We wagen het erop. Op Google blijkt dat voor een hernia, bewegen eigenlijk beter is dan stil liggen dus gaan we vandaag een klein tochtje maken tot Plei Kan. Het is maar 28 kilometer en een goede test om te zien of het fietsen te doen is. Dak To hebben we nu wel al genoeg gezien.
De eerste berg rijdt Guy al van me weg alsof hij Hernia nog nooit ontmoet heeft. Van rechts nadert plots een onguur duo op een brommertje. Ze snijden me zeer ostentatief de pas af. Nu ben ik hier wel al vaker ingehaald om dan te bemerken dat ze vlak voor mijn neus stoppen omdat ze hun doel bereikt hebben waarbij je automatisch je afvraagt: kont ge nu niet efkes achter mij blijven zodat ik nu niet gelijk ne debiel helemaal rond u moet liggen manoeuvreren? Een zeer typisch staaltje Vietnamese beleefdheid trouwens, maar deze twee heren doen wel heel raar. Ze rijden me zelfs aan met hun brommer. Ik bliksem hun even een welgemeende What The Fuck blik toe, maar echt veel indruk maak dat niet. Voor ik het goed doorheb wat deze naar mijn vermoeden dronkaards van plan zijn grijpt de bestuurder naar mijn fiets en trekt wild aan het stuur. Ik kan nog juist recht staan. Nu dringt het pas tot mij door dat een fysieke confrontatie in de maak is. Twee tegen een. Dus roep ik Guy, om op zijn minst het spelers-aantal te vereffenen. Guy stopt, kijkt even achterom en begint een aantal vlinders de Für Elise toe te fluiten. Of iets anders vredevols, honderd procent zeker weet ik het niet, maar zo zag het er alleszins naar uit. Hoe dan ook maakt hij duidelijk geen aanstalten in woestenij een aanvalsformatie in te nemen en naar beneden te stormen.
De snoodaards is dit natuurlijk ook niet ontgaan en nu proberen ze mijn buikzakske af te pakken. In een korte flits bedenk ik me hoe ik hier als overwinnaar uit dit gevecht kan geraken. Een eerste obstakel is mijn ligfiets. Ik kan die moeilijk laten vallen, daarvoor is hij me te dierbaar geworden. Langs de andere kant kan ik moeilijk vragen aan 1 van deze sinistere heerschappen even mijn fiets vast te houden terwijl ik zijn kameraad bijeen timmer. Een tweede obstakel is dat ik ondertussen al lang doorheb dat als je ooit in een gevecht terecht komt met een Zuid Oost Aziaat, je bij voorbaat eigenlijk al verloren bent. Ik heb die kerels al meerdere malen elkaars gezicht zien bewerken en dat is steeds op zo'n manier verlopen dat ik mezelf heb gezworen dit spelletje nooit mee te spelen. Die houden zich trouwens niet bezig met hun vuisten, dat is voor westerse mietjes, meestal is de eerste daad van agressie een achterhielkickstamp onder uw kin, nog voor ge BHV kunt spellen. En uiteraard het derde obstakel is dat mijn compagnon nu een beetje verder wat bloemetjes staat te plukken en ik dus niet met 1 maar met 2 zotten zou moeten afrekenen. Ik heb al genoeg klop gehad om te weten dat dit een gevecht is dat ik beter aan mij laat passeren. Choose your battles wisely Steven-San zou mij perfect op zulk een moment kunnen aangeboden worden als tip door een wijze grijsaard. Ik ken er een, maar die is ondertussen druk bezig wat kindertjes te bezwaaien en hondjes te aaien. Hij had in de verste verte geen besef wat er zich eigenlijk afspeelde.
Goed, conclusie is duidelijk: zwaar plat op de buik gaan, de broek tot op de enkels, een knieval zonder weerga is op zijn plaats om het in het huidig politiek correct jargon uit te drukken. Ik heb over de jaren een extreem seutige maar efficiënte techniek ontworpen met zulke zaken om te gaan. Ik kan deze methode het best omschrijven als geveinsde naïviteit met overgul enthousiaste vriendelijkheid. Terwijl de boef mijn zakske grijpen wil, pak ik zijn hand vast en begin er stevig mee te schudden. 'Nice to meet you man, my name is Steven, what is your name?' En, 'that is a lovely motorbike, is it a Honda?' Soit, ik overdonder deze kleine bandieten na een halve minuut, ze weten echt niet goed wat hun juist overkomt, en kan ze overtuigen in een gesprek over te gaan ipv mij bruut aan te randen. Ik corrigeer nog even hun Engelse tongval hier en daar, en we zwaaien elkaar al lachend uit alsof de kans er wel in zit dat we in de nabije toekomst vriendjes worden op facebook. Het is niet de eerste keer dat ik deze techniek toepas en ik heb ze ondertussen kunnen laten stoven tot de perfectie, maar ik moet toegeven dat het me altijd wel pijn doet dat ik zulk crapuul niet eens stevig mores heb kunnen leren.
Pffff, mannen, tis overal hetzelfde eigenlijk. Of iemand nu gelooft dat de mens gecreëerd is door een god of door de natuur, 1 ding is er toch onnoemelijk fout gelopen in dit proces: Waarom in godsnaam testosteron? Is niet ongeveer alle kwaad in de wereld toe te schrijven aan zulke pippo's, verslaafd aan hun eigen ego zich te moeten laten gelden. Tja, ikzelf zal ook er ook wel onder lijden, zeer zeker omdat mijn ego juist weer een stevige slag heeft moeten ondergaan. De komende weken zal ik meerdere keren dromen dat ik heroïsch met 1 enkele vinger deze sloebers een lesje nederigheid aanleer, dat weet ik nu al. Deze gedachten malen in crescendo door mijn hoofd en somberen mijn blik. Ondertussen kijken de bergen van de Vietnamese hooglanden me aan. Het zijn oude bergen want de scherpe kantjes zijn er af. Ze golven blauwgroen met ons mee en fluisteren me toe: Laat het gaan kerel. Fluit de Für Elise, tel de vlinders. En lach. Lachen is als een spiegel, als jij het doet, doet de ander het ook. Gevolgd door een knipoog. Tja; en als bergen je beginnen toe te fluisteren en/of knipogen wordt het inderdaad tijd te stoppen met denken. En zo geschiedde, de rest van de dag lach ik iedereen toe, en iedereen lacht terug.
