 |
|
|
| |
welkom
op de blogsite van ann magette!!! |
|
| 15-06-2007 |
 winter in uruguay |
De winter begint hier theoretisch op 21 juni, maar ook in Uruguay staat het weer op z'n kop. Na overstromingen in het binnenland, waarbij het water tot aan de daken kwam, zijn het nu al meer dan een maand winterse temperaturen van minder dan 10 graden tot tegen het vriespunt. Normaal komt dit enkel in juli en augustus voor. Bijna zo koud als een winter in België. Het kwik daalt hier raar of zelden onder de nul en het sneeuwt hier nooit. Maar jaarlijks hagelt het hier wel een aantal keer knikkers, dat hebben we gelukkig van't jaar nog niet meegemaakt. De huizen zijn hier niet voor zien op zo'n koude temperaturen. Er zit geen isolatie in de muren, vloeren en daken, de ramen hebben enkel glas en er is geen centrale verwarming. Wel open haard of vuurtjes op gas of elektriciteit. Dikke pech voor mij, ik die het zo snel koud heb. Maar ik zet me hier 's avonds dicht tegen de open haard met een theeke om me op te warmen als ik van de comedor terug kom. In één van de twee klasjes die we hebben zit een opening in de muur zo groot als een voetbal en gaten in het dak. Het is dus binnen even koud als buiten en er ontstaat een enorme tocht als de deur open blijft staan die het beetje warmte dat het elektrisch vuurtje verspreidt meteen doet verdwijnen.
Als ik het koud heb trek ik een trui meer aan, maar sommige van onze kinderen kunnen dat helaas niet. Ze komen in korte broek, zonder trui of op sandalen hun huiswerk maken in dit koude weer. Als we (de 'leeraars') dit merken zoeken we in de tweedehandskleren van de comedor kleren voor hen. Als je de komende dagen het kind ziet verschijnen in deze kleren weet je wel zeker dat het nodig was.
Bij de zusters zijn we het voorbije weekend een nieuwe 'activiteit' begonnen. Vrijdag en zaterdagochtend gaan we ontbijt uitdelen aan de daklozen in het centrum van de stad. Samen met zuster Jos, zuster Marianna, Lorena, Carolina en de chauffeur vertrekken we om 6 uur met een bidon warme melk met koffie en sandwichen. De eerste dag hebben we gewoon wat rondgereden en overal waar we iemand zagen slapen of een hoopje karton, dekens of plastic zagen, zijn we gestopt om hij of zij wakker te maken met de vraag of ze een warm ontbijt wilden. De meesten zeggen meteen ja maar enkelen (meestal vrouwen) willen geen hulp aanvaarden. De 50 broodjes die we bij hadden waren sneller op dan de daklozen die we op onze weg tegen kwamen. De tweede dag heben we dezelfde toer aangedaan met meer melk en brood. Sommigen waren er niet (meer) en ander 'nieuwe' zijn we tegen gekomen. We hebben ook kousen uitgedeeld en dekens aan hen die zonder sliepen. Om nog meer te kunnen uitdelen gaan we dit weekend zelfs om 5 uur vertrekken, want tegen 9 uur zijn de meesten op wandel en worden weggejaagd omdat de openbare gebouwen en winkels openen.
De mensen hier op straat hebben alle leeftijden. Gelukkig zijn er niet zoveel kinderen (of toch niet op onze weg) en aan de oma's vragen we of ze niet in het huis van de zusters willen wonen. Op zo'n momenten ben je echt blij dat je een dak boven je hoofd hebt en een open haard om je aan te verwarmen, en sta je graag zo vroeg op om deze mensen op straat te plezieren met een warm ontbijt.
Buiten deze activiteiten ben ik nog volop aan het genieten van het leven hier in Uruguay. Sinds ik terug ben van Chili heb ik nog verschillende uitstapjes gedaan. Het huis van de zusters in Florida bezocht, het uitgaansleven in Montevideo verkend met Lorena en Carolina, de broer van Nelly bezocht op den buiten aan de kust, de stad Minas verkend met al z'n mogelijkheden (buiten 'de maagd van verdun' want daar was ik al geweest) en op koopjestocht geweest op de zondagsmarkt in't centrum.
Nu volgt er nog een verlengd weekendje met Chiche en Nelly naar warmwaterbronnen in Paysandú en een uitstapje met Cecilia naar de badstad Piriapolis. En uiteraard het genieten van de laatste dagen bij de zusters en de oma's, de kinderen in het schooltje, Chiche & Nelly, Fabiana & Pablo, Lorena & Carolina, Cecilia en alle andere Uruguayos die ik hier ken!
Tot binnenkort,
ciao!
ann.
15-06-2007, 01:15 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 1 - chili |
carolina en ik op de heenrit in het chileense andesgebergte, toen lag er nog geen sneeuw.
15-06-2007, 00:31 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 10 - uruguay |
cecilia en ik op wandel op de ramblas tijdens een zonsondergang
15-06-2007, 00:29 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 9 - uruguay |
op een zaterdagmiddag in de comedor
15-06-2007, 00:28 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 8 - uruguay |
de kindjes in het schooltje van de comedor
15-06-2007, 00:25 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
| 05-06-2007 |
| ik heb zin in ... |
... aardbeien met plattekaas en bruine suiker, spaghetti, bruin brood, bloemkool in witte saus, gourmet en BBQ (niet zo zeer voor het vlees, buiten ribbekes! maar voor al het lekkers dat er komt bij kijken), raclette, alle soorten groetensoep, frietjes met vol-au-vent, macaroni, witloof met hesp en kaassaus, rijst met courgetten, kaaskroketten, pannenkoeken met fruit of confituur of bruine suiker, koffiekoeken, potjes plattekaas, cornflakes en muesli, koude schotel (zonder zout, olie of azijn), bokes met veel choco en een tas koude melk, fruitpap, rabarber met rozijnen, perzikken, milkshake, ... en nog veel meer dat ik me al niet meer herinner ;o)
05-06-2007, 19:58 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
| 27-05-2007 |
| chili |
Waarom zou je in Godsnaam voor een 32 uur durende busrit kiezen als je door minder dan de helft meer te betalen in 4 uur dezelfde afstand met het vliegtuig kan afleggen? Mijn gat vraagt het zich ook af want het deed er zeer van. Wel, het blijft goedkoper, het eten is even 'lekker' én je doorkruist het Andesgebergte en dat was voor Caroline en ik zeker de moeite waard! Zeker als je vooraan en bovenaan in de bus zit zoals op onze terugrit, daar heb je een prachtig panoramisch zicht op de bergen.
De eerste twee weken verbleven Carolina (Uruguaya en werkt dagelijks bij de zusters van Calcuta in Montevideo) en ik in het huis van de zusters van Calcuta in de hoofdstad. Het was dus niet hetzelfde als een toeristisch uitstapje naar Chili en heb niet alle bekende atracties in Santiago de Chile kunnen bewonderen.
In het huis wonen mentaal gehandicapte kinderen, verdeeld in drie groepen en drie slaapkamers: de kleine meisjes, de grote meisjes en de jongens. De meeste kinderen zitten overdag in een rolstoel of lopen rond en gaan in de voormiddag of namiddag naar school. De ongelukkigsten leven als planten en komen hun bed niet uit. Gelukkig zorgen de zusters en tias (verzorgsters die er werken) goed voor al deze kinderen; gezond eten, lichaamelijke hygiëne, educatieve ontwikkeling en er is dagelijks een kenesist aanwezig die de motoriek van de kinderen onderhoudt en verbeterd.
In de voormiddag hielpen Carolina en ik de tias met de kinderen. Eten geven, verschonen van pampers en kleren, was ophangen of opplooien, ... Sommige kinderen kunnen niet slikken en krijgen vloeibaar voedsel toegediend via een sonde rechtstreeks in de maag, maar dat was niet voor mij weggelegd want dat deed het eten in mijn maag keren. Daarnaast was er ook een beloftevernieuwing van een zuster in aantocht en kregen we de opdracht allerlei te tekenen en schilderen voor dit feest. Na ons middageten samen met de tias (14 tot 15u) profiteerden we er meestal van om naar buiten te gaan en wat van de stad te verkennen, alleen of met een tia die vrij had. Het was bijna elke dag zonnig en steeds droog en dus aangenaam om op stap te gaan (met een dikke trui). We hebben een paar keer het centrum van onze zone verkend (Santiago is een miljoenenstad en heeft verschillende zones), zijn met de metro naar het echte centrum van de stad geweest of we liepen het marktje af in de wijk of het blokje rond. 's avonds was het wel zeer koud in Santiago en verwarmden we ons lekker aan het kacheltje in onze kamer terwijl we thee dronken en wat aten of babbelden nog wat met de tias.
De Chilenen herkenden trouwens aan mijn Castillaans dat ik in Uruguay was geweest. (Hier in het zuiden spreken ze geen Spaans maar Castillaans.) In Uruguay spreken ze de 'y' en de 'll' uit als de 'ch' van chocolade. De Chilenen lachten dus met ons accent (en wij met het hunne ;o) ). Ze spreken ook veel sneller in Chili en verkorten vele woorden. Voor mij was het dus moeilijker om hen te verstaan, maar Carolina heeft indien nodig het Chileens vertaald naar het Uruguayaans.
Zuster Chris (overste in Santiago) vroeg of we niet nog langer konden blijven en zou ons dan voor enkele dagen naar Batuco brengen, een dorpje een uurtje rijden uit de stad waar het andere huis van hun congregatie in Chili is. Aangezien er maar éém bus per week tussen Chili en Uruguay rijdt, werd onze reis daarmee meteen een week verlengd. En naar Batuco gingen we!
Batuco is net zoals hier in Montevideo, een huis voor bejaarden, alleen is het hier groter en zijn hier ook opa's aanwezig. Vijf dagen op den buiten in Chili, dichter tegen het gebergte en met een pure zuivere lucht dat je niet in Uruguay en zeker nooit in België zal proeven. Zelfs met een snotneus drong de puurheid tot in je longen door. 's morgens hielpen we de oma's en opa's hun ontbijt te geven en kuisten we de refter op. Om 10 uur ontbeten we samen met de werknemers en daarna wisten zuster Nishanda of zuster Mará de Jesús ons steeds te vinden voor assistentie of allerlei klusjes. 's middags aten we terug samen met de werknemers en hielpen daarna nog wat of reden met de fiets (ja ik kan het nog steeds na 4 maand zonder) het dorp in op verkenning. Eén dag zijn we ook met alle zusters en enkele betere opa's en oma's op uitstap geweest met het busje. De dagen in Batuco waren bewolkt en fris aan de vis maar ook droog.
De laatste twee dagen in Chili zijn we terug gekeerd naar Santiago en een week later dan gepland namen we zaterdagmorgend de bus door een zonnig en licht besneeuwd Andesgebergte, door een nachtelijk Argentinië tot in Uruguay. Het was een prachtige reis met mooie ervaringen, ontmoetingen en herninneringen. En nu zijn we weer ingewerkt in mijn normaal leventje in Montevideo. 's Morgens naar de zusters van Calcuta hier in de stad en in de namiddag naar de naschoolsebegeleiding. Mijn avontuur hier in Uruguay begint trouwens te korten. Nog een maand profiteren van het leven hier en hup, daar gaan we dan, richting België!
vele groetjes!
Anita.
(ik weet niet waarom maar als je in Chili zegt dat je 'Ann' of 'Ana' heet, maken ze daar automatisch 'Anita' van)
27-05-2007, 18:05 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
| 11-05-2007 |
| nieuws uit chili |
het is hier zo goed dat carolina en ik nog een weekje langer blijven.
we gaan nu Batuco verkennen, een andere plaats in de buurt van de hoofdstad Santiago de Chile.
doei!
ann.
11-05-2007, 18:25 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
| 29-04-2007 |
| met de trein naar Minas |
Donderdag 19 april was het hier de feestdag van 'los treinta y tres Orientales'. Lang lang geleden, was er op deze dag een slag met Artigas (de Uruguayaanse held) en 33 Orientales (Oriental is de oude naam van Ururguay) met Brazilië en Portugal voor de onafhankelijkheid van Uruguay. Op deze feestdag gaan de Katholieken ook een heuvel beklimmen in de stad Minas, waar bovenop het beeld van 'de Maagd van Verdun' staat.
Er wordt één trein ingelast vanuit Montevideo tot in Minas, 3 uur rijden (in die tijd hebben we heel België met de trein doorkruist) en één trein die 's avonds terug rijdt. Het was een prachtige zonnige herfstdag en Lorena, Carolina, Romina (6-jarig nichtje) en ik zaten in het station van Peñarol te wachten op de trein die ons om 8.30u zou oppikken. Om 10u kwam hij er door en pikte vervolgens in nog een 10-tal andere stationnetjes mensen op. Al gauw zat de oude trein stampvol en reed op een uruguayaans tempo (op't gemakske dus) verder tot in de stad Minas. Gelukkig dat de trein hier niet zo doosjeest als bij ons want je kan de deuren hier gewoon opendoen en er af springen wanneer je wil.
Eens aangekomen zijn we met z'n vieren tot boven gewandeld. De ene had het al wat gemakkelijker als de andere, maar met een temperatuur van boven de 30 graden was het zelfs voor dat half uurtje stijgen zweten geblazen. De mensen laten aan de voet van het beeld op de berg bloemen of kaarsen achter en bidden voor iets of iemand die ze kennen. Daar 'boven op de berg', heb je ook een prachtig zicht over de heuvels van Minas, die je wat kan vergelijken met onze Ardennen maar dan zonder al te veel bomen. Om 17.30u vertrok de trein weer richting Montevideo, stampvol en snikheet. Een uurtje later was de zon onder gegaan en was het eigenlijk best wel gezellig in de trein zonder verlichting.
Het was een aangename dag, zoals er hier wel meer zijn, waarbij ik weer een stukje meer van Uruguay heb ontdekt! Ik amuseer me hier goed en heb het hier naar m'n zin tussen al de Uruguayanen die ik al heb leren kennen, maar mis België toch ook wel een beetje.
En nu ... nu tuimel ik alweer in een nieuw avontuur, want morgen (maandag) vertrek ik voor 2 weken met Carolina naar Chili! 30 uur op de bus tot in Santiago de Chile, das een eindje maar naar't schijnt wel een héél mooie reis. Argentinië doorkruisen en het Andesgebergte. In Chili verblijven we in de hoofdstad in een huis van de zusters van Calcuta. Iedereen hier die al in Chili geweest is zegt dat het ginder prachtig is. Wel, we zullen zien wat de reis ons brengt!
¡ciao amigos!
ann.
29-04-2007, 21:09 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
| 26-04-2007 |
| foto 7 - uruguay |
na 3 maand in ururgay te leven heeft het mate-virus me besmet!
26-04-2007, 00:55 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 6 - uruguay |
een avondje uit met pablo en fabiana in het oude stadscentrum van montevideo.
26-04-2007, 00:54 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 5 - uruguay |
freddy en ik op een zondagmiddag aan tafel met een lekker wijntje, schol!
26-04-2007, 00:53 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
| 22-04-2007 |
| de paasweek |
De week voor Pasen was het hier ook één week schoolvakantie. De gelukkige werkende mens had een week vakantie maar de meerderheid enkel donderdag en vrijdag. Toch meer als bij ons, Paasmaandag bestaat hier niet. De Paasweek hier heeft verschillende namen: de Heilige week (voor de Katholieken), de Toeristische week (voor de rest), week van het bier (voor iedereen) en criolla week (voor de gauchos, cowboys).
Heel de week waren er op een aantal plaatsen evenementen die vooral geassocieerd werden met de gauchos. Zij liepen hier dan ook massaal rond in hun traditionele klederdracht. De gauchos wonen in het binnenland, op het platteland, en kweken koeien, temmen paarden en vervaardigen wol en leer, de twee meest typische producten van Uruguay. Van bij hen komt ook de gewoonte van het mate drinken. De gauchos gaven optredens in dansvorm of muziek (gitaar & zang) en er was een overvloed aan marktjes met lekker eten en artisanale producten.
Ik ben een avond met Fabiana en Pablo (jongste dochter van Chiche en Nelly met vriend) naar gaucho-optredens gaan kijken. Een andere avond in de week met Lorena en Carolina langs de marktjes en eetstandjes gewandeld en één keer overdag met Chiche, Nelly en de kleinkinderen gaan supporteren voor de Domas. De Domas is een wedstrijd waarbij de gauchos, hier in een arena, wilde paarden (met of zonder zadel) bestijgen en er zolang mogelijk proberen op te blijven zitten. Zoals een rodeo eigenlijk.
De wilde paarden worden met man en macht stil gehouden en op het signaal prikt de gaucho met zn sporen in het paard en slaat het dier op hol. Fijn dat het een traditie is en een stukje cultuur van het land, maar arme paarden! Soms gingen de paarden van zelf liguen uit protest of zag je bloedsporen veroorzaakt door de sporen van de gauchos. Als een gaucho op een extreem wild paard tot het eindsignaal kon blijven zitten, mocht hij een ereronde met de Uruguayaanse vlag in de arena maken onder luid gejuich en applaus.
Verder is Pasen hier ook een familieaangelegenheid waarbij samen lekker gegeten en gedronken wordt en chocolade eieren zijn hier ook in overvloed. Maar spijtig genoeg leeft het verhaal hier niet zo dat de klokken en de paashaas ze brengen en verstoppen in de tuin. De chocolade eieren zijn mooi ingepakt met een grote strik en er zit telkens iets anders lekkers binnenin zoals pralines of smarties. Ik heb hier een ei gekregen met een doorsnede van 20 of 25 cm en ik ben er nog steeds van aant smullen.
De uruguayaanse chocolade bevalt me wel, bijna zo lekker als de belgische ;o)
ciao amigos!
ann.
22-04-2007, 02:39 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
| 01-04-2007 |
| de comedor |
|
Terwijl ik vele kilometers verder in mar del plata aan het zwemmen was, liep de grote vakantie hier in Uruguay ten einde en opende alle scholen hun deuren. Vanaf 5 maart kleurden de straten hier wit en lopen alle lagere school kinderen die naar een publieke school gaan hier rond met een witte (labo)short en donkerblauwe strik. Deze scholen zijn gratis en met hun uniform aan mogen ze ook gratis de bus nemen. Private scholen hebben andere uniformen eigen aan hun school en zijn niet gratis. Je hebt hier ook de lagereschool van 6 tot 12 jaar en de middelbareschool van 12 tot 18 jaar. Alle kinderen kunnen kiezen of ze in de voormiddag van 8u tot 12u of in de namiddag van 13u tot 17u naar school gaan (maar elke dag hetzelfde natuurlijk). Per week hebben de kinderen hier dus veel minder les dan bij on in België.
Maar goed, de comedor waar ik vanaf maart in de namiddag ga helpen is een gebouw met refter, keuken en nodige toebehoren te midden in de wijk marconi. Een wijk die in de week volledig wit kleurt en waar een overvloed aan éénkamershuisjes en gangetjes is, je begrijpt het wel. De comedor, opgericht door Freddy maar nu in handen van zijn collega broeder Jean-Paul (een canadees), is een plaats waar 400 kinderen uit de wijk, in de week tussen 16u en 17.30u een merendero komen eten of ook 4-uurtje. Een groep vrijwilligers staat hier dagelijks voor klaar. Klassieker dat ze elke dag voorgeschoteld krijgen is warme chocolademelk met een alfagor Dit lekkers kan je het best vergelijken met een driedubbele princenkoek gedrenkt in chocolade. Hét tussendoortje bij uitstek dat je hier vindt in alle kleuren en maten. Samen met nog andere variabele koekskes, cake, pudding of gelatine vormt dit hun 4-uurtje. Voor velen is dit ook het laatste dat ze die dag te eten krijgen.
Ergens wringt dit wel een beetje, al dat zoets en ongezonds dat ze dagelijks voorgeschoteld krijgen. Het zou beter voor hen zijn als ze af en toe een stuk fruit of brood krijgen. Maar ja, we zijn blij dat al dat lekkers een gift is aan de comedor van een bedrijf hier in Uruguay (weliswaar vervallen maar nog eetbaar!), en fruit voor 400 kinderen zou Jean-Paul al gauw een bom geld kosten. Zeker nu dat het hier een slechte oogst is geweest en de groenten en het fruit veel duurder zijn dan normaal. Maar toch
Naast dit 4-uurtje is er ook gelegenheid voor naschoolsebegeleiding, en dit is waar ik mijn namiddagse energie in steek. Ongeveer een 60-tal kinderen zijn voor deze klasjes ingeschreven en komen hun huiswerk maken. Om 15.30u stroomt de eerste groep kinderen binnen, zij die in de voormiddag naar school gaan, en hebben tijd tot 17u. Daarna komt de tweede iets kleinere groep hun huiswerk maken tot 18u. Samen met Cecilia (een sociaal assistente) en José (een oud-leraar) begeleiden we de kinderen zo goed mogelijk met het (correct) maken van hun huiswerk of geven ze wat oefeningen. Want ook als ze geen huiswerk hebben is het toch de bedoeling dat ze komen (helaas lukt dat niet altijd). De kinderen worden verdeeld in twee klasjes en wij lopen rond, bekijken hun huiswerk en helpen waar nodig. En met een ongediciplineerde joelende bende heb je met drie je handen wel vol. Maar ze hebben onze hulp wel nodig. Moesten ze niet naar hier komen zouden ze hun huiswerk niet maken en nog meer achterstand op lopen. Helaas is het niet alleen niet willen maar ook niet kunnen. Vele ouders besteden geen aandacht aan hun kinderen of kunnen niet lezen en schrijven en dus ook niet helpen. Anderen hebben ook niet het nodige schoolmaterial (potlood, gom, passer, huiswerkblaadjes,
) om hun huiswerk te maken.
Het nivo van deze kinderen is echt wel schrijnend. Franklin zit in het vijfde leerjaar en weet niet hoeveel 5x1 is. Matias in het derde leerjaar en kent de tafel van 2 niet. Pamela zit ook in het vijfde en moet op haar vingers tellen hoeveel 20-6 is. Nicolas zit in het zesde en weet niet hoeveel 4x7 is. Op gebied van taal heb ik er minder zicht op maar zelfs ík haal taalfouten uit hun zinnen (!) en zelfs al schrijf je iets op bord dan copiëren ze het nog vol fouten. Volgens mij toch ook een gebrek aan begeleiding op school. Hoe geraakt een leerling anders in het vijfde of zesde leerjaar zonder de tafels te kennen? Arme kinderen! Ik ben dus blij dat ik hen hiermee kan helpen en wat extra kan bij brengen.
Ook s zaterdags is er activiteit in de comedor. Vanaf 9.30u zijn we met een aantal vrijwilligers in de weer om tegen s middags een warme maaltijd klaar te maken voor meer dan 400 hongerige kindermonden. (Das nog wat anders dan 100 man op kamp!)
Nelly (mijn pleegmoeder) en Christin staan achter het vuur en zorgen ervoor dat alles naar smaak is en vlotjes verloopt. Zij hebben reeds vele jaren ervaring en het draait in de keuken dan ook als een geoliede machine. Afwisselend is het de ene week een hutsepot van tomatensaus, groenten en rijst en de andere week met pasta. We plaatsen de volle borden op tafel en vullen de glazen en vanaf 12u stromen de kinderen binnen in groepjes van 12 per gedekte tafel. Ze eten hun bord leeg (anders geen dessert, een ramp voor elk kind!), brengen hun bord, lepel en beker naar het afwas-team, ontvangen hun dessert (meestal chocolat) en ze gaan weer naar buiten. We dekken de tafel opnieuw voor de volgende groep, en zo gaat het verder tot ongeveer 13.30u. Veel heen en weer geloop, maar het blijft overzichtelijk! Dan rest er nog de opkuis en een siësta.
Voila, dit is wat ik in de namiddag doe en wat er zoal gebeurd in de comedor. In de voormiddag ga ik nog steeds helpen bij de zusters van calcuta. De komende week is het hier paasvakantie, net zoals bij jullie en is er geen comedor. k Heb dus ook een beetje vakantie. Tijdens de Paasweek valt er hier in Uruguay vanalles te beleven, wat dat is moet ik nog ontdekken en vertel ik jullie later wel. Sinds vandaag schijnt de zon hier weer. Het heeft een hele week geregend in Uruguay en Argentinië met overstromingen in het binnenland tot gevolg. Maar Montevideo is daar van gespaard gebleven.
vele groetjes,
¡ciao!
ann.
01-04-2007, 19:49 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
| 22-03-2007 |
| foto 3 - argentina |
de zusters van calcuta in mar del plata voor hun huisje:
zuster ana louisa, zuster bonoit en zuster overste sinai.
22-03-2007, 00:11 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 2 - argentina |
ik in de ondergelopen tuin van de zusters op de dag dat we normaal zouden terugkeren naar montevideo.
22-03-2007, 00:10 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 1 - argentina |
de uruguayaanse vlag op de boot richting argentinië tijdens de zonsopgang.
22-03-2007, 00:08 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 4 - uruguay |
tijdens een daguitstap met de mensen van de comedor (uitleg over de comedor volgt één van de dagen) zijn we naar een mooi en rustig strand geweest buiten montevideo.
22-03-2007, 00:07 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 3 - uruguay |
lorena, carolina en ik op wandel door het centrum van de stad.
22-03-2007, 00:06 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
| foto 2 - uruguay |
de drie kleinkinderen van chiche en nelly waar ze dagelijks na school oppassen : catalina, nacho en beléne,
en op mij passen ze altijd.
22-03-2007, 00:04 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
plaatselijke tijd
in Montevideo | |
|
|
|
