 |
|
|
| |
welkom
op de blogsite van ann magette!!! |
|
| 27-05-2007 |
 chili |
Waarom zou je in Godsnaam voor een 32 uur durende busrit kiezen als je door minder dan de helft meer te betalen in 4 uur dezelfde afstand met het vliegtuig kan afleggen? Mijn gat vraagt het zich ook af want het deed er zeer van. Wel, het blijft goedkoper, het eten is even 'lekker' én je doorkruist het Andesgebergte en dat was voor Caroline en ik zeker de moeite waard! Zeker als je vooraan en bovenaan in de bus zit zoals op onze terugrit, daar heb je een prachtig panoramisch zicht op de bergen.
De eerste twee weken verbleven Carolina (Uruguaya en werkt dagelijks bij de zusters van Calcuta in Montevideo) en ik in het huis van de zusters van Calcuta in de hoofdstad. Het was dus niet hetzelfde als een toeristisch uitstapje naar Chili en heb niet alle bekende atracties in Santiago de Chile kunnen bewonderen.
In het huis wonen mentaal gehandicapte kinderen, verdeeld in drie groepen en drie slaapkamers: de kleine meisjes, de grote meisjes en de jongens. De meeste kinderen zitten overdag in een rolstoel of lopen rond en gaan in de voormiddag of namiddag naar school. De ongelukkigsten leven als planten en komen hun bed niet uit. Gelukkig zorgen de zusters en tias (verzorgsters die er werken) goed voor al deze kinderen; gezond eten, lichaamelijke hygiëne, educatieve ontwikkeling en er is dagelijks een kenesist aanwezig die de motoriek van de kinderen onderhoudt en verbeterd.
In de voormiddag hielpen Carolina en ik de tias met de kinderen. Eten geven, verschonen van pampers en kleren, was ophangen of opplooien, ... Sommige kinderen kunnen niet slikken en krijgen vloeibaar voedsel toegediend via een sonde rechtstreeks in de maag, maar dat was niet voor mij weggelegd want dat deed het eten in mijn maag keren. Daarnaast was er ook een beloftevernieuwing van een zuster in aantocht en kregen we de opdracht allerlei te tekenen en schilderen voor dit feest. Na ons middageten samen met de tias (14 tot 15u) profiteerden we er meestal van om naar buiten te gaan en wat van de stad te verkennen, alleen of met een tia die vrij had. Het was bijna elke dag zonnig en steeds droog en dus aangenaam om op stap te gaan (met een dikke trui). We hebben een paar keer het centrum van onze zone verkend (Santiago is een miljoenenstad en heeft verschillende zones), zijn met de metro naar het echte centrum van de stad geweest of we liepen het marktje af in de wijk of het blokje rond. 's avonds was het wel zeer koud in Santiago en verwarmden we ons lekker aan het kacheltje in onze kamer terwijl we thee dronken en wat aten of babbelden nog wat met de tias.
De Chilenen herkenden trouwens aan mijn Castillaans dat ik in Uruguay was geweest. (Hier in het zuiden spreken ze geen Spaans maar Castillaans.) In Uruguay spreken ze de 'y' en de 'll' uit als de 'ch' van chocolade. De Chilenen lachten dus met ons accent (en wij met het hunne ;o) ). Ze spreken ook veel sneller in Chili en verkorten vele woorden. Voor mij was het dus moeilijker om hen te verstaan, maar Carolina heeft indien nodig het Chileens vertaald naar het Uruguayaans.
Zuster Chris (overste in Santiago) vroeg of we niet nog langer konden blijven en zou ons dan voor enkele dagen naar Batuco brengen, een dorpje een uurtje rijden uit de stad waar het andere huis van hun congregatie in Chili is. Aangezien er maar éém bus per week tussen Chili en Uruguay rijdt, werd onze reis daarmee meteen een week verlengd. En naar Batuco gingen we!
Batuco is net zoals hier in Montevideo, een huis voor bejaarden, alleen is het hier groter en zijn hier ook opa's aanwezig. Vijf dagen op den buiten in Chili, dichter tegen het gebergte en met een pure zuivere lucht dat je niet in Uruguay en zeker nooit in België zal proeven. Zelfs met een snotneus drong de puurheid tot in je longen door. 's morgens hielpen we de oma's en opa's hun ontbijt te geven en kuisten we de refter op. Om 10 uur ontbeten we samen met de werknemers en daarna wisten zuster Nishanda of zuster Mará de Jesús ons steeds te vinden voor assistentie of allerlei klusjes. 's middags aten we terug samen met de werknemers en hielpen daarna nog wat of reden met de fiets (ja ik kan het nog steeds na 4 maand zonder) het dorp in op verkenning. Eén dag zijn we ook met alle zusters en enkele betere opa's en oma's op uitstap geweest met het busje. De dagen in Batuco waren bewolkt en fris aan de vis maar ook droog.
De laatste twee dagen in Chili zijn we terug gekeerd naar Santiago en een week later dan gepland namen we zaterdagmorgend de bus door een zonnig en licht besneeuwd Andesgebergte, door een nachtelijk Argentinië tot in Uruguay. Het was een prachtige reis met mooie ervaringen, ontmoetingen en herninneringen. En nu zijn we weer ingewerkt in mijn normaal leventje in Montevideo. 's Morgens naar de zusters van Calcuta hier in de stad en in de namiddag naar de naschoolsebegeleiding. Mijn avontuur hier in Uruguay begint trouwens te korten. Nog een maand profiteren van het leven hier en hup, daar gaan we dan, richting België!
vele groetjes!
Anita.
(ik weet niet waarom maar als je in Chili zegt dat je 'Ann' of 'Ana' heet, maken ze daar automatisch 'Anita' van)
27-05-2007, 18:05 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
| 11-05-2007 |
| nieuws uit chili |
het is hier zo goed dat carolina en ik nog een weekje langer blijven.
we gaan nu Batuco verkennen, een andere plaats in de buurt van de hoofdstad Santiago de Chile.
doei!
ann.
11-05-2007, 18:25 geschreven door ann.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
plaatselijke tijd
in Montevideo | |
|
|
|
