10 de en laatste verhaal.
Ja lieve mensen, het wordt inderdaad ons laatste verhaal van deze reis, natuurlijk hebben we honderden verhalen en anekdotes, soms grappige . of juist heel ingrijpende trieste verhalen, we hebben samen meer dan drieduizend fotos waar in we natuurlijk nog stevig moeten gaan selecteren voor onze volgende voordracht in maart voor de VAB VTB die zal doorgaan in De Markgraaf te Hove . Indien jullie hiervoor interesse hebben laten we jullie zeker de juiste datum nog weten.
In ons vorige verhaal verlieten we Uganda, om via Rwanda, Burundi alzo de Congolese grens te bereiken.
CONGO
Maandagmorgen geraakten we dan na 2 uur discuteren tussen Nicole en de plaatselijke machtshebbers, eindelijk over de grens van Kongo, ZONDER extra dollars te betalen. Het was ondertussen al stevig beginnen te regenen . Nicole moest van het ene kantoortje naar het andere .. dan moesten Herman en ik binnenkomen, en dan weer buiten gaan .. allé allé trés Congoléés allemaal .
Enfin, we mochten door .. het regende te hard voor de controleurs van de bagage, zodat die ons ook lieten doorgaan.
Bienvenue à Congo
Het straatbeeld was op slag heel anders nadat we de koord (grens) gepasseerd waren, een brede maar zéér slechte weg vol putten en stukken steen, hobbel hobbel hobbel, dit is nog niks .. zei ons Nicole, we moeten sebiet de rivier nog oversteken, en ik hoop maar dat dit gaat lukken , want met die regen wordt dit met het uur moeilijker. Wij maar rap zeven Weesgegroetjes en een Onze Vader . laat het ons lukken opgezegd, en effectief . het hielp .. Jammer, doodjammer dat ik hier geen fotos van heb, eens aan de overkant zag onze doorsteek er best wel indrukwekkend uit.
Nicole liet ons ( en passent ) een tentenkamp zien waar de militairen met hun families verblijven niet te geloven . In wat voor omstandigheden vele mensen moeten leven, we passeren ook een katoenfabriek waar vroeger duizenden mensen aan het werk konden, nu volledig vernield en platgeschoten tijdens de oorlog, het was wel eventjes slikken . Kongo, het gaf mij eerst een benauwd en eerlijk ook een beetje bang gevoel.
Uvira ligt aan het Tanganika-meer en is in feite niet meer dan een grote hoofdstraat, met evenwijdig twee andere straten, natuurlijk komen daar nog ontelbare kleine straten in uit. De volgende dagen gaan we regelmatig te voet op stap, iedereen kent hier Nicole natuurlijk, zij is dan ook de enige Muzungu ( blanke ) die hier normaal rondloopt.
Het nieuwtje dat er nu plots drie Muzungus rondliepen, was snel algemeen geweten, zo velen kwamen ons een hand geven, en het was zo klaar als een klontje Nicole haar tweelingzus was op bezoek, samen met haar broer. In het begin probeerden we nog uit te leggen dat we vriendinnen waren en geen zusters, maar we hebben het uiteindelijk maar gelaten, wij hadden er geen probleem mee hoor!!!!!!
Heel opvallend is hier toch dat alle mensen je begroeten, JAMBO ( hallo) klinkt het hier langs alle kanten, de vrouwen, de mannen en de kinderen, iedereen heeft wel een glimlach voor je klaar.
Natuurlijk, had iedereen ons gezien het beklemmende en beetje onveilige gevoel van die eerste dag was ik al snel kwijt. Nicole bracht ons naar de plaats waar zij werkte, haar taak bestaat erin om een organisatie mee uit te bouwen die hulp gaat bieden aan de meest gemarginaliseerde groepen ... ex kindsoldaten, vrouwen in moeilijke situaties, weeskinderen, albinos, en ouderen.
Daarnaast ondersteund ze 12 kindmoeders in een naaicursus, met het idee om deze kindmoeders na hun vorming te kunnen laten werken in een opgezet naaiatelier. We bezochten ook deze kindmoeders met hun kindjes, en echt waar, dit is een klein maar mooi project, terwijl de mama s hun cursus krijgen, een echte degelijke algemene vorming, worden de kleintjes bijgehouden. Het is fantastisch dat deze jonge moeders een echte kans krijgen om zelfstandig door het leven te kunnen.
Ook ons Roy, was zwanger van ons Rian toen ze 15 was, als zij dezelfde kansen had gekregen toen dan had ze er nu al véél beter en veel verder voor gestaan.
De partner van Nicole werkt voor de Nation UNI, deze zetten zich in om de vele vluchtelingen ( indien ze zelf willen ) terug naar hun eigen land te brengen. Deze mensen worden geregistreerd, en krijgen terug een stukje grond en huisvesting, men spreekt hier over 60 000 vluchtelingen uit Kongo en Burundi, het is een grote volksverhuizing die er dan plaatsvindt, telkens met een grote groep. Lameck vertelt ons de werking van dit hele gebeuren, héél indrukwekkend allemaal, wat zijn wij toch gelukkige mensen!!!!!!
Nicole rijdt met ons naar de haven van Uvira, het landschap is prachtig, de bergen aan de ene kant en aan de overkant van het Tanganika-meer kan je Burundi zien liggen. De weg is natuurlijk vol met putten en vele stukken rotsblokken, tot drie maal toe moeten we over een brug rijden, waarop je uw chauffeur serieus moet vertrouwen, het is gewoon een kwestie van mikken aldus Nicole .. volgens Herman zat ze langs zijne kant er toch niet veraf .. In het midden van de brug zie je de diepte naar je toelachen. Het stuur van de wagen staat rechts, EN ze rijden aan de rechtse kant hier in Kongo .. ( wagens met een stuur aan de linkerkant zijn hier niet te betalen ). Bij de vierde oversteek is er geen brug meer voor de autos, we stappen uit, het is te gek om nog verder te rijden, het is wel prachtig om al die kleurrijke mensen hier te zien, met op hun hoofd en op hun rug een ongelooflijke vracht, dapper stappen zij over het loopbruggetje naar de overkant.
We eten een paar keer in een plaatselijk restaurant, voor één bord met bruine bonen, één bord met een soort spinazie en één bord rijst plus twee chappatis en dit alles doorgespoeld met een glas verse yoghourt betalen we voor ons drieën 1800 FRANC CONGOLAIS = 1 en een halve euro , de volgende dag eten we zelfs nog iets goedkoper ..
Er zijn ook wel betere restaurantjes hoor, maar het lekkerste eten we toch bij Nicole thuis . We eten piepkleine visjes met kop en staart en al, deze zijn heel lekker klaargemaakt in een tomatensausje, samen met fufu ( een soort meel aangelend met water ) en rijst en een gekookte aardappel ECHT LEKKER in goed gezelschap en met een frisse pint kon deze avond niet meer stuk.
We logeren in het huis van Nicole en Lameck, we voelden ons hier vanaf de eerste minuut thuis.
We hadden een kamer met dubbel bed incluis muskietennet uiteraard, een aparte badkamer met een echt toilet. Er stond zelfs een ligbad in en daarin een kleine plastic kom om je te wassen, en een grote gele jerrycan MET WATER. .. er komt maar af en toe eens water uit de kraan, en dit gebeurt dan meestal s nachts aldus Nicole.
Om onze haren te wassen, kookten we eerst een potje met water .. enfin je zou het bijna romantisch kunnen noemen, zo gezellig met zen tweetjes in de badkamer om elkaar te helpen wassen, als dan ook nog plots de Courant uitvalt is het wel efkes !!!!!!!!!!!!!! Het is toch verbazend hoeveel je kan doen met enkele liters water, die je dan als laatste nog gebruikt om het toilet mee door te spoelen. Toen er ook de derde dag achtereen geen water uit de kraan was gekomen, en al de jerrycans in huis het niveau van droog hadden bereikt, werd er voor de volgende dag plan B voorgesteld, dat we naar de rivier zouden rijden om daar onze watervoorraad water terug op te doen. We lagen nog niet lang in bed, toen we het water in de toilet hoorden lopen, Yes, het water was er terug . Vanwaar dat water dan komt??????????? In alle geval alles werd terug gevuld, en we konden er weer voor een paar dagen tegen.
In ons oorspronkelijk reisprogramma, zouden we Kongo op zaterdag verlaten om dan ergens kort bij de vlieghaven in Burundi onze laatste nacht door te brengen, maar de weergoden beslisten er anders over, het was zo hard beginnen te regenen, zodanig dat het niet zou lukken om de rivier over te steken, dus ook onze laatste nacht van onze Afrika reis brachten we door in Kongo.
Ik hoor het jullie al zeggen . En als het morgen ook nog regent???????? Wel dan was daar nog altijd een plan B. We zouden dan tot aan de rivier rijden, en er zou volk genoeg zijn om dan onze bagage te voet over te brengen, om dan aan de andere kant van de rivier terug in een andere auto te laden die ons dan over de grens moest brengen om naar te vlieghaven te rijden.
Zondag geraakten we droog en veilig aan de overkant, Lameck bracht ons naar de vlieghaven, zonder Nicole, want die mag nog steeds de grens niet oversteken, normaal gezien had zij met ons mee naar België gevlogen, nu heeft zij haar ticket moeten verzetten, doordat haar paspoort al voor de derde maand op rij niet doorgegeven wordt in Kinsjasa. Zo kwam het dat wij als ALLEREERSTE om vier uur al in de vlieghaven waren voor de enige vlucht van die dag, onze vlucht was voorzien voor half negen, wat had je gedacht......... Yes we mochten nog niet door de controle, met als gevolg wij vier uur op een keiharde bank hebben moeten wachten met al onze bagage bij ons. We zijn om HALF ELF die avond opgestegen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Waarom nu toch zo vroeg in die vlieghaven ???? Wel, de grens tussen Burundi en Kongo wordt in het weekend s avonds om vijf uur gesloten, en Lameck moest dus nog terug naar Kongo
Kongo . je bent nu voor ons méér dan alleen maar de verhalen uit school van vroeger, nooit zullen beelden op televisie nog diezelfde betekenis hebben, nooit vergeten we al die mensen die de kracht uitstralen om te overleven. Dank aan Nicole en Lameck , om ons hiermee te confronteren.
Lieve mensen, aan jullie willen we allen dank u zeggen voor jullie belangstelling om ons te volgen, en vooral voor die vele mailtjes die we gekregen hebben.
MET ENIGE TROTS EN EEN WELGEMEENDE DANK AAN JULLIE ALLEMAAL KUNNEN WE NOG MET EEN FANTASTISCH BERICHT AFSLUITEN Wij zijn genomineerd voor de pluim!!!!!!!!
Vanaf zes december zal je kunnen stemmen via ATV televisie voor ons project ZEG HET VOORT ..
Er volgt hierover nog meer informatie.
Samen maken we het verschil OM VAN NIEMAND IEMAND TE MAKEN
Tunalabaagana TOT VOLGENDE KEER
Ps. Ons testpensioen super .. dit willen we zeker nog eens overdoen!!!!!!!
Ria en Herman na negen weken Afrika.
