Hoj beste vrienden en familie;
Vrijdag laatstleden verzonden we jullie ons laatste mailtje uit Uganda. Ondertussen zijn we sinds gisteren ( woensdagmorgend ) terug in het Belgenlandje, nat, koud maar OOOOOOOOOO zo proper.Sinds zondag avond zaten we daar zonder internetverbinding ( deze keer WEL electriciteit ! dus daar lag het niet aan ) en konden we onze mail niet nakijken of versturen. Zondag zijn we heel de dag op stap geweest met onze twee Muzungu meisjes, Sanne en Alice. Deze jonge dames zijn voor drie maanden stage in Uganda om les te geven in een schooltje. (www.aliceensanneinafrika.be) De eerste dagen van hun verblijf ( ondertussen al 4 weken geleden) waren ze serieus geschokt van het grote verschil in leefomstandigheden. Maar jong als ze zijn hebben ze hun geweldig aangepast. Zondag was het ook de doop van ons klein Brittje. De priester was weer in zijn sas, zoals ze ginder die kerkdienst kunnen brengen, onze kerken zouden al snel terug vol zitten....... Hij begroette ons hartelijk en vondt het leuk dat we de doop van ons Brittje konden bijwonen, alhoewel (dat zij hij toch) hij het nog altijd niet snapt hoe we aan een zwarte dochter komen. Iedereen lachen natuurlijk.Samen met ons Brittje werden er ook nog twee andere meisjes gedoopt. Het dopen gebeurt hier even plechtig als bij ons in België, alleen de doopvont is een ..... blauw plastieken kom ( waar meneer pastoor zijne was in doe, hi hi ) en met een roze plastieken maatbeker ( uit de keuken ), werden de kinderen gedoopt. De zalving is dan uit een minuscuul klein potje.Onze Britt noemt officieel Bridget Namiire. Het was ook zondag " vrouwendag " en dat werd ook in de kerk gevierd. De priester bevool de mannen recht te staan en om eens warm in hun handen te klappen voor hun echtgenote, en dat het ook de mannentoer was om te koken die dag........ De priester kwam naar Herman toe, met de micro in zijn hand...) en vroeg zich af hoe ik dat dan zou doen vandaag? Met een smilende grijns ..... liet hij ook weten dat hijzelf hiervoor niet in aanmerking kwam vandaag, weeral alom gelach. Op het einde van de dienst heeft hij er nog een wedstrijdje van gemaakt wie van de twee geslachten het meeste geld zouden inzamelen... Er moest geld verzameld worden voor een nieuwe poort van de kerk. De mannen moesten in de korf van de mannen geld doneren en de vrouwen bij de vrouwen. Dit geld werd dan geteld en op zo'n hoger - lager maniertje werden de twee geslachten op elkaar uitgespeeld. Dan weer de hadden de mannen het meest, dan weer de vrouwen....... Uiteindelijk hebben de vrouwen dan toch nog gewonnen, maar dat mocht niet anders, 't was tenslotte vrouwendag....... Samen met onze twee meisjes ( blanke dochters, dat dachten ze ginder al ) en met ons volledig gezinnetje, brachten we na de dienst een bezoekje aan de school voor doven. Daar had Ria serieus last om op een ge-ordende manier wat ballons uit te delen, dus onze meisjes sprongen ter hulp. Daarna trokken we met hen door de echte sloppen van Mulago, dat hadden we hun ook beloofd. Ogen te kort....... niet te beschrijven hoe de mensen hier in deze omstandigheden kunnen (over)leven. Spijtig genoeg kunnen we via mail jullie niet de geurtjes en kleurtjes laten proeven, dat hier niet meer mensen sterven is een wonder. 's Middags zijn we met zij'n allen in een plaatselijk restaurantje gaan lunchen. Dit plaatsje is bekend voor zijn lekkere vis. Bijna iedereen had de grote Tilapia genomen, en ge geloofd het misschien niet, wij waren met 10, en het koste me 87.000 Ush., zo'n 35,50 euro, drinken inbegrepen.Na de lunch brachten we een bezoek aan de KASUBI Tombs, Dit was ooit een vestigingsplaats en paleis van de koningen. Nu liggen er 4 koningen begraven. We kregen hier een toffe uitleg, iedereen was erg geïntresseerd. Ondertussen was het tijd geworden om naar de avondvoorstelling van de NDERE Troup te gaan. Hier worden traditionele dansen opgevoerd uit heel Uganda, een show die wel 3,5 uur duurt. Het was al na de klok van 11 die avond, toen we uiteindelijk terug in ons hotel aankwamen, nadat we iedereen terug netjes afgezet hadden in hun hutjes & huisjes.Het was een fijne dag. Maandagavond was het tijd om afscheid te nemen van Rian, want zij moest dinsdag tests afleggen in de school..... Later die avond kwam ook onze African Daddy met Ruth, zijn vrouw, afscheid nemen. Het laatste kwartier was hij bloedserieus, hij bedankte ons voor de school en voor al het vele werk. Ook aan al de mensen uit België was er een welgemeende dank. Daarna ging Ruth nog een gebed opzeggen, het was oprecht en heel gemeend, we werden er zo waar stil van. Dinsdag, onze laatste dag. Vanavond vertrekken we terug naar huis, kort na het ontbijt .... Ria misselijk, tegen de middag..... overgeven ... diaree ...... en na de middag nog wat zieker. Een slokje water of beetje cola, alles kwam er uit. Jammer voor onze kinderen die voor de laatste keer nog enkele uurtjes met ons wilden doorbrengen.In de vlieghaven is Ria dadelijk plat gaan liggen, we kregen toestemming om tot als laatste in de vertrekhal te mogen verblijkven. ( dicht bij de toiletten ) Kwam er ineens een dikke matron naar ons toe, om te zeggen dat we moesten doorgaan...... en als ik dan toch zo ziek was, of we wel een toestemmingsformulier hadden van een dokter, dat ik mocht vliegen. Na de nodige uitleg ........ zijn we dan toch als laatste op het vliegtuig gegaan. Na enkele uurtjes in het vliegtuig hadden de Motiliums en Imodiums eindelijk hun resultaat.Tegen de ochtend kon Ria al terug wat binnen krijgen, en thuis ....... was het helemaal over. Dag UGANDA ............. we komen zeker terug ! ! Dag Alice en Sanne .... Geniet er nog van .... super dat jullie zo vele kinderen het zonnetje ook in hun hartje laat schijnen.Lieve mensen, we zijn hier weer terug met enkele duizende foto's en heel veel verhalen.De school .... is al geweldig .... maar we moeten er nu zeker nog voor gaan, willen we van Namutumba een succesverhaal maken. Dank u aan iedereen weer, voor de hulp en sympathie, Weebale nyo, hartelijk dank.
