We ontbijten op het strand-terras van ons hotel. Het is een buffet-ontbijt. We hebben dus keus te over. Het is al warm, zon, maar in de verte toch wat donkere bewolking. Het verlaten van Jesolo gebeurt niet al te vlot. We moeten een paar keer stoppen en de route-beschrijving bestuderen vooraleer we dan toch op de juiste weg geraken. En dan gaat het mooi vooruit. Tot in Caorle volgen we, zij het op enige afstand de kust. We rijden permanent op dijken langs een waterweg, de Livenza. Een beetje eentonig maar toch plezant fietsen. Vanaf Caorle gaat het dan landinwaarts, nog steeds langs dezelfde waterloop.Voorbij Coarle, na een korte stop op een terrasje, worden we ook geconfronteerd met roffelende donder en lichte regen. We rijden als het ware juist op de scheidingsgrens tussen regen en geen regen. Dit maakt het wel aangenaam, want het is verfrissend. We komen zelden of nooit iemand tegen op deze rit door maisvelden die nodig geoogst moeten worden, velden met bonen, druiven en zelfs rijst. Omdat de weg ook heel vlak is, gaat het echt snel vooruit zodat we in Concordia Sagittaria in een kleine voetgangerszone langs het water weer een stop kunnen inlassen voor een koffie en een koekje. We nemen daar ruim onze tijd voor. Het is warm en de zon is al weer een eindje aan het schijnen. Een blauwe hemel met hier en daar een wit wolkje. We hebben al een 65km gefietst en moeten, vanaf deze stop, nog nauwelijk 3km fietsen om onze eindbestemming voor vandaag te bereiken. Het is bijna 14 uur. We moeten ons dus ook niet haasten. Eindbestemming voor vandaag is Portogruaro, een voormalig havenstadje dat een beetje Venetiaans aandoet. Het oude centrum wordt volledig omgeven door een riviertje, de Lemene en is slechts toegankelijk via een van de 3 poorten. Binnen dit centrum zijn er tal van piazza's en palazzo's, niet zo indrukwekkend als Venetië maar toch mooi om te zien. Merkwaardig aan het stadje is dat bijna alle de voetpaden van alle straten, zowel links als rechts, overwelfd zijn. Goed gezien van de bouwers want, zoals ook nu tijdens onze verkenningstocht, kan het hier erg warm zijn. We zien ergens een thermometer 38 graden aangeven. Een koffie op een terras voor het stadhuis is tegen de dorst. Wat later een ijsje tegen de warmte en nog later, aan het eind van onze wandeling, tegen 18 uur een frisse pint tegen én de dorst én de warmte. We zitten vandaag opnieuw in een zeer mooi en comfortabel hotel, ditmaal helemaal in het centrum met zicht op de dom en de scheve campanile. En wij die dachten dat alleen de toren van Pisa scheef stond. Niet dus. Het transport van de bagage stelt (voorlopig toch) geen problemen. Het is toch wel een heel andere manier van fietsen als je niet zelf je bagage moet mee zeulen. Jammer is wel dat het restaurant van ons hotel ( en volgens alle info het beste van het stadje) op maandag gesloten is. We hebben tijdens onze wandeling dan ook al uitgekeken naar de andere en eerder zeldzame mogelijkheden ( als je de gewone cafés waar je een stukje pizza kunt eten buiten beschouwing laat). Na onze wandeling zijn we dan terug naar ons hotel getrokken om ons wat te verfrissen en om ons klaar te maken om iets te eten. Dit wordt opnieuw onze eerste maaltijd na het ontbijt van deze morgen. Het uitgezochte restaurantje blijkt een echte meevaller te zijn. "Ai Mulini" ligt naast de watermolen. Het geruis van het water krijfgen we als achtergrond-muziek. We wagen ons vanavond opnieuw aan prosciutto maar ook aan wat streekkasen. Daarnaast nemen we nog spaghetti met zeevruchten (voor Kristien) en baccale alle Veneziana . Super lekker. Terwijl we ervan aan het genieten zijn valt er nog een smsje binnen van Annemie en Jan. Zelf sturen we er eentje naar Christine en Yvan. Het brengt ons tot een discussie over wie wen en niet zp'n fietstocht aan zou kunnen.Uiteindelijl zijn we het erover eens dat iedereen dit kan, maar ze moeten het ook echt willen en ... eraan beginnen. Op het terrasje waar we zitten dienen zich op een bepaald ogenblik de 4 fiets-vriendinnen uit Leuven zich aan. Er is echter geen tafeltje voor 4 personen meer vrij. Wij willen niet dat zij 2 per 2 gaan zitten en bieden daarom ook onze tafel aan. Wij hebben genoeg aan 2 plaatsen. De dienster en de vriendinnen zijn ons erg dankbaar."We zijn er om elkaar te helpen nietwaar ?" en, ... verdienen wij daarmee niet een stukje van onze hemel ? Berichtje aan Laura : Toen we hier in het stadje rondwandelden passeerden wij op een bepaald ogenblik de plaatselijke muziekschool. Was daar nu net niet een studente aan het oefenen met haar klarinet ? En hier op ons terrasje, terwijl we aan het nagenieten zijn van ons avondeten met een tasje koffie ( lees : natte bodem !!!) horen we opnieuw klarinet-muziek. Hemels mooi. De avond en daarmee ook de hele dag passeren veel sneller dan we dachten. Het was een mooie dag. We hopen dat er nog veel dergelijke zullen volgen.
Dat we veel te vroeg wakker zijn heeft toch te maken met een beetje spanning : voor het eerst moeten we vandaag op de fiets. We kunnen in het hotel een uitgebreid ontbijt nemen en iets voor 9h kunnen we ook al onze bagage aan de receptie afgeven waar een courierdienst ze naar ons hotel Bali in Jesolo zal brengen. We kunnen de dag onschrijven als een echte "water"dag. Het is erg mistig bij het verlaten van ons hotel. Mist is water in verdampte vorm. Daarna fietsen we over de brug die Mestre met Venetië verbindt. Een weg over het water. Dan moeten we een overzetboot nemen , eerst naar Lido San Nicolo en dan een ander naar Punta Sabioni, wat 2x ruim een half uur varen is over het water. Van dan naf is het echt fietsen, maar wel steeds langs het water, ruim 23km. Bij de eerst overzet hadden we nog de mogelijkheid om een blik te werpen op Venetië, de mist begon toen geleidelijk op te trekken. Toen we aan de 2de overzet begonnen, was het al volop zon en warm, zeer warm. We zijn zonder probleem in het Bali hotel in Jesolo aangekomen net toen het koppel uit Duffel ook aankwam. Onderweg zijn we maar 1x gestop)t voor een verfrissing.Lio di Jesolo is echt een kuststad die veel gelijkenis vertoont met zeg maar Blankenberge of Benidorm. Een prachtig kilometers lang strand waarvan elke vierkante meter bezet is met ligstoelen die voor het grootste deel bezet zijn. Ons hotel is een echt strandhotel. Je loopt vanuit het hotel zo het privéstrand op en dan de zeer in. We leggen beslag op twee luie zetels van het hotel en de rest van de namiddag verloopt als een echte rustvakantie : een beetje zwemmen in een warme Adriatische zee, een beetje luieren, een beetje lezen en een beetje aan dit verslag verder schrijven. Zalig. Tegen 18 uur , nog volop zon en warm houden we het strand toch voor bekeken. We nemen nog een koffie aan de bar van ons hotel en gaan ons dan douchen. We plannen nog een wandeling langs de strandboulevard op zoek naar een verfrissing . Later iets vinden om te eten zal wel geen probleem zijn. Tijdens onze tocht door Jesolo hebben we al honderden, zoniet méér restaurantjes gezien. We drinken nog iets op een strand-terrasje waar we zicht hebben op de ontelbare ligzetels die nu allemaal weer gealligneerd worden. De strand-dag is voor zowat iedereen voorbij. Toch blijft het nog altijd zeer warm en aangenaam. We wandelen dan verder , eerst nog langs het strand en dan langs de grote avenu met al de winkels en restaurantjes. Maar het is allemaal wat te druk voor ons en daarom kiezen we toch maar iets uit dat in een zijstraat ligt, restaurante Capri. Alleen al de naam houdt beloftes is. Wel zit er niemand op het terras. Wij zijn de eersten. Je gelooft het of niet, maar we hebben de indruk dat telkens wij op een terrasje gaan zitten, het er een tijdje later zeer druk wordt. Al lachend zeggen we altijd dat we ons procentje zullen moeten vragen aan de uitbaters. Ook hier is dit weer het geval. Toeval of niet. Een uurtje later zit het ganse terras vol. Wij houden het sober vanavond. Een prosciutto con melone die we delen, een gegrilde entrecote voor Kristien en een gegrilde kipfilet voor mij. Weerom water en wijn. En als dessert voor Kristien weeral tiramisu en voor mij ijs met bosbessen. Het restaurant gaat er prat op dat alle producten biologisch zijn. Wij proeven het verschil niet maar kunnen wel zeggen dat het allemaal heel lekker was.We besluiten de maaltijd met een koffie. Daarna gaan we nog een beetje wandelen in de winkelstraat die nu volledig verkeersvrij is gemaakt. Een massa volk wandelt op en neer en alle winkels zijn nog open niettegenstaande het inmiddels al bijna 22 uur is. We komen uiteindelijk terug aan ons hotel, wandelen nog eventjes tot aan de waterkant en trekken ons dan terug in onze hotelkamer om onze trip voor morgen nog eens door te nemen. Op het strand krijgen we nog een sms-tje van Nana, mijn op 1 na oudste maar heel lieve zus die beweert een beetje jaloers te zijn op onze trip. En geloof me, we hadden het er ook net nog over hoe het komt dat wij het geluk hebben om dit allemaal te mogen meemaken. Er bestaat geen antwoord op maar, zoals mijn zus het formuleert, we grijpen dit alles met beide handen aan. Het kan zo voorbij zijn.
Zoals we hadden verwacht, was het heerlijk zitten op het Campo San Marghareta en was het avondeten uitstekend. Geen pizza vandaag maar wel eerst prosciuto crude en daarna scampi met noedels voor Kristien en voor mij een gebakken tong met spinazie in de boter gebakken. Er kon zelfs nog een dessertje bij : tiramisu voor Kristien en een meringe-ijs voor mij. Een koffie diende als afsluiter. Bij het eten uiteraard een streekwijntje en een fles spuitwater. De korte wandeling achteraf naar ons hotel diende als "afzakkertje". Deze morgen waren we al wakker voor de wekker tijd had om van zich te laten horen. Opnieuw genoten we van een uitgebreid ontbijt. Daarna hebben we ons valies gepakt en aan de receptie afgegeven. Zo hadden we nog een zee van tijd om ons bezoek aan de Dogenstad af te sluiten. Ditmaal gingen we uitgebreid de wijk Dorsoduro verkennen. We liepen (eigenlijk was het slenteren) tot helemaal aan het meest oostelijke punt, de campo della salute met de chiesa Santa Maria della Salute. Waar het mogelijk was om een of ander palazzo binnen te gaan, deden we dit met plezier, én om de genieten van al het moois en van de koelte want buiten was het inmiddels snikheet geworden. In één van deze palazzo's bezochten we zo een erg knappe tentoonstelling van hedendaagse artiesten, waaronder "onze" Wim Delvoye . Daarna, wandelen we verder, in de blakende zon maar gelukkig langs het water, naar het Maritiem station waar we én morgen al én ook de laatste dag van onze fietsreis zullen gebruik moeten van maken. We besluiten onze wandeling, hoe kan het ook anders, op een terrasje met een verfrissing.We nemen er ruim de .tijd voor en gaan vervolgens onze bagage oppikken. Adieu Venetië, we hebben van je genoten. Hopelijk zien we je spoedig weer terug. Via de piazzale Roma verlaten we met de bus Venetië en rijden zo tot in Mestre. Een behulpzame Italiaan geeft ons teken wanneer het tijd is om af te stappen. Maar echt juist wist hij het eigenlijk ook niet want hij laat ons veel te vroeg uitstappen zodat we, onder een loodzware zon, nog ruim een kilometer met onze valies moeten stappen vooraleer ons hotel Ai Pini te bereiken. Maar wat een zalig hotel : modern , met alle comfort, gelegen in een pracht van een tuin en uiterst vriendelijk en attent personeel. Eerst maken we dankbaar gebruik van de inloop-douche op de kamer. We zijn immers beiden doornat van het zweet. Daarna trekken we met een complete map die we hier aan de receptie kregen met alles wat we nodig zullen hebben voor onze fietsvakantie naar het tuinterras om alle instructies eens grondig door te nemen. Nu wordt het echt spannend. Morgen zitten we echt op de fiets. Het is erg warm op het terras in de tuin, ondanks de schaduw van palm- en dennebomen en nog bijkomend een reuze parasol. Maar in de ruime tuinzetels met dikke witte kussens en af en toe een lichte bries is het zalig genieten van de koffie en de koekjes die ons gebracht worden. We nemen de documentatie door : deze is erg gedetailleerd en uitgebreid, met alles erop en eraan, zelfs de tickets voor de overzet die we soms moeten nemen. Wat ons nu vooral opvalt is het geluid van het verkeer in de achtergrond. Auto's, een optrekkende motor, een sirene,... In Venetië heb je dit alles niet Met beide situaties leer je echter snel leven. We brengen de hele namiddag door in de tuin van ons hotel. Een tukje doen in de ligzetels, wat verder lezen in onze boeken en verder dit verslag proberen rond te krijgen. We hebben omstreeks 18 uur afspraak met een verantwoordelijke voor deze fietstocht. Blijkt dat we niet alleen zijn. Er is nog een groep (6 pers) uit Leuven, een koppel uit Duffel, en nog 2 Duitse vriendinnen. We krijgen nog een beknopte uitleg. Omdat we al de map wat meer grondiger hebben doorgenomen, zijn er voor ons geen problemen meer. Dan krijgen we onze fietsen. Het zijn ongeveer dezelfde als deze waar we zelf altijd mee rijden, zij het dan dat het frame in knal-geel is geschilderd. Voor ons geen probleem, ze rijden uitstekend. We zoeken geen echt contact met onze medereizigers, uiteindelijk moet toch iedereen zijn tocht afzonderlijk maken. We horen wel dat de meesten niet echt ervaren fietsers zijn. De organisatie heeft daar ook rekening mee gehouden. Er zijn verschillende alternatieven voorzien voor hen die het echt te zwaar of teveel vinden. Voor ons lijkt het echter allemaal een haalbare kaart. De bijeenkomst met alle mede-fietsers heeft buiten op het terras plaats. We vragen aan de kelner daar of we moeten reserveren om straks ook buiten te kunnen eten. Het is echt niet nodig zegt hij, maar wanneer we later, omstreeks 19h30 een plaatsje willen vinden op het buitenterras blijkt alles volzet. We krijgen wel een plaatsje in het restaurant zelf en het dubbel-raam wordt volledig opengezet zodat het wel lijkt of we buiten zitten. Het eten is uitstekend. We nemen geen voorgerecht maar alleen een hoofdgerecht ( gefrituurde vis uit de Adriatische zee voor Kris en een gegrilde entrecôte voor mezelf, we delen een schotel seizoensgroenten) en een dessert (panna cota voor kris en ijs voor mij), gevolgd door een koffie. Tijdens de maaltijd drinken we weer een streekwijntje en een fles spuitwater. Rond de klok van 22 uur tekenen we de rekening, niet vooraleer de dienster er attent te hebben op gemaakt dat ze de koffie is vergeten aan te rekenen. Daarna gaan we slapen want morgen is het "D-Day".We moeten van Mestre naar Jesolo fietsen.
Om 8h30 loopt onze wekker af, maar het duurt toch nog even voor we echt wakker zijn. We hebben na die vermoeiende dag van gisteren , vooral lange dag, erg goed geslapen. Eventjes naar buiten kijken :het lijkt hetzelfde weer te worden als gisteren, warm, een hemel met hoge bewolking waar regelmatig de zon door zal te zien zijn.We nemen onze tijd voor een a-typisch Italiaans ontbijt, dus uitgebreid. Kleine broodjes, croissants,kaas, hesp, confituur, fruitsalade, youghourt en veel koffie.Daarmee moeten we voldoende energie opdoen om onze tweede dag Venetië door te komen. We wandelen straatje in, en straatje uit, brug over en nog een brugje over, over een pleintje en nog een pleintje ontdekken. We staan telkens opnieuw verbaasd va de schoonheid van Venetie, echt veel mooier dan Brugge dat toch ook niet te klagen heeft. En voor wie het niet weet : Venetië heeft alleen voetgangers en boten. Alle aktiviteit, alle diensten en al wat je maar kunt bedenken gebeurt deels met de boot en voor de rest te voet. "Loopjongen" zijn is in Venetië een eerbaar en normaal beroep en je ziet ze dan ook in grote getallen, in de meeste gevallen met een steekwagentje op 2 wielen. Naarmate we dichter bij San Marco plein komen wordt het almaar drukker. Op het plein zelf is er een massa volk.Duizenden en duizenden toeristen, de meeste in groepen, geleid door een gids, met microfoon en paraplu of een ander voorwerp in de lucht stekend. De aanblik van die horden beneemt ons de lust om lang op San Marco te blijven. We zien ook af van een bezoek aan de basiliek waar het vermoedelijk meer dan 1 uur aanschuiven is om binnen te geraken. We "wurmen" ons door de massa en komen via de Riva degli Chiavoni stilaan in een weer rustiger zone. We komen dan wel eens via de niet te mijden reclame-stand van L'Oréal. Even uitleggen. De Ponte del Sospiri is helemaal omringd met reclame van L'Oréal (cosmetica) en dit voor jarenlang. Miljoenen toeristen kunnen dus met moeite de brug der zuchten zien zonder overdonderd te worden door exclusieve reclame van en voor L'Oréal. Om bij te zuchten ... En waarom ? Het Palazzo Ducale wordt gerenoveerd met sponsering-gelden van L'Oréal. Goed gevonden zou men kunnen denken, maar anderzijds toch ook een bedenkelijke toestand. Wij laten het niet aan ons hart komen en ... het is inmiddels volop zon. We wandelen verder in almaar rustiger gebied, tot aan het Arsenaal. Dit herinnert me aan mijn marathon die ik hier liep 18 jaar terug. De laatste kilometer van deze marathon was precies dezelfde als deze die we nu afleggen en de aankomst toen was aan het Arsenaal. Ik werd daar toen opgewacht door onder andere Kurt en Natalie die met mij de reis naar Venetië meegemaakt hadden. Via de Castello-wijk trekken we vervolgens weer de stad binnen. Aan het Portal des Arsenale vinden we een rustig pleintje met terras en we maken er ook gebruik van. Hoe zou je zelf zijn. Het is al 13 uur als we onze weg vervolgen.Iets over 15 uur zitten we opnieuw aan de koffie in de schaduw ,op een terrasje, om te bekomen van een opnieuw wonderbare ontdekkingstocht. De wijk Castello mag dan wel niet het toeristische Venetië zijn, het is er even mooi als in het centrum. We pikken ook een stukje van de wijk Cannaregio mee, waar zich het schitterende Casa d'Oro bevindt. Daar nemen we een tot overzetboot omgebouwde gondel om het Canal Grande over te steken waar we op de Vismarkt van Venetië belanden, in de wijk Santa Croce. Daarmee ontdekken we dan er naast 3 vaste bruggen over het Canal Grande, nog tal van kleine overzetdiensten zijn, meestal een omgebouwde gondel waar de mensen tijdens de overzet gewoon in blijven rechtstaan. Het kost wel 0,50 euro om je te laten overzetten. Voor wie het interesseert : Venetië telt 76.000 inwoners, 160 lanalen waar'van Canal Grande met zijn 3,5km lengte en 70m breedte het grootste is. Dit alles verneem ik van Kristien die mij dit voorleest op ons terrasje op de Campo Sauro. Ze heeft me vandaag al veel voorgelezen uit ons Venetië-gids boekje en ze heeft me ook al perfect gegidst door de stad. Zonder haar zag ik wellicht geen San Francesco della Vigna, geen Santi Giovanni e Paolo, geen Lorenzo waar Marco Polo zou begraven zijn, geen Scuola di San Marco (buitengewoon schitterend - nu hospitaal) , geen campanilles, geen casa d'oro, enz... teveel om op te sommen , en alles, het kan niet genoeg gezegd, even mooi. Ik heb het onderweg al ettelijke keren gezegd dat ik in Venetië een pied à terre zou willen hebben, als ik maar ... Het is een stad waar je mooit genoeg kunt van krijgen. We blijven dus ook niet eeuwig op ons terrasje en vervolgen onze route. Op de eerst plaats waar we dit kunnen , laten we ons verleiden tot een gondel-tochtje op het water. Alles samen een kleine 40 minuten maar buitengewoon zalig. We zien dan eens een aantal gebouwen vanuit een totaal ander perspectief. En dan terug op stap. We assisteren aan de Santa Nicolas - kerk dan een mooie trouw. Met het vooruitzicht op de trouw van Mieke en Steven moeten we ons toch overal een beetje informeren en het moet gezegd , de trouw hier was op en top in orde. We slenteren dan verder, onder meer langs de stationsbuurt en de wat nieuwere wijk van Venetië en komen tegen 18 uur terug in ons hotel aan. Tijd om ons wat te verfrissen, dit verslagje verder bijwerken en ons op te maken om iets te gaan eten. We zijn al gaan zien waar dit zal gebeuren : op het Campo di Santa Margherita waar we ook gisteren zaten, maar dan wel in een ander restaurant. Dit pleintje heeft ons echt wel bekoord.
om 3h15 deze morgen stonden we aan de deur van Steven (en Mieke). Steven stond al klaar, gepakt en gezakt met een hoofdkussen en een slaapzak. Het was onmiddellijk duidelijk dat hij op weg naar de luchthaven een beetje wilde slapen. We konden hem geen ongelijk geven. Hoewel het nog midden in de nacht was, was er toch al veel verkeer op de snelweg, in beide richtingen, vooral veel vrachtwagens. De rit verliep vlot, hoewel het de ganse tijd regende. Het was aan de luchthaven eventjes file want er was een masse volk dat toestroomde. In de luchthaven zelf, ook lange, lange files van honderden aanschuivende mensen, we vermoeden van passagiers voor alle mogelijke chartervluchten. Gelukkig hadden wij daar geen last van. Wij konden via de nieuwe computers zelf automatisch inchecken en moesten alleen nog onze bagage afgeven. Het duurde nauwelijks een 2-tal minuten. We waren dan ook ruim voor tijd aan gate A42 waar het wachten was op ons vliegtuig dat ons, zo hoopten we , in minde naar geen tijd naar de zon en het warme weer zou brengen. De Java-koffie en een boek hielpen de tijd passeren. Het is 11h30 als we, verlost van onze valiezen, voor het eerst op een terrasje zitten, goed en wel in Venetie na een nogal bewogen vlucht. We genieten van een kleine snack. Op het vliegtuig was alleen maar iets te eten tegen betaling. Als compensatie voor een lange vertraging kregen we wel gratis een bekertje water aangeboden. Ja, alles begon met anderhalf uur vertraging. Toen we toch het vliegtuig op mochten, hoorden we dat onze vlucht moest wachten omdat een vliegtuig uit Afrika vertraging had opgelopen met 70 passagiers aan boord die mee moesten naar Venetië. Wij begrijpen het niet. Toen we vorige keer naar Italië vlogen hadden we ook anderhalf uur vertraging omdat een patient, met ziekbed en al, mee moest met ons vliegtuig en toen we uiteindelijk in Rome aankwamen was onze verbinding met Rimini letterlijk gaan vliegen en moesten we een nachten in Rome blijven overnachten. En nu moeten wij wachten omdat een ander vliegtuig vertraging had opgelopen !!! In het vliegtuig was het merken dat de 70 te late passagiers uit Afrika kwamen. Allemaal zwarten, uiteraard, maar ook gekleed of getooid in alle kleuren van de regenboog. Een kleurrijk spectakel. De vlucht zelf was zo voorbij. Na anderhalf uur landden we veilig en wel in Marco Polo, de luchthaven van Venetie.Terwijl we toch moesten wachten op onze bagage, gingen we bij een automaat een ticket halen voor de bus naar centrum Venetie. Dank U wel zei de automaat die wel onze 10 Euro inslikte maar geen tickets afleverde. We reclameren bij een hostess die daar rondliep. "Kan er niets aan doen, automaat defect". We moesten maar bellen naar een nummer dat op het automaat vermeld stond. Na een 10-tal pogingen , eindelijk iemand aan de lijn die uiterst behulpzaam was. We mochten in de hall van de luchthaven onze tickets afhalen. Oef !!! Dan met de bus naar Piazzale Roma waar we in minder dan 15 minuten tevoet ons hotel vonden. Het inchecken was wel te vroeg maar we mochten onze bagage afgeven. En zo konden we ons eerste terrasje doen, op een 50-tal meter van ons hotel. We hebben daarna bijna 2 uur lang rondgezworven in de wijk San Polo en San Croce die bijna volledig worden omringd door het Canal Grande. Alle palazzo's en piazza's wedijverern om het mooist te zijn. En ze zijn ook allemaal om ter mooist. Niet onder woorden te brengen. We moeten 10-tallen brugjes op en af. De Ponte de Rialto klimmen we naar boven maar we keren op onze stappen terug want de wijk San Marco die we dan zouden betreden is gepland voor later. Wel genieten we van het spectakel dat het Canal Grande biedt. Een druk op en naar varen van tientallen gondels,taxis,vrachtboten, bootbussen of hoe noem je zoiets (vaporetti zegt Kristien), en privé boten. Mooi ! Tegen 14h gaan we dan toch terug naar ons hotel om onze kamer "in te nemen". Klein maar heel comfortabel, met alles wat we nodig hebben. We lassen een korte rustpause in want het was vandaag al erg vroeg dag. En dan nemen we een vaporetto en varen zo tot aan het San Marco plein waar we op het terras van het Grand Café genieten van een dure koffie.Het Dogen paleis, de basiliek, de campanile, de zuilen, de bibliotheek, prachtig. En ook de boottrip was ook prachtig. Je weet niet waar je eerst moet kijken. We betalen 20 euro voor 2 koffies (zonder koekjes en we durven het niet om te rekenen naar oude belgische franken ) maar, het zicht moet ook betaald worden zullen we maar denken. Er was trouwens ook een 4-koppig orkestje aan het spelen. Voor wat hoort wat. En dan verdwalen we verder door het boeiende Venetie. We wandelen uiteraard tot aan de Ponte del Sospiri maarr laten dan de drukke straatjes en pleinen achter ons en zoeken de overigens niet moeilijk te vinden rustige plekjes op. Het enige doel is de Academia brug te vinden, de enige vaste brug over de Canal Grande naast de Ponte de Rialto. Daarna via vele omwegen komen we terecht op de Campo . Santa Margherita met veel terrasjes waaronder drie restaurantjes. Het is dan al 19h en dus melden we ons in Restorante Fuori Rotta met grote honger. Een Carpaccio di monza , rucola e grana ( die we delen), een lasagna al forno voor Kristien en een pizza 4 staggioni, een lekker landwijntje en een fles spuitwater en daarna koffie. En, ... de Italiaanse meiden zijn zo mooi en zo knap gekleed( wordt bevestigd door Kristien).Wat kan het leven toch heerlijk zijn.
Morgen, heel vroeg in de morgen is het zover en vertrekken wij richting Venetië. Alle valiezen ,documenten en conditie zijn klaar. Hopelijk valt het weer daar beter mee dan hier nog steeds het geval is.Gisteren is het de ganse namiddag en avond nog blijven regenen. Vanmorgen was het iets beter, geen regen maar wel bewolkt en hevige wind. Ik ben eventjes tot bij Natalie gefietst om na te zien wat er precies aan de fiets van Michiel diende te gebeuren en welk materiaal ik daarvoor nodig had.Op de terugweg ben ik dan maar direct bij de fietsmaker binnen gesprongen om een paar passende vijsjes en wat kettingolie te halen. Na het middageten is Kristien onmiddellijk vertrokken om haar jarige tante Zuster Lutgarde , vandaag 90 jaar, in haar klooster in Meulebeke een feestbezoekje te brengen. Ze diende wel eerst haar zus Wine, tante Bernadette ( ook Zuster), Oma van Roeselare (stiefmoeder van Kris) en schoonzus Cecile op te halen, en niet te vergeten, eerst nog feesttaart te gaan aankopen. Lutgarde en Bernadette, zijn respectievelijk de op één na jongste en de jongste zus van de mama van Kristien. De mama van Kristien overleed tot ze 48 jaar was, veel te jong en 6 jonge kinderen nalatend. Ze zou dit jaar 98 jaar kunnen geworden zijn wat toch niet zo ondenkbaar meer is ... Ze is er helaas al 50 jaar niet meer. Uit wat ik achteraf heb vernomen was het best een gezellig verjaardagsfeestje. Het klooster had voor de koffie gezorgd, de taarten waren zoals eerder gezegd zelf meegebracht en de ambiance, daar zorgde het hele gezelschap voor. Iedereen werd achteraf weer veilig door mijn vrouwtje afgezet waar ze thuis horen. Zelf dacht ik in een klein uurtje de fiets van onze kleinzoon Michiel in orde te kunnen brengen maar dat was een grove misrekening. Het is een werkje van een ganse namiddag geworden. Niet alleen moest zijn fiets, die iets weg heeft van een mountainbike, van een bagagedrager worden voorzien ( om makkelijker met zijn voetbaltas naar zijn voetbalschool te kunnen rijden ) - daar kroop de meeste tijd in omdat ik een soort beugel diende te maken die rond de zadelpen kon vastgemaakt worden om de bagagedrager bovenaan vast te maken, bovendien werkte zijn versnellingsapparaat niet meer en smeekte de ketting om dringend wat olie te krijgen. Dat het achterlicht niet meer functioneerde kon in allerlaatste instantie ook nog hersteld worden.De arbeid werd wel verzoet door koffie met gebakje dat Natalie voor mij klaarmaakte .Ik was met het werk ( en de koffie) net klaar toen het voor Michiel tijd was om naar zijn voetbalschool te vertrekken. Ik hoop dat zijn fiets het naar behoren heeft gedaan. Ik was amper terug thuis , ik had juist de TV aangezet om nog wat tennis vanuit Amerika te kunnen zien, of mijn vrouwtje kwam er al aan , tevreden van haar namiddag in Meulebeke. Het tennis werd niks : regen en storm in New York maakten dat het tennis na een paar slagen werd uitgesteld tot het weer " het weer " zou toelaten. Het beloofde nochtans een spannende wedstrijd te worden. Nadal stond reeds 2-0 ( of misschien wel 3-0) achter tegen een mij onbekende speler. Benieuwd hoe dit zal aflopen - wellicht kan ik het wel volgen vanuit Venetië of vanuit één van de talrijke andere overnachtingsplaatsen die wij de komende dagen zullen passeren. Ons avondeten bestaat uit een aantal "restjes" die zeker op moeten voor we vertrekken. Na nog een laatste controle van de valiezen gaan deze onherroepelijk dicht en gaat Kristien ook direct gaan slapen. Voor mij een gelegenheid om in alle rust nog dit verslagje bij te werken. Ik vergeet alvast niet om mijn wekker op 2h45 te zetten. We moeten inderdaad zo vroeg op . Om 3h moeten we bij onze Steven staan die zo bereidwillig is om ons naar Zaventem te voeren waar onze vlucht voorzien is om 6h.Hij zal ons ook terug ophalen in Zaventem omdat wij daar pas na middernacht zullen terug toekomen . Als tegenprestatie heeft hij dan wel in de periode dat wij weg zijn, onze wagen ter beschikking. Maar misschien moeten wij daar in het vervolg bij onze reisagent een punt van maken : alleen nog een vertrek-uur waarbij we per trein nog de luchthaven kunnen bereiken, en hetzelfde voor wat betreft het terugkeren : alleen op een uur thuiskomen waarop we zeker nog een trein naar Brugge kunnen halen. Zo erg moeilijk kan dit toch niet zijn. Ik heb vroeger, nog actief zijnde bij de firma Vanden Abeele, bijna de hele wereld rondgereisd en ik kan me niet herinneren dat ik één keer zo vroeg een vlucht had dat men mij naar de luchthaven moest brengen en dat ik zo laat terugwas dat men mij diende op te halen.Bij een volgend reisverhaal vertel ik wel wat het resultaat is geworden. Ik besluit mijn avond met nog een frisse pint en besluit dan ook maar om veel vroeger dan gewoonlijk de dag af te sluiten.
Een volgend bericht mag je verwachten vanuit Venetië ( o ja, als we er geraken want we hoorden op de radio dat zowat de ganse openbare sector, dus ook luchthavens, in Italië in staking is tegen de besparingsmaatregelen van de regering. Zouden ze er begrip voor kunnen opbrengen dat wij, als toeristen, zorgen voor een extra inkomen ?)
Gisteren, maandag, is een dag om snel te vergeten. Ik ben 's morgens opgestaan met een misselijk gevoel : mijn maag moet blijkbaar iets te verwerken gekregen hebben waar ze moeite mee had.En zo heb ik me de ganse dag gevoeld. Ik ben in de voormiddag wel nog boodschappen gaan doen in de stad maar praktisch de ganse namiddag heb ik in bed gelegen.Dus geen lopen en zwemmen in Wenduine zoals we eigenlijk elke maandag doen. Met wat Rennie-tabletjes, een paar asperientjes en vooral veel rusten en niets eten, was het tegen de avond toch iets beter in die mate zelfs dat ik mijn tennis met mijn broer Jan, Annemie, zijn vrouwtje en Natalie, mijn dochter niet moest afzeggen. En het werd nog een aangename tennisavond. Natalie, met wie ik samen speel ,was in topvorm en Jan ,die met Annemie speelt, had een echte off-day zodat we nog op winst uitkwamen. Na het tennissen nog een warme douche genomen en dan snel terug gaan slapen, nog steeds zonder eten. Meer zat er echt niet in. Het maagprobleem moet zijn oorsprong vinden in wat zondagnamiddag en/of avond nog gebeurd is.Alleen blijft het "wat" een raadsel voor mij. We zijn zondagnamiddag nog een eindje gaan fietsen ,er gebruik van makend om nog wat bij ons achtergebleven gerief van de kleinkinderen in Oostkamp - waar niemand thuis was -terug af te leveren. We hebben nog een terrasje gedaan en een pannenkoek gedeeld en hebben, vooraleer we thuis geraakten, nog twee maal voor een regenbui moeten schuilen. Het laatst was dit bij onze dochter Natalie waar de kinderen, onder supervisie van Stefaan ook pannenkoeken aan het bakken waren. Hoewel we mee aan tafel mochten schuiven , hebben we het niet gedaan : twee keer pannenkoeken op 1 dag zou van het goede teveel zijn geweest. Bovendien was het op een bepaald ogenblik weer volop zon zodat we verkozen om snel weer naar huis te rijden.'s Avonds hebben we nog een toastje met kaas, hesp en een eitje gegeten.Als je dit alles optelt, dan lijkt dit me toch niet iets om last van de maag van te krijgen ? Nu goed, vandaag dinsdag waren alle problemen voorbij en voelde ik me weer op en top. Deze middag was het dan voor het eerst dit schooljaar weer een echte "opa-dag" met alles erop en eraan ( zie eerder bericht) en veel leven in ons huis. Waar we echter gehoopt hadden om in de namiddag nog een korte fietstocht te kunnen doen, is dit er niet van gekomen door het slechte weer .In de latere namiddag is Kristien dan de kinderen van Natalie en Stefaan gaan ophalen aan hun school, heeft ze gezorgd voor een 4-uurtje en is ze verder met hen in de weer geweest tot thuiskomst van Natalie.
Eergisteren, vrijdag, was het 17 jaar geleden dat de papa van Kristien overleed.Op het herdenkingsprentje bij zijn overlijden stond een klein tekstje dat mij nog altijd treft : "Vaders sterven niet, zij leven verder in hen die ze liefhadden".De waarheid heeft niet altijd veel woorden nodig. De vrijdag is al jaren lang mijn tennis-dag. Niet dat ik daar bijzonder goed in ben, maar ik doe het echt wel graag. Ik heb in mijn jongste broer Jan een goede partner gevonden die er eveneens alles aan doet om de vrijdag vrij te houden voor een partijtje tennis.Ik verlies meer dan ik het wel zou wensen maar, het is en blijft altijd een spannende , inspannende en leuke namiddag waar we beiden veel zweet achterlaten. In de namiddag is Kris de kindjes van onze Thomas gaan ophalen in Oostende. Dat zijn Léna die nu net naar de 2de kleuterklas is overgestapt en Jaco, die met zijn 16 maanden nu een tweetal weken aan het stappen is.Veel tijd bleef er echter niet over om nog veel met ze bezig te zijn want, kindjes moeten nu eenmaal veel en liefst niet te laat gaan slapen. Rond de klok van 8 uur waren ze beiden dan ook al in hun dromenland. Als we ze zo vredig zien liggen, dan vragen we ons wel eens af wat er zich allemaal in die hoofdjes afspeelt. Wie weet ??? Gisteren, zaterdag waren ze wel al vroeg wakker, en wij dus ook. Dit moest ook wel want even na 9h stond Thomas al aan de deur om zijn kroost op te halen.Ik heb ze dan naar het station gevoerd : Thomas heeft geen wagen , is bijgevolg een veel-gebruiker van trein , tram en bus en dat vindt hij niet eens zo erg.Een trein rit naar Oostende kost dan ook maar nauwelijks 15 minuten tijd. Daarna zijn Kristien en ik naar Horebeke gereden, een onooglijk dorpje in de buurt van Brakel ( ja, dat van Herman Decroo) , waar we mochten aanschuiven aan de feestdis van Lieve en Remi die dag op dag 40 jaar getrouwd zijn. Het feest ging door in " 't Verstand van leven" een wel erg toepasselijke naam voor Lieve en Remi die echt wel verstand hebben van goed leven. Lieve en Remi zijn vrienden die we bijna 20 jaar terug leerden kennen via de loopclub MMC (Managers Marathon Club). Ik ben daar een paar jaren voorzitter van geweest en ben toen opgevolgd door Remi. Allebei kunnen we met fierheid maar vooral met veel plezier terugblikken op fantastische jaren als lid van deze club die niet alleen oog had voor het sportieve ( lees : lopen van marathons in binnen en buitenland) maar evenzeer de gezelligheid en de vriendschap hoog in het vaandel droeg. Bijeenkomsten van MMC waren bijna steeds een echt familie-gebeuren waar en de echtgenotes en de kinderen op welkom waren. Zo hebben Lieve en Remi onze kinderen zien opgroeien en wij die van hen. Het feest, met een 60-tal vrienden en familie-leden present, was een reuze meevaller. Het was natuurlijk prachtig zomerweer maar alle aanwezigen waren ook in form en genoten van heerlijke sfeer. Lekker eten, goede wijnen, wat leute en plezier met o.a. een buikspreker die een hilarische vertoning bracht met Lieve en Remi als middelpunt , wat ernstige momenten met een terugblik op 40 jaar liefde, kortom, een wervelende afwisseling van aangename momenten. Dat hier de tijd veel te snel voorbij ging hoeft nauwelijks gezegd maar de herinnering aan het feest hebben we diep in ons geheugen gegrift. We zullen er nog lang met dankbaarheid kunnen op terugblikken. Vandaag, zondag, hebben we ingezet met lang uitslapen, daarna een lang ontbijt met heel veel koffie en veel kranten , weekend-edities en magazines ( bijna allemaal met grote kruiswoordraadsels die nog opgelost moesten worden) en het bijwerken van deze blog. Het wordt een (zeer) late lunch en daarna wellicht nog een fietstochtje ... we moeten per slot van rekening onze conditie in acht houden. Over minder dan een week zijn we al weg.
Het is vandaag 13 jaar geleden dat mijn pa overleed. We denken nog zeer regelmatig aan hem. Na een rustig ontbijt hebben we ons klaargemaakt voor een wat langere fietstocht, kwestie van onze conditie te optimaliseren. Het uitstippelen , aan de hand van de "knooppunten" werd door Kris gedaan en ze deed dit uitstekend . In grote trekken ging de tocht, via de oude spoorwegbaan naar Maldegem, dan naar Kleit, het Drongengoed in Knesselare ( of is het Ursel ?),en dan via het kanaal Gent- Brugge,de Aalterbrug, de St.-Jorisbrug, de Beernembrug, de brug van Steenbrugge en Katelijnepoort terug naar huis, alles samen goed voor zowat 65km. Interessant aan deze tocht was o.a. de afwisseling verharde en niet-verharde fietspaden,de afwisseling van het rijden door de velden en door bossen en, natuurlijk ook het feit dat we goed zijn gaan eten in Kleit, in het restaurant "Kwizien Papinglo". Dit was ons aanbevolen door mijn jongste broer Jan en zijn vrouwtje Annemie die uit deze streek afkomstig is. Zij hadden ons trouwens een waardebon cadeau gedaan naar aanleiding van ons 40-jarig huwelijk die we daar konden spenderen. En het moet gezegd : het is een uitstekend restaurant, zowel wat betreft de inrichting , de bediening als het eten . We hebben er echt van genoten. Heel plezant , bij de koffie was dat daarbij 2 halve liter-bokalen op tafel werden geplaatst met enerzijds rotsjes (kleine koekjes) en anderzijds cuberdons. Wij konden ons à volonté bedienen. Bij deze, Jan en Annemie, nogmaals hartelijk dank voor deze attentie en goede raad.Wij gaan er zeker nog terug. Papinglo was onze eerste stop. Onze tweede stop was aan de hoeve in het Drongengoed. Op het buitenterras waar erg veel volk aanwezig was , was het zalig om ,bij weerom een koffie ,van de warmte van de zon te genieten. De zon die we in België bijna de ganse maand Augustus hebben moeten missen en die uitgerekend de eerste dag van het nieuwe schooljaar present is... Daar zullen vandaag velen aan gedacht hebben. We hadden eigenlijk nog een derde stop in gedachten, voor nog een koffie of een verfrissing, iets voorbij Beernem, maar deze bleek gesloten te zijn.We zijn dan maar rechtdoor naar ons huis gereden. We hadden vandaag twee toevallige maar deugddoende ontmoetingen. We waren nog maar net in het Ryckeveldebos aan het fietsen of we kwamen
daar Els tegen, sportlerares met rust, en oud collega van Kris, dus
reden genoeg voor een korte babbel.We hadden nog een andere babbel, naar het einde van onze tocht toe, aan café "Den
overzet", een eind voor de brug van Aalter.We hadden gedacht daar het
kanaal over te kunnen, maar de overzetdienst zou al een paar jaar zijn
opgedoekt. Dit kwamen we te weet van een kloeke , in veelkleurig en druk
van mecenassen en reclame-boodschappen voorziene koers-uitrusting
getooide, wat oudere wielertoerist die rustig van zijn pintje zat te
genieten op het terras van "Den Overzet"."En of we nog ver moesten" was
zijn vraag en toen volgde een lang en levendig gesprek. Omdat we inderdaad nog een eindje moesten rijden hebben we zelf een eind moeten maken aan de babbel, anders had onze wielertoerist wellicht ook nog zijn ganse leven verteld. Eens thuis konden we nog een tijdje uitrusten in de zon, op ons eigen terras.Dan een deugddoende douche, avondeten en nog wat computeren, onder meer dit verslagje opmaken en op het net zetten, e-mail bekijken, een paar beantwoorden en de meeste onmiddellijk verwijderen want totaal oninteressant en trouwens ongevraagd.
Gisteren , dinsdag 30 aug. hadden we nog een behoorlijk drukke dag. Reeds van 's morgens vroeg hadden we Emma en Michiel, twee van onze 9 kleinkinderen te gast en tegen de middag kwamen daar nog de kleinkinderen Janne, Warre en Kasper bij. Ze bleven met zijn allen bij ons middagmalen en zo hadden we bijna een echte "opa-dag". Voor de niet ingewijden : elke dinsdagmiddag van het schooljaar komen al onze kleinkinderen bij ons middagmalen. Opa kookt en oma gaat ze aan de school ophalen en brengt ze nadien ook terug. De bijdrage van oma aan het middagmaal is een onvolprezen vanille-pudding met speculooskoekjes. Zonder dat is de opa-dag niet compleet. Dat het gisteren "bijna" opa-dag was heeft alleen te maken met het feit dat het nog steeds vakantie is. In de namiddag zijn we met z'n allen gaan zwemmen in het helemaal vernieuwde en pas opnieuw geopende Wielingen zwembad in Wenduine.We zagen er zowaar een oude kennis, Yvonne, die er ook was gaan zwemmen met een paar van haar kleinkinderen en die , net als wij, nadien nog een koffie dronk in de eveneens vernieuwde Wielingenbar. Kristien en ikzelf bezoeken minstens 3x in de week dit zwembad na eerst wat gelopen te hebben in de bossen en op het strand van Wenduine. Een terrasje nadien behoort uiteraard ook tot de geplogenheden. Na het zwemmen werden Michiel en Emma bij hen thuis afgezet. Natalie, hun mama en onze dochter , had immers al laten weten dat ze onverhoopt toch vroeger thuis was gekomen. Ze is de laatste week , en gisteren dus opnieuw, al volop aan de slag in haar school te Kortrijk om de start van het nieuwe schooljaar in goede banen te leiden. De anderen kleinkinderen, ondertussen al aangevuld met Laura zijn bij ons blijven slapen, wat voor hen (en ook voor ons ) altijd een bijzondere en leuke onderneming is. Na het avondeten was het al bedtijd voor de allerjongste, Kasper, die tijdens het eten al bijna omviel van de slaap.Wat wil je : zeelucht opsnuiven en zwemmen zijn voor een kleuter een erg vermoeiende aktiviteit. Wel moest er nog een verhaaltje voorgelezen worden, een opdracht die Oma als naar gewoonte met veel overgave vervult . Wat later was het de beurt aan Warre .Janne en Laura, onze oudste kleinkinderen , maar met hun 11 en 13 jaar geen kleine kinderen meer, gingen het laatst slapen. Wij zijn nog opgebleven , vooral omdat we nog de beelden wilden zien van de broers Borlée in de 400m op het WK-atletiek - een must voor wie een beetje van sport houdt. Vandaag was het bij het ontbijt opnieuw een drukke bedoening : 4 kleinkinderen en wijzelf ( plus nog 2 Duitse gasten in onze B&B). Maar erg lang duurde het niet. De kleinkinderen werden al vroeg door hun mama opgehaald. Om 9h15 uur stond ik trouwens al met onze wagen in de garage. De computer gaf al enige dagen bij het starten aan dat er een licht niet functioneerde en ik kon maar niet uitvinden welk licht het was. Omdat het ook bijna tijd was voor een onderhoudsbeurt vond ik het toch maar beter eens bij de garage langs te rijden. Tegen 11h was de wagen weer helemaal opgeknapt. ( het defecte lichtje was één van de twee lichtjes bovenaan de nummerplaat - ik zou het nooit gevonden hebben !). s' Namiddags, onze traditionele sport-namiddag : 10km lopen door het bos en op het strand van Wenduine (vandaag echter geen strandlopen want het was hoog water en dus was het terugkeren opnieuw door het bos.), daarna paar honderd meter zwemmen om tenslotte te eindigen op een terrasje voor een koffie ( met alles erop en eraan). Terug thuis nog verse soep gemaakt en dan mij achter de computer gezet om dit verslag in te tikken terwijl het piano-spel van Kristien door het huis weergalmt. Wat je nu over gisteren kunt lezen had ik eigenlijk gisteren avond al opgemaakt maar, bij het publiceren op internet heb ik blijkbaar een verkeerde knop ingedrukt en - floep - ik was alles kwijt. Ik zag het toen echt niet meer zitten om alles weer opnieuw in te geven en heb dus maar gewacht tot vandaag. Inhoudelijk is er niets veranderd, alleen heb ik niet altijd meer dezelfde bewoording teruggevonden.Het is een les die ik moet onthouden eens we op reis zijn : elke keer een paar regels ingetikt zijn op de computer, eerst opslaan en daarna weer verder werken.Jaren terug, bij mijn allereerste computerlessen werd deze regel telkenmale weer herhaald, maar ja, ...
Zoals dit nu reeds enkele jaren het geval is, trekken we ook dit jaar er weer op uit met de fiets. Omdat we dit jaar ook 40 jaar getrouwd zijn maken we er ditmaal iets speciaals van. We nemen het vliegtuig naar Venetië, huren daar een fiets en trekken ermee, langsheen de Adriatische kusten, via Slovenië naar Kroatië. Speciaal is, dat alles nu al op voorhand geregeld en gereserveerd is. Wij moeten alleen nog maar fietsen. Zelfs over onze bagage hoeven we ons geen zorgen te maken. Deze wordt, zo hopen we althans, van het ene hotel naar het andere gebracht. De fietsafstand die we nu zullen afleggen ligt niet in dezelfde orde van grootte als deze van onze vorige fietstochten. Toen ging het telkens om meer dan 1000 km. Nu zal het hooguit om 4 à 500km gaan. Dit betekent niet dat we ons een jaartje ouder voelen, maar, gezien het om een "feest-editie" gaat willen we onszelf eens extra verwennen met méér bezoekjes, méér terrasjes, méér rustpauzes en nog méér van die dingen die het leven zo aangenaam maken. Veel vrienden en familie die onze vorige fietsreizen "virtueel" meefietsten door dag op dag ons reisdagboek te lezen, vroegen ons of we opnieuw zo'n dagboek zouden bijhouden en dat doen we dan ook met veel plezier. Het dagelijks bijhouden van het dagboek zal ook nu weer afhangen van de mogelijkheden die we onderweg zullen tegenkomen maar het moet ook nu wel weer lukken. Het aantal plaatsen op de wereldbol waar nog geen Internet beschikbaar is wordt met de dag kleiner. Wij vertrekken naar Venetië op 8 september 2011 en hopen veilig en wel terug te zijn op 23 september 2011. Er resten ons nu nog wat dagen om alle voorbereidingen tot een goed eind te brengen en de conditie optimaal te krijgen.De eerste dagboeknotities zullen bijgevolg daarover gaan. Veel leesplezier
Fietstocht van Venetië naar Istrië (Kroatië)
