Vandaag zal ik het hebben over... Generaal Franco. Zo begon de meester, destijds, zijn les.
Die was hier dictator van 1930 tot aan zijn dood in 1975. Dan kwam er een monarchie. Met Juan Carlos. Ook hier is de jongere generatie niet zo gelukkig met het koningshuis. De ouderen hebben de dictatuur meegemaakt en willen de huidige situatie graag zo houden. Verandering is immers niet altijd verbetering. Franco was een vriendje van Mussolini en ook van Hitler. Zo vroeg hij aan Adolf, eind de jaren '30, om het dorpje Guernica met de grond gelijk te maken. Het was immers een broeihaard van verzet tegen zijn bewind. Enzo gebeurde het ook. De Duitsers vlogen even vlug weg en weer voor een bombardementje. Alles plat en allemaal dood. Incluis vrouwen en kinderen. Hij had het niet gedaan. Het waren de anderen. Ik ben hier in Portomarin. Ook hier heeft Franco zijn stempel gedrukt. Doch vreedzamer. Zo liet hij in 1957 het héle dorp ontruimen en, samen met de elektriciteitsmaatschappij, bouwde hij een nieuw dorp, op de heuvel. Dus allemaal verhuizen. In het dal werden alle gebouwen gedynamiteerd en het dorp is nu een meer geworden. Iets verderop werd een hydro centrale gebouwd.
Mijn boebbels zijn aan het verdwijnen en er komen geen nieuwe bij.
Gisteren, bij de paters in Sarria, was er geen WiFi. Wel een zeer nette refuge. Maar het wel een beetje de sfeer van een klooster. In gans het gebouw slechts 4 pelgrims. Een slaapzaal van 40 bedden en in elke uithoek 1 slaper. Rustig, zeer rustig. Amper beweging op te merken. Ik heb zeer goed geslapen, maar wel op mijn rug, gans de nacht op mijn rug. Ik stuur je later nog een foto door van de mijlpaal van 100km. Op 1 april kwam is mijn eerste tegen : 792km. Eerlijk gezegd : ik zag er toen eigenlijk geen doen aan. Ik dacht : dat haal ik nooit. En nu nog 97 te doen. Nog een dag of 5/6. Misschien stap ik nog door naar Finisterre. 't Zal nu op die 80km meer niet meer aankomen. Dan is het Compostela-avontuur volledig af. Morgen naar Portomarin, een dorpje met een speciaal verhaal. Maar dit is voor morgenavond.
Een ander taalgebruik ; gisteren liep er in de bar van de albergue een Nederlander rond. Nou ja ... liep ? Het was eerder strompelen. Het had wat geduurd eer we wisten dat we dezelfde taal spraken. Hij had in de voormiddag slechts 3km gewandeld en was toen overgeschakeld op "autostop". Tot zijn grote verbazing, met onmiddellijk succes. Hij is 64 maar ziet eruit als een hippie uit de sixties. Lang blond haar. Wat gekleed op alternatieve wijze. Een die is blijven haperen in de flower-power tijd. Maar wel gemanierd, grappig in taalgebruik. Kortom, een met wie ik goed kon opschieten. En ik vroeg waarom hij er zo vroeg mee was opgehouden. Omdat zijn schaambeen en zijn ballen pijn deden, zei hij. Ik lachte met de uitdrukking en hij keek wat verwonderd op. Maar hij zei : ach ja, die Belgen, die draaien liever eerst wat rond de pot voor ze "to the point" komen. Hij had verleden jaar een nieuwe heup en nieuwe knie gekregen. Het zou nu om een overbelasting gaan. Hij zou enkele dagen ter plaatse blijven en dan verder. En wat het taalgebruik betreft... het is even schrikken maar bij ons hebben ze het over "shit" en zo proper is dat nu ook weer niet. Maar ja ... het is Engels en dan mag het. Hier in Galicie lijkt de tijd 50 jaar te hebben stilgestaan. Hier kom je nog dorpjes voorbij waar de boerin, met véél te grote laarzen en een geruite sjaal op het hoofd, de koeien naar de wei brengt. Dwars door de dorpskom. En die dorpskom ruikt naar koeiestr.... Den Hollander zou zeggen ... stront. Ik herinner mij zulke taferelen nog uit mijn kindertijd ... in de "dardennen". Het lijken prentkaarten die tot leven zijn gekomen. Hasta mañana. Eduardo
Bij vorige edities heb ik enkele keren(3)last gehad van huiduitslag. Boebbels. Mijn medereizigers en de andere pelgrims hadden er toen geen last van. Alleen Eduardo had prijs. Een huisarts in Castrojeriz wist toen niet waar het vandaan kwam. Vlooienbeten waren het niet. Dat wist ze zeker. Een volgende keer wist een dermatologe in Santiago geen pasklare oplossing uit haar hoed te toveren. Na 4 weken onderweg had ik er al op gedacht. De Camino 2014 wordt er een zonder boebbels. Maar nee dus. Ik heb eergisteren met mijn sandalen een korte wandeling gemaakt in en om het dorp. En ik heb me in de graskant gezet. Misschien daar gevangen ? Ik ben er algerisch aan, en het jeukt en dan moet ik krabben en dan komt daar vocht uit. Den Filiep(Chris Vandendurpel) kan er van meespreken. Zo is het bij mij ook. Wat doe ik : inwrijven met een ontsmettingsdoekje - isobetadinepasta aansmeren en dan nog wat zalfoverschot van mijn eerste boebbelevaring. Misschien moet ik wel naar de farmacia achter een tube "brunamienol". Je zou van alles proberen. Als je niet weet wat "brunamienol" is dan moet je niet zoeken op Google. Het staat er waarschijnlijk niet op. Ik ben nu ondertussen in de regio Galicie aan het ronddolen. De geboortestreek van Julio Eglesias. Alle opschriften zijn hier in het Gallego. Dit is de taal in Galicie. In en rond Barcelona is de taal...el Catalan en er is ook nog het Baskisch in Baskenland. Zeg nooit dat dit dialecten zijn van het Castiliaans, het officiële Spaans. Doe je het toch ... in het beste geval kijken ze je dan kwaad aan. Ik het slechtste geval schieten ze je neer. Tijdens mijn allereerste Spaanse les was er een rondvraag naar het waarom van onze aanwezigheid. De ene was er om professionele redenen. Een ander om Zuid-Amerika rond te reizen. En er waren ook 2 superfans van Julio. En die waren er om zijn liedjes te kunnen verstaan. Wat was hun ontgoocheling groot toen ze hoorden dat "un canto a Galicia" geen Spaans was. De volgende keer waren ze er al niet meer. Adios. Eduardo
Als ik klein was wou ik een hondje. Maar het mocht niet. En vandaag had ik er eindelijk een. Ongewild !
Wat was er gebeurd ? Er stak me een man voorbij met een rode jas. En bij hem liep er een hond. Iets in de aard van een Mechelse of Duitse scheper. Hij zag er gevaarlijk uit, maar hij was rustig. Hij blafte zelfs niet. Gewoon meelopen met zijn baasje. Of voor- lopen of achter- lopen. Ik hield ze nauwlettend in de gaten. Wat had ik anders te doen ? Maar toen was ik aan een koffietje toe. Na een half uurtje weer verder. En wie haalde me plots in ? De hond. Alleen. Af en toe hield hij halt. Stak de straat over. Keek zoekend om zich heen. Hij was duidelijk zijn baasje kwijt. Uiteindelijk keek hij me vragend aan en nam me aan als zijn nieuwe compagnon. Om de 5 minuten stopte hij en keek rond. Bij gebrek aan alternatief vervolgde hij trouw zijn weg, naast mij. In het begin is dat leuk maar na enige tijd begin je je toch vragen te stellen. Waar loopt zijn baasje? Voor of achter? Wat moet ik nu met dat beest aanvangen? Telkens als de hond stopte dan stopte ik ook. Tot ik 4 bikers zag afkomen en bij hen informeerde of ze een man hadden tegengekomen met een rode jas. Neen, niets gezien. Na het korte oponthoud zetten ze hun tocht verder. Mét de hond. Hij had gekozen voor "partnerruil". Zo trouw was hij nu blijkbaar ook niet. En ik heb hem niet meer teruggezien. Ik heb nu toch mijn zin gehad. Althans voor 1 uur. 't Is genoeg geweest.
Ik had al uit welingelichte bron vernomen dat de grote vriend van mijn kleine zus van alle markten thuis is. Ik zal nu niet voor alles bij hem te rade gaan ... maar van "bloggen" weet hij wel iets af. Ik had niet alle reacties op de blog geraadpleegd en hij heeft me op het juiste pad geholpen. 't Is een aanwinst. Ben je met iets op de sukkel, dan kan je bij hem terecht. Maar het ik wel mijn zuster die de aanvragen filtert. Maar eenmaal dat punt voorbij ...
Wat me hier toch een beetje tegenvalt zijn de indicaties onderweg van de nog af te leggen kilometers. Het zou in dalende lijn moeten gaan maar soms is het in stijgende lijn. Ik had er nog 202 te doen en na anderhalf uur wandelen waren het er nog 209. Dat werkt op mijn moraal. Ik denk dan : nog 2 en dan nog "slechts" 200 en dan beginnen ze zo. Ik denk dat de mannen die de plakkaten moesten zetten er op het einde van de dag nog enkele overhadden en ze zomaar kriskras hebben neergepoot.
Mijn schrijftalent wordt de hemel ingeprezen. Doe maar ... ik kan ertegen. Voor de Antwerpse boekenbeurs, in november, heb ik al een standje gereserveerd. Nu nog aan mijn imago werken. Lang haar zoals Brusselmans ? Of de allures van Tom Lannoy. Ik heb nog 6 maanden om erover na te denken. Zéér intellectueel zal het niet zijn. Maar een beetje vettig, een beetje shockerend, een beetje erover. 't Zal waarschijnlijk die richting uitgaan.
Het is nu maandagochtend 6u30. Ik zou al kunnen vertrekken maar het is nog donker en dan zie ik de gele pijlen niet. Gelegenheid om een bedenking neer te pennen. Er zou iets schelen met de blog. Zo zegt mijn kleinste zus dat ze bijna iedere dag iets neerschrijft maar ik krijg het niet. Zo begint Bennie te twijfelen aan het welslagen van zijn poëtische ontboezemingen. Maar nu staan er toch 2 "verse" op. Van een van de Westvlaamse schoonbroers komt ook niets meer binnen. Ofwel is hij kwaad en jaloers (maar eigenlijk is hij niet zo). Ofwel is hij ook weer op reis. Kortom ... het zou wel kunnen dat er iets mank loopt. Ik schrijf alvast verder. Probeer toch ook maar verder. Santiago doet de rest wel.
