Ötztaler Radmarathon te Sölden (Oostenrijk)

Ich Habe Einen Traum

Woensdag 27 augustus 2009,eindelijk tijd om ons richting Oostenrijk te begeven. Een lange autorit kan wel opwegen tegenover wat ons daar te wachten staat. Na een 1010 km te hebben gereden stonden we voor ons appartement. Leuk om na vele malen in de winter naar Oostenrijk te komen, nu eens in de zomer hier te kunnen genieten van de zon en de geur van het gras en de bomen. In de schaduwplekjes kon je, tijdens het diep ademhalen, toch die frisse lucht voelen op de luchtwegen. Net als in de winter. Dit dan puur door het verschil in hoogte met ons landje. Sölden bevind zich trouwens op 1377 m hoogte. Na de vriendelijke verwelkoming van de gastvrouw konden we ons appartement betreden, auto legen en rusten. Vooral dat laatste was aan de orde. Een nachtelijke rit is niet niets. Gelukkig konden we met 2 afwisselen, maar voor mij was dit niet ideaal om zolang te rijden.Het dutje dat we deden na onze aankomst had ons deugd gedaan. Na een tijdje konden we het dorp Sôlden eens gaan bekijken en wat inkopen doen. In de vooravond hadden we een plekje gevonden op een terras om ons te laten voorzien van spijs en drank. Voor mij een groot bord met 3 soorten pasta “Supper”

.Daags nadien was het tijd om de beentjes nog eens los te rijden.In de voormiddag reed ik samen met Nele en m’n vader een stukje met de fiets om de omgeving rond het dorp te verkennen. Vader moest al na enkele kilometers concluderen dat bepaalde hellingen niet voor hem waren weggelegd. Waar vader plots moest stoppen om wat op adem te komen kreeg kort nadien ook Nele plots last van kortademmigheid. Vader was toen al afgedaald en vlakkere wegen gaan opzoeken. Of was het een terrasje? Na nog wat door te hebben gereden was het voor Nele toch beter om terug te keren en wat tijd te nemen voor het hoogte gewen. Voor haar was het trouwens de eerste keer dat ze op dergelijke hoogte een behoorlijk zware inspanning deed. Maar Nele kennende zou haar wraak zoet worden. Voor mij was het lekker losrijden en genieten van de omgeving. Het woord “Prachtig” zou menige keren door m’n gedachten zweven in de loop der dagen.Na op de middag een goede maaltijd naar binnen te hebben genomen konden we terug de fiets op. Vader zou de iets minder zware wegen voor zich nemen. Nele en ik reden richting de Gletsjer. De lekkere beklimming van 12 km was op dit moment iets te zwaar voor Nele. Blijkbaar had ze behoorlijk last van pijn net boven de knieën. Dat zal trainen worden als ze mi Marmotte zal rijden volgend jaar. Maar haar kennende zal dit geen probleem vormen met de juiste begeleider. Hihihi.We zijn dan maar wijselijk terug gekeerd na enkele kilometers te klimmen. Raar, maar zelf had ik eigenlijk ook niet veel zin om verder te rijden. De benen voelden goed en dat wilde ik zo houden tot zondag.We zijn dan maar, na ons wat te hebben opgefrist, naar de inschrijving gegaan. Vanaf vrijdag namiddag kon men al achter het startpakket. Alles verliep zeer vlot bij de inschrijving. Ook konden we nog eens de wielertrui bewonderen die men kreeg als je zondag binnen de vooraf bepaalde tijd binnen kwam. Na nog wat rond te snuffelen bij de verkoopstanden genoten we nog van een terrasje.Na het avondeten en afspraken te hebben gemaakt voor de zaterdag, was het voor mij tijd om onder de dekens te kruipen.Zoals afgesproken stonden we de zaterdag op met de bedoeling om de rit, van de volle 238 km, te vervolmaken met de auto. Het zou een lange dag worden, maar voor mij wel leerzaam naar de rit van zondag toe. Het was genieten van de vele mooie uitzichten. Vader zag ik al enkele malen zijn wenkbrauwen fronsen, en in gedachten denken van “ mèrde wa is da ier allemalle , moet uze oedsten da ier allemale beklim, da lukt em nie.” Moeder had vooral haar bedenkingen bij de afdalingen. En Nele, dat was iets anders. Na het vele stijgen en dalen, links en rechts draaien was zij behoorlijk ziek geworden. Ik kan me inbeelden als je achteraan in de wagen zit dat het wel een beetje sterven was in die tal van bochten.Tijdens en na de route te hebben bereden kon ik mij al een overzicht schetsen van hoe mijn zondag er zou gaan uitzien en waar ik wat zou nemen van voeding. Drinken, drinken en drinken, dat zou zeer belangrijk worden. Hopelijk niet te warm en geen regen. Maar het weer kunnen we niet bestellen hé.Wat napraten en een stevig pastaatje naar binnen spelen waren dan ook de laatste elementen van de dag. De fiets had ik al grondig nagekeken en voorzien van camera, hartslagmeter en kilometriek. Nieuwe remblokken en nieuwe buitenbanden waren geen overbodige luxe.

En waar ik voor vreesde werd dan jammer genoeg ook werkelijkheid. Niet kunnen slapen. Na geen 3h te hebben geslapen was ik daar al weer terug. Om 4h45 zou ik normaal opstaan. Maar om 1h30 was ik al voor de eerste maal wakker, vanaf dan zag ik elk halfuur de klok.Eens het bijna 4h30 was liep ik al rond met een vers gebakken pannekoek in de mond. Moeder Marleen had deze de avond voordien vers gebakken op mijn vraag.Verse koude pannekoeken en warme havermout met bruine suiker waren mijn stevig ontbijt.Samen met Nele begaf ik mij om 5h50 naar de start.Eens daar aangekomen stonden al tal van wielrenners ongeduldig te wachten. Meer dan 2/3 van de de 4500 starters stonden al voor mij. Gelukkig starte ik hier niet om een best tijd te plaatsen. Hmmm. Er waren er nog velen die achter mij toekwamen maar toch hier en daar voor mij hun plaats aan de start innamen. Je mon fou, als ik maar geniet van m’n dag.Je begrijpt ook wel dat het om iets na 6h en in een dal op 1377 m hoogte behoorlijk fris is. Zelf had ik korte broek aan, maar was ik wel voorzien van m’n beenstukken die me in de eerste kilometers veel deugd deden.6h45: het startschot klonk door de straat en de eersten konden vertrekken. Zelf kon ik maar rond 6h55 de startlijn overschrijden.Starten kon ik niet voor ik m’n geluksring kuste en mij even in gedachten verdiepte tot m’n engelbewaarder.Floep, na een paar honderd meter zag ik nog m’n ouders op de uitkijk staan. Het is ongelooflijk hoeveel mensen er zo vroeg op de dag buiten staan om de wielrenners aan te moedigen voor een lange en slopende dag.Met een behoorlijke snelheid reden we richting de eerste beklimming van de dag. In licht dalende lijn kregen we de eerste 32 km voorgeschoteld. In groep was het fietsen tussen de 40 en 55 km/h tot in Ötz. Het dorpje Ötz bevindt zich op 820 m hoogte en aan de voet van de Kühtai (2020 m).Velen stopten aan de voet van de Kühtai om de overtollige kledij af te doen. Zelf verkoos ik om niet te stoppen en enkel maar m’n windjasje open te zetten. De Kühtai is er eentje met een hoogte verschil van 1200 m, 18,5 km lang en een maximum percentage van 18 %.. Halverwege de beklimming moesten we plots te voet. Er waren namelijk werkzaamheden. Ze waren bezig met een nieuwe tunnel te bouwen langs de zijkant van de flank. De tarmac was weg en de ondergrond was aangereden zand. Als je als enkeling daar voorbijkomt is dit geen probleem maar als plots honderden fietsers er over willen zorgt dit wel voor problemen. We werden dus gedwongen om van de fiets te komen en enkele honderd meters te voet te gaan. Hier en daar hoorde en zag je kniezende en zagende fietsers. Zelf hield ik er het plezier in. Eens weer op de fiets kon de rit gewoon worden verdergezet.Nog voor ik boven op de Kühtai kwam zag ik er al velen die deftig puften. Voor deze personen zag ik het eigenlijk niet te goed zitten. Wisten ze eigenlijk wel wat er hen nog te wachten stond? Voor mij verliep alles vlot. Nooit ben ik op de eerste klim boven de 150 hartslagen geweest.Genietend van het mooie weer en de grote bevoorrading was ik klaar voor een afdaling van 15 km tot in Kematen (700 m) en daarna nog eens 22 km tot in Innsbruck (600 m). Nog tijdens die bevoorrading besefte ik dat de batterijen van de camera, die ik op m’n stuur had geplaatst, plat waren. Het was nu wachten tot in Innsbruck om te kunnen stoppen aan een pompstation. Na te grappen met iemand die bij het pompstation stond en mij benzine wilde toedienen, kon ik daar nieuwe duraceltjes kopen en terug filmpje draaien.Een 2 tal kilometer verder reed ik langs de gekende Olympische ski springschans om dan een paar honderd meters te beginnen aan de Brenner (1377 m).De voet van de Brenner was druk bezet door toeschouwers die de tal van wielrenners aanmoedigden. Na de beenstukken en m’n windjasje uit te doen, kon ik de beklimming van 39 kilometer met een maximum percentage van 12 % verder zetten.De Brenner is er zo eentje waar ook geen einde aankomt hé, niet stijl maar zeer lang. En weer liet ik me verleiden om gewoon mee te rijden in een groepje. Iets te traag naar mijn gedacht. Na een 20 tal kilometer ben ik dan maar kop blijven rijden en zag ik dat er na 1km maar één iemand meer in het wiel bleef hangen. Daar er op de Brenner wel wat wind stond had d’n Duits blijkbaar geen zin om over te nemen. Eens op het zwaarste stuk zag ik dat hij het achterwiel niet meer kon houden. Jammer voor hem. Na het dorpje Brenner te hebben gepasseerd was er de 2^de bevoorrading. En eindelijk een toilet. Dat laatste was dan ook broodnodig. Na wat plaats te hebben gemaakt in maag en darmen kon ik genieten van de bevoorrading. Achteraf gezien heb ik daar wel teveel tijd verspild, maar daar mocht ik mezelf niet in blind staren. Het was de bedoeling om uit te rijden binnen de tijd en niet voor een een zodanig kort mogelijke tijd. Ik wilde er van genieten.Na de bevoorrading wachte mij een niet al te steile afdaling 19 km. Deze liep tot in het dorpje Sterzing (960 m). Daar hadden we het begin van onze reeds 3^de beklimming. De Jaufenpass (2090 m) met 15,5 km en een maximum percentage van 12 % zou wel eens een harde noot kunnen worden. Maar harde noot of niet, met de goede benen lukt dit zonder probleem. Eenmaal over de top hadden we 500 m verder in de afdaling onze 3^de bevoorrading. Weer lekker uitgebreid natuurlijk. Terug alles op z’n tijd, goed bevoorraden, enkele foto’s nemen en met een frisse geest afdalen. Deze afdaling van 22 km was buitengewoon prachtig. Een plezier om de beelden die ik heb genomen met de camera op m’n stuur, terug te bekijken. Lekker de fiets van links naar rechts zwaaien en omgekeerd. Vrees achterwege laten maar toch wel er het verstand bijhouden natuurlijk. “Zalig”.Maar dan begint het pas hé. Eenmaal je in het dorpje St Leonhard (750 m) komt heb je ongeveer 400 m dat je nog vlak kan rijden en dan mag je beginnen aan de zwaarste dobber van de dag.De Timmelsjoch (2509 m) is een kanjer van 28,7 km lang met stijgingspercentagesvan 12-13 % en 14 %.Na 18 km kregen we onze 4^de bevoorrading. Niet lang nadien maar toch na genoeg binnen te hebben, stapte ik terug de fiets op. Tot aan een hoogte van bijna 2000 m liep het oké, maar toen ik in een kleine donkere tunnel kwam en eens achter mij keek, begon m’n fiets links en rechts te slaan. Zelf had ik het gevoel dat ik op ijs reed. Daar ik niet kon zien hoever ik van de wand zat probeerde ik deze toch te voelen om mij recht te kunnen houden. Mijn tempo was op dit moment tussen 8 en 10 km/h, niet al te hoog dus. Die wand bleef maar op zich wachten en plots zat ik met m’n rechter heup op de stoep. Gelukkig niks ergs, niet met mij en niets met de fiets. Toch begon ik me vragen te stellen, ijs kon niet, water eventueel wel. Maar ik had wel het gevoel, toen ik op de grond zat, dat ik enkele seconden nodig had om ietwat tot m’n positieven te komen. Daardoor denk ik dat ik toch wel meer last had van de hoogte dan ik zelf wilde toegeven. Na een tijdje terug op de fiets te zitten en nog na te denken over hoe dit nu kon gebeuren, reed ik al terug zo’n tunneltje binnen. Weer niks te zien, enkel licht aan het einde van de tunnel. Oef, de laatste tunnel was ik voorbij. De helling was ondertussen ook al zwaarder en zwaarder geworden. Hier en daar zag je al personen die moesten afstappen. Jammer voor hen, maar ik blijf doorgaan. Opgeven staat niet in m’n woordenboek. Van de hoogte had ik na een tijdje ook geen last meer en kon ik gerust m’n hartslag wat opdrijven tot 155 slagen /minuut. Dus nog lang niet in het rood.Al na enkele keren m’n geluksring gekust te hebben kwam ik dan eindelijk onder vlag van de top. YES, YES, YES, dit was het enige die er bij mij uitkwam.Wetende dat ik straks enkel nog een klim heb van slechts enkele kilometer, kon het voor mij niet meer stuk. De laatste 30 kilometers waren voor mij een lange spurt. Waar ik kon stampte ik nog bij in de afdaling en op het vlakke toonde het metertje niet onder de 42 km/h. Het is nu enkel nog een kwestie van zeker niet te vallen in de enkele haarspeldbochten die me nog te wachten staan.Onder het gerinkel van koebellen van enkele dorpelingen reed ik Sölden binnen. Met nog enkele keren recht op de trappers te gaan staan kon ik m’n metertje nog steeds boven de 42km/h houden en de vlag van de laatste kilometer achter me laten. 500 m, 200 m en enkel nog het brugje over en daar is ze, die prachtige boog van Redbul met FINISH.

Na 12h onderweg te zijn was ik goed aangekomen en beloofde mezelf al onmiddellijk dat ik hier ooit nog terug kom, maar dan om mijn tijd sterk te verbeteren. Met de training die ik dit jaar had en de conditie van de dag, moet ik 1 to 2h minder kunnen. Ik weet dat ik bij de bevoorradingen alleen al 1h verspild heb. Dan nog een paar keer tegenaan of in het rood rijden en die tijd moet dan wel mooier zijn dan die 12h02.Nele en m’n ouders stonden me al ongeduldig op te wachten, daar ze al weer een ambulance zagen vertrekken nog voor ik net aankwam. Gelukkig had ik deze idd niet nodig.Eenmaal ik wat bekomen was, kon ik niet vlug genoeg m’n nummer indienen en de trui waar ik recht op heb afhalen. Iedere renner had ook nog recht op een bord met pasta. Dit wou ik zeker niet achterwege laten. Een groot bord met 3 verschillende soorten pasta. Mmmmmmmmmmmmmm,dat smaakte. Het enige wat ik nu nog wilde doen, was de fles champagne ontkurken en genieten van de bubbels.Ik kon terug kijken op een prachtige dag, die mij al gans het jaar veel tijd en kilometertjes fietsen heeft gekost.

Volgend jaar staat enkel de Marmotte op het programa, maar wat er in 2011 komt durf ik nu nog niet te zeggen. Graag nog eens de Ötztaler of misschien zelfs nog iets zwaarders. We zullen zien.

11-09-2009 om 15:52 geschreven door ursi