Vandaag wederom een dierenblog. Al lezend op het wereldwijdeweb, kwam ik prachtige foto's tegen die Johny Leffelaer, alias John Beton, gemaakt had van Naaktslakken. Iedereen van ons kent ongetwijfeld de lelijke, bruine, slijmerige, 'drolletje' die in de tuin grote ravage aanrichten en die we liever niet te zien krijgen. Onder water zien hun neven er echter veel kleurrijker uit! Als dat bij mensen ook het geval is, stel ik voor om nog veel harder op zoek te gaan naar Atlantis, want dan kom je daar ook van die gekleurde exemplaren tegen!
Ik heb Johny Leffelaer gevraagd of ik de foto's mocht plaatsen, maar helaas is Johny afgelopen maandag overleden en wordt hij vandaag begraven. Zijn partner, Marina, vindt het een fijn idee, dat een stuk van Johny voort blijft bestaan door zijn foto's. Ik wens haar en haar familie heel veel sterkte vandaag en in de dagen die komen gaan. Rust zacht, John.
Bas heeft dan mooie foto's gemaakt van zeebewoners, in ons pitoreske Dalfsen is ook het één en ander te vinden! Gisteren vond ik in mijn achtertuin, met als enige toegang het poortje een egel. Die was duidelijk de weg kwijt geraakt. In onze voortuin komen vaak egeltjes op zoek naar slakken en wormen. Dat voert me in gedachten terug: het was prachtig weer in een zomer zo'n 5 jaar geleden en ik wilde graag buiten slapen, maar de kapitein had daar niet zo'n oren naar. Als ik alles klaar zou leggen, zou hij het wel doen. Zo gezegd, zo gedaan. Het luchtbed voor de dag gehaald en beddengoed en een klamboe natuurlijk, want we moesten niet opgegeten worden door de muggen. En dan helemaal blij gaan slapen. .... van slapen kwam er niet veel, want ik hoorde allerlei geluidjes en wilde natuurlijk weten wat dat dan was. Om een uur of 4 kwam er familie Egel langs. Toen heb ik heel blij Bas wakker gemaakt, zodat hij dat ook zag! Hahahaha, hij was not amused! Het egeltje uit de achtertuin ben ik maar even weg gaan brengen naar het bosje hier tegenover.
De eerste helft is achter de rug! Achteraf gaat alles snel, maar met 6 weken voor de boeg, lijkt het onnoemelijk ver weg voordat Bas weer thuis komt. Met andere woorden: midden in de mid-trip-dip, berucht onder de zeemansvrouwen en soms onder de zeemannen. Gelukkig kon Bas mij opfleuren met een paar fotootjes van die dieren waar iedereen vrolijk van wordt. De naam alleen al: dolfijnen! Ik denk wel, dat de 'Rotterdam' in ieder geval een tijdje een nieuw boegbeeld heeft gehad! Bedankt voor de foto's, Bas!
Gisteren was het dan zover: het vertrek naar de Bahama's. Deze eilandengroep heeft Bas nog nooit gezien, dus dat is extra leuk. Het land staat bekend om het onderwaterleven en de aanwezigheid van haaien. Ze zullen aan boord vast goed uitkijken voordat ze het water in gaan om te zwemmen!
Na de gezellige barbecue van gisteren heb ik de 'Rotterdam' ook nog zien vertrekken op de webcams!
Vandaag krijg ik vrienden over de vloer. We gaan lekker barbecueën (ja, soms verwonderde ik mij ook over de schrijfwijze!). Lekker rustig met de voorbereidingen aan de gang kunnen gaan, is echt mijn ding. Ooit werd ik gevraagd om een hotel te gaan runnen in het buitenland. Als ik daarvoor gekozen had, had ik beslist vandaag niet zo'n kabbelende en vooral gezellige dag gehad! Jammer dat de ouwe er niet bij is, maar we zullen een borrel op zijn gezondheid nemen.
Vandaag las ik in het krantje van P. Sinke het onderstaande verslag van een gegijzelde kapitein. Als nu eens duidelijk werd gemaakt aan onze regering, dat dit een bemanning staat te wachten als ze gegijzeld wordt, werd er misschien niet gestecheld over het al of niet beschermen van de vloot.
Trigger-happy pirates 'found it easy to kill'
The freed captain of the MV Albedo said that the
hardest part of his 21 months as a hostage was calming down the trigger-happy
gang of Somali pirates and keeping them from shooting his 22-man crew. But
that, said Jawaid Khan, made him the prime target of their anger and
frustration - so much so that at one point he was trussed up with rope and
lowered into the sea as pirates sprayed bullets around him. "I had to show
leadership," he said from his home in Karachi, to which he returned on
Thursday night. "If I got scared and started crumbling what would happen
to the crew? "I had to always try to calm the pirates down. To negotiate
with pirates is the most difficult because all they want is money. They don't
understand any other language. "They have no feeling. They are used to
killing and seeing people die. We lived a miserable life."
Mr Khan and seven Pakistani crew were released on
Thursday for a Dh4 million ransom raised in a nationwide effort by Pakistani
families, businessmen and charity groups. The pirates have refused to release
the remaining 15 sailors - seven Bangladeshis, six Sri Lankans, an Indian and
an Iranian - until they get the rest of the Dh10.5m they are demanding.
Meanwhile the extent of the brutality endured by the
hostages aboard the Malaysian-flagged vessel since November 2010, when it was
captured in the Gulf of Aden after leaving Jebel Ali bound for Kenya. At one
point the pirates shot dead an Indian sailor to raise the pressure on the ship's
Iranian owner. Mr Jawaid is haunted by the young man's death. "He was a
new seaman. None of us will ever forget how easy it was for them to kill."
"They then told me, 'The countdown has begun. We will start killing one
by one,'" recalled Mr Jawaid. "I had to convince the pirates that no
one would talk to them if they kept killing my men. Their ransom demands were
much higher. "I had to talk to them about being practical. I told them the
ship was a second-hand vessel and they cannot ask for so much. They were always
suspicious."
The pirates installed rocket launchers on the ship, and
carried bazookas and assault rifles. They would open fire just above his head,
smashing the glass behind.
The entire crew were often packed into an empty swimming
pool and denied food, water and access to the toilet for up to three days.
Sailors were beaten with pipes and gun butts, and locked in containers. The
pirates tore at the skin of their palms with pliers. And all the while, the
captain tried to talk them down. "I had to find a solution and keep
talking," he said. "There were many difficulties, still I could not
think of our problems."
He says it was hard to leave his men, but the pirates
gave him little choice, bundling him and two officers into the jungle two
months ago. He insisted on returning to the MV Albedo on the pretext of
collecting travel documents when it became clear that the pirates would free
only the Pakistani crew. "I went back to try to boost crew morale,"
he said. "I told them to choose a leader because the pirates would start
negotiating with other nations and families. I said we would help their
families." He is weak from malnutrition. When he got home he was
dehydrated, his feet swollen, and he suffered from bouts of vomiting.
His family say he now looks far older than his 60 years,
and have made him promise never to sail again. "I want to cry everytime I
think about him tied up and shot at," said Nareman, his daughter, who
lives in Dubai and travelled home with her father after he stopped in there on
his way back to Karachi. "It's inhuman. And he hasn't even told us
everything that happened. I can't be more grateful to God but I will always
hurt for what he has been through."
His wife said it was vital for him to talk about the
ordeal. "He should let every single thing out," said Mrs Shahnaz
Jawaid, who received many threatening calls from hijackers about the ransom.
"But it's not easy to hear how your loved ones suffered." Now Mr
Jawaid plans to contact the families of the remaining captives. He said
governments and other organisations must get involved. "It's a bad
situation but we have hope."
Eén van de gemakkelijkste dingen om over te praten is het weer. Over politiek, gezondheid, geloof en geld praten is veel moeilijker. Gesprekken met deze onderwerpen zijn wel veel diepgaander zijn dan praatjes over bijvoorbeeld de zon, of over het teveel aan regen. Ze hebben wel een bepaald soort vertrouwen in je gesprekspartner nodig en als je elkaar nog niet kent, is dit vertrouwen er natuurlijk nog niet.
Soms kun je de onderwerpen combineren: in de politiek is het komkommertijd, wat zeer gezond is in de zomer, geloof ik en tegenwoordig kost deze groente ongeveer 1,-. Bij mij is de komkommertijd ook toegeslagen. Daarom maar een praatje over het weer bij Bas in Galveston:
De afgelopen oversteek van Rotterdam naar Corpus Christi besloeg 6.031 mijl (11.170 kilometer). Best ver! Vandaag is er een afstand van een veel grotere eenheid afgelegd: de robot 'Curiosity' landde vandaag om 7.20 uur op Mars en legde maar liefst 567.000.000 kilometer af. Deze Amerikaanse verkenner deed er maar 10 keer zo lang over als de zeesleper 'Rotterdam'! De robot zal de aankomende twee jaar op zoek gaan naar sporen van leven op Mars. Bij natuurkunde leerden wij ooit: afstand = tijd. Een waarheid, maar kan de volgende formule dan: 1000x afstand = 10 x tijd ? Of vergelijk ik nu appels met peren? In ieder geval rijdt er nu een autootje rond op deze rode planeet! Een superstaaltje! Helaas zijn de kosten er ook naar: 2,5 miljard dollar!
Het watersportseizoen is in volle glorie aan de gang. Het is ook bijzonder fijn, om vrije tijd op het water door te brengen. Vrije tijd is er voor de 'Rotterdam' niet bij en aan boord kan het hele jaar als watersportseizoen bestempeld worden. Tussen de bedrijven door, kreeg ik Bas zover om een foto van de 'Rotterdam' aan de kade te sturen.
Duidelijk is de zogenaamde beleefdheidsvlag (U.S.A.vlaggetje) in de voormast. De Nederlandse Driekleur wappert achteraan. Van de meestbezochte landen heeft de zeesleper vlaggetjes aan boord. En belanden ze in één van de andere landen, dan komt de vlag zo spoedig mogelijk aan boord, want beleefd hoor je te zijn!
De mijne is langer, oh nee, nieuwer, oh nee, toch niet....
Een paar items geleden, schreef ik over een 'leermoment' i.v.m. de lengte van de bakken van Heerema. Nu kun je met halve informatie geen hele waarheden vertellen. Van mijn echtgenoot kreeg ik daarom met enige vertraging de andere helft: de bakken van Heerema hebben allemaal een nummer. De honderdtallen en tientallen geven de lengte in feet aan en het nummer van de éénheden geeft de volgorde van bouwen aan: 541 betekent daarom een bak men een lengte van 540 feet en de eerst gebouwde in deze serie, 542 betekent een bak van dezelfde lengte, maar dan is het de tweede. Aan boord van de 'Rotterdam' wordt mijn blogje ook gelezen, dus nu weten ze ook, dat de sleep van de 'London' niet langer was dan die van de 'Rotterdam' maar wel NIEUWER! Ze hebben daar in een deuk gelegen om mijn informatie! Wat is dat toch met mannen en wie het wint met afmetingen?
Het is lekker gezellig hier thuis, want er is visite. Dan wordt er gelachen en gekletst en ben je in je hoofd niet bezig wat je nu weer voor raars zult verzinnen om te gaan doen. Ik vind het namelijk niet gemakkelijk nu onze dochter op kamers zit en Bas op zee. De meest rare dingen ga ik doen, vergelijkbaar met de eerste week van een reis, alleen duurt deze 'eerste week' al een maand. Ik ben wel benieuwd wanneer ik weer het gevoel heb, dat dit de 'Normaal' is. Mijn motto "een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd" vul ik gelukkig wel in, want lol maak jezelf!
De 'Rotterdam' is gisteren aangekomen in Galveston en hiermee is de sleepreis helemaal ten einde. Het was een heerlijke reis, die ook nog eens helemaal niet in piratengebied kwam. Het is inmiddels bekend, dat zeelieden gevaar lopen bij het uitoefenen van hun beroep. Dankzij allerlei maatregelen, zoals het organiseren van konvooien en in enkele gevallen één op één bewapende begeleiding en hardere controles, is het aantal overvallen met ongeveer 1/3 afgenomen. Dat neemt niet weg, dat er in de eerste zes maanden van dit jaar 20 schepen gekaapt zijn, 334 zeelieden gekidnapt zijn, 4 doden en 9 gewonden te betreuren zijn. We zijn er nog niet.
Jaaaaa! Het is gelukt om de binnenkomst van de 'Rotterdam' te volgen via een paar webcams! Mijn hele dag is nu goed! Piepklein, maar goed te herkennen: Leuk detail is wel, dat ze vanuit de andere kant kwamen als ik (een vrouw natuurlijk ) gedacht had!
Zojuist, om 23.56 uur, ging het schip weer de andere kant op. Daar heb ik even op gewacht. Nu op naar Galveston!
Met een rotvaart is de 'Rotterdam' met de sleep van Rotterdam naar Corpus Christi gevaren. Vandaag komt zij in de haven aan na een geslaagde reis. Ik ben al geïnstrueerd, dat ik haar op diverse webcams voorbij kan zien komen en Bas heeft beloofd, dat hij flink zal zwaaien. Nu staan de camera's over het algemeen niet in het water en is de afstand tot een eventueel passerend schip behoorlijk groot. Ik hoop, dat ik hem wel kan zien. Hij hoeft zich in ieder geval niet te scheren! Dat doet me denken aan de eerste keer dat hij voor de webcam zou verschijnen. De plaatselijke webcam stond pal achter het achterschip van de zeesleper waar Bas toen op zat, gericht. We hadden een tijd afgesproken waarop Bas de wal op kon om even voor die camera te gaan zwaaien zodat ik hem kon zien. Natuurlijk zat ik ruim vantevoren al te kijken naar het betreffende stukje kade en warempel: daar verscheen een figuurtje van 2,5 cm groot, wat Bas wel kon zijn. Helemaal blij haalde ik onze dochter ook erbij, want nu konden we voor het eerst papa zien!! Wij natuurlijk aan het zwaaien en lachen, want hij kon ons vanzelfsprekend niet zien zwaaien. Tot opeens een duidelijk vrouwelijk poppetje verschijnt, de hand van ons object vastpakt en samen lopen ze het beeld uit..........
Werkelijk een anticlimax!! Onze dochter en ik zitten elkaar perplex aan te kijken. Ik mompel: "Dat was dan vast papa niet", maar het was wel heel apart om te zien. Gelukkig bleef ik wel kijken tot een paar minuten later Bas in beeld kwam, compleet in oranje overal en met helm op! En hij zwaaide!!! Later hoorde ik van hem, dat hij zich speciaal geschoren had om goed voor de dag te kunnen komen.
In het afgelopen verlof, leerde mijn echtgenoot mij fijntjes, dat de nummers van de bakken van Heerema gelijk waren aan het aantal feet. Dit als antwoord op mijn blijkbaar domme vraag, of de 405 groter was dan de 541. In mijn ogen had het nummer ook wel het bouwnummer kunnen zijn. Vandaag stond er in het krantje van Piet Sinke een foto (van Hans Stoop) van de zeesleper 'London' met de bak 542. Ik weet nu zeker, dat de 'London' een grotere sleep heeft dan de 'Rotterdam' met haar bakje van 541 feet!
Vandaag vaart de 'Rotterdam' door Straat Yucatan: een zee-engte tussen Mexico en Cuba. Aan de Cubaanse kant ligt Kaap San Antonio en aan de Mexicaanse kant Kaap Catoche (bet."thuisland" in het Maya). In 1511 leed en Spaans schip schipbreuk in deze Straat, waarbij iedereen om het leven kwam behalve Gonzalo Guerrero (ontdekkingsreiziger) en een priester. Ze werden gevangen genomen door een Mayastam en als slaaf gebruikt. Guerrero paste zich snel aan en trouwde met een Mayavrouw.
Acht jaar na de schipbreuk kregen ze de kans om weg te gaan uit de stam, omdat een Spaanse expeditie langs kwam om te kijken of het waar was, dat er twee blanke mannen tussen de Maya's leefden en ze mee te nemen. De priester wilde mee, maar Guerrero niet. In de '30er jaren sloeg hij, als militair bij de Maya's een Spaanse invasie af. In 1536 werd hij gedood tijdens een slag met de Spanjaarden.
Heerlijk, he? Eindelijk warm weer! Met 30*C. voorspeld in Nederland, zoekt menigeen verkoeling op het Noordzeestrand. Bij ons is de regel, dat we (lees: ik, want de zeeman ziet natuurlijk zeer geregeld de zee) minstens 1 x per jaar de zee moeten zien. Aangezien we dit jaar al in IJmuiden zijn geweest, op bezoek bij de 'Rotterdam' toen Bas met verlof was èn ik een uitstapje naar Vlissingen/Middelburg heb gehad, is aan deze regel ruimschoots voldaan. Anders weet ik zeker, dat ik vandaag ook op reis naar de zee was geweest!
In het DeLaMar Theater in Amsterdam (Marnixstraat 402) is vandaag de komedie 'Het geheugen van water' te zien. Het is een voorstelling met drie zussen die bijeen komen aan de vooravond van de begrafenis van hun moeder. Voor
het eerst sinds lange tijd zijn ze weer samen en terug in het ouderlijk huis.
Dit leidt tot scherpe en komische confrontaties en dialogen, waarin verborgen
geheimen aan de oppervlakte komen. Alle zussen herinneren zich dezelfde
gebeurtenissen uit hun jeugd op een andere manier. Wat is de waarheid en hoe
betrouwbaar is ons geheugen? Wat weten we eigenlijk van onze familie? En van
onszelf?
Dit zou nog echt een voorstelling zijn waar we met de zeemansvrouwen van de V(ereniging)M(aritiem)G(ezinskontakt) naar toe zouden kunnen gaan! Normaal mogen de mannen ook altijd mee in onze groep, maar deze keer zou dat niet kunnen, want het is Lady's Night in het theater!
De VierDaagseweek van 2012 is nu definitief voorbij. Via Gladiola is schoongespoten, de kroegen zijn geschrobd, de campings zijn opgebroken en de pontonbrug is afgebroken. De veerpont van Cuijk kan de overtocht over de Maas weer voor haar rekening nemen. Die namen van de ponten zijn wel bijzonder. Was het vroeger 'God zij met ons (I, II of III)' is het nu 'Spes mea' (=mijn hoop). Brrr, niet echt vertrouwenswekkend om daarmee het water op te gaan!
