Om 5 uur de bus op om rond 17 toe te komen. De bus zit stampvol en onze fietsen liggen op het dak. Mijn knieën zitten een hele dag gekneld tegen de stoel voor mij, maar het landschap is prachtig. Ik kan enorm genieten van wat muziek te beluisteren en mij amuseren het gezellige geknikkebol van Guy en zijn buurman te aanschouwen. Ze doen me soms denken aan de vreemde dansgrooves uit de New Age era.
Als we in Pleiku toekomen vinden we een goedkoop kamertje met een afschuwelijke vochtige schimmel geur, maar we kunnen redelijk goed slapen. De twee eigenaressen zijn echt zotte dozen en kressen en gillen van het lachen zonder dat we enig idee hebben waarom. Heel grappig, maar ik verstop mijn vermoeide kop zo snel ik kan in onze kamer, hetgeen dikwijls de enigste plek is waar we een beetje op ons gemak kunnen komen zonder tientallen gapende ogen, wijzende vingers, piepende kinderen, kressende moeders of rochelende venten.
