Deze morgen weer gewoon kunnen uitslapen, maar ook weer niet te lang . We moeten toch zien dat we nog tijdig bij ons ontbijt zijn. Dit ontbijt hier is zoals in het vorige hotel ook uitstekend. Kan trouwens bijna niet anders want beide hotels behoren tot dezelfde groep. De ganse voormiddag en zelfs nog een stuk verder blijven we dan aan het zwembad. Een beetje zwemmen (het water is zoutig maar uitstekend van temperatuur), een beetje zonnen, een beetje lezen. Veel mensen zie je eigenlijk niet zwemmen. Zij die in het water zitten "lummelen" maar een beetje. Tegen de middag is er dan plots wel wat meer ambiance : er wordt aan de liefhebbers aqua-gym aangeboden. Het succes is ook niet overweldigend. Wellicht is het publiek daarvoor iets te oud. We hebben het er al met elkaar over gehad : soms zou je denken dat het hier een bejaardentehuis is. Gelukkig zien we dan van tijd tot tijd een jong koppel met kleine kindjes . Het bevestigt dat ons gedacht niet altijd correct is. Na de middag, we zijn moe van uitrusten ( ???), gaan we voor een uurtje of 2 wandelen langs de kustlijn. Dat is niet erg moeilijk, zelfs daar waar een hotel of een camping aan het water paalt , is het voor voetgangers altijd mogelijk om er te passeren. We moeten er wel vaststellen dat het langs deze kust niet altijd even proper en netjes is. Dit is wel een duidelijk min-punt in onze ervaring met Croatië. Er lijkt in ieder geval geen duidelijk bestemmingsplan te bestaan voor de kust. Men moddert maar wat aan, of beter gezegd, men giet zomaar wat beton. Men kan de ganse kustlijn volgens over een laagje beton. Zoals eerder al gezegd, een strand bestaan hier niet : keien en rotsen met tegen de waterlijn een laag beton erover gegoten. Bij onze wandeling is het duidelijk hoog water : het water klotst meer dan behoorlijk over het beton waardoor we soms moeten uitwijken. Tenslotte keren we toch terug naar ons hotel om verder te lezen aan het zwembad. Echt zonnen zit er dan niet meer in. Er is bewolking komen opdagen zoals ook voorspeld was door het weerbericht (hangt uit in het hotel). Het weerbericht voorspelt zelfs onweer en regen en ook dit wordt wellicht werkelijkheid want terwijl we dit bericht intikken kleurt de hemel helemaal grijs en zwart. Zo zie je maar, slecht weer is geen exclusiviteit voor België. En jawel hoor, we zijn nu amper een paar minuten verder, ik bekeek net nog de voetbaluitslagen ( en zie dat cercle weer - toch tijdelijk aan de leiding staat) en er is in volled hevigheid een onweer losgebarsten, met hevige regen, donder en bliksem. We vluchten van ons buitenterras naar de lobby, binnen. Daar blijven we nog wat internetten en dan gaan we eten. Wat we nog niet vertelden, toen we in de namiddag voor het eerst weer op onze kamer kwamen, was deze niet alleen mooi opgeruimd, maar stond er ook nog een mooi verpakte fles witte wijn met begeleidende brief : "Geachte Heer Van Leirsberghe, we wensen je een gelukkige verjaardag.... Wat een verrassing. De attentie is natuurlijk zeer welkom, maar dat van die verjaardag, dat is nu toch al al weer enkele tijd terug. En 2x verjaren in een korte tijdspanne, dat zie ik ook niet zitten. De tijd gaat nu al zo snel voorbij. We vragen tijdens het avondeten aan onze dienster of we die fles ook kunnen meebrengen naar het restaurant en hoe we die koel kunnen krijgen. Geen probleem is het antwoord, breng maar mee en dan bezorg ik jullie een koelemmer met ijs. Weeral een probleem dat is opgelost. Een van de volgende dagen kraken we zeker de gekregen (zij het niet geheel terecht...) fles. Het avondeten is weer overvloedig en zeer lekker. Daarna trekken we ons terug in de bar waar een combo liedjes uit lang vervlogen tijden brengt. Maar zo vals gezongen, het heeft geen naam. We drinken onze koffie en gaan dan maar slapen.We kijken wel opnieuw naar het nieuws en de sport op de Vlaams-Nederlandse zender.
Het is bijna 13h30 als onze echte vakantie begint. Hoezo ? beginnen ? Ik bedoel dat nu eindelijk het zalig nietsdoen is begonnen. Deze morgen hadden we in ons hotel een meer dan luxueus ontbijt, ditmaal met echt meer dan alles erop en eraan : zelfs verse pannekoeken, verse oliebollen,... noem maar op en het was aanwezig. De koffie ook meer dan overdadig : een ganse thermos voor iedereen. Men kon natuurlijk ook opteren voor chocolade-melk, of melk, of thee,of bier, of water, of limonade, of cola ...En fruit, kiwi, pompelmoes,appels, pruimen,tot en met verse fruitcoctails,... Zo is het natuurlijk zalig en goed een dag starten. Bovendien stonden we nu echt niet onder tijdsdruk. We konden al uitslapen zolang we wilden. Tijdens onze fietsreis moesten we elke morgen tegen 9h onze bagage reeds afleveren. Dit betekende dus vroeg opstaan, ontbijten en dan snel nog valies klaarmaken en afgeven. Nu was er niemand die ons tot spoed aanmaande. Alleen moesten we tegen 10h onze kamer vrijgeven maar voor de rest mochten we nog gebruik maken van alle accomodaties. En dat deden we dan ook, tot rond 12.30h en dan gingen we te voet, met onze valies, gelukkig maar een 250m verder , naar ons hotel waar we de rest van onze vakantie zouden doorbrengen. Onze kamer was nog niet vrij toen we er aan kwamen . Dus nog even wachten aan het zwembad, dan inchecken en zo kon onze "echte" vakantie beginnen omstreeks 13h30. We beginnen met een frisse duik in het zwembad. Het is , zoals in het zwembad van het vorige hotel, gevuld met zeewater, erg zoutig bijgevolg. Dan wat drogen in de zon, wat lezen, weer een duik en een paar baantjes trekken, weer drogen, een koffie aan de poolbar,... en zo kabbelt de tijd rustig verder.Het is opvallend rustiger dan in het vorige hotel. Wel identiek is dat bijna alle gasten Duitsers zijn, meestal een stuk ouder dan wijzelf. En dan is het tijd om de oude stad Porec voor het eerst een beetje te gaan verkennen. Het vraagt toch een klein half uurtje stappen vooraleer we daar geraken. Onmiddellijk worden we opgeslorpt door een wirwar van straatjes en steegjes. We komen uit aan de basiliek waar prachtige mozaieken te bewonderen zijn maar, helaas, het is bijna 18 uur, sluitingstijd voor de basiliek. We worden niet meer toegelaten. Het zal voor een andere dag zijn. We vervolgen dan maar onze wandeling tot op het eind van het schiereilandje waar het oude Porec op gebouwd is en keren dan , langs de zee, terug naar ons hotel. We moeten daarvoor weer door het dennenbos of toch wat er van overblijft. Vooraleer ons klaar te maken voor het avondmaal, we maken er echt een gewoonte van om , afgezien van het ontbijt maar 1 maaltijd per dag te nemen, wordt eerst dit verslagje gemaakt in de buitenbar van het hotel. Op de kamer is WIFI niet beschikbaar. Dit is wel het geval in de lobby of hier in de buitenbar die paalt aan de lobby. In de meeste hotels waar we verbleven was dit ook het geval. WIFI is bovendien overal gratis geweest. Dit steekt wel schril af met onze andere fietsreizen waar we soms een aanzienlijk bedrag moesten betalen om op Internet de geraken. Door in de bar te zitten kan er meteen al een aperitief van af. Het avondeten valt reuze mee. Het is in buffetvorm en men moet eigenlijk geen keuze maken, er is werkelijk alles voorzien, koud en warm, vlees en vis, aardappelen, rijst of pastas, pizza,brood ... En desserts uiteraard :gebak, pudding,fruitsalades, ijs, fruit,... Bij het eten is wel geen drank inbegrepen maar wat je ervoor moet betalen is niet de moeite om daarover te klagen. En het moet gezegd, het personeel dat rondloopt is uiterst attent en vriendelijk. s'Avonds kijken we voor het eerst nog eens sedert lang naar TV. We kunnen hier de post voor Vlamingen en Nederlanders in het buitenland ontvangen waardoor we, weliswaar met een uurtje vertraging het belgische nieuws kunnen bekijken. We zien o.m. een verslag van de Memorial Vandamme in Brussel.
En nu zitten we eindelijk in Porec.Vandaag was de moeilijkste, misschien ook de warmste dag van onze hele fietsreis. Waren we deze morgen blij dat het nog wat fris aanvoelde, we vertrokken om 9h uit Piran, een uur of twee later wisten we wel beter. Dus een excellent begin, ook het ontbijt. Het was overvloedig en lekker met alles erop en eraan. We fietsen uit Piran weg, heerlijk langs de kust naar Portoroz waar we gisteren al waren. Eenmaal buiten Portoroz, hebben we een eerste keer problemen om de juiste weg te vinden. Zo komen we weer de 4 vriendinnen tegen die ook op zoek zijn. Gezien we, volgens de gids , langs de zoutvelden moeten passeren, denken we dat we zoveel mogelijk langs de zee moeten blijven en dat blijkt een goede gok. En kilometer of wat verder pikken we eindelijk weer een wegaanduiding op. De zoutwinning hier gebeurt door uitgestrekte velden, een paar honderd hectares vermoeden we, met zeewater te laten vollopen, dan deze af te sluiten van de zee en dan door de zon het water te laten verdampen. Wat achterblijft is zout dat alleen nog moet opgeschept en gereinigd moet worden. We moeten helemaal rond deze zoutvelden fietsen, langs een mooi fietspad . Dan passeren van grens met Croatië. Hier wel echte pas-controle maar ze doen niet moeilijk.En dan, een weinig verder beginnen we aan de langste klim van de ganse week : ruim 7 km, bij momenten steil, meestal goed beklimbaar, maar wel op een onverharde weg door het bos. Zeer mooi maar best ook lastig. Toch geraken we zonder problemen boven. Eenmaal boven blijft de route langs een onverharde weg lopen, en dat zal zo bijna de ganse dag blijven. Soms een beetje bergaf, meestal bergop. We zijn weer een 20-tal kilometer verder, in Buscina als we op een terrasje het koppel uit Duffel zien zitten. Ook wij hebben nood aan een verfrissing en dus houden we hen een beetje gezelschap. Zo komen we een en ander van hen teweet. We zijn aan het opstappen als de 4 vriendinnen daar ook passeren. We laten zowel het koppel uit Duffel als de vier vriendinnen achter ons en vervolgen de weg. In Serbani, eindelijk eens een heerlijke en lange afdaling, 3 kilometer lang met een aantal serieuse haarspeldbochten. Op het eind daarvan komen we opnieuw op een gravelweg, langsheen een riviertje, 6km lang. We belanden in een van de vele baaien in de Adriatische zee. Alsof we nog niet genoeg hebben moeten klimmen krijgen we nu de meest steile klim voorgeschoteld. Zo nijdig zelfs dat we een paar honderd meter van de fiets moeten. Eenmaal de meest steile helling voorbij, kunnen we weer op de fiets. Het blijft wel hard duwen. In Nova Vas vinden we een heerlijk terrasje. We konden wel, zij het met enige moeite in Euro's betalen, maar het pasgeld wordt ons in Kuna gegeven (1 = 7 Kuna ). We vinden het niet erg, zo hebben we al tenminste een beetje Croatisch geld voor als de nood het hoogst is. Net voor dit terrasje zien we opnieuw onze 4 vlamingen. We zwaaien naar elkaar maar weten nog steeds niet waar ze vandaan komen en waar ze naartoe trekken. Het blijft maar bergop en bergaf gaan. De zon staat nu het hoogst aan de hemel en het is schrikkelijk warm. We hebben bijna meer last van de warmte dan van het bergop rijden. Maar, en dit is het meest belangrijke, we geraken heelhuids in Porec. Ons hotel is een echt vakantie-hotel. Niet in het centrum van Porec, daar moeten we morgen dan wel nog naar toe of een van de volgende dagen. We blijven trouwens maar 1 dag in dit hotel en verhuizen morgen naar het aanpalende hotel om er dan de rest van de week door te brengen. We zijn al eens gaan zien. Het ziet er nog beter uit dan hetgeen waar we nu in zitten en dit is al niet mis. Als we in het hotel aankomen kunnen we niet snel genoeg in het zwembad springen. Heerlijk verfrissend. De fietsen hebben we inmiddels afgegeven aan de organisatie van deze fietsweek. Toen we in het hotel kwamen, kwamen ze juist toe om onze bagage af te zetten en om de fietsen op te halen. Ze hebben wel nog een hele tijd moeten wachten tot iedereen was toegekomen. We maken na onze zwembeurt en na nog een koffie aan het zwembad, ook nog een wandeling langs het dennenbos langs het strand. Strand is hier ook weer een groot woord want je hebt een dennenbos, een betonnen steiger en dan onmiddellijk het zeer heldere water dat bij momenten al behoorlijk diep is. We genieten van een prachtige zonsondergang en gaan dan terug naar ons hotel om te eten. Daar horen we dat het koppel uit Duffel nog een serieuse val heeft gemaakt.Vooral Paul, de man, heeft er serieuse schaafwonden bij opgelopen. Het avondmaal is in buffet-vorm en er is keuze in overvloed. We houden het beiden bij een breed gamma aan vis ( zelfs mosseltjes) en een overheerlijk dessert. Dan is er alleen nog wat tijd om dit verslag wat bij te werken en te gaan slapen. Weer een heerlijke dag die voorbij is. We hopen dat iedereen hetzelfde kan zeggen. Net als ik dit laatste in tik zien we de 4 vlamingen binnenkomen. En nu weten we dat ze van Overijse zijn. Ze hebben , net als wij, dat dachten we al, de fietstrip gemaakt van Venetië tot in Portec. Morgen vertrekken zij al , samen met de anderen van onze groep terug naar Venetië en dan naar België.
Om 11h45 bestellen we in Muggia onze eerste verfrissing. We zitten op een havenpleintje. De bootjes dobberen juist naast ons. We krijgen lekkere hapjes bij onze drank. We hadden in Trieste een overzet kunnen nemen om ook hier aan te belanden. Wij opteerden echter voor de fietstocht. Een betere naam zou zijn :"klimtocht", lastig maar wel zeer mooi. Eerst een 5-tal kilometers langs een nieuw fietspad en daarna langs een grindweg, door de bossen die, wat absoluut ook vandaag weer nodig is, voor wat verfrissing zorgen. Een mooie afdaling ( tot 50km per uur) doet ons in S. Antonio in Bosco belanden maar daarna is het weer klimmen, een paar kilometers lang tot in Caresana. Via een zeer scherpe daling ( 17%) komen we tenslotte in Muggia aan. Muggia ligt aan de zee en heeft een leuk vissershaventje. Onbeschrijfelijk mooi.Hier genieten we van met volle teugen. Het koppel uit Duffel zou de trip naar hier met de boot doen en dan, zoals ook wij de tocht verder zetten per fiets. De 4 vriendinnen doen ook alles per fiets. We komen ze tegen in Bagnoli della Rosandra en net als wij moeten zij daar zoeken naar de juiste weg. Er zijn immers grote wegenwerken aan gang en daardoor zijn wellicht al onze wegaanduidingen verdwenen. Met de hulp van een Italiaan komen we uiteindelijk weer op het juiste pad. Van dit oponthoud maken we gebruik om wat fruit te kopen voor later onderweg. Na een paar kilometer verder te hebben gereden langs de zee komen we uiteindelijk aan in Slovenie. Er staan wat verlaten en verwaarloosde gebouwtjes die vroeger, toen er nog een echte grens was tussen Italie en Slovenie, wellicht een zeer actief leven kenden. We fietsen verder, de gloeiende zon staat recht boven ons. We verlangen al naar onze volgende stop en dorstlesser. We volgen de kustroute die soms langs de zee loopt, soms bergop een beetje landinwaarts. Vooraleer we Koper inrijden moeten we over een bloedhete industrie-zone. Koper zelf is een mooi stadje. In een parkje met zicht op zee en een klein jachthaventje vinden we een ideale stopplaats. Een halve liter cola en een vers geperste citroensap, kunnen we verder. Weer eerst zalig langs de zee, maar dan weer klimmen onder een loodzware zon. De tegenprestatie is dat we mooie zichten hebben op de zee. We blijven het fietspad D8 volgen dat aangelegd is op een oude spoorwegbedding. Soms is het gravel, meestal een mooi asfaltbaantje. We moeten 2x door een lange oude spoorwegtunnel fietsen, dit is erg verfrissend. En dan komen we aan in Portoroz, een leuk stranddorp maar wel mondain. Casino's, clubs, dancings, nachtclubs, overal waar je om je heen kijkt. Het heeft geen strand zoals bij ons. Wel is er tussen de cafés, restaurantjes, boutiekjes en het water een groen-zone van ca. 30 m. breed (ligweide ?), dan een breed betonnen wandelpad en dan, hoeps val je recht in het water. Er is maar weinig volk te zien. Wellicht is ook hier de vakantieperiode voorbij. We installeren ons in de zetels van een bar, in de schadum en genieten van de koffie. Het is al 15h30. Piran, waar we moeten zijn ligt in het verlengde van Portoroz en amper 1,5km verder. Maar wat een mooi stadje is Piran. Kom allen hierheen ! Ons hotel ligt op het marktpleintje dat meteen ook zicht biedt op de zee en een kleine jachthaven. We kunnen niet snel genoeg inchecken en weer vertrekken om eindelijk in zee te kunnen duiken. Een wens die we de ganse dag gekoesterd hebben gaat in vervulling. Na het zwemmen laten we ons wat drogen in de nog steeds felle zon en gaan dan wandelen naar het uiterste puntje van het schiereiland waarop Piran ligt. Een ijstent halverwege verleidt ons. Dan een koffie en dan een frisse pint tegen de nadorst . Meer moet dit niet zijn. Dan zijn we klaar om onze tocht verder te zetten. We lopen bijna het ganse dorpje rond. Verdwalen dan in een wirwar van steegjes en pleintjes, bezoeken o.m. San Giorgio en een karmelitessenklooster, genieten van het mooie uitzicht op de zee en op het dakenspel van Piran en komen uiteindelijk weer op het marktpleintje terecht waar we ons gaan klaarmaken voor het avondmaal. We blijven in ons hotel om te eten, maar wel buiten op het terras. Eerst een dagsoepje en daarna een gegrilde visschotel voor 2 personen. Overgoten met een wit wijntje van het huis en een fles spuitwater met daarna een koffie. Zo besluiten we onze dag. Morgen zijn we al aan onze laatste fietsdag toe. En we beginnen pas in vorm te geraken. Vandaag was opnieuw de mooiste dag. Het gaat dus duidelijk crescendo met onze fietstocht. Wat het weer betreft, de man achter de balie van het hotel vertelt ons dat het werkelijk een uitzonderlijke na-zomer is, en eigenlijk veel warmer dan normaal. Ons niet gelaten natuurlijk. We zien nog de 4 vriendinnen terwijl wij aan het eten zijn. Zij gaan ergens anders eten. Oef, we worden dan toch niet gestalkt. Zij vonden het een erg lastige dag. Wij niet, wel een warme dag, maar daar kan je je tegen wapenen door regelmatig een terrasje te doen. Het is morgen wel de laatste fietsdag maar nog niet de laatste dag van onze vakantie. We blijven nog een weekje lang in Porec. We brengen uiteraard ook daar verslag van uit (zonder al te veel in detail te treden).
Hoe wij de weg vinden in de ons totaal vreemde omgeving ? We hebben vooreerst ons "road"-boek waarin de route "zo goed mogelijk" wordt beschreven (in het Engels). Ik zet dit tussen aanhalingstekens want soms is die beschrijving fout ofwel nietszeggend. Van vitaal belang zijn dan de rode of groene stickers die de richting aangeven. Op sommige plaatsen zijn ze goed zichtbaar en op regelmatige afstand aangebracht maar, het kan ook zijn dat je ze kilometers lang niet meer ziet. Dan komt het erop aan dat je ongeveer weet in welke richting je moet. Om 9h30 zijn we vandaag uit ons hotel vertrokken, na een verkwikkende nacht. Het gaat duidelijk in de richting van de bergen want ze komen alsmaar dichterbij (allé, wij rijden in hun richting...). En dan is het zover. om precies 10h35 beginnen we aan een klim van 2 à 3km. Halverwege komen we het koppel uit Duffel tegen dat aan de rand van de weg staat uit te blazen. Ze zijn nochtans meer dan 1 uur vroeger vertrokken dan wijzelf. Toen we gingen ontbijten (buffet dat goed voorzien was) stond hun bagage al aan de recptie en waren ze al vertrokken. Wij fietsen door tot op de top en komen terecht in een totaal ander landschap. Geen vlakke wegen meer maar een goed op en neergaand parcours. We rijden door uitgestrekte bossen tot op een punt van waaruit we, vanuit de hoogte, in de verte de zee ontwaren. Een beetje verder, het is dan al 12h gepasseerd, zijn we toe aan onze eerste verfrissing : het is immers weer een stralend hete dag met temperaturen van rond de 35 graden. Een terrasje in de schaduw is dan ook meer dan verdiend. Vanaf dan, voor een goede 10km lang gaat het langzaam berg afwaarts. Rechts van ons, op bijna duizelingwekkende diepte , ligt de azuurblauwe Adriatische zee. Links van de weg houden stalen netten de rotsformaties tegen. En zo komen we bijna "freewheelend" Trieste binnen, einddoel van de dag. Om 13h30 melden we ons aan in ons Hotel Italia, op nauwelijks een paar honder meter van de zee.We fietsten vandaag 56 km. We maken eerst wat tijd om ons te verfrissen om dan de stad Trieste te gaan ontdekken. We trekken eerst en vooral naar de zee. Deze kunnen we bewonderen vanaf het piazza dell'unita d'Italia. Naast zicht op zee heb je ook zicht op imposante palazzo's, waaronder dit van de gouverneur, en het stadhuis. We maken van de gelegenheid gebruik om een sterke koffie te drinken en al het omringende tot diep in ons te laten doordringen. Dan gaat het richting San Silvester (kleine basiliek uit 12de eeuw) en de Santa Maria Maggiore, vervolgens dwalen we verder tot het teater Romano en dan straatje in straatje uit, waarvan de meeste voetgangerszone zijn, tot we aan het Canal Grande uitkomen. Helemaal niet van dezelfde omvang als het Canal Grande in Venetië, maar toch eens de moeite. We vinden er een plaatsje waar we straks nog kunnen terugkomen om iets te eten. In ons hotel hebben we niet deze mogelijkheid. Trieste heeft een beetje weg van Wenen ??? In ieder geval hebben de Habsburgers hier eertijds de plak gezwaaid. Het zou niet verwonderlijk zijn dat ze dus ook hier hun sporen hebben nagelaten. Op het Piazza Sant'Antonio nemen we ons aperitief maar we kunnen er niet echt van genieten. Een troep duiven is naast en bijna op ons neergestreken nadat de mensen naast ons hun tafeltje hebben verlaten en er nog hele stukken pizza's hebben op achtergelaten waar de duiven zich aan te goed doen. De kelner doet geen enkele moeite om de duiven weg te krijgen. Hij kan dus ook niet rekenen op wat drinkgeld, niettegenstaande hij zijn best doet om veel stukken wisselgeld terug te geven op het briefje van 20 waarmee we betalen. We hebben zo wat extra tijd om nog een deeltje van Trieste te bezoeken en kunnen ons meteen ook te route eigen maken die we morgen bij het verlaten van Trieste zullen moeten volgen. We kunnen zelfs nog eventjes naar ons hotel terug, waar inmiddels, aan de fietsen te zien, zowat iedereen van onze groep moet zijn toegekomen. Alleen de valiezen van het koppel uit Duffel staan er nog vereenzaamd bij. Wij hopen dat ze inmiddels toch al de top van de eerste berg hebben bereikt. Van dit hotelbezoek maken we gebruik om dit verslag nog wat aan te vullen. Vandaag geen WIFI probleem.( draadloos Internet vanop de kamer - met een code gekregen aan de balie van het hotel ). Bij het binnenkomen van het hotel zien we nog het Duitse koppel net het hotel verlaten. Zij blijven, vooraleer naar Porec verder te fietsen, eerst 2 dagen in Trieste. Dan blijven ze, zoals wij ,ook nog een weekje in Porec. We hebben nu wel de zee gezien maar zijn er nog niet kunnen in gaan zwemmen. Het zijn hier in het centrum van Trieste alleen maar kades waar zwemmen trouwens verboden is. Bij het binnenrijden van Trieste zijn we wel op een bepaald ogenblik langs een wandelweg gereden waar honderden mensen aan het zonnen waren. Maar bij gebrek aan strand (alleen maar rotsen) zagen we geen (1 dame uitgezonderd) zwemmers. We hopen dat dit de volgende dagen wel anders wordt. We zien al uit naar een nieuwe verfrissende duik in het water van de Adriatische zee ( na de eerdere duik in die zee in Jesolo). Rond de klok van 19h trekken we naar ons restaurantje. We zijn er (nog) helemaal alleen. Maar dat duurt echter niet lang. Een uurtje later zit niet alleen het restuarant, of toch het terras buiten, helemaal vol en staat er nog een 12-tal mensen te wachten tot het iemand beliefd om op te stappen. Wij laten het ons smaken. We beginnen met een mozarella met kerstomaatjes ,rucola, balsamico en olijfolie.Daarna volgt voor Kristien een mixed grill en voor mij een filet. We besluiten , meer dan voldaan met een koffie. Uiteraard is er tijdens de maaltijd ook water en wijn. We hebben ook de indruk dat we "gestalkt " worden. De vier fietsende vriendinnen komen, toevallig of niet, ook weer in hetzelfde restaurant eten als wij. Gisteren was het nog te bevatten omdat er niet al te veel alternatieven waren maar vandaag is er keuze zat. We durven ons nog niet echt uitspreken. Opnieuw staan we verrast van de uiteindelijke kostprijs. Voor nauwelijks 50,- kunnen we hier eten en drinken à volonté, mt alles erop en eraan. In Brugge zijn er niet veel dergelijke mogelijkheden. Terwijl we aan tafel zitten passert op een bepaald ogenblik een stille mars. "Liberi subito" dragen alle deelnemers, zeker een paar honderden, allemaal in het wit gekleed. Als ik een paar deelnemers interpelleer over wat de betekenis is van deze mars blijkt dat zij geen zijn die Engels of Duits spreken. Het heeft geen invloed op het verloop van onze maaltijd. Verzadigd, en van de dag en van de maaltijd trekken we dan weer naar ons hotel, in de hoop opnieuw van een rustige en deugddoende nacht te kunnen genieten.
Om 12h zijn we al in Precenicco, zo'n 40 km voorbij onze vertrekplaats. Na een deugddoende nacht en een uitgebreid ontbijt-buffet zijn we daar rond 9h30 vertrokken. Het is warm, om niet te zeggen heet. Ik heb al vroeg mijn koerstruitje uitgetrokken en verder te fietsen in mijn koersbroekje. Een blauwe hemel en nergens ook maar een wolkje te bespeuren. Weerom is het fietsen tussen de velden (mais en bonen, of zijn het soja-bonen , en druiven.) Meestal zijn het asfaltweggetjes, soms een paar stroken gravel. Hoe meer dat we de buurt va precenicco naderen hoe meer druiven we zien. We zijn onderweg al eens gestopt voor een verfrissing. In precenicco hebben we onze 2de stop, opnieuw voor een verfrissing. Het is een leuk terrasje, in de schadum met zicht op een erkje en een mooie fontein, of beter gezegd een waterconstructie. We moeten echter verder want, we willen vandaag, afwijkend van de route, ook de imens uitgestrekte lagunes bezoeken, althans een deeltje ervan. En zo kmen we terecht in Marano Lagunare. Een schitterend en pittoresk havenstadje, de moeite om de omweg te maken. Maar het is er ontzettend warm. Zelfs ik, een Van Leirsberghe snak naar wat schadum. Dat vinden we op het marktpleintje, met zich op de campanile. Met een hete koffie hopen we de bijna niet te lessen dorst wat te temperen. Het lukt (toch gedeeltelijk) en roànd n14h30 voelen we ons weer in staat verder te fietsen, de zon trotserend. We maken vandaag probleemloos de 90km rond maar moeten we nog een stop inlassen voor een absoluut noodzakelijke verfrissing. Aquilea waar we vandaag in het gelijknamige hotelletje logeren was indertijd een Romeins stadje waarvan getuigen de vele romeinse restanten. Het meest indrukwekkende is de basilica met prachtige mozaieken. Ook de campanile ernaast oogt indrukwekkend en dan zijn er her en der verspreid over het stadje talrijke opgravingen gebeurd of nog bezig die een mooi beeld opleveen van hoe indertijd het stadje er heeft uitgezien. In de schadum van een paar forse eiken en cypressen nemen we ons aperitief, genietend van het zicht op de basiliek en nagenietend van de mooi tocht. De trip van vandaag was tot nu toe de mooiste met veel afwisseling maar nog steeds zo glad als een spiegel. We komen wel dichter bij de uitlopers van de Julische Alpen. Eerst zagen we heel heel ver weg, zo ver dat we eerst dachten dat het wolken waren, de "bijna" bergen maar van waar we nu zitten zijn ze al goed zichtbaar. Toch maken we ons (nog) geen zorgen. Echt veel klimwerk verwachten we niet op onze fietsreis. We eten vanavond niet in ons hotel, maar in een ander hotel van dezelfde uitbater. Ook vandaag is het weerr onze eerste maaltijd van de dag , na het ontbijt van deze morgen. De appels die we onder weg kochten en opaten laten we buiten beschouwing. Een vissoepje, een gebakken visfilet en iets wat lijkt op een dikke snee kaas maar wel half gesmolten met wat puree-patatjes in de vorm van, ja wat eigenlijk ?, een sneetje boterham ? De wijn is van deze regio en uitstekend. 1liter water helpt mee om alles door te spoelen. Naast de andere mensen van onze fietsgroep die we alleen maar zien, 's avonds en vooral 's morgens, in ons hotel, hebben we al een paar vaste habitués die we op de weg al een paar keer hebben ontmoet. Een groepje van 2 man en 2 vrouwen, Vlamingen van ?, we weten het nog niet, een Duits koppel met hun eigen fiets en alle bagage erop die ook onze route volgens ( tot in Porec, horen wij) en dan nog een koppeltje uit Haacht (bij Leuven). Onze fietsen doen het uitstekend. 21 versnellingen die goed functioneren, een goed zadel, een goede isolerende fietszak. Wel heb ik na een afdaling van een viaduct mijn stuur weer moeten vastzetten (sleutel was mee geleverd). Vermoedelijk zijn de fietsen spik splinter nieuw en dus nog in radage. Iets opnieuw moeten vastzetten hooàrt dus bij de mogelijkheden. Ons hotel heeft helaas geen internet. Dit verslagje wordt dus ook maar morgen aan onze blog toegevoegd.
We ontbijten op het strand-terras van ons hotel. Het is een buffet-ontbijt. We hebben dus keus te over. Het is al warm, zon, maar in de verte toch wat donkere bewolking. Het verlaten van Jesolo gebeurt niet al te vlot. We moeten een paar keer stoppen en de route-beschrijving bestuderen vooraleer we dan toch op de juiste weg geraken. En dan gaat het mooi vooruit. Tot in Caorle volgen we, zij het op enige afstand de kust. We rijden permanent op dijken langs een waterweg, de Livenza. Een beetje eentonig maar toch plezant fietsen. Vanaf Caorle gaat het dan landinwaarts, nog steeds langs dezelfde waterloop.Voorbij Coarle, na een korte stop op een terrasje, worden we ook geconfronteerd met roffelende donder en lichte regen. We rijden als het ware juist op de scheidingsgrens tussen regen en geen regen. Dit maakt het wel aangenaam, want het is verfrissend. We komen zelden of nooit iemand tegen op deze rit door maisvelden die nodig geoogst moeten worden, velden met bonen, druiven en zelfs rijst. Omdat de weg ook heel vlak is, gaat het echt snel vooruit zodat we in Concordia Sagittaria in een kleine voetgangerszone langs het water weer een stop kunnen inlassen voor een koffie en een koekje. We nemen daar ruim onze tijd voor. Het is warm en de zon is al weer een eindje aan het schijnen. Een blauwe hemel met hier en daar een wit wolkje. We hebben al een 65km gefietst en moeten, vanaf deze stop, nog nauwelijk 3km fietsen om onze eindbestemming voor vandaag te bereiken. Het is bijna 14 uur. We moeten ons dus ook niet haasten. Eindbestemming voor vandaag is Portogruaro, een voormalig havenstadje dat een beetje Venetiaans aandoet. Het oude centrum wordt volledig omgeven door een riviertje, de Lemene en is slechts toegankelijk via een van de 3 poorten. Binnen dit centrum zijn er tal van piazza's en palazzo's, niet zo indrukwekkend als Venetië maar toch mooi om te zien. Merkwaardig aan het stadje is dat bijna alle de voetpaden van alle straten, zowel links als rechts, overwelfd zijn. Goed gezien van de bouwers want, zoals ook nu tijdens onze verkenningstocht, kan het hier erg warm zijn. We zien ergens een thermometer 38 graden aangeven. Een koffie op een terras voor het stadhuis is tegen de dorst. Wat later een ijsje tegen de warmte en nog later, aan het eind van onze wandeling, tegen 18 uur een frisse pint tegen én de dorst én de warmte. We zitten vandaag opnieuw in een zeer mooi en comfortabel hotel, ditmaal helemaal in het centrum met zicht op de dom en de scheve campanile. En wij die dachten dat alleen de toren van Pisa scheef stond. Niet dus. Het transport van de bagage stelt (voorlopig toch) geen problemen. Het is toch wel een heel andere manier van fietsen als je niet zelf je bagage moet mee zeulen. Jammer is wel dat het restaurant van ons hotel ( en volgens alle info het beste van het stadje) op maandag gesloten is. We hebben tijdens onze wandeling dan ook al uitgekeken naar de andere en eerder zeldzame mogelijkheden ( als je de gewone cafés waar je een stukje pizza kunt eten buiten beschouwing laat). Na onze wandeling zijn we dan terug naar ons hotel getrokken om ons wat te verfrissen en om ons klaar te maken om iets te eten. Dit wordt opnieuw onze eerste maaltijd na het ontbijt van deze morgen. Het uitgezochte restaurantje blijkt een echte meevaller te zijn. "Ai Mulini" ligt naast de watermolen. Het geruis van het water krijfgen we als achtergrond-muziek. We wagen ons vanavond opnieuw aan prosciutto maar ook aan wat streekkasen. Daarnaast nemen we nog spaghetti met zeevruchten (voor Kristien) en baccale alle Veneziana . Super lekker. Terwijl we ervan aan het genieten zijn valt er nog een smsje binnen van Annemie en Jan. Zelf sturen we er eentje naar Christine en Yvan. Het brengt ons tot een discussie over wie wen en niet zp'n fietstocht aan zou kunnen.Uiteindelijl zijn we het erover eens dat iedereen dit kan, maar ze moeten het ook echt willen en ... eraan beginnen. Op het terrasje waar we zitten dienen zich op een bepaald ogenblik de 4 fiets-vriendinnen uit Leuven zich aan. Er is echter geen tafeltje voor 4 personen meer vrij. Wij willen niet dat zij 2 per 2 gaan zitten en bieden daarom ook onze tafel aan. Wij hebben genoeg aan 2 plaatsen. De dienster en de vriendinnen zijn ons erg dankbaar."We zijn er om elkaar te helpen nietwaar ?" en, ... verdienen wij daarmee niet een stukje van onze hemel ? Berichtje aan Laura : Toen we hier in het stadje rondwandelden passeerden wij op een bepaald ogenblik de plaatselijke muziekschool. Was daar nu net niet een studente aan het oefenen met haar klarinet ? En hier op ons terrasje, terwijl we aan het nagenieten zijn van ons avondeten met een tasje koffie ( lees : natte bodem !!!) horen we opnieuw klarinet-muziek. Hemels mooi. De avond en daarmee ook de hele dag passeren veel sneller dan we dachten. Het was een mooie dag. We hopen dat er nog veel dergelijke zullen volgen.
Fietstocht van Venetië naar Istrië (Kroatië)
