Iedereen is redelijk uitrgelaten bij het ontbijt en wil zo snel mogelijk vertrekken. Vandaag rijden we eindelijk Benin binnen. 145km perfecte rode piste tot aan de grens. We komen samen met Gert aan de grens. Soyez le bienvenu au Benin De rest van de rit gaat over perfecte asfalt tot bij Hotel Chez Monique We bestellen een lekkere portie zelfgesneden fritten , en bij Monique weten ze wat frit bakken is!! J Morgen de koninginnen rit naar the Final destination Grand Popo!!
Woensdag 25 november Jungle camp â Kpalime 195km
Woensdag 25 november Jungle camp Kpalime 195km
Gert heeft ons beloofd dat het vandaag de mooiste rit uit de TT09 wordt. We rijden off road de bergen in en inderdaad het is hier echt magnefiek. Geweldig zicht over een vallei met hier en daar een wolkje mist. Net een decor uit Gorillas in de mist of Out of Africa. Het is klimmen en dalen en we rijden tussen de palmbomen en bananenbomen. Af en toe doorkruisen we een dorpje met joelende kinderen. Deze keer komen we op een deftig uur aan in ons camp op het topje van een berg. Een geweldig uitzicht hier. Geen brokken gereden vandaag dus iedereen geniet van een zwoele zomeravond. De organisatie speelt op groot scherm een film af. Het is vanavond de laatste echte camp avond want vanaf morgen zitten we op hotel.
De organisatie schenktde nonnen een deel van het schoolmateriaal dat mee is in de vrachtwagen. Ze kunnen het materiaal in hun schooltje gebruiken en zij zullen het materiaal hopelijk niet verkopen voor eigen zak zoals sommige schooldirecteurs hier. Vandaag de laatste lange dag van meer dan 400km. Peter en Tania besluiten om vandaag alleen te rijden en het asfalt te volgen om hun auto niet nog meer te belasten. Hun vooras is geplooid en het sturen is geweldig moeilijk geworden. Wij rijden na 60km toch de off road piste op. Een plezante piste met af en toe een hindernis zoals beekjes doorsteken en heuveltjes beklimmen. Alles perfect haalbaar maar wel tijdrovend. We moeten af en toe stoppen voor deelnemers die vast zitten of lekke banden hebben. Wonderlijk rijden wij is niet plat. De vegetatie langs onze route wordt steeds meer tropisch. Bananenbomen met de vleet. We komen pas rond 16U. weer op rotslechte asfalt en nog 200KM te gaan. In het donker rijden met zulke putten betekent superconcentratie. Het tradidionele jungle camp is dit jaar niet in Banté Benin maar in Atakpame, 20km voorbij het dorp komen we aan in het uitgehakte camp in de jungle. Peter en Tania zijn reeds daar maar reden helaas hun Boite stuk. Werk voor de mechaniekers dus den Bekke heeft ook nog werk, een platte band en een gebroken schokdemperplaquet. Wij houden hout vast, we verloren tot nu toe enkel het laatste deeltje van de uitlaat wat maakt dat we net met een v8 rijden..:) Rond het kampvuur worden weer straffe verhalen verteld en een whiskietje gedronken. Blijkbaar hebben de Italianen met de Pentax geit een ongeval gehad, een vrachtwagen is op hen ingereden. Gelukkig hebben ze zelf niets en de schade aan de geit valt ook mee .
We verlaten het olifanten park en zetten koers naar Togo. We rijden op relatief goede red dirt tracks. Wat betekent dat je heel de dag het rood stof van je voorganger vreet. 20KM voor de togolese grens begint het asfalt weer. We moeten 400cfa peage betalen voor een weg die vol putten zit. De grensformaliteiten verlopen zoals gewoonlijk chaotisch.Het is nog 140km over deze weg naar ons kamp. Al slingerend langs de vele putten gaat dit haast niet vooruit. Dit blijkt een handelroute te zijn die van de kust van Togo (Lomé) naar Burkina Faso gaat. De ene overladen vrachtwagen na de andere hebben voor dit slechte wegdek gezorgd. Vermoeid van de concentratie komen we rond 19u aan in Monastery camp. Een klooster bewoont door 8 nonnen en één paterke. J
Safari dag! We bezoeken het Sissili wildlife safari park. Dit is een relatief klein park maar met een grote populatie van olifanten. We rijden nog maar net het park in en we zien al twee bavianen langs een waterplas zitten. Beginnersgeluk want daarna zien we niets meer omdat het gras te hoog staat na het regenseizoen. We rijden echt tussen twee muren van 2m hoog gras. Het gras voor de auto is net platgereden door de jeep van Gert, maar toch is het ploeteren. Hier en daar moeten we door halfdroog staande riviertjes. Wanneer we aan de ingang van park2 komen hebben we geluk, er zijn net twee olifanten een bad/douche aan het nemen in een meertje. Ze rollen en dollen in het water. Na 10min besluiten ze eruit te komen en wandelen rustig tussen de bomen richting de parking van het park. Ze wandelen tussen de Jeeps door en langs de paar hutjes die er staan om zo weer in de jungle te verdwijnen. Ongelooflijk moment, je staat daar in de jungle met je eigen 2cv en er wandelen olifanten op een paar meter van je. Verder zagen we nog een buffel, krokodil en mooie kleurrijke vogels. We slapen in een safari lodge,Campement de lelefant.
We vertrekken net na zonsopgang, we rijden de piste verder af en komen in typische Fulani dorpjes met strooien hutjes. Wat verder liggen hectaren suikerriet. Onze track loopt er tussendoor. Boven de velden hangen enorme sproei installaties en af en toe krijgen we een verfrissende douche. Op het asfalt begint Peter zijn auto weer enorm te slingeren, de sporing staat niet juist na het vervangen van de arm. Het duurd even vooraleer we het probleem kunnen oplossen, de ijzerzaag van Kell en Mall die sinds enkele dagen met ons meerijden moet er aan te pas komen om een stukje van de regelbout te zagen. Anders kregen we het niet afgeregeld. We rijden door Bobo Dioulasso, de tweede grootste stad van Burkina Faso (het vroegere Opper Volta). De stad oogt properder dan Bamako al rijden er evenveel brommertjes en wrakken van vrachtwagens rond. We laten 2 banden repareren die we platreden. De dag eindigd met 125km rode piste. We zien er allemaal lief uit en de douchezakken worden bovengehaald.
Gedaan met rusten, we staan vroeg op om zo snel mogelijk uit de stad te raken. Vandaag steken we de grens over van Burkina Faso. De grensformaliteiten verlopen vlotjes. Het valt op dat de mensen hier vriendelijker zijn dan in Mali. En de kinderen naast de weg lachenen wuiven de hele tijd. Bijna nooit horen we cado cado.De laatste 50km is het weer off road. Een smalle slingerende piste die langs kleine dorpjes gaat. Peter breekt zijn zoveelste schokdemper plaquet en den Bekke een paar km verder ook. We slapen op een kleine camping in Sindou. Het catering team had zich een hele middag bezig gehouden met patatten schillen en ze sneden er vakkundig frieten van. Stoofvlees met friet en mayonaise, dat was een tijdje geleden J Lekker was dat. Na het eten hebben Peter en Kristof nog een voor arm en schokdemper vervangen op de auto van Peter, de plaquet van den Bekke was iets voor de dag erop!
Vandaag doen we de route de Lespoir of voor de insiders beter bekent als Sammys road (crash 2007). De baan zit vol met enorme putten waar je direkt je banden op stuk rijd. Het duurd niet lang voor Den Bekke en Koen een put nemen. Het was dat of uitwijken op een Toyota, resultaat 2 banden stuk. Wij blijven gespaard van platte banden vandaag en komen voor één keer is eerst aan in het kamp. We gaven het kamp de naam Pinnekeskamp, elk jaar sneuvelen hier slaapmatjes door kleine doorntjes die van de bomen vallen.
Zondag 15 november Kiffa Chutes de Guina (Mali)
We verlaten Pinnekeskamp, blijkbaar zijn er toch weer enkele matjes gesneuveld en wat platte banden. We beginnen aan 2 dagen off road met een vrij bushcamp. Het eerste deel is wat duwen en trekken door los zand. Ik rij al direkt een platte band gevolgd door nog een platte band, de pinnekes zijn langer dan verwacht en perforeren zonder moeite mijn ondertussenhalfversleten banden. De eerste 100KM gaan moeizaam vooruit, veel los zand tussen de lage struikjes. Als we door dorpjes rijden worden we bestormd door joelende kinderen, cado cado cado roepen ze! Vlug erdoor want je weet niet waar je aan begint als je hier stopt. Op een moment zitten we met zn drie muurvast in het zand, dan maar eerst wat eten onder een boompje. Binnen de kortste keren staan er 5 gapende kinderen op ons te zien. Mooi op een rij maar ze zeggen niets. In het midden van de brousse zitten we, en plots gaat de gsm van één van die schelmen. Zo zie je maar dat je niet direkt voor sinterklaas moet spelen en stylos uitdelen, het is gewoon een sport voor hun. Tegen de avond komen we David en Erik tegen en samen rijden we nog een uurtje in het donker door droogstaande riviertjes, diepe kuilen en hoog gras. We voegen ons bij het kamp van Gert waar ook Bokkerijder Bart zit. Leuk kampvuurtje maken en spaghettiin de gamel. Kristof repareerd de 5 platte banden die we hadden vandaag (wij alleen ) en we gaan slapen.
Maandag 16 november Kiffa Guina dag 2
We vertrekken bij zonsopgang. Nog steeds off road. Het landschap wordt steeds groener en meer bebost. Her en der staan er Baobab bomen. Dit zijn enorme bomen met dikke stammen. De legende zegt dat god ooit zo boos was dat hij een boom uit trok en hem op zn kop weer de grond instak. De kruin van de boom lijkt namelijk op wortels. Wat verder moeten we door een beekje en dan stijl weer omhoog. We vallen net niet stil in het midden van de beek, het is dieper dan verwacht en het water staat aan onze voeten. Wat verder zit een grote hagedis of varaan langs de kant van de weg. Het beest speelt eerst rustig model en laat zich gewillig fotograferen om daarna pijlsnel het hoge gras in te schieten. Na een uurtje komen we aan in een klein dorpje, dit is de grenspost van Mali. In een klein hutje zit een agent die onze paspoorten afstempeld. De douane zit 75km verder in Kayes. We haasten ons naar het stadje om wat water en brood te kopen en banden te reparen. We wisselen onze euros voor cfas. Afrikaans geld voor Mali tot Benin. Nu nog bij de douane een laisser passer kopen en we kunnen door. In hetgroezelige kantoor van de douanier zit enkel een soort klerk die ons vertelt dat we even moeten wachten. Ga zitten zegt de man in trainingsbroek. We ploffen ons in de zetel en de bureaustoel van de klerk. In het kantoor ligt nog een groot 4x4 wiel en een afgebroken schokdemper tegen de grond. Na een half uur komt de douanier eindelijk binnen en zet zich aan zn bureau. We zijn onder tussen met 5 teams aan het wachten en de man ziet het papierwerk al niet meer zitten. Hij klaagt de hele tijd dat hij moe is. Eén voor één vult hij de papieren in tot hij plots rechtstaat. Je suis fatigué zegt hij en gaat wat water in zijn gezicht kletsen. De agent zien we pas 20min. terug. Het duurd uiteindelijk 2,5uur om 5 documentjes in te vullen waar alleen je naam op staat en je nrplaat. Het is echt ongelooflijk, Cest lAfrique monsieur! Door het oponthoud moeten we de laatste 20km in het donker doen. Een loodzware piste met grote stenen en stijle hellingen. Wij rijden nog maar eens plat en Peter en Tania rijden een velg vierkant. We zijn blij dat we het kamp bereiken, naast de watervallen van Guina!
Dinsdag 17 november Guina Manantali
Ik word wakker van het lawaai van de watervallen. De zon piept al aan de horizon. We blijven aan de waterval tot twee uur dus tijd om alles op orde te zetten. We reparen onze band (alweer) en vervangen een lekkende schokdemper. En dan kunnen we eindelijk nog is relaxen in de Senegal rivier. . Lekker zwemmen terwijl het zonnetje al stevig kapit geeft. Het water is juist van temperatuur, verfrissend maar niet koud. De watervallen zijn over de volledige breedte van de rivier. Wat verder donderd het water naar beneden. Maar er moet ook nog 140km gereden worden dus vertrekken we rond 14u. De piste is nog extremer als de dag ervoor, de autos hotsen en botsen van links naar rechts. Hier en daar moeten we met zn allen de auto over de rotsen omhoog duwen. Extremer off road kan niet meer. Peter moet zonder schokdemper door want deze keer brak zijn plaquet er met bouten en al af. Het is een wonder dat we niet plat reden op zon piste. We nemen een Ijzeren spoorwegbrug om de Senegal rivier over te steken. De laatste 80 km doen we in het donkerover een rode zandpiste met af en toe diepe putten. Na de vele zelfmoord ezeltjes zijn er nu zelfmoord kikkers. De weg zit vol met grote dikke kikkers die telkens net voor je wielen springen. Bekke en Koen zien ook een grote lange slang de straat over steken. We slapen in Manantali op de parking van een soort Bar discotheek.
Woensdag 18 november Manantali Bamako
Iedereen vertrekt vroeg want we willen zo snel mogelijk in Bamako, de hoofdstad van Mali. Eerst afwisselend piste asfalt voor 100km en dan perfecte asfalt (peage) tot Bamako. De steenpiste van gisteren heeft toch zn tol ge-eist, na 20km komen we Erik en Peter tegen met hun Acadiane. Hun achteras is losgekomen en wachten op assistentie. We merken op dat Peter en Tania maar 70km/u kunnen rijden omdat hun voorwiel, enorm slaagt. De sporing is volledig ontregelt. We proberen het probleem zo goed mogelijk op te lossen en gaan weer verder. Rond 15U. komen we aan in Bamako, Hotel Tamana zoals steeds. We genieten van een deugddoende douche en relaxen de rest van de middag. Savonds speelt een blinde zwarte pianist bij het eten wat jazz achtige muziek. Koen2, onze kok kruipt ook achter de piano, de blinde man speelt nu accordion. Samen spelen ze nog wat lounge muziek. Verborgen talent, onze kok blijkt ook muziekleraar. Rond 23U. steken we de straat over naar La Terrasse waar zoals steeds een feestje is. Bruno is DJ van dienst en we feesten tot in de vroege uurtjes .
We staan pas op rond 8u. en krijgen een heerlijk ontbijt. Daarna nemen we de tijd om onze banden te repareren en de afgebroken plaqueten van Peter en Bekke te lassen. Het is al middag als we als laatste de camping verlaten. +-500km asfalt richting de hoofdstad van Mauretanië. Hier valt weinig te beleven, kaarsrechte asfalt dwars door de woestijn. Tegen de avond bereiken we Nouakchott. We zoeken een tankstation dat benzine heeft, en dat is een hele opgave hier. Na 5 stations vinden we benzine, het is een goor afgetakeld station met een wasplaats voor camions. De grond is hier doordrongen van de olie, overal ligt afval en vliegen plastiek zakjes rond. En daar tussen ezeltjes die wat overgebleven groen zoeken. Aan de overkant is een winkel van voeding, ze hebben een luidspreker buiten hangen die constant dezelfde reclame afspeeld. En dan zo ,een mechanisch overstuurde klank om gek te worden. Wat later belanden we in de avondfile van de stad, autos (of wat er van overschiet) rijden her en der door elkaar en zonder lichten. Een agent probeert tevergeefs een groot kruispunt in bedwang te houden. We komen maar traag vooruit. In de heksenketel van verkeer zien we plots een plaatselijke geit rijden. Aan een controlepost verderop komen we er drie tegen. Ze blijken de plaatselijke 2cv club te zijn en ze volgen ons naar ons kamp. Gert had ze uitgenodigd. In het kamp worden de onze autos uitvoerig bestudeerd en gefilmd. Wij bekijken op onze beurt hun nep 2CV sahara.
