalen!
Gisteren had ik een leuk ritje voor de boeg: van Dalfsen naar Cuijk. Het was lekker warm weer, maar omdat de auto hier onder de carport had gestaan, begon ik lekker koel. Onze twee hondjes nam ik natuurlijk mee. En toen kwam ik in de buurt van Arnhem..... Daar gaf een bord aan, dat er grote verkeershinder bij knooppunt Ewijk/Valburg was en geadviseerd werd om via de A325 naar Nijmegen te rijden. Als ik advies krijg van iemand die er verstand van heeft, dan wil ik dat best opvolgen. Ik sla dus braaf af richting Arnhem. In een vloek en een zucht over de Nelson Mandelabrug. Hartstikke fijn! Helaas had ik te vroeg gejuicht: op een afstand van ongeveer 17 km naar de Waalbrug van Nijmegen, kom ik op die A325 in een stilstaande file terecht. Zo'n dertig auto's voor mij beginnen andere filemedestanders via de middenberm te draaien. Zodra ik plek voor mijn auto had, heb ik dat ook gedaan. Toen maar weer op weg naar de A50, om daar in de 'grote verkeershinder' te komen waar men voor gewaarschuwd had! Gelukkig reed deze file wel telkens een beetje. De arme hondjes hielden tussendoor een hijgwedstrijd, want de temperatuur in de auto had allang onaangename waardes aangenomen. Ik weet eigenlijk niet wie er gewonnen heeft. In ieder geval kwam ik met twee uur vertraging in Cuijk aan. Mijn advies: probeer in ieder geval vanuit de richting Arnhem de brug bij Ewijk/Valburg mis te peilen! Rijd desnoods over Den Bosch en dan binnendoor!
Vandaag ga ik met een vriendin lekker uit eten bij mijn dochter! Joepie! Lekker gezellig en zo kan ik haar ook nog even knuffelen. Morgen begint voor haar de introductie-anderhalve-week op de universiteit. Dan kan ze even niet naar huis. Gelukkig gaat het steeds beter met haar heimwee. Het valt niet mee om elkaar te missen, hoewel we als zeemansgezin uit veel ervaring weten wat missen is.
Er zijn veel zeemansliedjes. Ze verhalen over de eenzaamheid, het vertrek, de liefde. Wie kent ze niet. Met de paplepel worden liedjes over de zee bij de kinderen naar binnen gebracht. Deze leerde ik al als kind:
De Visarend is een vrij grote roofvogel (51-65 cm) die graag boven water stilstaand 'bidt' en dan met uitgestoken klauwen op een vis duikt. De visarend is in vlucht goed te herkennen door zijn geheel witte onderkant en zijn enigszins 'geknikte' vleugels.
Wat zal deze Visarend (let op de naam van het schip) gisteren geschrokken zijn, toen een dartel visje met een lengte van 9 meter voor haar neus opdook:
Vandaag arriveert de 'Rotterdam' op de Bahama's. Het is een eilandengroep waar Engels de voertaal is. Het bestaat maar liefst uit 700 eilanden en 2000 ondieptes. De naam is een verbastering van het Spaanse Baja Mar, wat ondiepe zee betekent. In 1973 is het land onafhankelijk geworden van Engeland. Er wonen maar 300.000 mensen op een veertigtal bewoonde eilanden. De bestemming van de zeesleper is Freeport, zodat een deel van de bemanning afgelost kan worden. Om ervoor te zorgen, dat ze in geval van plotseling werk snel wegkunnen, gaat de boot niet de haven in, maar gaat ze ten anker. Op deze manier hoeven de havenauthoriteiten niet eerst afgewerkt te worden. Het nadeel is wel, dat de bemanning niet de wal op kan. Dat is wel jammer, want Bas is nog nooit op de Bahama's geweest!
Vandaag wederom een dierenblog. Al lezend op het wereldwijdeweb, kwam ik prachtige foto's tegen die Johny Leffelaer, alias John Beton, gemaakt had van Naaktslakken. Iedereen van ons kent ongetwijfeld de lelijke, bruine, slijmerige, 'drolletje' die in de tuin grote ravage aanrichten en die we liever niet te zien krijgen. Onder water zien hun neven er echter veel kleurrijker uit! Als dat bij mensen ook het geval is, stel ik voor om nog veel harder op zoek te gaan naar Atlantis, want dan kom je daar ook van die gekleurde exemplaren tegen!
Ik heb Johny Leffelaer gevraagd of ik de foto's mocht plaatsen, maar helaas is Johny afgelopen maandag overleden en wordt hij vandaag begraven. Zijn partner, Marina, vindt het een fijn idee, dat een stuk van Johny voort blijft bestaan door zijn foto's. Ik wens haar en haar familie heel veel sterkte vandaag en in de dagen die komen gaan. Rust zacht, John.
Bas heeft dan mooie foto's gemaakt van zeebewoners, in ons pitoreske Dalfsen is ook het één en ander te vinden! Gisteren vond ik in mijn achtertuin, met als enige toegang het poortje een egel. Die was duidelijk de weg kwijt geraakt. In onze voortuin komen vaak egeltjes op zoek naar slakken en wormen. Dat voert me in gedachten terug: het was prachtig weer in een zomer zo'n 5 jaar geleden en ik wilde graag buiten slapen, maar de kapitein had daar niet zo'n oren naar. Als ik alles klaar zou leggen, zou hij het wel doen. Zo gezegd, zo gedaan. Het luchtbed voor de dag gehaald en beddengoed en een klamboe natuurlijk, want we moesten niet opgegeten worden door de muggen. En dan helemaal blij gaan slapen. .... van slapen kwam er niet veel, want ik hoorde allerlei geluidjes en wilde natuurlijk weten wat dat dan was. Om een uur of 4 kwam er familie Egel langs. Toen heb ik heel blij Bas wakker gemaakt, zodat hij dat ook zag! Hahahaha, hij was not amused! Het egeltje uit de achtertuin ben ik maar even weg gaan brengen naar het bosje hier tegenover.
De eerste helft is achter de rug! Achteraf gaat alles snel, maar met 6 weken voor de boeg, lijkt het onnoemelijk ver weg voordat Bas weer thuis komt. Met andere woorden: midden in de mid-trip-dip, berucht onder de zeemansvrouwen en soms onder de zeemannen. Gelukkig kon Bas mij opfleuren met een paar fotootjes van die dieren waar iedereen vrolijk van wordt. De naam alleen al: dolfijnen! Ik denk wel, dat de 'Rotterdam' in ieder geval een tijdje een nieuw boegbeeld heeft gehad! Bedankt voor de foto's, Bas!
Gisteren was het dan zover: het vertrek naar de Bahama's. Deze eilandengroep heeft Bas nog nooit gezien, dus dat is extra leuk. Het land staat bekend om het onderwaterleven en de aanwezigheid van haaien. Ze zullen aan boord vast goed uitkijken voordat ze het water in gaan om te zwemmen!
Na de gezellige barbecue van gisteren heb ik de 'Rotterdam' ook nog zien vertrekken op de webcams!
Vandaag krijg ik vrienden over de vloer. We gaan lekker barbecueën (ja, soms verwonderde ik mij ook over de schrijfwijze!). Lekker rustig met de voorbereidingen aan de gang kunnen gaan, is echt mijn ding. Ooit werd ik gevraagd om een hotel te gaan runnen in het buitenland. Als ik daarvoor gekozen had, had ik beslist vandaag niet zo'n kabbelende en vooral gezellige dag gehad! Jammer dat de ouwe er niet bij is, maar we zullen een borrel op zijn gezondheid nemen.
Vandaag las ik in het krantje van P. Sinke het onderstaande verslag van een gegijzelde kapitein. Als nu eens duidelijk werd gemaakt aan onze regering, dat dit een bemanning staat te wachten als ze gegijzeld wordt, werd er misschien niet gestecheld over het al of niet beschermen van de vloot.
Trigger-happy pirates 'found it easy to kill'
The freed captain of the MV Albedo said that the
hardest part of his 21 months as a hostage was calming down the trigger-happy
gang of Somali pirates and keeping them from shooting his 22-man crew. But
that, said Jawaid Khan, made him the prime target of their anger and
frustration - so much so that at one point he was trussed up with rope and
lowered into the sea as pirates sprayed bullets around him. "I had to show
leadership," he said from his home in Karachi, to which he returned on
Thursday night. "If I got scared and started crumbling what would happen
to the crew? "I had to always try to calm the pirates down. To negotiate
with pirates is the most difficult because all they want is money. They don't
understand any other language. "They have no feeling. They are used to
killing and seeing people die. We lived a miserable life."
Mr Khan and seven Pakistani crew were released on
Thursday for a Dh4 million ransom raised in a nationwide effort by Pakistani
families, businessmen and charity groups. The pirates have refused to release
the remaining 15 sailors - seven Bangladeshis, six Sri Lankans, an Indian and
an Iranian - until they get the rest of the Dh10.5m they are demanding.
Meanwhile the extent of the brutality endured by the
hostages aboard the Malaysian-flagged vessel since November 2010, when it was
captured in the Gulf of Aden after leaving Jebel Ali bound for Kenya. At one
point the pirates shot dead an Indian sailor to raise the pressure on the ship's
Iranian owner. Mr Jawaid is haunted by the young man's death. "He was a
new seaman. None of us will ever forget how easy it was for them to kill."
"They then told me, 'The countdown has begun. We will start killing one
by one,'" recalled Mr Jawaid. "I had to convince the pirates that no
one would talk to them if they kept killing my men. Their ransom demands were
much higher. "I had to talk to them about being practical. I told them the
ship was a second-hand vessel and they cannot ask for so much. They were always
suspicious."
The pirates installed rocket launchers on the ship, and
carried bazookas and assault rifles. They would open fire just above his head,
smashing the glass behind.
The entire crew were often packed into an empty swimming
pool and denied food, water and access to the toilet for up to three days.
Sailors were beaten with pipes and gun butts, and locked in containers. The
pirates tore at the skin of their palms with pliers. And all the while, the
captain tried to talk them down. "I had to find a solution and keep
talking," he said. "There were many difficulties, still I could not
think of our problems."
He says it was hard to leave his men, but the pirates
gave him little choice, bundling him and two officers into the jungle two
months ago. He insisted on returning to the MV Albedo on the pretext of
collecting travel documents when it became clear that the pirates would free
only the Pakistani crew. "I went back to try to boost crew morale,"
he said. "I told them to choose a leader because the pirates would start
negotiating with other nations and families. I said we would help their
families." He is weak from malnutrition. When he got home he was
dehydrated, his feet swollen, and he suffered from bouts of vomiting.
His family say he now looks far older than his 60 years,
and have made him promise never to sail again. "I want to cry everytime I
think about him tied up and shot at," said Nareman, his daughter, who
lives in Dubai and travelled home with her father after he stopped in there on
his way back to Karachi. "It's inhuman. And he hasn't even told us
everything that happened. I can't be more grateful to God but I will always
hurt for what he has been through."
His wife said it was vital for him to talk about the
ordeal. "He should let every single thing out," said Mrs Shahnaz
Jawaid, who received many threatening calls from hijackers about the ransom.
"But it's not easy to hear how your loved ones suffered." Now Mr
Jawaid plans to contact the families of the remaining captives. He said
governments and other organisations must get involved. "It's a bad
situation but we have hope."
Eén van de gemakkelijkste dingen om over te praten is het weer. Over politiek, gezondheid, geloof en geld praten is veel moeilijker. Gesprekken met deze onderwerpen zijn wel veel diepgaander zijn dan praatjes over bijvoorbeeld de zon, of over het teveel aan regen. Ze hebben wel een bepaald soort vertrouwen in je gesprekspartner nodig en als je elkaar nog niet kent, is dit vertrouwen er natuurlijk nog niet.
Soms kun je de onderwerpen combineren: in de politiek is het komkommertijd, wat zeer gezond is in de zomer, geloof ik en tegenwoordig kost deze groente ongeveer 1,-. Bij mij is de komkommertijd ook toegeslagen. Daarom maar een praatje over het weer bij Bas in Galveston:
De afgelopen oversteek van Rotterdam naar Corpus Christi besloeg 6.031 mijl (11.170 kilometer). Best ver! Vandaag is er een afstand van een veel grotere eenheid afgelegd: de robot 'Curiosity' landde vandaag om 7.20 uur op Mars en legde maar liefst 567.000.000 kilometer af. Deze Amerikaanse verkenner deed er maar 10 keer zo lang over als de zeesleper 'Rotterdam'! De robot zal de aankomende twee jaar op zoek gaan naar sporen van leven op Mars. Bij natuurkunde leerden wij ooit: afstand = tijd. Een waarheid, maar kan de volgende formule dan: 1000x afstand = 10 x tijd ? Of vergelijk ik nu appels met peren? In ieder geval rijdt er nu een autootje rond op deze rode planeet! Een superstaaltje! Helaas zijn de kosten er ook naar: 2,5 miljard dollar!
Het watersportseizoen is in volle glorie aan de gang. Het is ook bijzonder fijn, om vrije tijd op het water door te brengen. Vrije tijd is er voor de 'Rotterdam' niet bij en aan boord kan het hele jaar als watersportseizoen bestempeld worden. Tussen de bedrijven door, kreeg ik Bas zover om een foto van de 'Rotterdam' aan de kade te sturen.
Duidelijk is de zogenaamde beleefdheidsvlag (U.S.A.vlaggetje) in de voormast. De Nederlandse Driekleur wappert achteraan. Van de meestbezochte landen heeft de zeesleper vlaggetjes aan boord. En belanden ze in één van de andere landen, dan komt de vlag zo spoedig mogelijk aan boord, want beleefd hoor je te zijn!
De mijne is langer, oh nee, nieuwer, oh nee, toch niet....
Een paar items geleden, schreef ik over een 'leermoment' i.v.m. de lengte van de bakken van Heerema. Nu kun je met halve informatie geen hele waarheden vertellen. Van mijn echtgenoot kreeg ik daarom met enige vertraging de andere helft: de bakken van Heerema hebben allemaal een nummer. De honderdtallen en tientallen geven de lengte in feet aan en het nummer van de éénheden geeft de volgorde van bouwen aan: 541 betekent daarom een bak men een lengte van 540 feet en de eerst gebouwde in deze serie, 542 betekent een bak van dezelfde lengte, maar dan is het de tweede. Aan boord van de 'Rotterdam' wordt mijn blogje ook gelezen, dus nu weten ze ook, dat de sleep van de 'London' niet langer was dan die van de 'Rotterdam' maar wel NIEUWER! Ze hebben daar in een deuk gelegen om mijn informatie! Wat is dat toch met mannen en wie het wint met afmetingen?
Het is daarom belangrijk, dat men erg goed nagaat welke stemwijzer er gebruikt is!
) loopt een reis uit. Daarom wil ik de keuken zover als mogelijk afgebroken hebben, anders moet ik dat straks hals over kop doen en dat is op z'n minst vervelend. Wel mooi in fases, zodat het voor mij een beetje plezierig blijft. Het schiet al aardig op.
