Het heeft zo lang geduurd eer we Dalat hebben kunnen bereiken, maar nu we willen vertrekken geraken we moeilijk weg. We hadden nochtans een schitterende theoretische shortcut gevonden op de kaart door de wouden rond Dalat om later de snelweg terug op te rijden, maar om 3 uur in de namiddag, na bijna 7 uur fietsen, op de top van een berg in het midden van het oerwoud komen we eindelijk terug mensen tegen. Ze komen van de andere kant en waarschuwen ons dat de weg, die er al behoorlijk modderig bij ligt (hetgeen Guy graag bewijst door eens stevig het decor in te glibberen, dat doet hij trouwens steevast als het modderig is, den decor inglibberen, het wordt een beetje een traditie geloof ik), verder onberijdbaar wordt. Daaaaamn!!! Nu hebben we een hele dag gefietst, over 2 uur wordt het donker en moeten we helemaal terug naar waar we vandaag komen: Dalat. Een andere optie is om met het tentje dat ik als backup mee heb de tocht toch verder te zetten. Hmm liever niet. En gelukkig hebben we dat niet gedaan, het zou ons minstens drie nachten in dat tentje gekost hebben zonder eten en drinken, blijkbaar duik je via dat weggetje een niet te onderschatten wildernis in. Het was wel mooi daar. Gelukkig is de terugtocht wel meer bergaf dan bergop, maar als we toekomen in het pikdonker zijn we echt stikkapot. Maar in een backpacker alley vinden we een goedkoop kamertje en de eigenaar regelt voor ons een bus die ons om 5 uur 's morgens zal komen oppikken voor ons deur om ons tot in Pleiku te brengen. We moeten namelijk een beetje opletten dat we op tijd terug in Bangkok zijn en onze lus door Zuid Oost Azië is nog heel lang.
