Ik sta vroeg op en ga op zoek naar een oplossing voor mijn fiets. Een barmhartig man biedt me een rit aan op zijn brommer naar een fietsenmaker. Tussen ons twee: de ligfiets. Zeer bizar. Maar het loont, de fietsenmaker heeft een nieuwe buitenband voor mijn voorwiel en een aantal spaken. Zo leer ik ook spaken vervangen en aantrekken. Ik heb ze wel wat moeten inkorten, maar de fiets is terug klaar voor de weg.
We zetten koers richting Dalat en pikken nog de Olifantenwaterval mee. Uiteindelijk klimmen we nog 28 km tot 1500 meter hoogte, het wordt zelfs wat koud als we toekomen. Iedereen draagt hier jassen en mutsen en kijken wat verbaasd naar onze korte mouwen en broek, maar wij zijn natuurlijk al veel kouder gewoon.
27-09-2011
Dag 19: Als water valt
Vandaag slechts 72 kilometer tot Nam Ban, weer niet tot in Dalat geraakt, we gaan hier heel traag in het gebergte, maar vandaag hebben we weer een heel stuk door het platteland kunnen rijden, weg van de hoofdwegen. We moeten wel veel de weg vragen zo en we moeten goed zoeken maar het loont: tussen de plassen en putten slalommen in de koffie en thee plantages is super leuk. Mijn fiets begint het wel moeilijk te krijgen, er zijn nu al 3 spaken kapot waardoor het achterwiel blokkeert. Hopelijk vinden we morgen een hersteller in de buurt, of toch al wat nieuwe rayons, want die ben ik domweg vergeten.
Ook de buitenband van het voorwiel moet vervangen worden, dat wordt niet makkelijk te vinden vrees ik, problemen voor morgen echter. Vandaag hebben we een nieuw hoogtepunt bereikt: de watervallen van Pogour. Niet de grootste of de hoogste die ik ooit heb gezien maar misschien wel de mooiste. Door de kleine trapjes overal gaf het een zeer rustieke sfeer. Ik heb enorm genoten van wat chips en een cola, spelend met een klein katje en op de achtergrond het relaxerende gespetter van de waterval en zijn rivier. Onderweg moest ik wel even heel bruut remmen tot ik gelukkig tot stilstand kwam, zo'n 20 centimeter voor een slang op de weg. Amai ik was keihard geschrokken, ik moet nogal een gezicht getrokken hebben. Toen de slang weggleed meende ik hem potverdorie nog eens goed te zien grinniken met mijn panieksmoel. Bleiter.
26-09-2011
Dag 18: klimmen geblazen
Vandaag hebben we een hele voormiddag geklommen met de fiets, heel zwaar maar we zitten eindelijk echt in de hooglanden van Zuid Vietnam. Links en rechts watervalletjes en groene heuvel toppen, prachtig. Tot in Di Linh geraakt, slechts 55 kilometer, maar we zijn serieus pompaf.
25-09-2011
Dag 17: Verloren
Het verkeer in Vietnam is op zijn zachts uitgedrukt intrigerend te noemen. Hoe het juist in elkaar zit weet ik niet, er wordt langs alle kanten ingehaald, zonder te kijken gemanoeuvreerd en zelden wordt er echt afgeremd. Maar de claxon staat centraal. Die mannen tunen hun voertuigen door er volgens mij een tuuter van een olietanker erin te monteren. Ik ben een paar keer stevig uit mijne zetel gevlogen als er zo'n gigatuuter wordt afgestoken. En meestal doen ze dat gewoon om even naar ons te zwaaien. Guy vat dit allemaal prachtig samen: ik peins dat ze hier een toeter kopen en der nen oto bijkrijgen.
Daarom hebben we besloten een kaart te kopen van Vietnam met wat
kleinere wegen op en zo komen we dieper het platteland binnen waar het
echt aangenaam fietsen is. Zo belandden we in een moerassig gebied
tussen een hoop rijstvelden en ganzekwekerijen. Het was wel spannend om
eens helemaal verloren te zijn tussen de ratten en wat verlaten koeien,
ver weg van de bewoonde wereld aan de grens van de jungle.
Uiteindelijk vinden we toch de weg en rijden we naar Ba M'Ri, slechts 70 kilometer verder, maar doordat we nu toch wel de bergen van de Central Highlands aan het binnen rijden zijn, toch nog zeer vermoeiend. We komen tegen valavond toe en vinden een vunzig kamertje met een pad in de douche. Buiten dreunt een bar wat beats.
24-09-2011
Dag 16: Een wijs spelletje
In Vietnam de weg vragen is wat ik noem prettig gestoord. We stoppen langs de weg en al gauw komen er vele nieuwsgierigen ons omringen. En terwijl een paar klein mannen de fietsbel doen rinkelen en wat aan mijn pedalen draaien, een bonpa mijn arm een paar stevige kletsen doneert, de lokale scheve dorpsgek zich op mijn schoot nestelt, een bonma haar achterkleinkind in mijn nek zwiert en een paar vrouwen Guy zijn leeftijd gissen, roep ik een paar keer zo goed ik kan de naam van het dorp waar we graag naartoe willen.
Als ze die verstaan wijst de helft naar links en de andere helft naar rechts. Daarna vraag ik het nog eens, om te zien of ze zeker van stuk zijn, waarop ongeveer iedereen de andere richting uitwijst als ervoor. Op zo'n momenten komt eindelijk de statistiek van school van pas. Ik gooi er een standaard-deviatietje, mediaan en gemiddelde tegenaan, roer dat eens goed om met een Gausscurve om zo verder te rijden in wat je evengoed een gok mag noemen en een paar honderd meter verderop van voorafaan te herbeginnen.
Een jongen wil met zijn brommertje meerijden en toont ons een meer onderweg. Het was een leuk gesprek en de kinderen die we tegenkwamen waren weer superlief. Guy gaat die kleine paggaders nog missen denk ik. We nemen afscheid van onze nieuwe vriend, die graag had meegegaan tot Dalat, en rijden uiteindelijk 104 kilometer vandaag tot in Dinh Quan.
23-09-2011
Dag 15: Cu Chi Tunnels
Deze morgen zijn we vanuit Cu Chi naar de tunnels gefietst. We zijn de enigste toeristen en krijgen een wat fletse rondleiding over de 200+ kilometer tunnels die door de Vietnamese strijders gegraven zijn geweest. Het thema van de dag is 'killing Americans'. Een beetje wreed allemaal. We zien ook een aantal militaire kerkhoven onderweg naar Bien Hoa.
22-09-2011
Dag 14: Vietnam
Vietnam. Ik kan het niet laten het uit te spreken zoals ik de naam ken uit de Amerikaanse series en films: Viii-Jet-Naaam! We geraken de grens over na slechts 5 controles en zijn benieuwd naar wat ons hier te wachten staat. Alles is toch wat properder, de mensen zijn iets terughoudend maar immens vriendelijk. Uiteraard gaat de ligfiets weer de show stelen. Soms rijden er vier of vijf brommertjes rondom ons, als een zwerm vliegen. Soms staren ze tientallen minuten lang. Dat heeft ook zijn voordelen, kunnen wij ondertussen al rijdend hun de weg ook even vragen.
We stoppen aan een mooi versierde tempel en een priester komt een klapke met ons doen. Hij staart ons aan met zijn 1 oog en vraagt ons uit zoals alleen Aziaten dat kunnen, binnen de minuut kan hij onze stambomen zowat optekenen. Het is een zeer charmante man en hij zal bidden voor geluk op onze reis en geeft me een flinke schouderklop. Dat doen ze hier wel graag op mijn verbrande bovenarm loeihard kletsen.
De hele dag hebben we meewind en fietsen we 130 kilometer, ons record tot nu toe, tot in Cu Chi, 30 kilometer van Saigon. De diverse Vietnamese keuken heeft ons al intens verwend en we zijn heel benieuwd naar wat nog komen zal.
21-09-2011
Dag 13: Ongeluk op dag 13
We rijden over de Nationale Snelweg nummer 7. Het begint harder te regenen en we willen schuilen. Ik zie voor me aan de linkerkant van de weg een zoveelste tankstation in opbouw. Ik draai af en nog geen 20 meter voor mij rammen twee zware trucks elkaar. De twee cabines springen de hoogte in en rijzen meters boven mij uit, als vechtende leeuwen. Ze landen in het grind. Het staat allemaal in slow motion op mijn netvlies gebrand. De twee stalen monsters laten hun laatste zucht en kijken mij zielloos aan. Ik ben helemaal alleen en voel me opeens vrij lullig op mijn ligfietske. Ik zoek de chauffeurs. De ene strompelt uit zijn camion maar lijkt ok. Waar is de andere? Die ligt drie meter voor mij in een plas water. Ik loop naar hem toe en voel me compleet machteloos. Bloederige slierten in de modder. Ik verleg zijn gezicht voorzichtig uit de plas om te kunnen ademen, als hij nog leeft. Hij ademt. In volle hysterie probeer ik de Cambodjanen die toesnellen te overtuigen een ambulance te bellen. Ze willen hem verplaatsen, uit de regen, die op dit moment in volle hevigheid mij doordrenkt, maar ik voel het niet. Ik probeer ze uit te leggen dat we hem niet mogen verplaatsten voor als hij zijn rug of nek zou gebroken hebben. Tien minuten later zegt Guy dat de ambulance nu toch wel heel lang weg blijft. Ik vertel hem dat ik niet zeker ben of er wel een komt. In de twee weken dat we hier zijn heb ik er nog maar 1 gezien. Een lokale huisarts komt met zijn brommer toe, ze laden de jonge kerel op de achterbank van een vier maal vier en vertrekken.
'S avonds komen we toe aan de laatste slaapplaats voor we de grens van Vietnam oversteken. In Traek. We gaan iets eten waar een karaoke avond georganiseerd is. De manager is al wat beschonken en stelt ons een meisje voor. You like her, you just ask. Genant. We gaan naar ons kamer, kruiswoordraadsels invullen. De ruige kant van Cambodja gezien vandaag, een schril contrast met de duizenden kinderen die ons de laatste twee weken toeriepen.
20-09-2011
Dag 12: Kompong Cham
Het was maar 50 kilometer vandaag en tegen de middag komen we al toe in Kompong Cham. De namiddag huren we een tuktuk en bezoeken wat religieuze plaatsen in de buurt. Daar drinken we limoen met suikerriet sap: kweetniethoe lekker. We keuvelen met wat lokale kinderen, mijden de apen en laten onze benen genieten van een namiddagje rust.
19-09-2011
Dag 11: Skun: the far west
Vandaag gefietst van Kompong thom tot Skun. Terug 90 kilometer, heel zwaar maar gelukkig het laatste uur was het wat overtrokken. Dat maakte het wat koeler. Weer heerlijk geluncht langs de kant van de weg. Dat blijft toch de beste tip dat ik ooit gekregen heb op reis: eet in de standjes langs de kant van de weg, eerder dan in restaurantjes. Overheerlijk en supercharmant. Terwijl de honden tussen je benen zoeken naar gevallen restjes. Skun zelf is een echt western dorp recht vanuit de film: een typisch kruispunt stadje met een paar guest houses en een marktje.
18-09-2011
Dag 10: Kapper op rust?
Gefietst tot in Kompong Thom vandaag.
Hier ben ik 3 jaar geleden even gestopt om een aantal mangos te eten. Ik herken onmiddelijk het trottoir waar ik toen heb gezeten en het marktje waar ik de mangos gekocht heb. Dit zijn mooie herinneringen die boven komen den ik ben blij hier nog eens te mogen staan.
We nemen een brommer taxi tot aan een aantal bomen die gekend zijn doordat ze vol zitten met vleermuizen en geen kleintjes. Guy heeft mijn haar een stukje geknipt, het werd gewoon te warm met die bos haar. Ik ben wel een beetje verbrand op mijn kruin en mijn verkoudheid breekt nu helemaal door, ik hoop dat het morgen wat minder is als we door rijden richting Kompong Cham.
17-09-2011
Dag 9: On the road again!
Aah Siem Reap, een luxe-oase tenmidden van het ruwe Cambodja, 3 dagen airconditioning, super smakelijke Khmer curries en tientallen fruit shakes, zalig. Maar, gulzige veelvraten van de nietsnuttige zingeving dat we zijn, we moeten verder, terug de weg op richting Vietnam. Onze rusteloze benen krijgen hun zin en we bollen verder in wat ik het best omschrijven kan als een bad hitte gevuld met schattige paalhuizen en kinderstemmetjes: hello, hello, helloooo!
We komen toe in Kompong Tpei en ontmoeten op onze laatavondwandeling een jonge man. Het is een leraar Engels weet hij ons te vertellen en zou graag zijn Engels wat aanscherpen. Geen probleem uiteraard. Onderweg laat hij ons nog een brug zien uit het oude Angkor tijdperk. We zien geen steek uiteraard, maar beloven hem in het ochtendgloren de brug zeker te bezoeken. Tijdens ons gesprek heeft Guy een prangend vraagje, Excuse me, wiefiel temperatuur it is?, met wat beleefd gefrons aan de overzijde van het communicatieveld als gevolg. Een kleine dwaling van mijn ietwat oudere leerling. Zodoende voel ik toch een drukkend verantwoordelijkheidsbesef dat op dit ogenblik wel wat duiding verschaft mag worden. Mijn kleine correctie zet het vastgelopen gesprek weer op het gezellig drafje van voorheen. Hij maakt veel progressie in zijn Engels, de Guy, maar zo laat op de avond was deze poging misschien wat overmoedig.
16-09-2011
Dag 8: Laatste tempels.
Vandaag zijn we de laatste tempels gaan bezien op ons lijstje. Het blijft fascinerend om te zien, deze oude ruïnes. De Cambodjaanse voorouders hebben hun nabestaanden een paar mooie geschenkjes achtergelaten. Hetgeen zeer sterk gewaardeerd en gerespecteerd wordt. De kinderen blijven proberen ons iets te verkopen, vooral Guy. Ze wegen zwaar op zijn geweten in de hoop toch een sjaaltje of een bord met een foto van onze kop in geplakt te kunnen verpatsen voor een aantal dollars. Hij biedt moedig weerstand, maar als hij een piano ziet is hij niet meer te houden, ook al is het geen piano.
In de late namiddag fiets ik nog even naar het Tonle Sap meer, gewoon voor de lol. Het is een prachtige rit, maar mijn behendigheid op een ligfiets wordt heel zwaar op de proef gesteld. De straten zijn namelijk een halve meter onder water gelopen en zitten vol putten die je moeilijk kan zien. Oppassen geblazen en het lukt me de rit droog uit te rijden, al was het een paar keer heel krap.
15-09-2011
Dag 7: Banteay Srei
14-09-2011
Dag 6: Tempels zien
Vandaag gaan we tempels zien, en liefst zoveel mogelijk. Angkor Wat is de bekendste van een verzameling godenhuizen uit de 12de Eeuw, het hoogtepunt van het Khmer tijdperk. En tempels zien is wat het is: tempels zien. Maar het echte plezier is toch vooral te vinden rondom die tempels, waar lokale inwoners graag wat spullen verkopen op een speels ondeugende manier en waar de straten vol water zorgen voor een aangename verfrissing.
13-09-2011
Dag 5: Siem Reap
Vandaag was de mooiste dag tot nu toe, dit wordt moeilijk te kloppen. We hebben niet zo veel gefietst: 50 kilometer tot in Siem Reap, het stadje naast Ankor Wat. Het landschap was adembenemend mooi, de bevolking nog mooier. Kinderen gilden van plezier, zwommen in de vijverpoel voor hun huis en zwaaiden ons toe alsof het een kinderspel was. Links en rechts van de weg vanuit hun huisjes op palen, van overal! En zonovergoten, letterlijk. De zon brandt hier non stop. Ik vind dat heerlijk maar voor Guy is dat wat zwaar zegt hij. Tegen de middag komen we toe in Siem Reap. Hier heb ik hele mooie herinneringen van, de lekkerste fruit shakes en Khmer curry schotels. We laten onze fietsen herstellen, een nieuwe achterband voor mij, een wonder dat die het tot hier heeft uigehouden en een nieuwe ketting en setje tandwielen voor Guy. We hebben ons paspoort afgegeven voor een Vietnamees visum, duimen maar dat dat in orde komt en gaan hier nog 3 dagen rondhangen als echte toeristen: Ankor Wat bezoeken vooral denk ik.
Toen we toekwamen stonden een aantal straten onder water, serieus onder water. Hoe plezant was dat! Samen door de plassen, ja gezellig. En wederom komt de ligfiets superieur uit de test: mijn voeten bleven hoog en droog. Ik kan mij niet veel relaxerenders bedenken als in Siem Reap door de rivierige straten bollen samen met de liefste populatie ter wereld. We hebben ons echt goed geamuseerd vandaag.
12-09-2011
Dag 4: Cambodja!
Guy heeft de knoop doorgezaagd. Zijn rug is wat beter en we gaan door met ons plan, Cambodja it is, spannend! We rijden de grens over en al gauw zien we het verschil in levensstandaard tussen Cambodjanen en de Thai. Middeleeuwse toestanden hier, mompelt Guy. Het maakt me blij te zien dat hij ervan geniet van de niet dagdagelijkse taferelen die we onderweg mogen aanschouwen. Door zijn reacties besef ik des te meer dat we worden geconfronteerd met toch wel zeer bizarre beelden. Een brommertje met vanachter drie varkens of 15 kippen op gebonden of de over-overvolle tractors en camions die bijna uiteen spatten door de belading. Het is ook leuk om te zien hoe Guy graag deze nieuwe zaken wil categoriseren: kijk, die boom hangt vol erwten precies, zie daar een reiger, of een merel, misschien een nachtegaal. Of een ooievaar, of ik weet niet wat.
Cambodja verwelkomt ons nog hartelijker dan Thailand. Bijna iedereen lacht ons toe. Het weer is prachtig warm, de eerste dag zonder regen, en de natuur is verblindend mooi. We rijden 110 kilometer tot in Kra Langh,en ik krijg stilletjes aan het gevoel dat we hier mogen zijn, dat we het hebben verdiend. Dat zullen we met veel respect behandelen. Ik heb het hier allemaal zo hard gemist, de geuren en kleuren, de smaken van het eten, het gezellige gekeuvel in hun hangmatjes en overdekte zithoeken.
Tot nu toe hebben we praktisch geen andere westerlingen gezien, na vier dagen on the road, dat zal morgen wel veranderen in Siem Raep.
11-09-2011
Dag 3: Twijfel
We zijn aan de grens toegekomen, in Aranya Prathet. We passeren een bordje aan de kant van de weg: Rest Area. Guy wil af en toe graag een woordje Engels meepikken en vraagt me wat 'Rest' juist betekent. Op zo'n moment komen mijn didactische masterskills bovendrijven en weet ik dat om de aandacht van de student er bij te houden, ik moet werken met een kleine uitdaging en vertel hem 1 letter te veranderen en hij de betekenis zou kunnen achterhalen. Hij veranderde het naar Lest. De 'leste' stopplaats van Thailand misschien? Lap, aangezien zijn antwoord klopte als een bus kon ik niet anders dan toestemmen. Het is een niet velen gegeven talent om met foute berekeningen vaak toch tot juiste resultaten te komen. Savonds valt er een beetje een stilte. We beseffen alle twee dat we morgen de grens over gaan naar Cambodja. Maar Guy heeft last van zijn rug en een Schot, een type dat hier veel te veel rondloopt: de gepensioneerde hoerenloper, die we juist tegen kwamen waarschuwde ons dat de wegen in Cambodja verschrikkelijk zijn. Vol putten en modder, geen pretje, zeker niet met een pijnlijke rug. Nu, die Schot is een debiel, maar je weet maar nooit. Ik stel Guy twee opties voor: we blijven in Thailand voor de komende twee weken, dicht bij Bangkok en met gegarandeerde goede wegen, ons visum kan dat aan, of morgen de grens over, het avontuur in. Hij wil er een nachtje over slapen. Een goed idee.
10-09-2011
Dag 2: Vewy Goos!
Een harde klets op mijn arm, ik kijk verschrikt op. Shit, ne flik. Wat
heb ik nu weer gedaan? Vewy goos! roept hij. En niet alleen hij, heel
Thailand staat precies achter het idee om met de fiets door hun land te
reizen. Een van de dingen die me oprecht gelukkig kan maken is wat staan
lachen naar een onbekende terwijl die teruglacht. In Thailand kan mijn
geluk dus niet op, hier wordt een stevig matchke gelachen naar elkander.
Daarjuist kwam een gigantische camion aan een rotvaart in de
tegenovergestelde richting voorbij razen, ondertussen toeteren en met
zijn duim door het raam op zijne stoel staan jumpen vol jolijt. Aardig
angstaanjagend dat die een tientonner weet te besturen terwijl die een
halve meter boven zijn pedalen zweeft. Ik dacht even zijn sletsen over
het dashboard te zien vliegen. De ligfiets blijft iedereen intrigeren.
De eerste vraag die men stelt is te vragen hoeveel zoiets nu kost. Dat
is heel typisch hier in Azië, de kostprijs analyseren. Guy glundert dan
op zo'n moment. 'My kind of people' zie je hem denken dan.
En, naar waar moeten we? Wat zegt de lonelet panlet? De wat Guy? Awel, de lenelot planlet? Lachen. De Lonely Planet vertelt ons niet veel eigenlijk. Het is niet echt een reisgids voor fietsers, die editie was niet te vinden in Bangkok. We vragen de weg door Cambodjá te brullen door wat donderslagen naar de oppervriendelijke Thai die ons zo goed ze kunnen verder sturen. Guy is moe en wil wat rusten, we zien wat verder wat hutjes en blijkt dat we een waar resort gevonden hebben. Guy springt de douche in met kleren en al, voor de modder weg te spoelen. Een pragmatisch man. Het gaat allemaal wat trager dan gepland, normaal zouden we vandaag Cambodja moeten binnen rijden, maar daar zijn we nog lang niet. Een regenachtige dag door een heuvelachtig landschap.
09-09-2011
Dag 1: Onze eerste fiets ervaring in Thailand
We hebben afscheid genomen van onze geliefden in Zaventem en een tussenlanding gemaakt in Kopenhagen waar Guy even demonstreren wil hoe we juist tot daar gevlogen zijn op een zopas gevonden wereldkaart. Blijkbaar hebben we twee continenten overgevlogen op een klein anderhalf uur. Een klein misverstandje met de schaal van die kaart denk ik. We lachen er even om en besluiten het kaartlezen misschien toch beter aan mij over te laten.
In Bangkok toegekomen, met alle bagage, en gelukkig dus ook mijn ligfiets, hebben we eerst Khao San Road ontdekt, met de eerste pad thai en thai curry, zalig lekker! De volgende dag hebben we een hele dag rond gestapt door zware regenbuien, het is hier duidelijk nog regenseizoen, op zoek naar een fiets voor Guy en een reisgids. Missie geslaagd en de volgende morgen maken we ons klaar voor onze eerste fiets-ervaring in Thailand.
En die kan tellen, een van de spannendste momenten in mijn leven moet toch wel met een ligfiets door Bangkok rijden zijn. Stel een megalopolis met elk straatje een propvolle E40 voor terwijl elke chauffeur luid toeterend zijn duim opsteekt. De ligfiets heeft zijn intrede niet gemist. En Guy ook niet eigenlijk, hij trapt kranig mee.
Na onze eerste namiddag fietsen, we schatten rond de 65 kilometer, komen we aan in Chachoensao, tussen Bangkok en Cambodja. Hier kent niemand Engels dus moeten we, drijfnat, duidelijk maken dat we een guesthouse zoeken voor de nacht. We hebben er een gevonden. Vrij rap is wel duidelijk dat deze kamer voor stiekeme liefde bedoeld is, 'das voor te kameren' zoals Guy het verwoordt. Bizar om de nacht door te brengen met uw schoonvader, omringd door fluoriserende neonlampen en soft erotische bosnimfen op de muur geschilderd. Maar goed, we zijn pompaf, hebben lekker gegeten en zitten droog, morgen trekken we naar de grens met Cambodja. Het is nu al duidelijk dat de weg of een hotel vinden niet zo eenvoudig zal zijn, zo buiten het toeristisch pad.
