Ötztaler Radmarathon te Sölden (Oostenrijk)

Ich Habe Einen Traum

Woensdag 27 augustus 2009,eindelijk tijd om ons richting Oostenrijk te begeven. Een lange autorit kan wel opwegen tegenover wat ons daar te wachten staat. Na een 1010 km te hebben gereden stonden we voor ons appartement. Leuk om na vele malen in de winter naar Oostenrijk te komen, nu eens in de zomer hier te kunnen genieten van de zon en de geur van het gras en de bomen. In de schaduwplekjes kon je, tijdens het diep ademhalen, toch die frisse lucht voelen op de luchtwegen. Net als in de winter. Dit dan puur door het verschil in hoogte met ons landje. Sölden bevind zich trouwens op 1377 m hoogte. Na de vriendelijke verwelkoming van de gastvrouw konden we ons appartement betreden, auto legen en rusten. Vooral dat laatste was aan de orde. Een nachtelijke rit is niet niets. Gelukkig konden we met 2 afwisselen, maar voor mij was dit niet ideaal om zolang te rijden.Het dutje dat we deden na onze aankomst had ons deugd gedaan. Na een tijdje konden we het dorp Sôlden eens gaan bekijken en wat inkopen doen. In de vooravond hadden we een plekje gevonden op een terras om ons te laten voorzien van spijs en drank. Voor mij een groot bord met 3 soorten pasta “Supper”

.Daags nadien was het tijd om de beentjes nog eens los te rijden.In de voormiddag reed ik samen met Nele en m’n vader een stukje met de fiets om de omgeving rond het dorp te verkennen. Vader moest al na enkele kilometers concluderen dat bepaalde hellingen niet voor hem waren weggelegd. Waar vader plots moest stoppen om wat op adem te komen kreeg kort nadien ook Nele plots last van kortademmigheid. Vader was toen al afgedaald en vlakkere wegen gaan opzoeken. Of was het een terrasje? Na nog wat door te hebben gereden was het voor Nele toch beter om terug te keren en wat tijd te nemen voor het hoogte gewen. Voor haar was het trouwens de eerste keer dat ze op dergelijke hoogte een behoorlijk zware inspanning deed. Maar Nele kennende zou haar wraak zoet worden. Voor mij was het lekker losrijden en genieten van de omgeving. Het woord “Prachtig” zou menige keren door m’n gedachten zweven in de loop der dagen.Na op de middag een goede maaltijd naar binnen te hebben genomen konden we terug de fiets op. Vader zou de iets minder zware wegen voor zich nemen. Nele en ik reden richting de Gletsjer. De lekkere beklimming van 12 km was op dit moment iets te zwaar voor Nele. Blijkbaar had ze behoorlijk last van pijn net boven de knieën. Dat zal trainen worden als ze mi Marmotte zal rijden volgend jaar. Maar haar kennende zal dit geen probleem vormen met de juiste begeleider. Hihihi.We zijn dan maar wijselijk terug gekeerd na enkele kilometers te klimmen. Raar, maar zelf had ik eigenlijk ook niet veel zin om verder te rijden. De benen voelden goed en dat wilde ik zo houden tot zondag.We zijn dan maar, na ons wat te hebben opgefrist, naar de inschrijving gegaan. Vanaf vrijdag namiddag kon men al achter het startpakket. Alles verliep zeer vlot bij de inschrijving. Ook konden we nog eens de wielertrui bewonderen die men kreeg als je zondag binnen de vooraf bepaalde tijd binnen kwam. Na nog wat rond te snuffelen bij de verkoopstanden genoten we nog van een terrasje.Na het avondeten en afspraken te hebben gemaakt voor de zaterdag, was het voor mij tijd om onder de dekens te kruipen.Zoals afgesproken stonden we de zaterdag op met de bedoeling om de rit, van de volle 238 km, te vervolmaken met de auto. Het zou een lange dag worden, maar voor mij wel leerzaam naar de rit van zondag toe. Het was genieten van de vele mooie uitzichten. Vader zag ik al enkele malen zijn wenkbrauwen fronsen, en in gedachten denken van “ mèrde wa is da ier allemalle , moet uze oedsten da ier allemale beklim, da lukt em nie.” Moeder had vooral haar bedenkingen bij de afdalingen. En Nele, dat was iets anders. Na het vele stijgen en dalen, links en rechts draaien was zij behoorlijk ziek geworden. Ik kan me inbeelden als je achteraan in de wagen zit dat het wel een beetje sterven was in die tal van bochten.Tijdens en na de route te hebben bereden kon ik mij al een overzicht schetsen van hoe mijn zondag er zou gaan uitzien en waar ik wat zou nemen van voeding. Drinken, drinken en drinken, dat zou zeer belangrijk worden. Hopelijk niet te warm en geen regen. Maar het weer kunnen we niet bestellen hé.Wat napraten en een stevig pastaatje naar binnen spelen waren dan ook de laatste elementen van de dag. De fiets had ik al grondig nagekeken en voorzien van camera, hartslagmeter en kilometriek. Nieuwe remblokken en nieuwe buitenbanden waren geen overbodige luxe.

En waar ik voor vreesde werd dan jammer genoeg ook werkelijkheid. Niet kunnen slapen. Na geen 3h te hebben geslapen was ik daar al weer terug. Om 4h45 zou ik normaal opstaan. Maar om 1h30 was ik al voor de eerste maal wakker, vanaf dan zag ik elk halfuur de klok.Eens het bijna 4h30 was liep ik al rond met een vers gebakken pannekoek in de mond. Moeder Marleen had deze de avond voordien vers gebakken op mijn vraag.Verse koude pannekoeken en warme havermout met bruine suiker waren mijn stevig ontbijt.Samen met Nele begaf ik mij om 5h50 naar de start.Eens daar aangekomen stonden al tal van wielrenners ongeduldig te wachten. Meer dan 2/3 van de de 4500 starters stonden al voor mij. Gelukkig starte ik hier niet om een best tijd te plaatsen. Hmmm. Er waren er nog velen die achter mij toekwamen maar toch hier en daar voor mij hun plaats aan de start innamen. Je mon fou, als ik maar geniet van m’n dag.Je begrijpt ook wel dat het om iets na 6h en in een dal op 1377 m hoogte behoorlijk fris is. Zelf had ik korte broek aan, maar was ik wel voorzien van m’n beenstukken die me in de eerste kilometers veel deugd deden.6h45: het startschot klonk door de straat en de eersten konden vertrekken. Zelf kon ik maar rond 6h55 de startlijn overschrijden.Starten kon ik niet voor ik m’n geluksring kuste en mij even in gedachten verdiepte tot m’n engelbewaarder.Floep, na een paar honderd meter zag ik nog m’n ouders op de uitkijk staan. Het is ongelooflijk hoeveel mensen er zo vroeg op de dag buiten staan om de wielrenners aan te moedigen voor een lange en slopende dag.Met een behoorlijke snelheid reden we richting de eerste beklimming van de dag. In licht dalende lijn kregen we de eerste 32 km voorgeschoteld. In groep was het fietsen tussen de 40 en 55 km/h tot in Ötz. Het dorpje Ötz bevindt zich op 820 m hoogte en aan de voet van de Kühtai (2020 m).Velen stopten aan de voet van de Kühtai om de overtollige kledij af te doen. Zelf verkoos ik om niet te stoppen en enkel maar m’n windjasje open te zetten. De Kühtai is er eentje met een hoogte verschil van 1200 m, 18,5 km lang en een maximum percentage van 18 %.. Halverwege de beklimming moesten we plots te voet. Er waren namelijk werkzaamheden. Ze waren bezig met een nieuwe tunnel te bouwen langs de zijkant van de flank. De tarmac was weg en de ondergrond was aangereden zand. Als je als enkeling daar voorbijkomt is dit geen probleem maar als plots honderden fietsers er over willen zorgt dit wel voor problemen. We werden dus gedwongen om van de fiets te komen en enkele honderd meters te voet te gaan. Hier en daar hoorde en zag je kniezende en zagende fietsers. Zelf hield ik er het plezier in. Eens weer op de fiets kon de rit gewoon worden verdergezet.Nog voor ik boven op de Kühtai kwam zag ik er al velen die deftig puften. Voor deze personen zag ik het eigenlijk niet te goed zitten. Wisten ze eigenlijk wel wat er hen nog te wachten stond? Voor mij verliep alles vlot. Nooit ben ik op de eerste klim boven de 150 hartslagen geweest.Genietend van het mooie weer en de grote bevoorrading was ik klaar voor een afdaling van 15 km tot in Kematen (700 m) en daarna nog eens 22 km tot in Innsbruck (600 m). Nog tijdens die bevoorrading besefte ik dat de batterijen van de camera, die ik op m’n stuur had geplaatst, plat waren. Het was nu wachten tot in Innsbruck om te kunnen stoppen aan een pompstation. Na te grappen met iemand die bij het pompstation stond en mij benzine wilde toedienen, kon ik daar nieuwe duraceltjes kopen en terug filmpje draaien.Een 2 tal kilometer verder reed ik langs de gekende Olympische ski springschans om dan een paar honderd meters te beginnen aan de Brenner (1377 m).De voet van de Brenner was druk bezet door toeschouwers die de tal van wielrenners aanmoedigden. Na de beenstukken en m’n windjasje uit te doen, kon ik de beklimming van 39 kilometer met een maximum percentage van 12 % verder zetten.De Brenner is er zo eentje waar ook geen einde aankomt hé, niet stijl maar zeer lang. En weer liet ik me verleiden om gewoon mee te rijden in een groepje. Iets te traag naar mijn gedacht. Na een 20 tal kilometer ben ik dan maar kop blijven rijden en zag ik dat er na 1km maar één iemand meer in het wiel bleef hangen. Daar er op de Brenner wel wat wind stond had d’n Duits blijkbaar geen zin om over te nemen. Eens op het zwaarste stuk zag ik dat hij het achterwiel niet meer kon houden. Jammer voor hem. Na het dorpje Brenner te hebben gepasseerd was er de 2^de bevoorrading. En eindelijk een toilet. Dat laatste was dan ook broodnodig. Na wat plaats te hebben gemaakt in maag en darmen kon ik genieten van de bevoorrading. Achteraf gezien heb ik daar wel teveel tijd verspild, maar daar mocht ik mezelf niet in blind staren. Het was de bedoeling om uit te rijden binnen de tijd en niet voor een een zodanig kort mogelijke tijd. Ik wilde er van genieten.Na de bevoorrading wachte mij een niet al te steile afdaling 19 km. Deze liep tot in het dorpje Sterzing (960 m). Daar hadden we het begin van onze reeds 3^de beklimming. De Jaufenpass (2090 m) met 15,5 km en een maximum percentage van 12 % zou wel eens een harde noot kunnen worden. Maar harde noot of niet, met de goede benen lukt dit zonder probleem. Eenmaal over de top hadden we 500 m verder in de afdaling onze 3^de bevoorrading. Weer lekker uitgebreid natuurlijk. Terug alles op z’n tijd, goed bevoorraden, enkele foto’s nemen en met een frisse geest afdalen. Deze afdaling van 22 km was buitengewoon prachtig. Een plezier om de beelden die ik heb genomen met de camera op m’n stuur, terug te bekijken. Lekker de fiets van links naar rechts zwaaien en omgekeerd. Vrees achterwege laten maar toch wel er het verstand bijhouden natuurlijk. “Zalig”.Maar dan begint het pas hé. Eenmaal je in het dorpje St Leonhard (750 m) komt heb je ongeveer 400 m dat je nog vlak kan rijden en dan mag je beginnen aan de zwaarste dobber van de dag.De Timmelsjoch (2509 m) is een kanjer van 28,7 km lang met stijgingspercentagesvan 12-13 % en 14 %.Na 18 km kregen we onze 4^de bevoorrading. Niet lang nadien maar toch na genoeg binnen te hebben, stapte ik terug de fiets op. Tot aan een hoogte van bijna 2000 m liep het oké, maar toen ik in een kleine donkere tunnel kwam en eens achter mij keek, begon m’n fiets links en rechts te slaan. Zelf had ik het gevoel dat ik op ijs reed. Daar ik niet kon zien hoever ik van de wand zat probeerde ik deze toch te voelen om mij recht te kunnen houden. Mijn tempo was op dit moment tussen 8 en 10 km/h, niet al te hoog dus. Die wand bleef maar op zich wachten en plots zat ik met m’n rechter heup op de stoep. Gelukkig niks ergs, niet met mij en niets met de fiets. Toch begon ik me vragen te stellen, ijs kon niet, water eventueel wel. Maar ik had wel het gevoel, toen ik op de grond zat, dat ik enkele seconden nodig had om ietwat tot m’n positieven te komen. Daardoor denk ik dat ik toch wel meer last had van de hoogte dan ik zelf wilde toegeven. Na een tijdje terug op de fiets te zitten en nog na te denken over hoe dit nu kon gebeuren, reed ik al terug zo’n tunneltje binnen. Weer niks te zien, enkel licht aan het einde van de tunnel. Oef, de laatste tunnel was ik voorbij. De helling was ondertussen ook al zwaarder en zwaarder geworden. Hier en daar zag je al personen die moesten afstappen. Jammer voor hen, maar ik blijf doorgaan. Opgeven staat niet in m’n woordenboek. Van de hoogte had ik na een tijdje ook geen last meer en kon ik gerust m’n hartslag wat opdrijven tot 155 slagen /minuut. Dus nog lang niet in het rood.Al na enkele keren m’n geluksring gekust te hebben kwam ik dan eindelijk onder vlag van de top. YES, YES, YES, dit was het enige die er bij mij uitkwam.Wetende dat ik straks enkel nog een klim heb van slechts enkele kilometer, kon het voor mij niet meer stuk. De laatste 30 kilometers waren voor mij een lange spurt. Waar ik kon stampte ik nog bij in de afdaling en op het vlakke toonde het metertje niet onder de 42 km/h. Het is nu enkel nog een kwestie van zeker niet te vallen in de enkele haarspeldbochten die me nog te wachten staan.Onder het gerinkel van koebellen van enkele dorpelingen reed ik Sölden binnen. Met nog enkele keren recht op de trappers te gaan staan kon ik m’n metertje nog steeds boven de 42km/h houden en de vlag van de laatste kilometer achter me laten. 500 m, 200 m en enkel nog het brugje over en daar is ze, die prachtige boog van Redbul met FINISH.

Na 12h onderweg te zijn was ik goed aangekomen en beloofde mezelf al onmiddellijk dat ik hier ooit nog terug kom, maar dan om mijn tijd sterk te verbeteren. Met de training die ik dit jaar had en de conditie van de dag, moet ik 1 to 2h minder kunnen. Ik weet dat ik bij de bevoorradingen alleen al 1h verspild heb. Dan nog een paar keer tegenaan of in het rood rijden en die tijd moet dan wel mooier zijn dan die 12h02.Nele en m’n ouders stonden me al ongeduldig op te wachten, daar ze al weer een ambulance zagen vertrekken nog voor ik net aankwam. Gelukkig had ik deze idd niet nodig.Eenmaal ik wat bekomen was, kon ik niet vlug genoeg m’n nummer indienen en de trui waar ik recht op heb afhalen. Iedere renner had ook nog recht op een bord met pasta. Dit wou ik zeker niet achterwege laten. Een groot bord met 3 verschillende soorten pasta. Mmmmmmmmmmmmmm,dat smaakte. Het enige wat ik nu nog wilde doen, was de fles champagne ontkurken en genieten van de bubbels.Ik kon terug kijken op een prachtige dag, die mij al gans het jaar veel tijd en kilometertjes fietsen heeft gekost.

Volgend jaar staat enkel de Marmotte op het programa, maar wat er in 2011 komt durf ik nu nog niet te zeggen. Graag nog eens de Ötztaler of misschien zelfs nog iets zwaarders. We zullen zien.

11-09-2009 om 15:52 geschreven door ursi  

We zitten nu reeds in de laatste week voor de Ötztaler Radmarathon.

Na op 1 augustus de Sean Kelly te hebben gereden was ik wel een beetje ontgoocheld . Na 140 km van de 160 km had ik een kleine hongerklop. Te weinig gedronken en te weinig gegeten waren volgens mij de oorzaak van mijn lome benen. De Sean Kelly op zich is een zeer mooie rit. Met zijn mooie beklimmingen en prachtige uitzichten mag ik dit zeker een aanrader noemen voor iedere fietser. Het weekend werd vervolmaakt met enkele fietsvrienden en de vrouwtjes. 2 weken later was er de rit l’Ardenne – Eiffel. Wat een pracht van een rit. Zeer mooie beklimmingen en een prachtig zicht op bossen en rivieren . De kastelen die we langs de route tegenkwamen waren eveneens zeer mooi. De rit van 182 km liep van onze provincie Luxemburg door het Groot Hertogdom Luxemburg tot net over de grens van Duitsland en terug. De organisatie was klein maar goed. Daags nadien nog wat losrijden in Barvaux en dan terug naar huis. Zo zat m’n laatste voorbereiding voor Oostenrijk er op. Nu nog 2 weken rustig losrijden waar mogelijk is in tijd en op m’n voeding letten.

04-09-2009 om 15:48 geschreven door ursi  

Ergens in 2006,

Het waren Djamal en Marijke, zij maakten me zot om “La Marmotte” te rijden. Djamal had de Marmotte ooit al eens gereden. Maar het was tenslotte Marijke die mij zover kreeg om dit zeker eens te doen.

Mijn voorbereiding voor “La Marmotte 2007” was een feit. Door een opname in het ziekenhuis voor een appendix operatie, 1 maand voor de bewuste rit, viel de Marmotte 2007 al gedeeltelijk in het water. Maar toch,….. , Marmotte 2007 is me gelukt. De tijd die ik nodig had om de 178km te rijden was niet belangrijk, maar enkel het uitrijden was dan nog het doel. Bij aankomst stond mijn doel voor 2008 al onmiddellijk vast.

“La Marmotte 2008” moest er komen.

Na de appendix operatie had ik 1,5 jaar last van m’n rug. Met de juiste kinesist lukt het mij toch om de “La Marmotte in 2008” te rijden. Echter, ook enkel het uitrijden telde.                                                                                                                                                                                 Het idee bestond al in 2008 om de Ötztaler Radmarathon (238 km) in Sölden (Oostenrijk) te rijden.                                                                     In 2008 was ik al te laat om mij in te schrijven, maar de voorbereiding zou toch niet zijn geweest wat het moest zijn vanwege de rug klachten.Eind 2008 was ik min of meer verlost van die verdomde pijn in m’n rug.                                                                                                                     De voorbereiding op “La Marmotte 2009” en de Ötztaler Radmarathon kon beginnen. Een winter met MTB tochten en wekelijkse spinning bezorgden mij een stevige basis voor het nieuwe seizoen. Begin maart kwam er de bevestiging dat ik mocht starten in De Ötztaler Radmarathon. Er worden maar 4000 fietsers toegelaten. Vanaf 1 tot 28 februari kan men zich inschrijven. Uit alle inschrijvingen worden dan de 4000 fietsers uitgekozen.

Zalig gevoel, al één last die van m’n schouders viel.

Nu kan ik m’n trainingschema beginnen opstellen en de prachtige voorjaarsritten uitkiezen. In het vroege voorjaar kies ik er enkele kleine ritten uit van de wbv en bbr. Vanaf april beginnen we met ritten zoals ” Ronde Van Vlaanderen, Peter Van Petegem classic en als uitschieter De Gouden Flandrien 250 km”. De Vlaamse heuvels dus. Na enkele ritten in de Vlaamse Ardennen zijn we toe aan onze mooie Waalse Ardennen. Daar kunnen we al beter zien hoe het met de conditie is gesteld. Met “Tilff-Bastogne-Tilff” en ” La Chouffe Classic” hebben we goede conditie meters. Voor ik naar de Waalse Ardennen trok, wilde ik mij toch nog eens meten tijden de “Gouden Flandrien”. Deze rit met start en aankomst in Oudenaarde was een echte uitputtingsslag. De Flandrien achterna. Met 250 km, 25 hellingen en 25 km kasseien had ik al onmiddellijk een blik op de conditie. Deze zat toen blijkbaar al goed. Maar 1 à 2 weken lichte rust waren achteraf wel nodig. Halverwege juni stond er de Eddy Merckx classic op m’n programma. Mijn laatste test voor de Marmotte. Deze Grand Fondo Eddy Merckx, met z’n 165 km, verliep vlekkeloos en gaf mij een supergevoel om mij richting de Franse Alpen te begeven.

4 juni 2009 “La Marmotte”

(Dit verslag is in “bloggen.be/ursi” te vinden).

Met “La Marmotte” in de kuiten kan ik de voorbereiding van de “Ötztaler Radmarathon verder zetten. Luik-Bastogne-Luik (200km), Sean Kelly classic (160km) en L’ardenne-Eifel (181km) zijn de nog resterende voorbereidings ritten voor ik naar Oostenrijk ga.Ondertussen heb ik blijkbaar al verregaande interresse voor de Marmotte losgeweekt bij enkele personen. Ives, Youri, nonkel van Nele, een paar collega’s van Ives en Youri, en zelfs m’n nicht Cindy (vrouw en collega van Ives) hebben er al zin in. Cindy zou misschien wel de interesse hebben in de Demi Marmotte. En zelfs Djamal zou voor zijn 2^de Marmotte willen gaan.

Dat kan leuk worden.

27-07-2009 om 00:00 geschreven door ursi  

Vrijdag 3 juni 2009. Na “La Marmotte “ nog eens met de auto te verkennen, hielden we het op een rustige namiddag. Natuurlijk veel te heet naar mijn normen.Pas in de late namiddag nam ik de tijd om m’n fiets nog eens te controleren en m’n kledij voor morgen klaar te leggen. ‘s Avonds namen Nele en ik nog een stevig pastabuffet met fruit als afsluiter.Hoe later op de avond hoe meer dat de zenuwen de bovenhand kregen.22H, tijd voor m’n bed. Met oordopjes in de oren, om zeker zo weinig mogelijk gestoord te worden van de buren, kan ik nogal vlot inslapen.

Zaterdag 4 juli 2009. Daar ik van plan was om pas om 6h op te staan, lag ik al te draaien en te keren van 5h.

Die zenuwen hé. En waarom, ik heb hem al 2 maal uitgereden. Ik wil gewoon dit jaar een sterke tijd neerzetten. Na een goed ontbijt was ik er klaar voor. Om 7h30 kan ik starten met mijn behoorlijk nummer: 2814, op 7000 fietsers, dat is redelijk mooi vooraan. Toch lukte het mij om 6 minuten te laat aan de start te komen. Geen nood blijkbaar want 2000 mensen op hetzelfde moment laten vertrekken is niet vanzelfsprekend.Om 7h konden de nummers van 001 tot 1999 starten. Vanaf 7h30 de nummers van 2000 tot 3999 en om 8h de mensen met het nummer 4000 tot 7000.Tegen ongeveer 7h45 kon ik de startlijn achter mij laten en mij concentreren op een prachtige rit.

Oef, vandaag weet ik of m’n druk voorjaar zal lonen.

Normaal ben ik een matige tot trage starter, maar nu kan ik onmiddellijk in het juiste ritme komen.Het feit dat het voor mij m’n 3^de maal is en dat ik de rit daags voordien, samen met Nele, nog eens verkende met de wagen was al een streepje voor op velen die pas voor de 1st maal komen en niet verkenden.Genietend van het uitzicht en toch goed stoempend, reden we richting “ le Col du Glandon “.Voorlopig nog geen grote hitte en bijna geen wind. Genieten dus.

Plots vroeg er mij iemand van waar ik ben. Tof, kmag eens plat Vlaams praten.De kerel zag dat ik met een “Ampello” fiets rij en kende deze via onze gezamelijke fietsenwinkel “Ampe” te Torhout. Die kerel wist mij te vertellen dat het z’n eerste “Marmotte” was. Na een kort gesprek reed hij met volle overtuiging van mij weg. Hopelijk voor de Hoogledenaar weet hij wat hem nog te wachten staat.

Op een 10tal km voor de top van de “Glandon” zat ik lichtjes wat mee te zingen met m’n mp3 speler toen plots een Brit met mij begon te praten. Leuke kerel. Hij had blijkbaar al aan een paar volledige marathons deelgenomen. Dus dacht ik dat hij wel een mooi tempo aankon. Maar na een tijdje zat hij voortdurend naar zijn hartslagmeter te kijken en vertelde hij mij dat ik gerust op mijn eigen temp mocht verder rijden. Daar ik het wel tof vond om tijdens de klim met de Brit te kunnen communiceren besloot ik een tandje trager te klimmen.

Zonder aan mijn eigen tijd te denken bleef ik samen met de man klimmen.

Op enkele honderden meters voor we aan de top en de bevoorrading van “Le Col du Glandon” kwamen stonden tal van mensen die in alle talen de voorbijrijdende fietsers succes wensten en in hun handen klapten.Dat motiveert wel.Tijdens mijn zeer korte bevoorrading verloren de Brit en ikzelf elkaar uit het oog.Voordien had ik hem er al op gewezen dat de afdaling van de “Glandon” geen doetje is. Hopelijk heeft hij naar mijn raad geluisterd.

Tijdens de afdaling zag ik al na een paar honderd meter iemand gewond liggen, en hij was niet de enige. De hulpdiensten en politie hadden zeker hun werk.Voor we aan “le Col du Télégraphe” kunnen beginnen, hebben we nog een lange weg af te leggen. Eerst dus de zeer lange en gevaarlijke afdaling van “le Glandon” en dan nog redelijk wat kilometers vlak en vals plat langs een zeer drukke baan.

10h59, En plots ben je daar, Saint-Michel de Maurienne, het dorp aan de voet van “le Col du Télégraphe”.

In tegenstelling tot de beklimming van de “Glandon”, begon de hitte mij hier al redelijk parten te spelen. Hier en daar zoek ik het beetje schaduw op die er te vinden is tijdens de beklimming.12 km doseren. Voor mij ging de beklimming zeer vlot. Na 62 minuten kwam ik al boven. Nu vlug mijn helm aandoen en dan dalen tot in Valloire.Daar aangekomen ben ik al 4h32minuten onderweg. Dit met een voorlopige 2140ste plaats op 7000. Niet slecht.

Valloire, een klein ski dorpje die aan het begin ligt van een zeer zware, maar prachtige “Col du Galibier”.

Na een paar kilometer te klimmen krijgen we de 2^de bevoorrading.Even de drinkbussen hervullen met fris water, stuk stokbrood met brie en enkele stukken gedroogd fruit, een plasje en terug op de bike.Nu pas heb ik voor enkele kilometers een lastig stuk. De aanleiding naar het effectieve begin van de “Galibier” is zwaar vals plat. Voor mij een marteling, voor het 3^de jaar oprij heb ik hier het gevoel dat ik wandel. Links en rechts steken ze mij voorbij. Marteling dus.

Gelukkig voelde ik me mentaal sterk genoeg. Want mentaal breken is meestal ook fysiek ten onder gaan.

Eindelijk, het effectieve begin van “le Col du Galibier”.Al na 2km waren er al enkelen die moesten afstappen. Zelf had ik enkel een probleem met mijn linker knieholte, maar dit hield me niet tegen om geregeld eens op de trappers te staan en mijn tempo wat op te drijven. Zonder enig probleem overleefde ik de top van “le Col du Galibier”. Al 6h38 op de fiets. Ai m’n gat zeg.

Zoals Mozes op zijn berg, Flandrien Kurt op de Galibier.

Vlug water bijvullen en beginnen aan de afdaling. Aan deze zijde van de “Galibier” staat er behoorlijk veel wind, waardoor de snelheid van dalen veel lager lag dan vorig jaar. Met een gezapige 50km/h in de eerste paar km kom ik aan de voet van die reus.

Aan een mooi tempo , met toch redelijk wat wind in het dal, sluipen we richting Bourg d’Oisans.

Zeker nog genoeg eten en drinken voor ik aan de voet van “Alpe d’Huez” kom. Tijdens het eten besefte ik dat het beter zou zijn om me te laten afzakken tot een groepje die enkele honderden meters achter mij zat. Het is tenslotte nog enkele kilometers tot aan de voet. Eenmaal ik me vervoegde met het groepje van 4 fietsers, kreeg ik al gauw de indruk dat de benen nog goed bleken. Na enkele keren op kop te rijden zag ik dat de 4 anderen aan een snelheid van 42km/h al niet meer konden overnemen en zelfs 2 van hen moesten lossen. Dit schepte voor mezelf nog wat extra vertrouwen.

Na 8h10min fietsen besefte ik dat ik al op de tenen van ene d’Huez stond.

Vol vertrouwen en goede moed, nog eens m’n geluksring kussen en daar was die eerste draai. Links meedraaien en daar is die muur.

Rond de middag was Nele al naar boven gereden met de MTB.Zonder stoppen, prachtig. Voor Nele was dit de eerste maal dat ze zoiets deed. Vooraf had ze geen enkele vorm van training ondernomen. In 1h54min was ze boven.

PRACHTIG.

Na enkele honderden meters zag je er al velen die eens van de fiets moesten stappen. Toeval of niet, maar enkelen van hen hadden mij voorbij gereden net voor de “Galibier”.

De vliegen bleven vallen. Kilometer per kilometer naderde ik het einde. Onderweg werd ons al eens een beker fris water aangereikt. Op 6 km van het einde stond er een dame met 2 half doorgesneden plastic flessen met water om over ons te gieten. Dat was genieten man.

Nog eens m’n ring kussen en het was net alsof ik vleugels kreeg.

Bij de laatste 4 kilometer kon ik nog eens 1, en zelfs 2 tanden hoger schakelen. Maar op 2,5 km van het einde stond ik op de trappers en maakte ik een draaibeweging die niet paste, waardoor ik iets in m’n kuit voelde die wel eens op een kramp kon lijken. Na enkele omwentelingen was deze dan ook weer weg.Nog eens op de trappers staan en een laatste versnelling plaatsen om voor de 2 laatste kilometers op dit elan door te gaan. Dat was eigenlijk wel genieten en toch voelen dat je kappot bent. Dat is de echte Flandrien.

Na 9h37min en 26 sec kwam ik dan eindelijk over die lijn.

“Oef”, dit is het enige wat ik kon zeggen. Nele stond me er al op te wachten met een blik cola die me wel van pas kwam.

Nu komt het er gewoon op aan om rustig terug tot mezelf te komen en iets te kunnen eten.

21-07-2009 om 23:29 geschreven door ursi