Extra nieuwsbrief: Over Martin uit Uganda.
Herinneren jullie zich nog . Martin . Onze kleine jongen van 8 uit Namutumba met zijn dikke vinger en hand.
Korte replay:
In April brachten wij een onverwachts bezoek aan onze school in Namutumba. Bij het uitdelen van kleding toonde een mama de opgezwollen hand en vinger van Martin. Ze vroeg of we hem konden helpen.
In die korte tijd dat we in Uganda waren hebben we Martin naar een hospitaal gebracht in Kampala voor een onderzoek. De dokters hadden dit nog nooit gezien en dachten aan een kankergezwel. Voor de zekerheid moest er een biopsie gebeuren. Deze hebben we dan nog laten uitvoeren. Het weefsel werd naar Amerika opgestuurd en het zou een twee weken duren voor antwoord.
Aan Martin beloofden we, omdat hij zo van voetbalspelen houd, bij ons volgende bezoek een voetbal mee te brengen.
Het vervolg:
De biopsie wees uit dat Martin géén kanker had maar wel een grote tumor in zijn hand.
Het zou een zware operatie worden. Francis onze vriend in Uganda, liet ons weten dat de voorlopige kosten wel eens tot 1000 euro zouden kunnen oplopen, boven de kosten die we reeds gemaakt hadden.
Na enig overleg hier in België beslisten we dat we er zouden voor gaan om al de hulp die nodig was te sponseren.
Woensdag 27 april is Martin dan met zn mama en baby zusje Gloria (9 maanden) terug van Namutumba naar Kampala gekomen, een rit met de bus van 5 a 6 uur. Kosten .. 6 euro.
Francis heeft ze opgepikt aan het busstation en bracht ze naar het hospital KADIC in Kampala.
Donderdag is Martin dan geopereerd, de operatie heeft ongeveer 3 uur geduurd en men heeft zijn hand en al zijn vingertjes kunnen sparen. Martin heeft samen met zijn mama en de baby vier dagen in het hospitaal verbleven.
Ondertussen
Paasdag is de mama van ons Roy plots overleden, volgens hun uitleg was ze niet ziek maar plots onwel geworden.
Roy heeft haar mama nog met een boda-boda (brommer) naar het Mulago hospitaal willen brengen maar de mama is onderweg op de brommertaxi gestorven Ze was 42 jaar.
Een groot verlies voor de familie, Roy als oudste van 6 kinderen kreeg plots vele zorgen, kwam daar nog bovenop dat ons Rian aan beide ogen een operatie moest ondergaan, haar kortbij zicht was wazig en zij had pijn aan de ogen bij het lezen en schrijven.
Zo kwam het dat ik (Ria) op zaterdagmorgen 30 april het vliegtuig terug richting Uganda nam voor enkele dagen om onze kinderen bij te staan als een echte mama en Djja Djja. Roy was onbeschrijfelijk blij met mijn komst, en naar mijn gevoel was dit het mooiste geschenk dat ik hen heb kunnen geven in vele jaren.
Daardoor kan ik (Ria) jullie ook vertellen over Martin wat ik daar nog heb meegemaakt.
Francis onze vriend, pikte me zondag aan het hotel op om naar het Kadic hospitaal te gaan bij Martin.
Martin en zijn mama hadden in het hospitaal een mini-kamertje van 2 bij 3 meter. Voor de mama en baby lag er een dunne matras op de grond. Bij aankomst zat Martin naast zijn mama.
Ik was wel stomverbaasd wat de accommodatie betrof, van achter twee gordijnen gluurden andere patiënten vanuit hun bedden wat die muzungu (blanke) daar wel kwam doen.
Martins oogjes schitterden bij het zien van de voetbal die ik hem 3 weken eerder had beloofd. Hij had nooit verwacht dat die volgende keer Uganda er nu al was. Niemand had toen verwacht dat ik zo snel zou terugkomen, zeker ik niet. Toen ik er dan ook nog een spierwit voetbal tenue-ke bij gaf, was hij de pijn aan zijn handje even vergeten.
De dag erna zou Martin terug naar huis mogen. Er werd afgesproken dat ik dus ook maandag nog even mee naar het Kadic hospitaal zou gaan om Martin en zn mama dag te zeggen en naar het busstation te begeleiden.
Die dag, het had pijpestelen geregend, in de late namiddag kregen we van de dokter te horen dat Martin wel uit het hospitaal mocht, maar om de twee dagen moest terug komen om de wonde te laten verzorgen.
Nu, .. Namutumba ligt op 180Km van Kampala, dus dat was absoluut niet te doen. We brachten de kleine familie naar een oom in Sambia, een 10 tal km van het hospitaal, een arme buurt waar ik nog nooit was geweest.
Woensdag gingen we dan terug naar het hospitaal om de wonde te laten verzorgen. Francis vroeg mij of ik het niet erg vond dat hij er niet bij bleef, en ook de mama kwam niet mee binnen.
Rian die met mij was meegekomen bleef dapper bij ons. De verpleegster probeerde voorzichtig het verband te verwijderen maar kon toch niet voorkomen dat Martin véél pijn had bij het laatste stukje.
Toen de dokter er bij kwam stuurde hij ook Rian weg.
De wonde was afschuwelijk groot, zonder enige verdoving werden de vingertjes opengesperd om te ontsmetten. Ik ga jullie de details besparen . in mijn armen brulde Martin het uit van de pijn.
Dit was voor mij ook de eerste keer dat ik de dokter terug sprak nadat wij de allereerste keer in april met Martin naar het hospitaal waren geweest.
Verschillende verpleegsters kwamen wel efkes een kijkje nemen naar hun kleine patiëntje.
Ik vertelde de dokter dat we bij ons in België wel een injectie kregen als we naar de tandarts gingen, en dat deze behandeling helemaal niet menselijk was, dat wij zelfs onze dieren zo niet behandelen!
En, is het dan niet mogelijk om Martin een kleine verdoving te geven ???? Ja, was de dokter zijn antwoord, maar dat kost dan wel 10.000 Uganda shilling meer! Ik ontplofte bijna, voor slechts 3 euro ., ik vroeg aan hem wie al die rekeningen hier wel betaalde ..!!!
Met zn hand op zijn hart en crossing fingers beloofde hij me dan dat hij de volgende keren Martin een kleine verdoving zou geven en dat hij goed voor hem zou zorgen.
Terug uit de behandelkamer was er van Francis, Rian en de mama geen spoor meer te bekennen, zij hadden op de gang het gekrijs gehoord en konden dit niet meer aanhoren. Ze zaten buiten te wachten.
Alles bij elkaar was ik toch wel 45 minuten met dat venteke daar binnen geweest.
We brachten de familie terug naar Sambia, en nu was het tijd voor mij om afscheid te nemen van Martin en zn mama.
Lieve mensen Dorethy, de mama van Martin heeft mij zo hartelijk bedankt .. dank u in naam van Dorethy en Michael omdat wij hun zoontje helpen, want zonder onze hulp zou Martin nooit geopereerd zijn. Zonder onze hulp zouden zij zelfs nooit naar een hospitaal in Kampala kunnen komen.
Francis rijdt nu om de twee dagen Martin en zijn mama naar het hospitaal, de wonde is aan het genezen.
Na de operatie is er terug weefsel opgestuurd naar Amerika voor een tweede controle. Hieruit is gebleken dat het om een zeldzame parasiet gaat die zich in Martins hand nestelde. Hij krijgt nu de gepaste medicatie.
We krijgen van Francis regelmatig verslag uit Uganda, de dokter is tevreden. Martin zal maandag 16 mei voor het eerst in 3 weken terug naar Namutumba mogen gaan, op voorwaarde dat hij zich elke week terug aanbied voor controle. Nog een lange herstelperiode volgt
Natuurlijk is deze niet voorziene hulp plots een hele hap uit ons budget, en was het niet te voorspellen hoe veel alles zou gaan kosten en nog zal kosten. Het is niet onze bedoeling om te bedelen maar toch is elke kleine bijdrage welkom.
Ons Uganda rekening nummer is 733-0360093-59, graag bij vermelden VOOR MARTIN.
Met een goed gevoel ben ik terug gekomen
- de troostende mama geweest voor ons Roy en haar familie,
- Rians operatie aan de ogen is goed verlopen en ze heeft nu al resultaat,
- en als laatste een grote steun voor Martin en zijn familie.
Vijf korte maar drukke dagen .
Vriendelijke groeten aan iedereen.
In bijlage nog enkele fotos.
Ria, geholpen door Herman