De laatste dagen waren heel spannend. We hielden continu de kranten en het nieuws in de gaten. Wordt de luchthaven van Bangkok afgesloten of niet? Uiteindelijk bleken de dijken het hoogtij grotendeels in toom te houden en verliepen onze vluchten normaal. En terwijl Guy en ik onze immigratiedocumenten de nodige aandacht schenken, horen we opeens een opgewekt vrolijk jolijt juichen vanachter de douaniers: Steeeveeen! Inneke en ik zien elkaar terug na twee maanden afstand en een paar dagen bang afwachten. We moeten plots onze omhelsingen even stop zetten want Guy wordt achtervolgd door een strenge Thaise officier: hij heeft blijkbaar niet alle vakjes correct ingevuld. Dat is niet zijn sterkste kant heb ik gemerkt bij onze grensovergangen in ZOAzië, alle vakjes correct invullen. Als hij dan uiteindelijk ook het land in mag is de ontlading groot dat we allemaal veilig samen zijn.
Bij het landen merkten we wel op dat de overstromingen ten noorden van Bangkok bijbelse proporties hebben aangenomen van horizon tot horizon. Letterlijk overal water. Dat was een shock.
We besluiten een hotel te nemen in de binnenstad waar het droog is gebleven en toch Bangkok uitvoerig te bezoeken met het paleis, de floating markets en een hoop Buddha's. Uiteindelijk hebben we bijna niets gemerkt van de overstromingen in het centrum van Bankok, buiten een paar ondergelopen winkelstraatjes in de buurt van het koninklijk paleis. Het waren nog mooie laatste dagen.
Guy is dinsdag nacht vertrokken naar huis. We zwaaien hem uit maar hij ziet het niet meer, zijn hoofd zit al thuis, voor zijn haardvuur of zo. Hij heeft een fietszak vast als handbagage en geeft zijn paspoort af aan de douane. Dat is al dat hij mee had: twee fietszakken, nog geen 10 kilo in totaal, ongelooflijk. En daarvan heeft hij de helft nog niet eens nodig gehad. Hij heeft me doen inzien hoe weinig je eigenlijk nodig hebt op reis. We hebben samen een uniek avontuur beleefd.
Een paar uur later hebben Inneke en ik ons vliegtuig genomen om Myanmar te ontdekken, een nieuw land voor ons. We landden in Yangon en hebben al snel door dat dit land een uitdaging wordt. De hitte is onbeschrijfelijk, de straten zijn bijna even vuil als India, je kan geen geld afhalen in dit land, er is geen gsm bereik en ultratraag internet (hotmail openen duurt 20 minuten!). Daardoor kunnen we wel niet meer bloggen jammer genoeg, maar over drie weken vertellen we graag onze belevenissen als we thuis zijn.
Tot dan! Veel liefs, Inneke en Steven.
26-10-2011
Dag 47-48: Vang Vieng
We rijden van Luang Prabang naar Vang Vieng. Ik kijk naar buiten en ik voel me redelijk ok. Wat mijmerend strompel ik over een gedachte. Dat redelijk ok voelen eigenlijk zo slecht niet is. Dat, gegeven de vijandige omstandigheden waarin we geboren worden waar fysieke gevaren ons omringen en pijn onvermijdbaar en geduldig wacht sadistisch toe te slaan bij mezelf en de mensen die ik graag zie, het mijn plicht is beter mijn best te doen. Nu toch, beter wordt het niet. Ik zet mijn muziek op en kijk wat beter naar buiten. De zon scheert de toppen van de groene zaagtandbergen die deze regio zo uniek maken. Het gouden moment is daar weer. Ik voel me niet redelijk ok, ik voel me fokking eurofisch. Het is mijn favoriete emotie waarin het ultieme besef van de zuivere realiteit zich mengt met de dromerige rebellie daartegen. Wat melodramatisch allemaal, maar ik daag iedereen uit dat specifiek parcours af te leggen en niet melig te worden. Misschien moet je wel juist een voedselvergiftiging achter de rug hebben, dat kan er ook wel mee te maken hebben.
In Vang Vieng gaan we tuben, hetgeen vrij vertaald 'wat al dan niet beschonken dobberen in een opgeblazen binnenband van een camion' betekent, in een grot en kayakken. Heel plezant. Die avond gaan we uit, het is onze laatste avond. Vanaf morgen keren we terug richting Bangkok om Inneke te gaan ophalen en Guy uit te zwaaien. We beseffen dat er ons nog wat moeilijke momenten te wachten staan aangezien Bangkok onder water staat en niemand echt weet wat er komen zal. Het is wel heel erg, er drijven krokodillen door de straten van Bangkok en het water spuit langs de afvoerbuizen van huizen naar binnen. Ik maak me zorgen voor Inneke en Guy, Guy maakt zich zorgen voor Inneke en mij en Inneke maakt zich zorgen voor mij en Guy. Zondag hopen we elkaar allemaal goed en wel terug te zien op de luchthaven van Bangkok.
24-10-2011
Dag 44-46: Luang Prabang
Na een snoeiharde evaluatie hebben we besloten niet te fietsen door Laos. Dat was een pijnlijk moeilijke beslissing, maar het zou voor mijn lies een te zware beproeving zijn. We gaan dus met de bus naar Luang Prabang: 11 uur genieten van een van de mooiste busritten ter wereld.
Luang Prabang is een rustiek stadje met talloze restaurantjes en bars waar we lekker eten en veel kaarten. Ik lig wel een dag plat door duivelse krampen, koorts en een resem beten van bedbugs. Gelukkig maar, ik begon al te twijfelen of we wel in Azië waren.
De volgende dag gaan we met een brommer de grotten van Pak Ou bezoeken waar we moeten gaan lopen van onze veerboot kapitein nadat wij niet akkoord waren met zijn plotse inflatie van 700 procent.
En de Kuang Si watervallen, waar we ons ontdekkingsreizigers wanen en het voorgekauwde pad verlaten om die later gauw terug op te zoeken na een kolossale charge opgezet door het spinnen buurt comité.
En als we uiteindelijk de zonsondergang willen bewonderen met een honderd andere toeristen, moeten we ook hier het hazepad kiezen. Deze keer voor de muggen, wij waren blijkbaar de enigen zonder Deet op zak.
21-10-2011
Dag 40-43: Pho
Sapa was prachtig, een mooie afsluiter van Vietnam. En een mooie voorbode voor wat nog komen moet: Laos. En daar hebben we zin in. Om een lang verhaal van 3 dagen onderweg zijn samen te vatten: we nemen een bus, een nachttrein, bestellen 's morgens een visum in de ambassade van Laos in Hanoi, ik eet nog een portie pho (vietnamese noodle soep dat je niet uitspreekt als pho zoals wij dat doen, maar eerder als feuh: hetgeen klinkt als een quasi geruisloze scheet, je kent die wel: the worst of it's kind, hetgeen ook een voorbode is op zich eigenlijk, later meer daarover), Guy slaat deze portie pho over, want hij heeft gemerkt dat een portie pho zeer consequent een ander euvel met zich meezeult in diens slipstream, ook later hierover meer, je kan je klok erop afstellen: na een portie pho volgt een andere portie die veel gelijkenissen vertoont met een portie pho. Ik doe wat jongere mannen doen met oudere mannen hun advies: vertikaal klasseren. Het is niet het enigste dat ik vertikaal klasseer die dag, later meer daarover. Maar waar zat ik? Oh, ja, we gaan ons visum ophalen, dat is reeds een paar uur later klaar, en nemen een bus die ons afzet op de snelweg, waar we opgepikt worden door de internationale nacht bus. We zullen met deze bus de grens over schrijden en door rijden tot Vientiane, de hoofdstad. We eten meer dan 24 uur niets, wat mij ook ergens weer doet denken aan pho. Maar daar had ik het al over gehad dacht ik.
In Vientiane gaan we de dag erop het boeddha park bezoeken. Ik eet geen pho meer.
17-10-2011
Dag 39: Sapa...
Sapa is een bergdorp omringd door boerderijtjes van rijst terrassen op de flanken van de bergen rondom. Met een brommertje rijden we wat op goed geluk in het rond en bezoeken de lokale boeren die juist bezig zijn met de oogst.
16-10-2011
Dag 38: Ninh Binh = Halong Bay op het platteland
Ninh Binh is een regio ten zuidwesten van Hanoi waar zich soortgelijke rotsformaties bevinden als Halong Bay, maar nu tussen prachtige rijstvelden en rivieren in plaats van in de zee. We huren een brommer en rijden een hele dag ons gat murw om deze mastodonten te gaan bekijken. Op de terugweg gebeurt vlak achter ons een accident. Weer iemand die afgevoerd moet worden, het hoort er hier gewoon bij. Het raakt ons diep en plaats veel in perspectief.
Onze brommer doet heel moeilijk de laatste 50 kilometers. De knalpot laat af en toe een serieuze ontploffing schieten, maar we geraken op tijd terug voor onze nachttrein naar Sapa.
15-10-2011
Dag 37: Halong Bay
We hebben voor vandaag Halong Bay op het programma. En het regent niet. Dat op zich is al spectaculair. De hele regio heeft enorm te kampen met intense moesson regens. Maar vandaag niet. We kijken al heel lang uit naar Halong Bay en het wordt een beetje de kers op de taart van onze reis. Met een Kayak varen we een stukje tussen en door de rotsen. Heel plezant en indrukwekkend.
Die avond rijden we met de bus terug naar Hanoi. Een van de meest gezellige dingen die ik me kan inbeelden is tijdens het vallen van de avond naar de mensen kijken vanuit de bus. Je ziet duizenden taferelen zich ontvouwen op straat. Opa's die met hun kleinkinderen badmintonnen, een jonge vrouw die haar lief stevig vast knijpt achterop de brommer, kinderen die dansen onder het schemerlicht van de gloeilamp van papa zijn werkplaats terwijl die de laatste herstelling voor zijn klant uitvoert, buurvrouwen die wat kletsen na een hele dag soep te hebben uitgeschonken. Het zijn hier allemaal kleine zelfstandigen die weten wat werken is. En 's avonds komen ze langzaam tot rust na een hectische dag. En ik mag hun bespioneren. Ze zien mij niet, daarvoor rijdt de bus te snel, maar ik zie hun heel goed. Af en toe zie ik mijn oogkassen reflecteren tegen de ruit. Twee gitzwarte bodemloze poelen, ze zuigen alles regelrecht mijn ziel in. Mijn gedachten springen in het rond, dat doen ze het liefst.
In Hanoi toegekomen is het nacht markt. Miljarden schoenen en kleedjes en evenveel vrouwenogen die schitteren en blinken. We laten ons mee stromen met de meute. Het is hier echt heel gezellig. Of toch een 120 decibel mutant van gezellig.
14-10-2011
Dag 35-36: Wie deelt door nul is een snul.
We vertrekken 's morgens vroeg vanuit Hoi An naar Hanoi. Je moet geen Scrabble expert zijn om in te zien dat deze twee steden namen de gepensioneerde reiziger een minuutje stilte opleggen terwijl die het traject probeert te visualiseren. Ondertussen ram ik onze fietsen in het daar niet voor voorziene laadruim van de slaapbus. Vanaf nu zijn we echt fiets-reiziger af en worden we gekatapulteerd in het backpacker milieu.
Dat heeft voordelen en nadelen. Een voordeel is dat we nu 800 kilometer afleggen op een etmaal, terwijl ons dat er voorheen een dozijn zou gekost hebben. Een nadeel is dat we nu samen met de anderen prooien zijn geworden voor de talloze scams die men op de kudde toeristen dagelijks loslaat. Zoals een heel typische: de verdwenen nul. Een ambtenares in Hué (waar we profiteren van een tussenstop en de stad bezichtigen op een taxi-moto) verkoopt me wat ticketjes maar zodra ik betaald heb, verwisselt ze onder tafel het briefje van 100.000 met een van 10.000. Die lijken namelijk nogal op elkaar kwa kleur en ze wijst mij even attent op mijn zojuist gemaakte dwaling. Ervaren rot in het vak dat ik ben, heb ik haar listig truukje door en zie ik mezelf genoodzaakt mijn ergerlijk afkeurend vingertje in de lucht steken: 'Neenee madammeke, dat mag niet'. Ok zegt ze, geen probleem, hier zijn uw ticketten. Geen gène, een lachje, volgende keer beter moet ze gedacht hebben. Dat ergerlijk vingertje heb ik die dag nog een aantal keren kunnen boven halen bij het wisselen van dollars waar diezelfde nul, nu op het rekentoestel, toch wel weer gaan vliegen was zeker. Of nadat ik een aspirant zakkenroller bij de pols heb gevat terwijl die de fotocamera uit mijn zak prutst. Maar we zijn wel in Hanoi geraakt. Van hieruit willen we graag Sapa, Halong Bay en Ninh Binh bezoeken.
12-10-2011
Dag 32-34: Buy Something
Ik heb vandaag een hamburger met frieten gegeten. Guy is ontzet: Allez wat eet gij nu? Nen hamburger in Azië, terwijl hij zijn noodels vol ketchup spuit. Het is waar, hier eet ge geen hamburgers, maar ik kon het niet laten. Als iemand mij ooit een bicky burger of kebab naar binnen heeft zien spelen, zal die wel beamen dat op zo'n moment mijn dark side de overhand neemt.
Maar er is een reden voor dit feestmaal. We zijn de laatste drie dagen in Hoi An. En iedereen die in Hoi An is geweest weet dat in Hoi An alles draait rond 1 ding: genieten. Hier vind je lokale delicatessen als cau lao en white rose en talloze gebakjes in de markt, heerlijke fruit sappen en shakes aan de kade terwijl de veerboten elkaar aflossen, rustige koloniale straatjes met Mozart door de speakers ipv tuuterende of sputterende camions, kunst en kleren winkels waar de vrouwen in sierlijke gewaden ons op een zacht meerminnige maar doelgerichte toon proberen binnen te lokken: hello, how are you, where are you from, what is your name, you are very handsome, buy something. Paf. Na drie dagen beginnen we al wat minder te blozen en hebben we onderhand wel door dat het heel vriendelijke lieve mensen zijn, maar toch met een kapitalistische fundering.
We komen hier volledig tot rust. En dat was echt nodig. Er was een diepe vermoeidheid binnen geslopen, bij mij toch zeker. De laatste dagen kreeg ik het zwart voor de ogen als ik recht stond en zo. Ik heb bijna een volledige dag geslapen in onze luxe kamer. Ik voelde me als een gsm die al jaren in de kast lag en dan in de stekker gestoken werd. Opladen geblazen vriend.
Als Guy gelukkig is dan fluit hij Vivaldi en Bach en als ik gelukkig ben eet ik een hamburger. Als ik ongelukkig ben ook wel, maar met minder smaak. We zijn Hoi An heel dankbaar, het was een oase van genot. Onze kleren zijn gewassen door een masjien dat daarvoor gemaakt is ipv dat wij in een emmertje er wat op met onze vuisten op liggen te stompen, onze fietsen zijn hersteld, mijn schoenzolen speelden al dagen voor remblokjes. Straks heb ik een gat in mijn schoen, wat een belachelijk zicht zou dat zijn. De spierpijn begint weg te ebben, Guy heeft Shithead, een typisch backpacker kaartspel dat op Uno lijkt, geleerd. Allez 'geleerd' is misschien wat te scherp afgelijnd als term. Misschien eerder: 'kennis genomen van'. Maar we hebben ons goed geamuseerd. Dat mocht ook wel, we zijn wel diep gegaan de laatste twee weken in de bergen. Een deel van ons geld gepikt, de rest bijna kwijt in een attempted robbery, een hernia voor guy, een opkomende lies ontsteking voor mij en af en toe een spontane casus van overmoedige transit.
Vandaag kwamen we toe aan de kust en hebben we uren naar het water gekeken. Hoi An. Drie jaar geleden was ik hier ook. Ook toen heel mooie herinneringen van heel mooie mensen opgenomen. Daarstraks nog een oude banden hersteller gezien. We moesten er stoppen voor Guy zijn achterband. Ik herkende hem direct van toen hij me een uur in het Frans toesprak -waar hij zeer trots op was- nadat hij jaren geleden ons brommertje had hersteld. Ik blijf wat op de achtergrond en Guy doet dezelfde ontdekking als ik toen dat deze man goed Frans kan spreken. Dat was echt mooi om te zien. Exact dezelfde scene, maar nu als toeschouwer ipv acteur. Guy was heel blij, Frans kan hij goed. Engels eigenlijk ook al, al zijn er nog een paar addertjes die hem zo nu en dan te pakken krijgen zoals 'bedscheet ipv bed sheet', 'bevrijdde rijst ipv gebakken rijst' en zijn resort doet me eerder aan een veersysteem in een matras denken dan aan een hotel. Plezant.
Hoi An was al een tijdje ons echt fietsdoel en we zijn er geraakt. Morgenvroeg vertrekken we naar Hanoi met de bus. We verleggen het accent van fietsen naar toeristen. Hopelijk kunnen we later in Laos nog een mooi stukje fietsen tussen Luang Prabang en Vientiane. We zien wel, we kunnen maar blij zijn met wat we krijgen, de rest gunnen we een ander.
09-10-2011
Dag 29-31: Plei Kan - Dak Glei - Kham Duc - Thanh My
Het Ho Chi Minh pad is fantastisch, spectaculaire natuur. Langzaam maar zeker rijden we verder richting Hoi An.
