We zitten nu reeds in de laatste week voor de Ötztaler Radmarathon.

Na op 1 augustus de Sean Kelly te hebben gereden was ik wel een beetje ontgoocheld . Na 140 km van de 160 km had ik een kleine hongerklop. Te weinig gedronken en te weinig gegeten waren volgens mij de oorzaak van mijn lome benen. De Sean Kelly op zich is een zeer mooie rit. Met zijn mooie beklimmingen en prachtige uitzichten mag ik dit zeker een aanrader noemen voor iedere fietser. Het weekend werd vervolmaakt met enkele fietsvrienden en de vrouwtjes. 2 weken later was er de rit l’Ardenne – Eiffel. Wat een pracht van een rit. Zeer mooie beklimmingen en een prachtig zicht op bossen en rivieren . De kastelen die we langs de route tegenkwamen waren eveneens zeer mooi. De rit van 182 km liep van onze provincie Luxemburg door het Groot Hertogdom Luxemburg tot net over de grens van Duitsland en terug. De organisatie was klein maar goed. Daags nadien nog wat losrijden in Barvaux en dan terug naar huis. Zo zat m’n laatste voorbereiding voor Oostenrijk er op. Nu nog 2 weken rustig losrijden waar mogelijk is in tijd en op m’n voeding letten.

04-09-2009 om 15:48 geschreven door ursi  

Ergens in 2006,

Het waren Djamal en Marijke, zij maakten me zot om “La Marmotte” te rijden. Djamal had de Marmotte ooit al eens gereden. Maar het was tenslotte Marijke die mij zover kreeg om dit zeker eens te doen.

Mijn voorbereiding voor “La Marmotte 2007” was een feit. Door een opname in het ziekenhuis voor een appendix operatie, 1 maand voor de bewuste rit, viel de Marmotte 2007 al gedeeltelijk in het water. Maar toch,….. , Marmotte 2007 is me gelukt. De tijd die ik nodig had om de 178km te rijden was niet belangrijk, maar enkel het uitrijden was dan nog het doel. Bij aankomst stond mijn doel voor 2008 al onmiddellijk vast.

“La Marmotte 2008” moest er komen.

Na de appendix operatie had ik 1,5 jaar last van m’n rug. Met de juiste kinesist lukt het mij toch om de “La Marmotte in 2008” te rijden. Echter, ook enkel het uitrijden telde.                                                                                                                                                                                 Het idee bestond al in 2008 om de Ötztaler Radmarathon (238 km) in Sölden (Oostenrijk) te rijden.                                                                     In 2008 was ik al te laat om mij in te schrijven, maar de voorbereiding zou toch niet zijn geweest wat het moest zijn vanwege de rug klachten.Eind 2008 was ik min of meer verlost van die verdomde pijn in m’n rug.                                                                                                                     De voorbereiding op “La Marmotte 2009” en de Ötztaler Radmarathon kon beginnen. Een winter met MTB tochten en wekelijkse spinning bezorgden mij een stevige basis voor het nieuwe seizoen. Begin maart kwam er de bevestiging dat ik mocht starten in De Ötztaler Radmarathon. Er worden maar 4000 fietsers toegelaten. Vanaf 1 tot 28 februari kan men zich inschrijven. Uit alle inschrijvingen worden dan de 4000 fietsers uitgekozen.

Zalig gevoel, al één last die van m’n schouders viel.

Nu kan ik m’n trainingschema beginnen opstellen en de prachtige voorjaarsritten uitkiezen. In het vroege voorjaar kies ik er enkele kleine ritten uit van de wbv en bbr. Vanaf april beginnen we met ritten zoals ” Ronde Van Vlaanderen, Peter Van Petegem classic en als uitschieter De Gouden Flandrien 250 km”. De Vlaamse heuvels dus. Na enkele ritten in de Vlaamse Ardennen zijn we toe aan onze mooie Waalse Ardennen. Daar kunnen we al beter zien hoe het met de conditie is gesteld. Met “Tilff-Bastogne-Tilff” en ” La Chouffe Classic” hebben we goede conditie meters. Voor ik naar de Waalse Ardennen trok, wilde ik mij toch nog eens meten tijden de “Gouden Flandrien”. Deze rit met start en aankomst in Oudenaarde was een echte uitputtingsslag. De Flandrien achterna. Met 250 km, 25 hellingen en 25 km kasseien had ik al onmiddellijk een blik op de conditie. Deze zat toen blijkbaar al goed. Maar 1 à 2 weken lichte rust waren achteraf wel nodig. Halverwege juni stond er de Eddy Merckx classic op m’n programma. Mijn laatste test voor de Marmotte. Deze Grand Fondo Eddy Merckx, met z’n 165 km, verliep vlekkeloos en gaf mij een supergevoel om mij richting de Franse Alpen te begeven.

4 juni 2009 “La Marmotte”

(Dit verslag is in “bloggen.be/ursi” te vinden).

Met “La Marmotte” in de kuiten kan ik de voorbereiding van de “Ötztaler Radmarathon verder zetten. Luik-Bastogne-Luik (200km), Sean Kelly classic (160km) en L’ardenne-Eifel (181km) zijn de nog resterende voorbereidings ritten voor ik naar Oostenrijk ga.Ondertussen heb ik blijkbaar al verregaande interresse voor de Marmotte losgeweekt bij enkele personen. Ives, Youri, nonkel van Nele, een paar collega’s van Ives en Youri, en zelfs m’n nicht Cindy (vrouw en collega van Ives) hebben er al zin in. Cindy zou misschien wel de interesse hebben in de Demi Marmotte. En zelfs Djamal zou voor zijn 2^de Marmotte willen gaan.

Dat kan leuk worden.

27-07-2009 om 00:00 geschreven door ursi  

Vrijdag 3 juni 2009. Na “La Marmotte “ nog eens met de auto te verkennen, hielden we het op een rustige namiddag. Natuurlijk veel te heet naar mijn normen.Pas in de late namiddag nam ik de tijd om m’n fiets nog eens te controleren en m’n kledij voor morgen klaar te leggen. ‘s Avonds namen Nele en ik nog een stevig pastabuffet met fruit als afsluiter.Hoe later op de avond hoe meer dat de zenuwen de bovenhand kregen.22H, tijd voor m’n bed. Met oordopjes in de oren, om zeker zo weinig mogelijk gestoord te worden van de buren, kan ik nogal vlot inslapen.

Zaterdag 4 juli 2009. Daar ik van plan was om pas om 6h op te staan, lag ik al te draaien en te keren van 5h.

Die zenuwen hé. En waarom, ik heb hem al 2 maal uitgereden. Ik wil gewoon dit jaar een sterke tijd neerzetten. Na een goed ontbijt was ik er klaar voor. Om 7h30 kan ik starten met mijn behoorlijk nummer: 2814, op 7000 fietsers, dat is redelijk mooi vooraan. Toch lukte het mij om 6 minuten te laat aan de start te komen. Geen nood blijkbaar want 2000 mensen op hetzelfde moment laten vertrekken is niet vanzelfsprekend.Om 7h konden de nummers van 001 tot 1999 starten. Vanaf 7h30 de nummers van 2000 tot 3999 en om 8h de mensen met het nummer 4000 tot 7000.Tegen ongeveer 7h45 kon ik de startlijn achter mij laten en mij concentreren op een prachtige rit.

Oef, vandaag weet ik of m’n druk voorjaar zal lonen.

Normaal ben ik een matige tot trage starter, maar nu kan ik onmiddellijk in het juiste ritme komen.Het feit dat het voor mij m’n 3^de maal is en dat ik de rit daags voordien, samen met Nele, nog eens verkende met de wagen was al een streepje voor op velen die pas voor de 1st maal komen en niet verkenden.Genietend van het uitzicht en toch goed stoempend, reden we richting “ le Col du Glandon “.Voorlopig nog geen grote hitte en bijna geen wind. Genieten dus.

Plots vroeg er mij iemand van waar ik ben. Tof, kmag eens plat Vlaams praten.De kerel zag dat ik met een “Ampello” fiets rij en kende deze via onze gezamelijke fietsenwinkel “Ampe” te Torhout. Die kerel wist mij te vertellen dat het z’n eerste “Marmotte” was. Na een kort gesprek reed hij met volle overtuiging van mij weg. Hopelijk voor de Hoogledenaar weet hij wat hem nog te wachten staat.

Op een 10tal km voor de top van de “Glandon” zat ik lichtjes wat mee te zingen met m’n mp3 speler toen plots een Brit met mij begon te praten. Leuke kerel. Hij had blijkbaar al aan een paar volledige marathons deelgenomen. Dus dacht ik dat hij wel een mooi tempo aankon. Maar na een tijdje zat hij voortdurend naar zijn hartslagmeter te kijken en vertelde hij mij dat ik gerust op mijn eigen temp mocht verder rijden. Daar ik het wel tof vond om tijdens de klim met de Brit te kunnen communiceren besloot ik een tandje trager te klimmen.

Zonder aan mijn eigen tijd te denken bleef ik samen met de man klimmen.

Op enkele honderden meters voor we aan de top en de bevoorrading van “Le Col du Glandon” kwamen stonden tal van mensen die in alle talen de voorbijrijdende fietsers succes wensten en in hun handen klapten.Dat motiveert wel.Tijdens mijn zeer korte bevoorrading verloren de Brit en ikzelf elkaar uit het oog.Voordien had ik hem er al op gewezen dat de afdaling van de “Glandon” geen doetje is. Hopelijk heeft hij naar mijn raad geluisterd.

Tijdens de afdaling zag ik al na een paar honderd meter iemand gewond liggen, en hij was niet de enige. De hulpdiensten en politie hadden zeker hun werk.Voor we aan “le Col du Télégraphe” kunnen beginnen, hebben we nog een lange weg af te leggen. Eerst dus de zeer lange en gevaarlijke afdaling van “le Glandon” en dan nog redelijk wat kilometers vlak en vals plat langs een zeer drukke baan.

10h59, En plots ben je daar, Saint-Michel de Maurienne, het dorp aan de voet van “le Col du Télégraphe”.

In tegenstelling tot de beklimming van de “Glandon”, begon de hitte mij hier al redelijk parten te spelen. Hier en daar zoek ik het beetje schaduw op die er te vinden is tijdens de beklimming.12 km doseren. Voor mij ging de beklimming zeer vlot. Na 62 minuten kwam ik al boven. Nu vlug mijn helm aandoen en dan dalen tot in Valloire.Daar aangekomen ben ik al 4h32minuten onderweg. Dit met een voorlopige 2140ste plaats op 7000. Niet slecht.

Valloire, een klein ski dorpje die aan het begin ligt van een zeer zware, maar prachtige “Col du Galibier”.

Na een paar kilometer te klimmen krijgen we de 2^de bevoorrading.Even de drinkbussen hervullen met fris water, stuk stokbrood met brie en enkele stukken gedroogd fruit, een plasje en terug op de bike.Nu pas heb ik voor enkele kilometers een lastig stuk. De aanleiding naar het effectieve begin van de “Galibier” is zwaar vals plat. Voor mij een marteling, voor het 3^de jaar oprij heb ik hier het gevoel dat ik wandel. Links en rechts steken ze mij voorbij. Marteling dus.

Gelukkig voelde ik me mentaal sterk genoeg. Want mentaal breken is meestal ook fysiek ten onder gaan.

Eindelijk, het effectieve begin van “le Col du Galibier”.Al na 2km waren er al enkelen die moesten afstappen. Zelf had ik enkel een probleem met mijn linker knieholte, maar dit hield me niet tegen om geregeld eens op de trappers te staan en mijn tempo wat op te drijven. Zonder enig probleem overleefde ik de top van “le Col du Galibier”. Al 6h38 op de fiets. Ai m’n gat zeg.

Zoals Mozes op zijn berg, Flandrien Kurt op de Galibier.

Vlug water bijvullen en beginnen aan de afdaling. Aan deze zijde van de “Galibier” staat er behoorlijk veel wind, waardoor de snelheid van dalen veel lager lag dan vorig jaar. Met een gezapige 50km/h in de eerste paar km kom ik aan de voet van die reus.

Aan een mooi tempo , met toch redelijk wat wind in het dal, sluipen we richting Bourg d’Oisans.

Zeker nog genoeg eten en drinken voor ik aan de voet van “Alpe d’Huez” kom. Tijdens het eten besefte ik dat het beter zou zijn om me te laten afzakken tot een groepje die enkele honderden meters achter mij zat. Het is tenslotte nog enkele kilometers tot aan de voet. Eenmaal ik me vervoegde met het groepje van 4 fietsers, kreeg ik al gauw de indruk dat de benen nog goed bleken. Na enkele keren op kop te rijden zag ik dat de 4 anderen aan een snelheid van 42km/h al niet meer konden overnemen en zelfs 2 van hen moesten lossen. Dit schepte voor mezelf nog wat extra vertrouwen.

Na 8h10min fietsen besefte ik dat ik al op de tenen van ene d’Huez stond.

Vol vertrouwen en goede moed, nog eens m’n geluksring kussen en daar was die eerste draai. Links meedraaien en daar is die muur.

Rond de middag was Nele al naar boven gereden met de MTB.Zonder stoppen, prachtig. Voor Nele was dit de eerste maal dat ze zoiets deed. Vooraf had ze geen enkele vorm van training ondernomen. In 1h54min was ze boven.

PRACHTIG.

Na enkele honderden meters zag je er al velen die eens van de fiets moesten stappen. Toeval of niet, maar enkelen van hen hadden mij voorbij gereden net voor de “Galibier”.

De vliegen bleven vallen. Kilometer per kilometer naderde ik het einde. Onderweg werd ons al eens een beker fris water aangereikt. Op 6 km van het einde stond er een dame met 2 half doorgesneden plastic flessen met water om over ons te gieten. Dat was genieten man.

Nog eens m’n ring kussen en het was net alsof ik vleugels kreeg.

Bij de laatste 4 kilometer kon ik nog eens 1, en zelfs 2 tanden hoger schakelen. Maar op 2,5 km van het einde stond ik op de trappers en maakte ik een draaibeweging die niet paste, waardoor ik iets in m’n kuit voelde die wel eens op een kramp kon lijken. Na enkele omwentelingen was deze dan ook weer weg.Nog eens op de trappers staan en een laatste versnelling plaatsen om voor de 2 laatste kilometers op dit elan door te gaan. Dat was eigenlijk wel genieten en toch voelen dat je kappot bent. Dat is de echte Flandrien.

Na 9h37min en 26 sec kwam ik dan eindelijk over die lijn.

“Oef”, dit is het enige wat ik kon zeggen. Nele stond me er al op te wachten met een blik cola die me wel van pas kwam.

Nu komt het er gewoon op aan om rustig terug tot mezelf te komen en iets te kunnen eten.

21-07-2009 om 23:29 geschreven door ursi