Vooreerst : ik zat er niet op te wachten ... op het al dan niet vergissen van bed van de juffrouw. Wil de details over het verder verloop... hier volgen ze. Dus, ze was zich aan het opsmukken voor een "sortietje". Strakke t-shirt, mascara op, smeren, smeren, smeren ... en weg. Als ik vannacht opstond om naar toilet te gaan, dan was ze nog steeds niet terug. En vanmorgen was het bed nog steeds onaangeroerd. De slaapzak nog netjes op haar bed en haar rugzak ernaast. Ze had niet met haar slaapzak geslapen maar vermoedelijk met een "gelukzak". Alweer ... alhoewel. Toen ik omstreeks 7u3O de albergue buiten stapte kwam ze aangehuppeld. Ze zal er vermoeid uit. Maar ze zag er ook content uit. Santiago was eventjes ver weg geweest. Bijna iedere dag is er een "toevalligheid". Omstreeks 11u zal ik iets te drinken en dacht na over de afgelopen week. Hoe zou het zijn met "den Hollander" met zijn pijnlijke ballen ? Zou hij terug naar huis zijn of zou het "over" zijn? Terwijl ik aan hem zit te denken hoor ik plots : hoyiiii. En daar was hij dan. Ik vroeg hem onmiddellijk : hoe is het nou met je ballen? Alles tip- top ik orde ermee, was zijn antwoord. Normaal spreek je iemand niet zo aan maar hier was het op zijn plaats. Een écht aangename babbel gehad. Over The Beatles, de hippies met hun flower-power, over Radio Veronica. Ik voelde me weer 16 jaar. Hij leek indertijd sprekend op Bjorn Borg. en wat hij met die lookalike had aangevangen. Bekijk maar de foto van die langharige en oordeel zelf maar. Morgen nog 12 te doen en dan ben ik er. Vermoedelijk rond de middag. Doeiiii EddyEduardo
Nog 38km te doen. Al 726 achter de rug. Morgen volgt er nog een zware opdracht. Een beetje lang en een beetje veel omhoog en omlaag. Ofwel maak ik er een tweedaagse van. Zal afhangen van de conditie en het weer. En dan zou de grote entree in Santiago moeten volgen. Tien km waarvan 4 naar beneden. Omheen het vliegveld en dan 't stad in. Maar dit is voor vrijdag of zaterdag. Ik zit hier nu op mijn bed met mijn laptop op mijn knieën. Aan mijn linkerzijde is er hier een begonnen met een boomke door te zagen. Hopelijk is hij ermee klaar tegen vanavond. En aan mijn rechterzijde is er zich een jongedame aan het opmaken. Die zal vermoedelijk nog een stapje in de wereld zetten, vanavond. Hopelijk vergist ze zich nadien niet van bed. Alhoewel !
Kunnen jullie het lezen ? Nog 100km. 't Is al van eergisteren. Om de km staat er zo eentje. Ik ben net km51 voorbijgelopen.
Tweede foto :
Het lijkt misschien wat kerkhofachtig. Maar helemaal niet hoor. 't Is een typische constructie uit Galicie. Hier worden, na de oogst, de maïskolven in gedroogd en bewaard. Het is zodanig opgebouwd dat muizen en ratten er niet bijkunnen. Mooi, hé ?
Met RedBull krijg je vleugels. Maar zonder ook. Jim had het gisteravond nog gezegd. Na jou dipje van vandaag zal het morgen veel beter gaan. Waar hij die wijsheid vandaan haalde weet ik niet maar het is waarheid geworden. Vandaag liep ik als over wolkjes. Jimmy heeft zijn informanten, vandaar.
Vandaag ben ik in Melide, op 51km van Santiago. In een refugio die nog maar net zijn deuren opende. De hospitalero : een Marokkaan. Hij heet Ahmed of Mohammed of Farrouck of Abdoul. Ik weet het niet meer precies. Maar het is een van die vier. Ze noemen immers bijna allemaal zo. Wie weet zit ik hier vanavond geknield op een tapijtje, richting Mekka.
Ik ben niet gestopt na 3km hoor. Ik ben nog wat verder gegaan, tot aan de eerstvolgende bar. En daar heb ik 2 Aquarius blikjes naeen uitgedronken een broodje kaas gegeten en dan verder gegaan. Het ging iets beter maar toch niet om over naar huis te schrijven. Na 15km ging het licht bijna uit. Mijn reistas zou 9km verder staan. Daar moest ik heen. En het is de bus geworden.
Mijn kwaaltjes van vandaag. Het deed overal pijn. Behalve daar waar "den Hollander van 4 dagen terug" pijn had. Ik zou nu niet durven zeggen dat alles daar is zoals het zou moeten zijn... maar daar toch geen pijn.
Weet je wie hier nu net binnenkwam ? Den Jim. Weet je nog ? Den Jim, met de bijbel. Ik dacht dat die al lang weer op het vliegtuig naar Amerika zat. Nee dus. Zijn zoon en schoonzoon zijn hem tegemoet gekomen en lopen nu met hem mee. Hij heeft hen al over mij verteld, zei hij. Straks wil hij ze aan mij (en vice versa) voorstellen. Hou op met lachen aub.
Gisteren was het ernstig, met het verhaal van Franco en Portomarin. Vandaag iets luchtiger. Het is hier heel mooi weer (tot morgen nog). En dan wordt er al eens gesmeerd. De ene zus, de andere zo. Zo zijn de Zuid- Koreaanse vrouwen op de Camino bang om bruin te worden. Een bruine huid voor hen ... dat kan niet. Het witter hoe liever. En dan 's morgens ... smeren, smeren, smeren. Een dikke laag erop zodat de zon er niet aankan. Als alle carrosseriewerk achter de rug is zetten ze dan een hoed op. Niet zomaar een hoedje, neen een hoed. Hoe groter hoe liever. Het mag stortregenen, dan worden hun schouders nog niet nat. Of een zonneklep. In verhouding met hun klein hoofdje en gestalte... veel te groot. En dan soms nog een sjaal erover en handschoenen aan. Ik wou deze morgen een foto nemen om aan te tonen dat ik geen zever aan het vertellen ben maar ik mocht niet. Maar die volgt misschien nog. En dan zijn er de anderen. Die smeren, smeren, smeren om er bruin uit te zien. De reuk verschilt ook. Bij die Zuid- Koreanen zit er waarschijnlijk eau-de-javel in. Om het boeltje te bleken. Als het maar helpt ! Vandaag had ik een super-slechte dag. Al na 3km was "het vat" af. Ik geraakte écht niet vooruit. Alles deed pijn : mijn rechterbeen en rechtervoet door "ik weet niet wat". Mijn linkerschouder door de riem van mijn rugzak. Zo een dag om van te denken : hoe kan dat nu ? En gisteren voelde ik mijn benen niet, onderweg.( Zo spreken de coureurs ook, hé ?). Busje kwam zo ! Morgen beter. Nog 65 (of toch zo ongeveer). Of nog 3 dagen(of 4). Er wordt geïnsinueerd dat de boebbels van de bubbels zouden kunnen komen. 'k Zal er nogal uitzien na Santiago, denk ik. Salut. Eddy
Vandaag zal ik het hebben over... Generaal Franco. Zo begon de meester, destijds, zijn les.
Die was hier dictator van 1930 tot aan zijn dood in 1975. Dan kwam er een monarchie. Met Juan Carlos. Ook hier is de jongere generatie niet zo gelukkig met het koningshuis. De ouderen hebben de dictatuur meegemaakt en willen de huidige situatie graag zo houden. Verandering is immers niet altijd verbetering. Franco was een vriendje van Mussolini en ook van Hitler. Zo vroeg hij aan Adolf, eind de jaren '30, om het dorpje Guernica met de grond gelijk te maken. Het was immers een broeihaard van verzet tegen zijn bewind. Enzo gebeurde het ook. De Duitsers vlogen even vlug weg en weer voor een bombardementje. Alles plat en allemaal dood. Incluis vrouwen en kinderen. Hij had het niet gedaan. Het waren de anderen. Ik ben hier in Portomarin. Ook hier heeft Franco zijn stempel gedrukt. Doch vreedzamer. Zo liet hij in 1957 het héle dorp ontruimen en, samen met de elektriciteitsmaatschappij, bouwde hij een nieuw dorp, op de heuvel. Dus allemaal verhuizen. In het dal werden alle gebouwen gedynamiteerd en het dorp is nu een meer geworden. Iets verderop werd een hydro centrale gebouwd.
Mijn boebbels zijn aan het verdwijnen en er komen geen nieuwe bij.
Gisteren, bij de paters in Sarria, was er geen WiFi. Wel een zeer nette refuge. Maar het wel een beetje de sfeer van een klooster. In gans het gebouw slechts 4 pelgrims. Een slaapzaal van 40 bedden en in elke uithoek 1 slaper. Rustig, zeer rustig. Amper beweging op te merken. Ik heb zeer goed geslapen, maar wel op mijn rug, gans de nacht op mijn rug. Ik stuur je later nog een foto door van de mijlpaal van 100km. Op 1 april kwam is mijn eerste tegen : 792km. Eerlijk gezegd : ik zag er toen eigenlijk geen doen aan. Ik dacht : dat haal ik nooit. En nu nog 97 te doen. Nog een dag of 5/6. Misschien stap ik nog door naar Finisterre. 't Zal nu op die 80km meer niet meer aankomen. Dan is het Compostela-avontuur volledig af. Morgen naar Portomarin, een dorpje met een speciaal verhaal. Maar dit is voor morgenavond.
Een ander taalgebruik ; gisteren liep er in de bar van de albergue een Nederlander rond. Nou ja ... liep ? Het was eerder strompelen. Het had wat geduurd eer we wisten dat we dezelfde taal spraken. Hij had in de voormiddag slechts 3km gewandeld en was toen overgeschakeld op "autostop". Tot zijn grote verbazing, met onmiddellijk succes. Hij is 64 maar ziet eruit als een hippie uit de sixties. Lang blond haar. Wat gekleed op alternatieve wijze. Een die is blijven haperen in de flower-power tijd. Maar wel gemanierd, grappig in taalgebruik. Kortom, een met wie ik goed kon opschieten. En ik vroeg waarom hij er zo vroeg mee was opgehouden. Omdat zijn schaambeen en zijn ballen pijn deden, zei hij. Ik lachte met de uitdrukking en hij keek wat verwonderd op. Maar hij zei : ach ja, die Belgen, die draaien liever eerst wat rond de pot voor ze "to the point" komen. Hij had verleden jaar een nieuwe heup en nieuwe knie gekregen. Het zou nu om een overbelasting gaan. Hij zou enkele dagen ter plaatse blijven en dan verder. En wat het taalgebruik betreft... het is even schrikken maar bij ons hebben ze het over "shit" en zo proper is dat nu ook weer niet. Maar ja ... het is Engels en dan mag het. Hier in Galicie lijkt de tijd 50 jaar te hebben stilgestaan. Hier kom je nog dorpjes voorbij waar de boerin, met véél te grote laarzen en een geruite sjaal op het hoofd, de koeien naar de wei brengt. Dwars door de dorpskom. En die dorpskom ruikt naar koeiestr.... Den Hollander zou zeggen ... stront. Ik herinner mij zulke taferelen nog uit mijn kindertijd ... in de "dardennen". Het lijken prentkaarten die tot leven zijn gekomen. Hasta mañana. Eduardo
Bij vorige edities heb ik enkele keren(3)last gehad van huiduitslag. Boebbels. Mijn medereizigers en de andere pelgrims hadden er toen geen last van. Alleen Eduardo had prijs. Een huisarts in Castrojeriz wist toen niet waar het vandaan kwam. Vlooienbeten waren het niet. Dat wist ze zeker. Een volgende keer wist een dermatologe in Santiago geen pasklare oplossing uit haar hoed te toveren. Na 4 weken onderweg had ik er al op gedacht. De Camino 2014 wordt er een zonder boebbels. Maar nee dus. Ik heb eergisteren met mijn sandalen een korte wandeling gemaakt in en om het dorp. En ik heb me in de graskant gezet. Misschien daar gevangen ? Ik ben er algerisch aan, en het jeukt en dan moet ik krabben en dan komt daar vocht uit. Den Filiep(Chris Vandendurpel) kan er van meespreken. Zo is het bij mij ook. Wat doe ik : inwrijven met een ontsmettingsdoekje - isobetadinepasta aansmeren en dan nog wat zalfoverschot van mijn eerste boebbelevaring. Misschien moet ik wel naar de farmacia achter een tube "brunamienol". Je zou van alles proberen. Als je niet weet wat "brunamienol" is dan moet je niet zoeken op Google. Het staat er waarschijnlijk niet op. Ik ben nu ondertussen in de regio Galicie aan het ronddolen. De geboortestreek van Julio Eglesias. Alle opschriften zijn hier in het Gallego. Dit is de taal in Galicie. In en rond Barcelona is de taal...el Catalan en er is ook nog het Baskisch in Baskenland. Zeg nooit dat dit dialecten zijn van het Castiliaans, het officiële Spaans. Doe je het toch ... in het beste geval kijken ze je dan kwaad aan. Ik het slechtste geval schieten ze je neer. Tijdens mijn allereerste Spaanse les was er een rondvraag naar het waarom van onze aanwezigheid. De ene was er om professionele redenen. Een ander om Zuid-Amerika rond te reizen. En er waren ook 2 superfans van Julio. En die waren er om zijn liedjes te kunnen verstaan. Wat was hun ontgoocheling groot toen ze hoorden dat "un canto a Galicia" geen Spaans was. De volgende keer waren ze er al niet meer. Adios. Eduardo
Als ik klein was wou ik een hondje. Maar het mocht niet. En vandaag had ik er eindelijk een. Ongewild !
Wat was er gebeurd ? Er stak me een man voorbij met een rode jas. En bij hem liep er een hond. Iets in de aard van een Mechelse of Duitse scheper. Hij zag er gevaarlijk uit, maar hij was rustig. Hij blafte zelfs niet. Gewoon meelopen met zijn baasje. Of voor- lopen of achter- lopen. Ik hield ze nauwlettend in de gaten. Wat had ik anders te doen ? Maar toen was ik aan een koffietje toe. Na een half uurtje weer verder. En wie haalde me plots in ? De hond. Alleen. Af en toe hield hij halt. Stak de straat over. Keek zoekend om zich heen. Hij was duidelijk zijn baasje kwijt. Uiteindelijk keek hij me vragend aan en nam me aan als zijn nieuwe compagnon. Om de 5 minuten stopte hij en keek rond. Bij gebrek aan alternatief vervolgde hij trouw zijn weg, naast mij. In het begin is dat leuk maar na enige tijd begin je je toch vragen te stellen. Waar loopt zijn baasje? Voor of achter? Wat moet ik nu met dat beest aanvangen? Telkens als de hond stopte dan stopte ik ook. Tot ik 4 bikers zag afkomen en bij hen informeerde of ze een man hadden tegengekomen met een rode jas. Neen, niets gezien. Na het korte oponthoud zetten ze hun tocht verder. Mét de hond. Hij had gekozen voor "partnerruil". Zo trouw was hij nu blijkbaar ook niet. En ik heb hem niet meer teruggezien. Ik heb nu toch mijn zin gehad. Althans voor 1 uur. 't Is genoeg geweest.
