Derde Nieuwsbrief van Uganda,

Beste mensen allemaal,

(Ondertussen zijn we wel terug in België)

We gaan verder met ons verhaal in Mbale … Mbale is een 90 km van onze school verwijderd en ligt aan het Mount Elgon gebergte dat deels de grens vormt met Kenia. We zijn speciaal voor één nacht nog naar hier doorgereden om morgen een dag bij de familie van Francis door te brengen. 

Dit was een dag waar we allemaal naar uit keken. Deze uitstap kan je in geen enkel reisbureau ter wereld boeken …. gewoon deel uit maken van een typische grote hechte Afrikaanse familie. Vader en moeder, tien kinderen en 45 kleinkinderen.

We werden hartelijk verwelkomt, speciaal ik Ria wordt beschouwd als een dochter van de familie. Zelf Chrisje, die hier voor de eerste keer kwam, voelde zich na één minuut op haar gemak.

Papa en Mama wonen hier nog met twee zonen in huis, maar de anderen waren allen naar het ouderlijk huis gekomen om samen met ons de dag door te brengen. De vrouwen waren al het eten aan het voorbereiden. De papa was nog op het veld aan het werken, een vier kilometer verderop. We beslisten om met z’n allen naar het land een wandeling te maken om de papa te gaan halen ……. PUUR NATUUR, we leerden heel wat van de fauna en flora, kinderen klommen in de bomen om vruchten voor ons te plukken.

We passeerden enkele buren, iedereen werd hartelijk begroet. Eén bepaald moment kwamen we voorbij enkele huisjes, kinderen en zelfs tieners krijsten en liepen weg. Die hadden nog nooit blanke mensen gezien !!! Voorzichtig werd er een deur opengedaan en terug dicht gesmeten. Enkele van onze Afrikaanse vrienden praatten op hen in …. De ouderen kwamen ons wel begroeten en na enige tijd durfden enkele dappere kinderen aarzelend naar buiten te komen. Dat dit nog bestaat in onze tijd, ONGELOOFELIJK. Het is waarschijnlijk ook niet niks, zit je dan gewoon wat leuk te spelen, enkele kleintjes zelfs poedelnaakt, komen daar zo in één keer drie witte madammen, elk met een andere haarkleur ….. waren dat misschien spoken of geesten …???

Ikzelf (Ria) had dit al wel meer meegemaakt, die kinderen zagen voor de allereerste keer in hun leven witte mensen, wat moeten die toch niet gedacht hebben …. God weet hoeveel nachtmerries die kindjes niet hebben gehad naderhand. 

We leerden ook dat er niet enkel gele en groene, maar ook paarse bananen groeien die men voor ons later op dag klaar maakten. Lekker !!! en Zoet !!!

Wederom klonk er geroep … het bleek dat we bij de papa van de familie waren aangekomen.

Ik (Ria) kreeg als eerste enkele dikke knuffels en hij sprak onmiddellijk enkele troostende woorden voor mij en mijn familie in België.

Ook Herman, Meta en Chrisje werden allerhartelijkst begroet. Onze wandeling ging nog een stukje verder. Men liet ons enkele familie graven zien, de plaats waar Francis en de oudste kinderen opgroeiden en vertelden ons het verhaal van hoe ze gevlucht waren tijdens de oorlog, (jaren ’70), het leek wel alsof we in een film liepen van Uncle Sam. 

Terug in het huisje aangekomen, vele uurtjes later, kregen we zelfgemaakt sap aangeboden van de TAMARIN vrucht (zie foto), gevolgd door een heel lekkere maaltijd, local food dat ze zelf allemaal oogsten.

De uren vlogen voorbij, er werd gelachen, gezongen en muziek gemaakt en geschenkjes uit gedeeld. De papa is ook dominee, samen met de volwassenen hebben we tenslotte hand in hand gebeden voor ons overleden vokke in België, zo mooi en zo welgemeend.

Eigenlijk te laat ….. en hoogtijd om terug naar Jinja te vertrekken, zo’n 180 km rijden.

Onderweg was er nog een stop, want ons gezelschap (dames) waren in het vorige hotel hun adapters voor de telefoons vergeten, een geluk dat we daar nog moesten passeren. En moet je weten …. we dachten ook daar nog terug te blijven slapen ware het niet dat het volgende hotel geboekt was …. lees verder.

Vier uur later, en “meurgh” van het zitten en schudden, kwamen we aan in het bestelde hotel. Het was al tien uur voorbij.

Oeps …. er was iets mis gelopen met de boeking en er waren geen kamers meer vrij. Wij hadden er niet aan gedacht, maar het was 14 februari en ja ook in Oeganda vieren ze Valentijn, sommigen blijkbaar op hotel …..  Men bracht ons rond middernacht naar een ander hotel, alles leek in orde tot we heel moe op het bed gingen liggen, zo kei hard …. We hebben nog steeds overal pijn, T I A … This Is Africa !! Een Valentijn om nooit te vergeten.

De laatste namiddag terug in Kampala,

We hadden gereserveerd om naar een optreden te gaan van local groepen en dansers. Het moest nog een mooie afsluiter worden ware het niet dat we na anderhalf uur file nog steeds niet ter bestemming waren en de voorstelling al bezig was. Het zag er niet naar uit dat we nog veel van de voorstelling zouden zien en zijn dan maar terug gedraaid. Weeral een tweetal uur in de wagen zonder iets te zien, T I A … 

Donderdag, onze laatste dag in Oeganda en nog steeds hadden we ons vriendje Martin (de jongen met de dikke hand) niet gezien. We hadden de nachtvlucht en moesten op tijd in de luchthaven zijn …..

Na wat getelefoneer weten we dat Martin ergens aan de grens van de stad Kampala bij familie verblijft. Onze vriend Francis stelt voor om Martin toch nog gaan op te zoeken. Dus onderweg richting luchthaven rijden we via hobbelige zandwegen op zoek naar Martin om uiteindelijk aan het huisje van zijn tante te komen.

En zijn hand …. niet te geloven …. niet menselijk meer, we maken enkele foto’s maar durven deze niet meer te laten zien.. Toch staat onze jongen daar met nog een mooie smile op zijn gezicht. Hij heeft geen pijn beweerd hij.

Zij die toch graag een recente foto willen, mogen ons dit laten weten. 

7 Maart (binnen enkele weken) wordt Martin in het Corsu ziekenhuis verwacht waar men hem op 8 maart gaat opereren, dit is alvast de planning.

Er komen 4 artsen van Gent naar Oeganda om in dit Corsu ziekenhuis operaties uit te voeren bij kinderen, zij komen dus niet speciaal voor Martin, we hebben gewoon het geluk dat hij één van die patiënten zal zijn.

Met speciale dank aan Foodstep Uganda om ons en Martin hierbij te helpen.

We nemen afscheid en reizen verder richting luchthaven. Francis neemt een alternatieve weg om alvast geen file te hebben, maar op een gegeven moment moet je wel de hoofdbaan op, er is geen andere weg.

Voor ons …. een dame die naar mijn (Herman) normen nog met een L moet rijden, …. wil maar niet een kruispunt op rijden. Francis steekt deze dame voorbij maar op dat moment, (als je ze nodig hebt vindt ge ze niet) …. een politieagent die Francis doet stoppen. Hij mag dadelijk zijn rijbewijs inleveren en het op een verder gelegen politiekantoor gaan uit leggen. En wat dacht je …. de tijd dat we gewonnen hadden met die alternatieve weg te nemen konden we nu aan dat kantoor doorbrengen. Onbegrijpelijk, voor zo’n futiliteit, ik vermoed dat die politieman nog niet uitgekeken was op die dame ….. en geërgerd was dat Francis zijn zicht belemmerde. 

Uiteindelijk geraken we toch nog op tijd in de luchthaven, met nog een tussenstop in Kigali en met boven de Sahel heel wat turbulentie landen we veilig vorige vrijdagmorgen in Zaventem. 

De volgende dagen hebben we het nog druk met alle foto’s te sorteren maar we beloven onze sponsorouders de volgende weken meer informatie over hun kindje. 

Het is al bij al een reis geweest om niet snel te vergeten, met vele ups en downs, tegenslagen maar ook mooie momenten. We zijn blij dat we het gezelschap hadden van Meta en Chrisje, die ons in moeilijke momenten goed opgevangen hebben. Twee toffe madammen!!!! 

Nog vele groeten van ons team, 

Ria en Herman