Onze eerste week op Java was avontuurlijk en vermoeiend.  Niet alleen door het beklimmen van vulkanen, maar ook door de lange autoritten.  Daarom besloten we om onze eerste volledige dag op Bali, in Lovina, helemaal NIETS te doen!

We genoten eerst van een lekker ontbijt waarna we als de echte toerist meteen de beste plaatsjes aan het zwembad inpalmden.  En we zijn tot 's avonds niet meer geweken van ons plaatsje

Zwemmen, lezen, es lemon tea drinken, nog eens een verkoelend plonske doen, ... En dit allemaal met direct zicht op zee!  Wat kan een mens nog meer wensen?  Natuurlijk, een overheerlijke frozen banana daquiri cocktail bij zonsondergang:  check !

Na een verkwikkende (buiten)douche begeven we ons naar het restaurant. Voor Kaat een pizza Hawaï en voor Virignie tuna en vegtable tempura.  Hmmmmm

We zijn vandaag vroeg uit de veren.  Om 9 uur nemen we de shuttle dienst van het hotel om op eigen houtje het  centum van Ubud te gaan verkennen.

De gids in Virginie ontwaakt en ze loodst me door kleine straatjes.  Ik mag mijn vrouw nu niet uit het oog verliezen of ik ben hopeloos verloren.  Na een uurtje wandelen, komen we in zo een klein zijstraatje een spa tegen. Zouden we?  Na even te aarzelen beslissen we om ons toch te informeren. Lang hadden we niet nodig om overtuigd te geraken en we kiezen voor een traditionele Balinese full body massage.  Of we er tegenop zien om dat samen in 1 ruimte te doen?  Nee hoor ;-)

Wat volgt is met geen woorden te beschrijven.  Voor 25 euro per persoon genieten we anderhalf uur lang van elke spier die gemasseerd wordt.  Is this heaven?  Alleen als ze ook tussen mijn tenen wil gaan begin ik als een gek te gibberen waardoor Virginie en mijn masseuse ook beginnen te lachen.  Tja...  Na de massage volgt een scrub van het hele lichaam en we worden ook volledig ingesmeerd met yoghurt... Klinkt misschien raar maar dat voelde eigenlijk wel goed.  Terwijl wij rechtstaan, spoelen de masseuses de yoghurt af en zepen ons in met een lekker ruikend zeepje.  Daarna worden we uitgenodigd om in een zalig warm bad vol met bloemen te gaan liggen.  Een kwartiertje later komen ze ons halen en zit het erop.  Helemaal relaxed en een wow gevoel gaan we terug de straat op ..

We doorlopen op ons gemakje gans het centrum van Ubud met de immens vele winkeltjes.  We passeren ook veel restaurantjes en kiezen er eentje uit met een mooie tuin waar we, alweer, genieten van een lekkere lunch.   Van het lokale marktje zijn we wat teleurgesteld: wij dachten aan vooral fruit en etenswaren maar het blijkt vooral echt toeristen stuff te zijn.

Dan maar troost gaan zoeken in een hoorntje met 1 bolletje ijs  

Sneller dan verwacht hebben we het hele centrum gezien.  Na een succesvolle onderhandeling voor een taxi trekken we terug naar ons hotel. Daar plonsen we nog even in de beide zwembaden.  Ale, eigenlijk de 3 zwembaden want ik laat ook nog even het kind in me los in het peuterbadje .  Het water was aan de frisse kant maar het deed oh zo een deugd!   Kleine anekdote:  ik was wel bijna verzopen doordat de laatste trede van het zwembad onnoemelijk diep was: meteen kopje onder want je zat meteen in het diepste gedeelte van het zwembad.  Mijn vrouw heeft zich er kapot mee gelachen

Van het zwembad recht onder de douche waarna we nog even wandelen naar een dichtbij gelegen supermarktje voor een oervlaams avondmaal: boterhammen met choco!  Ook dat is genieten...

Deze man in de 30 heeft ons sinds het begin van onze reis in zijn hart gesloten. In een land waar homoseksualiteit bestraft wordt hebben wij ons altijd op ons gemak gevoeld.

Maar voor hem is de strijd nog veel moeilijker. Wij doorkruisen maar even in een auto het land. Hij moet dagelijks 'verstopt' leven. 

Hij vertelde ons hoe hij regelmatig meedoet aan LGB-manifestaties om te vechten voor hun rechten en hij dan regelmatig een mes op de keel krijgt...

 Ardi was een goede student waardoor hij heeft kunnen verder studeren en zelf naar de unief is kunnen gaan. Hierdoor spreekt hij meerdere talen en heeft hij een goede job als gids. Zijn job zorgt er dan weer voor dat hij zijn geboortedorp Probolingo (met een zéér sterke moslimcultuur) heeft kunnen verlaten om zijn geluk en rust te vinden in Yogyakarta. Hij leeft er samen met zijn vriend in een buurt waar het gedogen wordt...maar ze moeten natuurlijk niet hand in hand gaan lopen.

Ardi is oprecht blij voor ons dat wij kunnen trouwen en als gezin rechten hebben. Hij hoopt dit ooit ook voor zijn gezin te hebben. Maar zijn 'main goal' is er al voor zorgen dat zijn moslimfamilie hem aanvaardt.

Onze gids is trouwens zot van Belgie. Hij is er al 2 keer geweest. Als achtienjarige ( laatste jaar humaniora) won hij een wedstrijd op school waardoor hij een jaar naar Belgïe kon om er te studeren.

Hij belande bij lieve ' pleegouders' in Luik. Door dat jaar is zijn Engels en Frans verbeterd. Hij kan perfect 'petit papa noël' zingen.

Enkele jaren later kwam hij nog eens op eigen kosten voor enkele maanden naar Belgïe en ontdekte hij ook 'the flemisch part' en Antwerpen.

Hij wil binnenkort nog eens terugkeren maar nu met zijn vriend. We hebben het hem beloofd, ze zijn welkom bij ons en we zullen ons met plezier Mechelen tonen!

Gisteren op de terugweg van Ijen vroegen we aan Ardi of hij even aan een supermarkt kon stoppen.

Na een week veel rijst en noodles te eten wouden we die avond eens iets anders. Het werd heerlijk toastbrood, briochechocoladebroodjes en natuurlijk chocoladepasta. Dus die avond na het zwemmen hebben we een dineertje geimproviseerd op het terras van onze bungalow. En dat heeft gesmaakt!

Terwijl we wat aan het lezen waren klom er plots een man een kokosboom in. Pijlsnel! Hij kwam terug met een kokosnoot die we samen met onze Hollandse buren deelden. Opnieuw zo'n unieke ervaring!

De 24e september kunnen we eens rustig ontwaken, ontbijten en pas rond 10 u vertrekken naar onze ferry.

Nog op Java vragen we aan Ardi of we aan een schooltje kunnen stoppen. Virginie had namelijk wat promomateriaal van Spar meegenomen voor kindjes ( meetlatten, kleurpotloden en strandballen).

We zoeken even naar een geschikt schooltje ( lees een die het het meest kan gebruiken). We stoppen aan een schooltje en al aan het raam staan de kinderen enthousiast te zwaaien. Zij zijn geintimideerd maar wij nog meer.

We mogen een klas binnen, de 6e klas, en praten wat met hen. Hun Engels is pover maar ze lachen en glimlachen. Tussen deze grote klas jongens en meisjes in uniform springt er eentje uit. Norma kan engels en durft ( al giechelend) onze namen te vragen. We zullen haar en de andere kindjes niet snel vergeten!

De baan verloopt verder zeer vlot en we moeten niet eens wachten op een ferry, we kunnen er direct op. Terwijl Woko onze auto 'bewaakt' begeven wij ons naar het bovendek, klaar voor de 45 min oversteek naar Bali! Byebye Java...

Een rustige oversteek en nadien rijden we nog een dik uur tot we in Lovina Beach toekomen ( noorden van Bali). Onderweg vallen de verschillen tussen deze 2 eilanden ons op:

- minder druk straatbeeld

- minder brommers?

- amper nog een moskee maar wel veel (huis)tempels.

- meer werkende mensen

- andere natuur 

We worden hartelijk verwelkoms door het hotelpersoneel. Een echt wauwhotel, we verbeteren ons... . En dan is het tijd om afscheid te nemen van onze super tourguide Ardi en coole chauffeur Woko. We zullen ze missen!

Om 5 uur in de ochtend vertrokken we aan ons hotel. We moeten een uur rijden tot onze meetingpoint met een Jeep. Yes, we hebben een jeep nodig, onze auto trekt het niet op deze kronkelige bergpaden.

We rijden ongeveer een uur met de jeep door een echt 'jurrasic park' decor. We stoppen onderweg om tabacco- en koffieplantages van dichterbij te bekijken. We praten ook even met de mannen die dit harde werk doen...ze verdienen amper...promised we'll never complain again about our salary!

We komen toe in een soort basiskamp. Vanaf hier moeten we te voet verder. Een local gids gaat met ons mee. Hij zal ons de weg naar de top tonen. 3 km stijl omhoog, easy peasy toch?

Na wat wij denken toch een goede kilometer ( in werkelijkheid 400 m ofzo :)) beginnen we al te puffen. Dit is echt zwaar. Wanneer onze gids zegt 'this is the easiest part' kijken we elkaar vol ongeloof aan. 

Kathleen krijgt het echt lastig, de knie wil echt niet mee. Uiteindelijk besluit ze te stoppen, een grote teleurstelling voor haar. Ik kan haar moeilijk troosten daar in het land waar vrouwenliefde taboe is. Ik ga voort, voor haar en beloof mooie foto's te maken aan de top.

Ook ik krijg het moelijk maar bijt door.  Ik stop nu en dan en drink voldoende water... En ik die dacht dat ik iets van conditie had?

Wat me motiveert om verder te doen? Mijn vrouw die aan me denkt, de uiteindelijke beloning on top en mijn respect voor de zwaveldragers.

Deze mannen beklimmen 2 keer per dag deze berg om elke keer weer af te dalen met 100 kg zwavel op hun rug. In de stijle bergaffen en amper op slippers dragen ze in 2 manden grote stukken zwavel. Onmensellijk zwaar werk en toch begroeten ze je steeds met de glimlach en een 'hello'.  Hiermee verdienen ze 70000 ruppiah per afdaling, dus  5 euro...

Na anderhalf uur kom ik eindelijk op de easy part. Na 10 min ben ik er eindelijk. Ik kan mijn tranen amper inhouden. Zo blij dat ik er geraakt ben, zo ontroerd door dit prachtig natuurfenomeen maar zo triest dat Kaat dit moet missen.

Ik doe mijn best om mooie foto's te maken maar de zwaveldampen slaan op mijn adem. De local guide geeft veel uitleg en maakt een foto van mij aan de top... lonely I'm so lonely... Ik kijk mijn ogen nog even uit, probeer zoveel mogelijk indrukken in me op te nemen en besluit dat het tijd is om naar mijn vrouwtje terug te keren. Er wacht mij tot slot nog een lange en gladde afdaling op.

Net voor ik de krater verlaat zie ik iemand blij de top bereiken. Ik denk nog in mezelf, ook een eenzame toeriste. Maar het was Kaat! Ik herkende mij eigen vrouw niet onmiddellijk ( shame on me). Het klopte gewoon niet dat ze daar stond, ik had ze anderhalf uur geleden moeten achterlaten.

Wel mijn moedige vrouw heeft toen 10 min echt depri gezeten en dan al haar moed bijeengeraapt en stapje per stapje, beetje bij beetje op haar eentje de top bereikt! Zo blij dat ze was en ik zo fier.

We hebben nog samen naar het turqouis meer in de krater gekeken en enkele foto's gemaakt. Daarna zijn we samen afgedaald, elkaar een hand kunnen geven op de gladde stukken en met elastieke benen eindelijk de finish gehaald!

Dit was zo'n moeilijk maar mooi avontuur. Dit vergeten we nooit meer ( en onze knieen, spieren, benen en voeten ook niet) !

Om kwart voor 3 gaat onze wekker af de 22ste september. Om half vier staat onze jeep en gids klaar om ons de mooiste zonsopgang ever te laten tonen.

Na een superkorte nacht staan we zeer dik gekleed ( 4 lagen en dan hebben we nog koud) klaar om ook aan dit avontuur te beginnen.

In de pikkedonker op smalle bergweggetjes moet onze jeep nog 1 uur rijden tot we de rand van de krater bereiken. We voelen ons echt avonturiers. Maar na enkele kilometers rijden passeren we een dorpje ( waar volgens ons nooit iemand slaapt.) en zitten we ...in de file! Jawel 30, 40 jeeps achter elkaar proberen zich een baan naar de top te vormen.

We zijn namelijk zondag. Dit betekent dat naast de 1000den toeristen ook nog evenveel locals deze uitstap gepland hebben. Een man of 2 proberen het verkeer wat te regelen. We rijden weer voor een dik half uur. Nadien zitten we weer in de file. Onze chauffeur vertelt ons dat hij niet verder zal geraken. Hij zet de jeep op de kant en we 'mogen' te voet verder. Zucht, dat had Virginie niet verwacht en heeft even een dipje.

Kaat spreekt gelukkig op haar in. Vol moed en met zaklamp trekken we verder. Het is redelijk stijl en bovendien lopen we echt in de uitlaatgassen. Er heerst een enorme chaos. We lijken echt op pelgrimstocht. Enorm veel brommertjes kunnen er wel door en proberen de top te bereiken ( vandaar de uitlaatgassen).

Vaak krijgen we de vraag 'checko checko', ze willen ons met de brommer naar boven brengen. Maar op zo'n aftandsbrommertje achterop zitten zonder helm?  Nee bedankt!

Uiteindelijk bereiken we de trappen. We zijn er bijna! Wanneer we boven komen zitten er duizenden mensen te wachten op de opkomende zon. Er heerst echt een speciale sfeer. Wanneer we de eerst rose gloed zien begint iedereen te roepen! Uniek, once in a lifetime tot ontroerend. Na een uurtje zien we beter en beter de Bromovulkaan en de andere omliggende gebergten, de mist is weggetrokken.

We nemen nog enkele foto's en zelfs locals vragen of wij met hen op de foto willen  (blank, groot, blond haar....we zijn de perfecte aliens).

Nadien dalen we terug af op zoek naar onze jeep tussen de 1000 anderen die langs de kant van de baan staan. Eetkraampjes verkopen nu al noodels, gegrilde mais, thee,.... Het is 6 u30 in de ochtend.

We vinden uiteindelijk onze Mickeyjeep terug ( stoere groene jeep met op de achterruit een grote Mickey Mouse :)) en zijn al blij met deze mooie 'overwinning'.

Na een uurtje rijden komen we in de zandzee terecht. Dit is de grote open vlakte van de oude krater. De jeep moet zicht echt een weg banen door deze duinen. We voelen ons in Paris- Dakkar! Vele jeeps en brommers rijden zich vast in het zand, gelukkig is onze chauffeur echt een krak en komen we zonder problemen op het eindpunt. Nu gaan we de nieuwe krater opklimmen.

We zijn nog maar net uit de jeep of we zitten al op een Pony! Virginie heeft nog wat ervaring ( een ponykamp of 2 als kind) en kruipt elegant op de rug van het beestje. Kaat geraakt er ook op ( met de nodige kreten) en is heel wat minder op haar gemak! Tijd voor 1 foto en hup we zijn weg. De begeleiders van die paardjes doen het te voet en geven nogal van jet! Virginie hoort achter haar regelmatig 'aah' 'oei' 'sorry paardje' 'ge doet da goed'... De paardjes moeten een fameuze heuvel op door de zandstorm ( wij eten ondertussen ook zand) tot zijn stoppunt. Ons paardje blijft wachten  " but only half hour".

We denken dat dit voldoende is tot we de 250 trappen voor ons zien. Voor Kaat haar knie een moeilijke opdracht ( en een beetje voor haar een persoonlijke teleurstelling) besluiten we al op dit punt te blijven en van het zicht te genieten.

En het is prachtig. Overal heuvels en zand rond ons, we zien mijlenver: echt een magische plek.

Na ons half uurtje proberen we ons paardje en begeleider te vinden. Virginie haar paardje : check! Kaat haar paardje? Verschwunden! 

Maar geen probleem ze kan zo een ander paardje op. 

De afdaling is nog erger! Stijl naar beneden op zo'n paard en op u zadel blijven zitten = moeilijke opdracht! Eens we op het vlakke stuk komen doen ze nog een drafje bij ! Virginie vindt het geweldig, Kaat is niet overtuigd.

Voila Bromo zit er op. We keren terug naar het hotel waar we een douche nemen en het zand uit onze schoenen en kleren proberen kloppen.

Om half 10 verlaten we het hotel. We hebben een lange rit voor de boeg naar ons volgend hotel in Kalibaru dichter bij de Kawa Ijen vulkaan.

Aan het vroeg opstaan komt momenteel geen einde :) Het verschil met België is dat we het hier met plezier doen, we ontdekken namelijk prachtige dingen!

Vandaag verlaat onze trein om 7 u 15 Yogyakarta richting Malang.

We zitten dan halfweg onze trip en hebben zo deze ervaring ook meegemaakt.

We hadden ons op alles voorbereid, een kip naast ons, een schaap of 2, veel joelende kinderen,... Maar uiteindelijk kregen we een zitje in 'first class' en ipv kippen kregen we een hoop Hollanders...Ik weet niet wat we het liefst hadden gehad :)

We zitten eigelijk redelijk confortabel in een soort verouderde Eurostar. Ons ontbijt hebben we mee maar dat hoeft niet echt. Gedurende de 4 uur durende trip komen ze regelmatig langs met koekjes, eten, drinken,...ze verkopen echt alles! En aan elke stop staan er locals hun waren te verkopen.

We doorkruisen prachtige landschappen, rijstvelden en plantages. Het beeld 'rijstveld en kokosbomen' lijkt meer en meer normaal. We zien natuurlijk ook veel mensen hard werken op hun velden met amper middelen. Hun handen zijn hun werkinstrument: respect.

Als we dan stopplaatsen naderen dan zien we toch ook armoede en de primitieve leefomstandigheden van deze mensen. Ze leven in'huisjes' van hooguit 6 vierkante meter. De muren zijn opgebouwd van resten en als dak gebruiken ze oude golfplaten. Hun was hangt bijna letterlijk te drogen op de spoorlijn...

Na een 4 tal uurtjes bereiken we onze stopplaats waar onze chauffeur ons weer opwacht. We hebben nog 4 uur te rijden met de auto ( de afstanden zijn hier toch zo groot in vergelijking met België, maar het went). Opnieuw kijken we onze ogen uit en stellen we veel vragen aan onze gids. Leuk om zoveel bij te leren.

In de late namiddag bereiken we onze slaapplaats in de bergen voor 1 nacht: Bromo Cottages. We hebben lang in de bergen gereden en gestegen maar als cadeau krijgen we vanop ons terrasje een prachtig zicht over de heuvellandschappen!

De cottage is eerder verouderd en zeeeer basic. Ze zijn echt gericht op 1 dags massatoerisme en trekken zich er dus weinig van aan.

We zie een prachtige zonsondergang en gaan enkele uren later ons bedje in ( nadat we uitvoerig alles gecheckt hebben op vieze beesten: negatief!) want om 3 u loopt de wekker af!

Onze 3e dag van onze huwelijksreis start om 6 u30. We willen nog even rustig ontbijten voordat Ardi en Woko ons komen ophalen.

Zij zijn trouwens zeer stipte mensen, om 8 u staan ze aan ons hotel om ons naar 2 magnifieke tempels te voeren.

De 1e tempel die we bezoeken is Borobodur. Deze boedistische tempel is omringd door een groot park. Aan de ticketbalie krijgen we thee of koffie en een Sarong. Dit is een grote sjaal die elke bezoeker rond zijn middel moet dragen. Na 20 jaar heeft Kaat opnieuw een rok aan en het staat haar beeldig!

Trouwens, Borobodur is de oudste boedistische tempel. We wandelen en plots staat dit impressionante 'gevaarte' voor ons. We krijgen eerst een woordje uitleg en beginnen dan aan een serieuze klim. Gelukkig kent Ardi een shortcut zodat we toch een aantal trappen hebben geskipt.

Eens boven viel ons mond open van verbazing en werden we vooral zeer stil ( ja dat kan soms gebeuren!) Het feit dat deze tempel zo oud is en zoveel jaren,decenia, eeuwen, ...geleden gebouwd is ( met weinig middelen) is haast niet te geloven.

We wandelen doorheen de 10 'niveaus'. We komen 504 boeddhabeelden, 63 'stoeppa' en muren vol historische verhalen tegen. Uiteindelijk komen we op niveau 10 ( de hemel) en hebben we een prachtig zicht: echt WAUW.

Is het deze tempel die ons beinvloed of de uitleg van Ardi? 1 ding is zeker over boedhisme willen we nog meer lezen en leren.

Pas om 16 u zullen we Pranbanan bezoeken ( vanwege de hitte en volk) we hebben dus nog wat vrije tijd. Hij geeft ons een aantal opties en we besluiten nog een Batikatelier, een atelier waar ze schaduwpoppetjes maken en een plaatselijk marktje te bezoeken.

Als eerste bezoeken we het atelier waar ze schaduwpoppetjes maken.  Al moet je je niet veel meer voorstellen dan een simpele tafel en 2 stoelen in openlucht bij het woord atelier.  Twee mannen maken deze poppetjes tot in het kleinste detail!  Al vinden we heel mooi wat ze maken, we besluiten hier niets te kopen maar geven een (voor hen royale) fooi om hen te bedanken om een kijkje te mogen nemen.

We stappen terug de auto in die ons naar het batikatelier brengt. Dit atelier is binnen gelegen en veel groter.  Van zodra we binnenkomen worden we bedwelmd door de dampen van warme wax.  We krijgen het hele proces te zien van A tot Z en Ardi legt ons uit wat de verschillende motieven betekenen.  Zo zien we een symbool voor perfectie, wat ons later nog zal opvallen op de bedspreien van de hotels.  Er zijn op dat moment ook een aantal vrouwen aan het werk op super lage stoelen, in een  broeiede hitte en stinkende dampen.  Meer dan ooit realiseren we dat we grote luxebeesten zijn en dat we eigenlijk niet mogen klagen over onze bureaujob in een airco gekoeld kantoor!

Nog zwaar onder de indruk van het vorig bezoek, troont Ardi ons mee naar zijn favoriete markt: snacks!  Snacks zijn niet echt de snacks die wij kennen: ook hier steken ze bijna overal sticky rice in... Als toerist zou je eigenlijk hier nooit belanden, dit is ons geluk van een lokale gids te hebben.  De local people kijkt ons vanop een afstand vreemd aan en als Kaat iets in het Engels aan Ardi vraagt beginnen ze te lachen en iets te prevelen in hun eigen taal... Bij deze worden we beschouwd als aliens die vreemd praten...   We spelen op veilig en kopen een snack die ze hier 'soes' noemen: het smaakt gelukkig even vlaams als het klinkt.  LEKKER !

We passeren nog even aan een Javaanse moskee ( combinatie tussen oud boedhistich gebouw en huidige moskee). Leuk om te zien!

In de late namiddag trekken we naar Prambanan, een hindoeistische tempel. Ook hier is er een groot park rond gebouwd. We krijgen opnieuw een sarong rond ons middel en zijn klaar om deze grootheid te ontdekken. Hier zijn stijle, diepe en onregelmatige trappen wel aan de orde, maar wat is het prachtig!

De 4 belangrijke hindoeïstische goden hebben er hun tempel.  1 tempel zijn ze nog steeds aan het restaureren, we krijgen een echte 'bob de bouwer - helm'!

We nemen nog een treintje om verderop nog 2 oudere ( helaas in ruines) tempels te bezoeken.

We waren onder de indruk, maar toch dat ietsje meer van Borobodur.

'S avonds dineren we in een openluchtrestaurant met zich op de nu verlichte Prambanan! Heerlijk eten en heerlijk gezelschap :)

Om 19u30 begon onze 'ramanyana ballet' voorstelling naast het restaurant. Gek om in the middle of nowhere een professioneel openluchttheater te vinden.

Deze traditionele dans met prachtige kostums en natuurlijk Prambanan als decor is echt uniek. We hebben 2 uur genoten van deze voorstelling die het ontstaan van het hindoeisme uitlegt. Nadien reden we met een lokale taxi terug naar ons hotel! Een lange helse tocht die we niet snel zullen vergeten.

Moe maar zo gelukkig vallen we als een blok in slaap!