Met de eerste feestdagen achter de rug willen wij toch iets bekennen. We vinden het superleuk om mensen beet te nemen als ze over het geslacht van de baby beginnen... De één denkt zeker te zijn dat het een zoontje wordt... De ander is 100% overtuigd dat we een dochtertje krijgen... En wij... Tja, wij weten wel wat het wordt, maar laat ons zeggen dat wij het maar al te leuk vinden om op een feestje of bezoekje de mensen te laten dénken dat ze het bij het rechte eind hebben. Wij zouden ons ook wel eens opzettelijk kunnen verspreken of net niet. Wie zal het zeggen? Constant diezelfde vragen en de hele tijd het gegis naar het geslacht begint soms wat minder amusant te worden, maar het is wel altijd lachen om te zien hoe mensen zoooo overtuigd kunnen zijn van hun gelijk. Of ongelijk...
Bij deze dus toch even melden: het is niet omdat je dénkt dat je het juist hebt dat het ook zo is...
Hoe is het met jullie? Niemand ondergesneeuwd of gevallen? De eerste sneeuw heb ik nog niet gezien en ik zit nog altijd lekker warm, dus veel last van die sneeuw heb ik nog niet gehad. Alleen is mama 1x gevallen. Niet erg hoor, gewoon even uitgegleden en zachtjes op haar achterste neergekomen. Gelukkig had ze een zak mee met haar grote boterhamdoos die de 'val' gebroken heeft. Pijn heb ik niet gehad, mama was een beetje stijf de dag erna, maar daar kan ze wel tegen
Vorige vrijdag zijn mama en papa trouwens terug even komen piepen bij mij hier in de buik. Sinds de vorige keer trappel ik nu lustig in het rond in mama's buik, dus ze weet heel goed wanneer ik wakker ben of lig te slapen. Mama had een vreemde vraag voor de dokter: wat voel ik altijd rechts van mijn navel, het lijkt soms op een harde bol die ik kan vastnemen? Het bleek dat haar vermoeden juist was: mijn achterwerk! Hahahaha, nog niet geboren, nog zo klein en al vuile manieren Ik lig dus al flink met mijn hoofdje naar beneden en zal zo blijven liggen tot in april. Maar bewegen doe ik nog volop. En snoetjes trekken ook. Dat konden ze zien op de monitor. Op het fotootje hierbij kan je mijn gezichtje in profiel zien... Papa noch mama weet op wie ik lijk, maar wat ze wel weten is dat ze me nu al de mooiste baby ooit vinden (maar dat zeggen alle papa's en mama's wel é) De dokter heeft me gewogen en ik weeg nu een flinke 700gr, mooi op schema. En aangezien ik op schema zit, denkt mama dat ik zo'n 32cm groot ben. Al een flinke baby!
Mama heeft naast zwangerschapskledij ook al een mooi pakje voor mij gemaakt uit groene pluchestof met bijpassende groene broek uit fijn ribfluweel én passende schoentjes met dezelfde pluchestof binnenin voor lekker warme voetjes!
Deze keer heeft de dokter mij helemaal uitvoerig gemeten en wist te vertellen dat ik echt héél beweeglijk ben. Ik kan geen 2 seconden stilliggen en lijk dus helemaal op mama en papa En ik heb alles er op en er aan: voetjes, handjes, vingertjes, teentjes, zelfs mijn oogjes en neusje hebben mama en papa gezien! Ook de hersentjes en mijn hartje konden ze al zien. Door mijn hoofdje en buikje te meten, kon de dokter berekenen dat ik al 250gr weeg! Een kwartje kilo baby dus in mama's buik! Wat wel heel erg grappig was, was dat het leek alsof ik op mijn knietjes zat met mijn voetjes gekruist. En mama wist te vertellen dat ook papa altijd zo zit als hij op zijn knieën zit!
Op 17 december komen ze nog eens een kijkje nemen en dan gaan ze mijn hartje heel goed bekijken, maar alles ziet er nu al supergoed uit!
En ondertussen kan ik mama binnen een paar weekjes laten weten dat ik er ben door te gaan kriebelen met mijn eerste schopjes
Oproep aan iedereen die zin heeft om ideetje te geven...
Koekoek! Hier ben ik weer... Mijn mama en papa gaan mij op 05 november terug komen bezoeken in de buik van mijn mama. Dan komt de dokter weer met zo'n koude gel op de buik van mama en duwt ze me in alle richtingen om me toch maar goed te kunnen bekijken... Ik zal me dan maar weer eens van mijn mooiste kant laten zien
Ondertussen is mama alweer een beetje minder ziek en mama en papa kijken uit naar het moment dat ze mij voor de eerste keer voelen... En papa werkt heel hard door aan het huisje zodat ik een warm nestje heb om in te wonen als ik geboren ben.
Maar nu heb ik een vraagje voor jullie. Papa en mama hebben wel al een paar leuke, mooie namen voor mij, maar ze zouden graag hebben dat iedereen leuke suggesties doet... Aangezien Van den Berghe al een lange naam is en ik als kleine uk binnen een paar jaar toch mijn naam wil kunnen uitspreken, denken ze aan een eenvoudige, korte naam. En ik ben het daar helemaal mee eens, want dan moeten ze me geen "Pruts" blijven noemen als ik zo groot ben als mijn papa.
Dus: wie zin heeft om een tip te geven aan mama en papa en mee te helpen zoeken naar een heel leuke naam voor mij, mag altijd een mailtje sturen naar hen...
Na een zoektocht van een aantal weken hebben we een opvang gevonden. Niet in Torhout zoals we aanvankelijk wilden, maar in Roeselare, heel dicht tegen het werk van mama Vicky. Na een kleine rondleiding en wat uitleg wisten we het zeker: dit wordt de plaats waar onze kleine spruit de komende jaren zal verblijven. Een jonge vrouw en haar mama verzorgen er de kindjes heel goed en als het druk is, komt er nog iemand meehelpen. Mooi speelgoed, leuke slaapkamertjes, elke dag verse soep en lekker vers klaargemaakt eten en vooral héél vriendelijke mensen die alles van alle kindjes weten te vertellen maakt dat dit voor ons een juiste beslissing is. Zeker als je weet dat bij mooi weer de deur naar de tuin open staat. Daardoor kunnen de kleine ukjes naar hartelust binnen en buiten lopen, fietsen, spelen en plezier maken. Achteraan de tuin zitten zelfs een paar kippen die ze graag verzorgen
Gelukkig was er nog een plaatsje vrij vanaf 1 augustus en hebben wij op die manier weer een zorg minder
Woensdag 6 oktober. Sneller dan verwacht mogen we weer bij de dokter langsgaan. Dit keer wordt het dokter Vlaemynck, een heel vriendelijke en lieve dokter die, net als dokter Stroef, alles zeer duidelijk uitlegt.
In bijna 3 weken is onze Pruts 3.5cm gegroeid en meet nu 82.2mm. Met een stevige hartslag van 144 slagen per minuut mogen we zeker niet klagen.
Dit keer lag onze eerste spruit ietsje stiller dus kon de dokter alles mooi bekijken. We zagen een ruggegraat en konden zowat alle ribbetjes tellen! Ook het hoofdje en zelfs de hersentjes konden we mooi zien. Dokter Vlaemynck bekeek ook de vorm van het hoofdje om een open rugje uit te sluiten, daarom staat op één van de foto's "geen citroen".
Alles bleek dik in orde met de kleine en nu wordt ook het bloed van de mama getest om te zien of ze wel zeker kerngezond is. Binnen vijf weken mogen we terug naar dokter Stroef. Ondertussen kan de buik verder uitzetten en misschien kunnen we de kleine Pruts tegen dan al voelen bewegen
Het weekend van 18 en 19 september was hét vertelweekend. Zowel voor oma's en opa's als tantes, nonkels, neefjes en nichtjes...
Voor alle oma's en opa's hadden we een EHBO-doos gemaakt: Eerste Hulp Bij Oma en/of Opa. Een knalrode doos met in het wit de letters EHBO op. Binnenin zaten een tuutje, een slabbetje met leuke tekst, snoetpoetsdoekjes, een borstel en kam en een nagelsetje. Uiteraard had geen enkele oma en opa door waar dit over ging tot ze de doos open deden. Dan kwam de felicitaties, gelukwensen, hier en daar traantjes, en de nodige verhalen over de voorbije maanden. We hadden lang genoeg gewacht om alles te vertellen en waren toen al 12 weken ver.
Ook de tantes en nonkels waren heel blij, zeker nonkel Gorik die nog 13 moet worden eind dit jaar. En natuurlijk mogen we de overgrootoma's niet vergeten. Voor de één het eerste, voor de ander het tweede achterkleinkind.
Nieuw leven in de familie maakt mensen blij en gelukkig
Op vrijdag 17 september mochten we voor het eerst kennismaken met onze kleine Pruts. Om 18u hadden we een afspraak bij dokter Stroef in het Sint Rembertziekenhuis hier in Torhout. Dokter Stroef is een hele lieve, jonge dokter die alles uitlegt in mensentaal zodat wij makkelijk kunnen volgen als ze iets vertelt. Na een uurtje wachten mochten we binnengaan en we waren toch wel wat nerveus. Zou alles wel in orde zijn? Je voelt nog niks, dus je kan het niet weten. En je hoort wel vaker verhalen... Duimen maar dat alles dik in orde is... Na een paar routinevraagjes werd de echo gestart. En ja hoor, al snel zagen we een klein wondertje op het scherm verschijnen. Stilliggen was er niet bij, de hele tijd zagen we armpjes, beentjes en een hoofdje draaien, zwieren en zwaaien... Helemaal de mama en papa: geen 2 seconden kunnen stilliggen. Met het horen van een hartslag van 155 slagen per minuut waren we al heel erg gerustgesteld. Onze kleine Pruts is 46.8mm groot (hoofdje tot billetjes) en ziet er héél gezond uit. Met 3 foto's en een gerustgesteld gemoed gaan we huiswaarts. Dan pas komt het besef: we zijn écht zwanger!
Met deze blog willen wij, mama en papa in spé, jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen van onze allereerste spruit.
We zullen proberen om geregeld fotootjes te plaatsen en te laten weten hoe het met onze Pruts gaat zodat jullie ook van op afstand kunnen volgen hoe groot hij/zij al wordt en wat er al allemaal gebeurt in dat prille leventje.
