Eerste nieuwsbrief uit Oeganda 2011
Hallo iedereen,
Ja, wij zitten terug in Oeganda . We kunnen het niet laten ons tweede home te bezoeken.
Sinds vrijdag jongstleden zijn we terug hier.
Onze bagage, twee valiezen, twee grote dozen en onze handbagage zijn goed aangekomen, samen 120 kilogram.
Alles met de vlucht is perfect verlopen alleen .. voor de eerste keer in al die jaren dat wij naar hier komen hebben we een doos van onze bagage aan de controle moeten openen.
30 Meter voor de uitgang, Ria was een dame de uitgang aan t aanwijzen, roept plots ene vanachter een stuk bureau, Whats in the boxes ????
Dië pippo van de controle vroeg wat we bij hadden .. wij natuurlijk .. gerief voor onze school . (een klein beetje gelogen want er zaten nog heel wat andere zaken in).
OPENMAKEN zei hij, wij dan weer, jamaar da gaat niet, je hebt daar een mes voor nodig en int vliegtuig mag je dat niet hebben, dus als jij een mes hebt .
OPENMAKEN zij hij weer, jamaar meneer dat gaat niet !!!! Anders maak ge die doos kapot!
Ria probeerde dan nog maar te sussen met wat fotos te laten zien van onze school maar hij bleef volharden. Dat was OK, maar toch moesten de dozen open.
Wij nog wat moeilijk doen, vroeg hij of we een brief van de school bij hadden? Maar nee meneer .
We wisten zeker dat in die ene doos materiaal voor de school zat dus die doos maar op de desk gezet.
Herman die was ondertussen al naar het toilet gegaan . Ja dat kon hier nog lang gaan duren .
Tenslotte is die pippo er dan maar zelf aan begonnen met al die plakband die rond die doos zat los te peuteren.
Ondertussen had hij dan ook al een andere dame geroepen die ook al haar bagage moest openen.
Ja, nu was hij al met twee controles tegelijk bezig .. dat was al een pak moeilijker.
Alléé, uiteindelijk kreeg hij die doos open, met wat hulp van Ria.
Met wat gegraaf in de doos vond hij schriften, latten en allerhande andere zaken voor uit te delen in de school. Raar maar waar, bovenaan in die doos zat een paar Alstars voor Rian. Daarin hadden we doosjes met pompoen en paprika zaadjes zitten, Ria schoof die snel opzij zodat hij sneller aan het schoolgerief kon.
Moet je weten Andere doos zit vol nieuwe kleren en heeft helemaal niks te maken met onze school.
Terwijl hij met zijn beide handen in die doos zat, was die andere dame ook aan t zagen tegen hem waarom zij en zeker zij alles moest open maken. This is my job zij hij dan. Ik denk dat alles hem een beetje te veel werd en we mochten vertrekken .. hij heeft niet meer gevraagd naar die tweede doos. Dus wij, OEF, wegwezen hier. We hebben hier zeker wat blufpoker gespeeld. Voor allemaal nieuwe zaken kunnen ze ons taksen laten betalen, met het idee dat we het hier zouden verkopen.
Heel dat grapke koste ons bijna 40 minuten vertraging, en al die tijd moest onze driver staan wachten. Uiteindelijk ging het dan richting hotel.
En wat dacht je, ja in de kamer twee bedden eentje met een zachte matras en eentje met een stenen matras, wat bezielt die Oegandezen toch om zon harde matrassen te gebruiken, we gaan dat hier toch is vragen zenne. Heeft dat nu iets te maken dat zij gewoon zijn van te gaan slapen waar ze staan of liggen? Blijkbaar treffen wij het nooit met die matrassen .
Zaterdagmorgen zijn we ons gezinneke gaan opzoeken. Moet je weten, wij zijn hier voor hen totaal onverwacht, tenslotte eigenlijk voor iedereen. Dus het viel een beetje te verwachten dat ze niet thuis waren dan maar naar de mama van ons Roy. Daar vonden we Britje terug, samen met de broer en zus van Roy. Ze wisten ons te vertellen dat Roy en Thadius naar het platte land waren.
Geen nood .. wij naar de school van Rian. Met wat uitleg en vriendelijkheid kregen we gedaan dat Rian met ons mee mocht. Het weerzien was . niet te beschrijven.
Zij is dan heel de namiddag bij ons gebleven en s avonds laat zagen pas we Roy en Thadeus.
Zondag is het gezinneke heel de dag bij ons geweest, en ja, Ria heeft gewonnen, zij kon Britje als eerste oppakken Herman heeft nog geen succes.
Vandaag (maandag) zijn we vertrokken richting onze school. Onze stop-over is halverwege en morgen gaan we hen daar verrassen!
Groetjes van ons allen hier in Oeganda.
Ria & Herman
