Eergisteren, vrijdag, was het 17 jaar geleden dat de papa van Kristien overleed.Op het herdenkingsprentje bij zijn overlijden stond een klein tekstje dat mij nog altijd treft : "Vaders sterven niet, zij leven verder in hen die ze liefhadden".De waarheid heeft niet altijd veel woorden nodig. De vrijdag is al jaren lang mijn tennis-dag. Niet dat ik daar bijzonder goed in ben, maar ik doe het echt wel graag. Ik heb in mijn jongste broer Jan een goede partner gevonden die er eveneens alles aan doet om de vrijdag vrij te houden voor een partijtje tennis.Ik verlies meer dan ik het wel zou wensen maar, het is en blijft altijd een spannende , inspannende en leuke namiddag waar we beiden veel zweet achterlaten. In de namiddag is Kris de kindjes van onze Thomas gaan ophalen in Oostende. Dat zijn Léna die nu net naar de 2de kleuterklas is overgestapt en Jaco, die met zijn 16 maanden nu een tweetal weken aan het stappen is.Veel tijd bleef er echter niet over om nog veel met ze bezig te zijn want, kindjes moeten nu eenmaal veel en liefst niet te laat gaan slapen. Rond de klok van 8 uur waren ze beiden dan ook al in hun dromenland. Als we ze zo vredig zien liggen, dan vragen we ons wel eens af wat er zich allemaal in die hoofdjes afspeelt. Wie weet ??? Gisteren, zaterdag waren ze wel al vroeg wakker, en wij dus ook. Dit moest ook wel want even na 9h stond Thomas al aan de deur om zijn kroost op te halen.Ik heb ze dan naar het station gevoerd : Thomas heeft geen wagen , is bijgevolg een veel-gebruiker van trein , tram en bus en dat vindt hij niet eens zo erg.Een trein rit naar Oostende kost dan ook maar nauwelijks 15 minuten tijd. Daarna zijn Kristien en ik naar Horebeke gereden, een onooglijk dorpje in de buurt van Brakel ( ja, dat van Herman Decroo) , waar we mochten aanschuiven aan de feestdis van Lieve en Remi die dag op dag 40 jaar getrouwd zijn. Het feest ging door in " 't Verstand van leven" een wel erg toepasselijke naam voor Lieve en Remi die echt wel verstand hebben van goed leven. Lieve en Remi zijn vrienden die we bijna 20 jaar terug leerden kennen via de loopclub MMC (Managers Marathon Club). Ik ben daar een paar jaren voorzitter van geweest en ben toen opgevolgd door Remi. Allebei kunnen we met fierheid maar vooral met veel plezier terugblikken op fantastische jaren als lid van deze club die niet alleen oog had voor het sportieve ( lees : lopen van marathons in binnen en buitenland) maar evenzeer de gezelligheid en de vriendschap hoog in het vaandel droeg. Bijeenkomsten van MMC waren bijna steeds een echt familie-gebeuren waar en de echtgenotes en de kinderen op welkom waren. Zo hebben Lieve en Remi onze kinderen zien opgroeien en wij die van hen. Het feest, met een 60-tal vrienden en familie-leden present, was een reuze meevaller. Het was natuurlijk prachtig zomerweer maar alle aanwezigen waren ook in form en genoten van heerlijke sfeer. Lekker eten, goede wijnen, wat leute en plezier met o.a. een buikspreker die een hilarische vertoning bracht met Lieve en Remi als middelpunt , wat ernstige momenten met een terugblik op 40 jaar liefde, kortom, een wervelende afwisseling van aangename momenten. Dat hier de tijd veel te snel voorbij ging hoeft nauwelijks gezegd maar de herinnering aan het feest hebben we diep in ons geheugen gegrift. We zullen er nog lang met dankbaarheid kunnen op terugblikken. Vandaag, zondag, hebben we ingezet met lang uitslapen, daarna een lang ontbijt met heel veel koffie en veel kranten , weekend-edities en magazines ( bijna allemaal met grote kruiswoordraadsels die nog opgelost moesten worden) en het bijwerken van deze blog. Het wordt een (zeer) late lunch en daarna wellicht nog een fietstochtje ... we moeten per slot van rekening onze conditie in acht houden. Over minder dan een week zijn we al weg.
Het is vandaag 13 jaar geleden dat mijn pa overleed. We denken nog zeer regelmatig aan hem. Na een rustig ontbijt hebben we ons klaargemaakt voor een wat langere fietstocht, kwestie van onze conditie te optimaliseren. Het uitstippelen , aan de hand van de "knooppunten" werd door Kris gedaan en ze deed dit uitstekend . In grote trekken ging de tocht, via de oude spoorwegbaan naar Maldegem, dan naar Kleit, het Drongengoed in Knesselare ( of is het Ursel ?),en dan via het kanaal Gent- Brugge,de Aalterbrug, de St.-Jorisbrug, de Beernembrug, de brug van Steenbrugge en Katelijnepoort terug naar huis, alles samen goed voor zowat 65km. Interessant aan deze tocht was o.a. de afwisseling verharde en niet-verharde fietspaden,de afwisseling van het rijden door de velden en door bossen en, natuurlijk ook het feit dat we goed zijn gaan eten in Kleit, in het restaurant "Kwizien Papinglo". Dit was ons aanbevolen door mijn jongste broer Jan en zijn vrouwtje Annemie die uit deze streek afkomstig is. Zij hadden ons trouwens een waardebon cadeau gedaan naar aanleiding van ons 40-jarig huwelijk die we daar konden spenderen. En het moet gezegd : het is een uitstekend restaurant, zowel wat betreft de inrichting , de bediening als het eten . We hebben er echt van genoten. Heel plezant , bij de koffie was dat daarbij 2 halve liter-bokalen op tafel werden geplaatst met enerzijds rotsjes (kleine koekjes) en anderzijds cuberdons. Wij konden ons à volonté bedienen. Bij deze, Jan en Annemie, nogmaals hartelijk dank voor deze attentie en goede raad.Wij gaan er zeker nog terug. Papinglo was onze eerste stop. Onze tweede stop was aan de hoeve in het Drongengoed. Op het buitenterras waar erg veel volk aanwezig was , was het zalig om ,bij weerom een koffie ,van de warmte van de zon te genieten. De zon die we in België bijna de ganse maand Augustus hebben moeten missen en die uitgerekend de eerste dag van het nieuwe schooljaar present is... Daar zullen vandaag velen aan gedacht hebben. We hadden eigenlijk nog een derde stop in gedachten, voor nog een koffie of een verfrissing, iets voorbij Beernem, maar deze bleek gesloten te zijn.We zijn dan maar rechtdoor naar ons huis gereden. We hadden vandaag twee toevallige maar deugddoende ontmoetingen. We waren nog maar net in het Ryckeveldebos aan het fietsen of we kwamen
daar Els tegen, sportlerares met rust, en oud collega van Kris, dus
reden genoeg voor een korte babbel.We hadden nog een andere babbel, naar het einde van onze tocht toe, aan café "Den
overzet", een eind voor de brug van Aalter.We hadden gedacht daar het
kanaal over te kunnen, maar de overzetdienst zou al een paar jaar zijn
opgedoekt. Dit kwamen we te weet van een kloeke , in veelkleurig en druk
van mecenassen en reclame-boodschappen voorziene koers-uitrusting
getooide, wat oudere wielertoerist die rustig van zijn pintje zat te
genieten op het terras van "Den Overzet"."En of we nog ver moesten" was
zijn vraag en toen volgde een lang en levendig gesprek. Omdat we inderdaad nog een eindje moesten rijden hebben we zelf een eind moeten maken aan de babbel, anders had onze wielertoerist wellicht ook nog zijn ganse leven verteld. Eens thuis konden we nog een tijdje uitrusten in de zon, op ons eigen terras.Dan een deugddoende douche, avondeten en nog wat computeren, onder meer dit verslagje opmaken en op het net zetten, e-mail bekijken, een paar beantwoorden en de meeste onmiddellijk verwijderen want totaal oninteressant en trouwens ongevraagd.
Gisteren , dinsdag 30 aug. hadden we nog een behoorlijk drukke dag. Reeds van 's morgens vroeg hadden we Emma en Michiel, twee van onze 9 kleinkinderen te gast en tegen de middag kwamen daar nog de kleinkinderen Janne, Warre en Kasper bij. Ze bleven met zijn allen bij ons middagmalen en zo hadden we bijna een echte "opa-dag". Voor de niet ingewijden : elke dinsdagmiddag van het schooljaar komen al onze kleinkinderen bij ons middagmalen. Opa kookt en oma gaat ze aan de school ophalen en brengt ze nadien ook terug. De bijdrage van oma aan het middagmaal is een onvolprezen vanille-pudding met speculooskoekjes. Zonder dat is de opa-dag niet compleet. Dat het gisteren "bijna" opa-dag was heeft alleen te maken met het feit dat het nog steeds vakantie is. In de namiddag zijn we met z'n allen gaan zwemmen in het helemaal vernieuwde en pas opnieuw geopende Wielingen zwembad in Wenduine.We zagen er zowaar een oude kennis, Yvonne, die er ook was gaan zwemmen met een paar van haar kleinkinderen en die , net als wij, nadien nog een koffie dronk in de eveneens vernieuwde Wielingenbar. Kristien en ikzelf bezoeken minstens 3x in de week dit zwembad na eerst wat gelopen te hebben in de bossen en op het strand van Wenduine. Een terrasje nadien behoort uiteraard ook tot de geplogenheden. Na het zwemmen werden Michiel en Emma bij hen thuis afgezet. Natalie, hun mama en onze dochter , had immers al laten weten dat ze onverhoopt toch vroeger thuis was gekomen. Ze is de laatste week , en gisteren dus opnieuw, al volop aan de slag in haar school te Kortrijk om de start van het nieuwe schooljaar in goede banen te leiden. De anderen kleinkinderen, ondertussen al aangevuld met Laura zijn bij ons blijven slapen, wat voor hen (en ook voor ons ) altijd een bijzondere en leuke onderneming is. Na het avondeten was het al bedtijd voor de allerjongste, Kasper, die tijdens het eten al bijna omviel van de slaap.Wat wil je : zeelucht opsnuiven en zwemmen zijn voor een kleuter een erg vermoeiende aktiviteit. Wel moest er nog een verhaaltje voorgelezen worden, een opdracht die Oma als naar gewoonte met veel overgave vervult . Wat later was het de beurt aan Warre .Janne en Laura, onze oudste kleinkinderen , maar met hun 11 en 13 jaar geen kleine kinderen meer, gingen het laatst slapen. Wij zijn nog opgebleven , vooral omdat we nog de beelden wilden zien van de broers Borlée in de 400m op het WK-atletiek - een must voor wie een beetje van sport houdt. Vandaag was het bij het ontbijt opnieuw een drukke bedoening : 4 kleinkinderen en wijzelf ( plus nog 2 Duitse gasten in onze B&B). Maar erg lang duurde het niet. De kleinkinderen werden al vroeg door hun mama opgehaald. Om 9h15 uur stond ik trouwens al met onze wagen in de garage. De computer gaf al enige dagen bij het starten aan dat er een licht niet functioneerde en ik kon maar niet uitvinden welk licht het was. Omdat het ook bijna tijd was voor een onderhoudsbeurt vond ik het toch maar beter eens bij de garage langs te rijden. Tegen 11h was de wagen weer helemaal opgeknapt. ( het defecte lichtje was één van de twee lichtjes bovenaan de nummerplaat - ik zou het nooit gevonden hebben !). s' Namiddags, onze traditionele sport-namiddag : 10km lopen door het bos en op het strand van Wenduine (vandaag echter geen strandlopen want het was hoog water en dus was het terugkeren opnieuw door het bos.), daarna paar honderd meter zwemmen om tenslotte te eindigen op een terrasje voor een koffie ( met alles erop en eraan). Terug thuis nog verse soep gemaakt en dan mij achter de computer gezet om dit verslag in te tikken terwijl het piano-spel van Kristien door het huis weergalmt. Wat je nu over gisteren kunt lezen had ik eigenlijk gisteren avond al opgemaakt maar, bij het publiceren op internet heb ik blijkbaar een verkeerde knop ingedrukt en - floep - ik was alles kwijt. Ik zag het toen echt niet meer zitten om alles weer opnieuw in te geven en heb dus maar gewacht tot vandaag. Inhoudelijk is er niets veranderd, alleen heb ik niet altijd meer dezelfde bewoording teruggevonden.Het is een les die ik moet onthouden eens we op reis zijn : elke keer een paar regels ingetikt zijn op de computer, eerst opslaan en daarna weer verder werken.Jaren terug, bij mijn allereerste computerlessen werd deze regel telkenmale weer herhaald, maar ja, ...
Fietstocht van Venetië naar Istrië (Kroatië)
